Kingsley Maggie - Dla dobra nas wszystkich.pdf - ●●●● E-BOOKI - A-n-i-t-a

Maggie Kingsley

Dla dobra nas

wszystkich

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Andrew był wyraźnie wzburzony. Miał mocno zaciśnięte

usta, co zawsze zwiastowało, że za chwilę wygłosi jedno ze

swych utartych powiedzonek w stylu: „Mówię to tylko dla

twojego dobra". Na ten widok Kate zrobiło się słabo. Teraz

już wiedziała, dlaczego zaprosił ją na lunch. Ciotka Phyllis

musiała od razu do niego zatelefonować, a on doszedł do

wniosku, że sytuacja wymaga braterskiej interwencji i

poważnej rozmowy.

- Czy to prawda? - spytał, zanim jeszcze zdążyła usiąść -

że przyjęłaś posadę prywatnej pielęgniarki w Manchester, aby

opiekować się emerytowanym lekarzem?

Ciotka jak zwykle wszystko pokręciła, pomyślała Kate z

goryczą, a Andrew uważa, że to jego sprawa.

- Ethan Flett był konsultantem kardiologiem na Harley

Street, a cztery lata temu przeszedł na emeryturę - wyjaśniła

spokojnie. - Mieszka w pobliżu Alnwick w hrabstwie

Northumberland, a ja mam zajmować się nie nim, lecz jego

córką.

Tak jak przypuszczała, wzmianka o Harley Street

wytrąciła jej bratu broń z ręki. Wiedziała, że Andrew zawsze

miał w sobie coś ze snoba, a odkąd został wspólnikiem firmy

konsultingowej, cecha ta znacznie się nasiliła.

- A co dolega córce doktora Fletta? - spytał już nieco

łagodniej.

- Jodie cierpi na zwłóknienie torbielowate. Jest to

przypadłość dziedziczna, która atakuje gruczoły. W jej wyniku

wytwarzają one znacznie bardziej gęste płyny niż normalnie.

Bez stałej fizjoterapii i leków płyny te mogą uszkodzić płuca i

trzustkę... - Urwała, słysząc głębokie westchnienie brata.

- Innymi słowy, choroba ta zagraża życiu. Na litość

boską, Kate, czy nie przeszłaś już wystarczająco dużo z

Simonem, żeby znowu brać na siebie taką odpowiedzialność?

Poczuła bolesny skurcz serca. Jak to możliwe, że minęły

już dwa lata od śmierci Simona? Czasami wydawało jej się, że

to wieczność, a czasami odnosiła wrażenie, że było to

wczoraj.

- Muszę pracować, Andrew - mruknęła, powstrzymując

łzy, które zawsze napływały jej do oczu na wspomnienie

męża.

- Gdyby Simon posłuchał mnie i przed waszym ślubem

ubezpieczył się na życie, nie musiałabyś teraz nic robić -

oświadczył z irytacją. - Masz kłopoty finansowe, prawda?

Nie mogła temu zaprzeczyć. Nie żałowała, że

zrezygnowała z posady w szpitalu w Birnham, aby opiekować

się Simonem w domu. Oboje tego chcieli. Choć teraz tkwiła

po uszy w długach, za nic w świecie nie przyznałaby się do

tego bratu.

- Wszystko jest w porządku, Andrew - skłamała. - Po

prostu lubię opiekować się innymi.

- Więc dlaczego nie wrócisz do Birnham? - spytał. -

Prawdę mówiąc, powinnaś była zrobić to zaraz po śmierci

Simona, zamiast podejmować się tych dorywczych prac. Nie

rozumiem, dlaczego od razu tam nie wróciłaś.

Pewnie, że nie rozumiesz, pomyślała, bo nie wiesz, co to

znaczy czuć mdłości za każdym razem, kiedy przechodzisz

obok szpitala, wspominając dzień, w którym rozpoznano u

twojego męża białaczkę, dzień, w którym całe twoje życie

legło w gruzach.

- Potrzebowałam zmiany - odparta. - I nadal potrzebuję.

- Ale Phyllis mówiła, że nawet nie widziałaś tego Ethana

Fletta. Że wszystko załatwiliście przez telefon.

- Odkąd doktor Flett jest na emeryturze, pisze książki

medyczne i nie lubi wychodzić z domu...

- A jego żona? - przerwał jej opryskliwie. - Czy ona

również jest domatorką?

- Jego żona nie żyje - wyszeptała, kręcąc się nerwowo na

krześle. - On jest wdowcem.

- Chwileczkę - zawołał, marszcząc czoło. - Skoro jest

emerytowanym wdowcem, to ile lat ma ta jego córka?

- Czternaście.

Andrew wzniósł oczy do nieba.

- Innymi słowy, późno się ożenił, a teraz, kiedy jego

córka weszła w trudny wiek, szuka kogoś, komu mógłby

zwalić ją na głowę.

- Nie - zaoponowała, zastanawiając się, dlaczego broni

kogoś, kogo nie zna. - Przez telefon wydał mi się dość miły.

W istocie wydał jej się bardzo miły. Wyobraziła go sobie

jako mocno zbudowanego mężczyznę dobrze po

sześćdziesiątce, być może z lekko wydatnym brzuchem i

początkami łysiny. Zapewne nosi wełniane swetry i luźne

sztruksowe spodnie, a w soboty grywa w golfa.

- „Przez telefon wydał mi się dość miły" - powtórzył

Andrew, przedrzeźniając ją z irytacją. - Szczerze mówiąc,

Kate, niekiedy doprowadzasz mnie do rozpaczy. Przyjęłaś

posadę u człowieka, którego nie znasz, w domu, którego nie

widziałaś na oczy, a położonym w rejonie kraju, w którym

nigdy nie byłaś. Ethan Flett może okazać się okropnym

pracodawcą, co zaś się tyczy jego córki... Od lat nie miałaś do

czynienia z chorymi dziećmi. Na miły Bóg, przecież jesteś

instrumentariuszką!

Dlaczego ja to znoszę? - spytała się w duchu, gdy brat

zaczął wyliczać kłopoty, na które niechybnie narazi ją ta

praca. Nie jestem już dzieckiem. Mam dwadzieścia dziewięć

lat, więc dlaczego siedzę tu i wysłuchuję jego utyskiwań? To

chyba przez to okropne, wręcz paraliżujące zmęczenie. Ale

znacznie łatwiej jest mi znosić jego krytykę niż się z nim

spierać. Poza tym za pięć dni będę już w Northumberland,

więc może sobie wygłaszać swoje opinie do woli.

- Ty wcale mnie nie słuchasz! - zawołał. - Dobrze, ale nie

przychodź do mnie z płaczem, jeśli wyjdzie na jaw, że

zatrudniono cię do opieki nad rozwydrzonym bachorem przez

dwadzieścia cztery godziny na dobę. I nie miej do mnie

pretensji, jeśli Ethan Flett okaże się zwykłym głupkiem, a jego

dom czymś w rodzaju ponurego mauzoleum, i to na dodatek

na kompletnym odludziu!

- Jeśli chodzi o dom, to miałeś trochę racji, Andrew -

mruknęła, stając na szerokich kamiennych schodach

wiodących do Malden Manor. - Rzeczywiście jest to

kompletne odludzie, ale dom nie przypomina ponurego

mauzoleum.

W istocie dom Ethana Fletta był jedną z najwspanialszych

budowli z czasów króla Jerzego, jakie kiedykolwiek widziała.

- Weź się w garść - upomniała się surowo, naciskając

dzwonek. - To prawda, że dom jest imponujący, a ty czujesz

się jak uboga krewna żebrząca o schronienie. To prawda, że

niewiele wiesz o gospodarzu i jego córce. Ale przecież nie

zatrudniłby cię, gdyby nie był przekonany, że się do tej pracy

nadajesz.

- Siostra Rendall? - spytał wysoki młody mężczyzna,

spoglądając na nią niepewnie.

- Doktor Flett...?

- Niestety, nie - odparł z szerokim uśmiechem. -

Nazywam się Martin Letham i jestem jego sekretarzem.

Kate nerwowo przygryzła wargi. Oczywiście, nie może to

być Ethan Flett. Jest za młody i nie ma tak głębokiego,

aksamitnego głosu jak jej telefoniczny rozmówca.

- Więc pani jest siostrą Rendall, tak?

Kiwnęła głową, a on uśmiechnął się jeszcze szerzej.

- No cóż, ktoś będzie bardzo zaskoczony - mruknął,

biorąc walizkę i wprowadzając Kate do domu.

- Zaskoczony? - powtórzyła.

Kingsley Maggie - Dla dobra nas wszystkich.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: