13_cz2_19. Patryk 'DUD' Duda - Nawałnica.pdf - 13 [opowiadania] - trzynasty_schron

ROZDZIAŁ 19

Patryk 'DUD' Duda

Nawałnica

Gdy otworzył oczy, znajdował się na skrzyżowaniu Grunwaldzkiej z

Kościuszki. Siedział na ławce w środku małego skweru niedaleko

wielkiego centrum handlowego. O tej godzinie miasto tętniło życiem.

Rzeka samochodów przelewała się przed jego oczyma. Ogromne skupiska

ludzi pokonywały ulice to w jedną to w drugą stronę. Słońce w zenicie

zalewało cały skwer smażąc swoim żarem wszystkich, którzy nie schowali

się w cieniu. Niewyróżniający się z tłumu szatyn siedzący na ławce,

ubrany w czarny garniak kontemplował otoczenie. Ludzi i naturę. W

szczególności naturę. Zieleń drzew i rosnącą trawę. Zdawało by się jakoby

właśnie podziwianie flory sprawia mu największą radość. W pewnym

momencie podszedł do niego jegomość w starym obszarpanym płaszczu,

od którego smród niemytego mężczyzny dało się wyczuć z pięciu metrów.

Prosił o jałmużnę. Elegant wstał, wyjął portfel i po chwili namysłu oddał

go z całą zawartością żebrakowi. Sam oddalił się w stronę centrum

handlowego. Nie przeszedł nawet połowy dystansu, gdy nagle po niebie

rozległ się okropny hałas. Ciągłe wycie syreny, od którego wprost pękały

bębenki w uszach. Wszyscy ludzie zatrzymali się patrząc po sobie, po

niebie, ich wyraz twarzy wskazywał na to, że nikt nie wie co się dzieje.

Sygnał trwał dalej, nie przestawał, był coraz głośniejszy. Nagle ponad

wieżowcami miasta pojawił się samolot. Leciał na północ. Po chwili

jedyne co dało się dostrzec to wielki błysk. Oślepiający błysk, który

powalił wszystkich na ziemię. Później była już tylko śmierć, a towarzyszył

jej przeraźliwy wrzask kilkuset umierających osób...

Robert obudził się z wrzaskiem. Kolejny pieprzony koszmar.

Miewał je, odkąd jego ojciec opowiedział mu o tym jak wyglądała zagłada

ludzkości. Choć sam jej nie widział, zawsze wracała do niego w snach.

Ostatnio coraz częściej. W dniu rozbłysku, Robert miał kilka lat. Jego

rodzice złapali ostatnie miejsca w schronie przeciwatomowym. Jedno za

co był im wdzięczny. Gdyby jego starzy olali sprawę tak jak większość

społeczeństwa, podzieliłby jego los. Co prawda matka i ojciec Roberta nie

żyli od kilku lat, on kontynuował ich misje. Został lekarzem czy tam jak

kto woli sanitariuszem. Wszystkiego uczył się wyłącznie od rodziców.

Fachu, sztuki przetrwania i historii.

Zlany potem po ciężkiej nocy, rozpiął śpiwór, ubrał się i wyszedł z

namiotu. Słońce już było dość wysoko na niebie. W obozie ruch także był

dość spory. Gdy tylko wyszedł z namiotu, zdążył się ledwie przeciągnąć.

W jego stronę leciała konserwa. Gdyby nie w miarę dobry refleks

oberwałby w głowę.

— Tomek, kurwa, ile razy Cię prosiłem?!

— Oj, Rob, daj spokój. Musimy być czujni 24 na dobę. Pamiętasz co

mówił szef? Nie wiadomo co albo kto wyłazi z tych ruin i musimy się

pilnować. Ale spokojnie, podobno dziś ruszamy. Ty idziesz z nami.

Słyszałem twój wrzask. Znowu ten koszmar?

— Taaa, już mam tego dość.

— A kiedy spełnisz moją prośbę i opowiesz mi jak wyglądał świat

przed wybuchem?

— Wolałbym o tym nie mówić, nie teraz, naprawdę, ale obiecuję, że

kiedyś na pewno ok? A i dzięki za żarcie. - Nie czekając na odpowiedź

Robert obrócił się na pięcie i zniknął w swoim namiocie. Ostatnio usłyszał

plotkę, że kończy się żarcie. Więc spokojnie i powoli delektował się

konserwą Paprykarza Szczecińskiego a także rozmyślał nad tym co

dowiedział się od Tomka. Z tego co opowiadali mu rodzice, kilka tygodni

po wybuchu ludzie zaczynali wychodzić ze schronów. Przeważnie

większość szła za jakimś charyzmatycznym liderem. Teraz żyją w obozach

takich jak ten, w małych osadach albo w ruinach. Wielu się zmieniło i

wiodą teraz życie pieprzonych bandziorów. Uzbrojonych i

niebezpiecznych. Niestety po wojnie padły wszystkie środki jakiejkolwiek

łączności więc nie wiadomo co się dzieje w innych miastach i państwach.

Ostatnio strażnicy z obozu zatłukli jakiś gówniarzy z dawnej Gdyni,

którzy jakimś cudem znaleźli się pod naszym obozowiskiem i nie

przejawiali pokojowych nastrojów. No i pozostawał jeszcze problem

popromiennych. Z nimi zawsze będzie chyba kiepsko. Agresywni,

mięsożerni, co najgorsze – jedzą ludzi. Dobrze, że jedna kula między oczy

wystarczy żeby ich uspokoić. Podobnie przerypana okazała się kwestia

starego świata przed rozbłyskiem. Ludzie tęsknią do tych czasów. Tęsknią

za tym, co stracili. Dlatego właśnie panuje niepisana zasada. Nikt nie

rozmawia o tym głośno. Tylko psuje morale. A morale to coś, czego

wszyscy potrzebują równie bardzo jak jedzenia, picia i amunicji.

W połowie konserwy Robert usłyszał głośne „ODPRAWA!”. Nie

pozostawało mu nic innego jak dokończyć później. Szef wzywał, a jego

rozkazów nie lekceważył żaden mądry człowiek. W największym

namiocie, ochrzczonym na „sztabowy”, siedziała już prawie całą siła

zbrojna tego obozu. Na środku tego wszystkiego stał wysoki i dość

barczysty, łysy mężczyzna. Stare, wojskowe ubranie rodem z poligonu

pasowało do jego i jego charakteru, choć podobno nigdy żołnierzem nie

był. Szef. Tak kazał na siebie mówić.

— ...dobra. Dzielimy się na 5 grup. 2 uderzeniowe, 2 ciężkiego

wsparcia . Ostatnia to będą medycy i pomoc techniczna. Jedziemy do

tych pieprzonych ruin i po pierwsze zabijamy każdego pieprzonego

popromiennego, jakiego zobaczymy. Ktokolwiek tam siedzi i okaże

wrogie zamiary, kula w łeb. A i pamiętajcie, te ruiny to jakaś stara szkoła

czy coś w ten deseń. Po wygranej bitce będziemy plądrować ten budynek.

Szukamy książek, leków, zawartości apteczek i wszelkiego możliwego

oręża i czegokolwiek co może okazać się przydatne. Choć miejmy

nadzieję, że do tego nie dojdzie. Amunicji coraz mniej. A teraz rozejść się.

Zbiórka punkt południe przy samochodach. - Szef kończył zdanie

wychodząc z namiotu „sztabowego”.

I tak to się wszystko zaczęło. Wielkie ruiny starej szkoły znajdowało

się na skraju miasta zaraz przy lesie. Kilkanaście kilometrów od obozu.

Zwiadowcy mówili o zmutowanych zwierzętach, ludziach, brutalnych i

zwierzęcych złodziejach czy innych brudasach żerujących na innych.

Jedno było pewne cokolwiek tam siedziało, zbliżało się coraz bliżej do

obozu. Cokolwiek tam siedziało, zabijało a ciała zamordowanych

zapadały się pod ziemie.

Ruszyli punktualnie w południe. Szef uwielbiał jak wszystko idzie

zgodnie z jego planem. Pięć ciężkich terenowych samochodów ruszyło

przez las zostawiając za sobą dom. Jechali w zgliszcza dawnego miasta o

zapomnianej przez nich samych nazwie. Dwa wojskowe pordzewiałe

Hummery, dwie Navary i jeden Grand Cherokee zatrzymały się na skraju

lasu. Już tutaj widać było pierwsze ruiny, pozostałości po małych

domkach. Pojedyncze ściany, niekiedy z odpadającym tynkiem. Zostawili

konwój z uzbrojonymi kierowcami i wszystkie drużyny ruszyły zgodnie z

planem. Pierwszy ruszył oddział dowodzony przez szefa. Robert nie

widział co się dzieje dalej, ponieważ jego ekipa poszła za innymi.

Uzbrojeni w zniszczone Beryle, pistolety maszynowe i pomniejsze

pukawki pamiętające czasy roku 2011, ubrani jak amatorzy militariów

niepotrafiący dobrać odpowiednio strojów. Nieznający podstaw taktyki

wojskowej. Oddziały szturmowe, kurwa jego mać, a ja jestem baletnica,

tylko taka myśl przychodziła Robowi do głowy, gdy widział ten cały

oddział. Ale zmierzali w stronę ruin. Wszystko według planu. Niestety nie

mogło być zbyt pięknie. W połowie drogi usłyszeli strzały, wrzaski i inne

niezidentyfikowane odgłosy. Musieli przyspieszyć. Gdy dotarli na miejsce

13_cz2_19. Patryk 'DUD' Duda - Nawałnica.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: