Alberto Moravia - Obojętni.pdf - ebooki po polsku - Lary1918

Weszła Carla; była ubrana w sukienkę z wełenki tak krótką, że wystarczył ten

jeden ruch przy zamykaniu drzwi, a spódniczka uniosła się przeszło o dłoń nad lekko

fałdującymi się na nogach pończochami; lecz ona nie zauważyła tego i szła

spoglądając tajemniczo przed siebie, niepewna i ospała; paliła się tylko jedna lampa i

oświetlała kolana siedzącego na kanapie Lea; resztę salonu spowijał siny mrok.

- Mama się przebiera - powiedziała podchodząc bliżej - będzie tu za chwilę.

- Poczekamy na nią razem - rzekł Leo pochylając się do przodu - chodź no tu,

usiądź koło mnie.

Carla jednak nie skorzystała z propozycji; zatrzymała się przy stoliku, gdzie

stała lampa, zwracając oczy na ów padający spod abażuru krąg światła, w którym

wszystkie bibeloty - w przeciwieństwie do przedmiotów pogrążonych w cieniu, jak

gdyby płynnych i martwych - ukazywały w pełni swój kolor i kształty. Dotknęła

palcem figurki z chińskiej porcelany: osiołka z ruchomą głową, objuczonego dwoma

koszami, między którymi siedział tłusty wieśniak przypominający Buddę, ubrany w

kwieciste kimono; osiołek kiwał głową i Carla, ze spuszczonymi oczyma, z

zaróżowionymi policzkami, z zaciśniętymi wargami, zdawała się pochłonięta bez

reszty wprawianiem go w ruch.

- Zostaniesz u nas na kolacji? - zapytała wreszcie nie podnosząc głowy.

- Oczywiście - odrzekł Leo zapalając papierosa - a może nie chcesz, żebym

został? - Siedział pochylony na kanapie, obserwując dziewczynę uważnie i zachłannie;

nogi o wrzecionowatych łydkach, płaski brzuch, mała cienista szczelina między

bujnymi piersiami, wąskie ramiona, szczupłe ręce i ta okrągła głowa, tak ciężka na

smukłej szyi.

„Jaka to piękna dziewczyna" - powtarzał w duchu. Stłumiona tego popołudnia

lubieżność budziła się na nowo, krew uderzała mu do głowy, miał ochotę krzyczeć z

pożądania.

Carla ponownie potrąciła palcem głowę osiołka.

- Czy zauważyłeś, jaka mama była dziś zdenerwowana, kiedy wstąpiliśmy na

herbatę? Wszyscy na nas patrzyli.

- To już jej sprawa - rzekł Leo; wyciągnął rękę i z pozorną obojętnością uniósł

rąbek krótkiej spódniczki. - Czy wiesz, że masz śliczne nogi? - powiedział zwracając ku

niej ogłupiałą i podnieconą twarz, której nie udało mu się okrasić pseudojowialnym

uśmiechem; Carla nie zarumieniła się, nie odpowiedziała mu ani słowem, tylko

niecierpliwym ruchem obciągnęła spódnicę.

- Mama jest o ciebie zazdrosna - rzekła patrząc na niego - dlatego zatruwa życie

nam wszystkim. - Leo żachnął się, jak gdyby chciał powiedzieć: „A co ja mogę na to

poradzić?", po czym znów rozsiadł się na kanapie i założył nogę na nogę.

- Rób tak jak ja - oświadczył zimno. - Kiedy widzę, że zbiera się na burzę, nie

puszczam pary z ust... Potem wszystko mija, i koniec.

- Koniec dla ciebie - odpowiedziała cicho i takim tonem, jak gdyby jego słowa

rozbudziły w niej zadawnioną i ślepą złość - dla ciebie... ale nie dla nas... nie dla

mnie... - Wargi jej drżały, oczy rozszerzały się gniewnie; wskazując palcem na siebie

zawołała gwałtownie: - Dla mnie nie ma końca, bo wciąż jestem z nią! - Umilkła na

chwilę. - Ach, gdybyś ty wiedział - ciągnęła dalej ściszonym głosem, w którym

buntownicze słowa brzmiały jak gdyby z cudzoziemska - gdybyś wiedział, jakie to

wszystko jest przytłaczające, nędzne i marne... i takiego to życia muszę być świadkiem

co dzień, co dzień, co dzień! Z mroku wypełniającego resztę salonu ruszyła martwa

fala umarłej urazy, musnęła pierś Carli i znikła czarna, bez piany; dziewczyna jak

gdyby zastygła z szeroko otwartymi oczyma, oniemiała w tym przypływie nienawiści.

Popatrzyli na siebie: „Do diabła - myślał Leo zaskoczony tą gwałtownością - to

poważna sprawa." Pochylił się i podał jej papierośnicę.

- Może papierosa? - zapytał serdecznie; Carla sięgnęła po papierosa, zapaliła go

i w kłębach dymu zbliżyła się o krok do Lea.

- A więc to tak? - zapytał mierząc ją wzrokiem od stóp do głów. - Jesteś u kresu

wytrzymałości? - Kiwnęła głową; zauważył, że jest nieco zakłopotana poufałym tonem,

jaki zaczynała przybierać rozmowa.

- Powiem ci wobec tego - dorzucił - co się robi, kiedy sytuacja staje się nie do

wytrzymania. Zmienia się życie.

- Skończy się na tym, że to zrobię! - powiedziała z nie pozbawionym teatral-

ności zdecydowaniem, lecz wydało się jej, że gra fałszywą i śmieszną rolę; a więc to był

ten mężczyzna, ku któremu pchała ją nieuchronna rozpacz? Popatrzyła na niego: ani

lepszy, ani gorszy od innych, a nawet lepszy bez wątpienia; lecz był w tym jakiś

fatalizm, że on czekał dziesięć lat, aż ona rozwinie się i dojrzeje, by zastawiać na nią

sidła teraz, tego wieczora, w tym ciemnym salonie.

- Zmień swoje życie - powtórzył - zamieszkaj ze mną.

Potrząsnęła głową:

- Oszalałeś chyba...

- Zrób to! - Leo pochylił się i chwycił ją za spódniczkę. - Wymówimy służbę

twojej matce, wyślemy ją do wszystkich diabłów, a ty będziesz miała wszystko, czego

dusza zapragnie... - Ciągnął rąbek spódnicy, wodził podnieconym wzrokiem to po jej

twarzy wylęknionej i niepewnej, to po widniejącym nad pończochą nagim udzie.

„Zabrać ją do siebie - myślał - posiąść ją..." Brakowało mu tchu. - Wszystko czego

tylko zapragniesz, suknie, stosy sukien, podróże... Będziemy razem podróżowali... To

naprawdę grzech, żeby taka dziewczyna jak ty tak się marnowała... zabiorę cię do

siebie, Carlo...

- Przecież to niemożliwe - odrzekła, daremnie próbując wyrwać rąbek spódnicy

z jego rąk - niemożliwe ze względu na mamę.

- Wymówimy jej służbę - powtórzył Leo obejmując ją wpół - wyślemy ją, gdzie

pieprz rośnie, raz muszę z tym skończyć. A ty będziesz ze mną, prawda? Ze mną, bo ja

jestem twoim jedynym prawdziwym przyjacielem, ja jeden cię rozumiem i wiem,

czego ci potrzeba. - Przyciągnął ją jeszcze bliżej do siebie, pomimo że wywijała mu się,

wystraszona. „Ach, żebym był z nią teraz u mnie w domu - przemknęła mu myśl jak

błyskawica w burzy pożądliwości - pokazałbym jej, czego jej trzeba." Podniósł oczy na

przerażoną twarz dziewczyny i zapragnął powiedzieć jej coś tkliwego na uspokojenie:

- Carlo, kochanie ty moje...

Ona znów próbowała go odepchnąć, ale już słabiej, bo ogarnęło ją coś w

rodzaju rezygnacji; dlaczego właściwie nie miałaby mu się oddać? Cnota rzuci ją

ponownie na pastwę nudy i nieznośnej małostkowej codzienności; i wydawało się jej,

że przez złowróżbny kaprys symetrii moralnej owa niemal rodzinna przygoda jest

jedynie epilogiem jej marnego życia; potem wszystko stanie się nowe: i życie, i ona

sama; patrzyła na twarz pochylającego się ku niej mężczyzny. „Skończyć z tym

wreszcie - myślała - zburzyć wszystko..." - i pokręciła głową jak straceniec, który chce

się rzucić w przepaść. A jednak zawołała błagalnie: - Puść mnie! - i znów próbowała

uwolnić się z jego objęć; majaczyła jej myśl, aby najpierw odepchnąć Lea, a potem mu

ulec, sama nie wiedziała dlaczego, może dlatego, by uświadomić sobie w pełni niebez-

pieczeństwo, na jakie się naraża, a może po prostu skłaniała ją ku temu kokieteria;

prosiła daremnie potulnym, trwożnym i zniechęconym głosem:

- Zostańmy przyjaciółmi, Leo, chcesz? Dobrymi przyjaciółmi, jak do tej pory -

ale zadarta spódniczka odsłaniała jej nogi i w całej postawie, w ruchach, którymi

próbowała osłonić się i obronić, w głosie i słowach stanowiących reakcję na pożądliwy

uścisk mężczyzny był jakiś bezwstyd, jakiś nieład, których nic już nie mogło wymazać.

- Najlepszymi przyjaciółmi - powtarzał Leo prawie z radością, mnąc w dłoni

wełnianą spódniczkę - najlepszymi przyjaciółmi, Carlo...

Zaciskał zęby, wszystkie jego zmysły upajały się bliskością tego upragnionego

ciała: „Mam cię wreszcie" - myślał; i już przesuwał się na kanapie, by zrobić miejsce

dla Carli, już miał przyciągnąć do siebie tę głowę tam, nad lampą, gdy skrzypnięcie

oszklonych drzwi w głębi ciemnego salonu ostrzegło go, że ktoś idzie.

Była to matka; z jej wejściem zachowanie Lea zaskakująco się zmieniło:

natychmiast wsparł się na poduszkach kanapy, założył nogę na nogę i obrzucił

dziewczynę obojętnym wzrokiem; w swojej obłudzie posunął się nawet tak daleko, że

powiedział energicznym tonem, jak gdyby na zakończenie jakiejś rozmowy:

- Wierzaj mi, Carlo, że nie pozostaje nic innego.

Matka zbliżała się do nich; nie zmieniła sukni, ale starannie ułożyła włosy,

umalowała się i upudrowała; szła od drzwi właściwym sobie chwiejnym krokiem; i w

półcieniu jej nieruchoma twarz o niezdecydowanych rysach i żywych kolorach

wyglądała jak głupia i patetyczna maska.

- Długo czekaliście na mnie? - zapytała. - O czym rozmawialiście?

Leo szerokim ruchem ręki wskazał Carlę stojącą pośrodku salonu:

- Mówiłem właśnie córce pani, że nie pozostaje nic innego, jak spędzić

dzisiejszy wieczór w domu.

- Tak, nic innego! - przytaknęła matka wyniośle i z naciskiem, po czym usiadła

w fotelu naprzeciwko kochanka. - Byłyśmy już dziś w kinie, w teatrze nie ma nic

nowego... chętnie poszłabym na Sześć postaci scenicznych w poszukiwaniu autora

Pirandella, ale dziś jest ulgowe przedstawienie, to nie dla mnie.

- A poza tym nic pani nie traci, zapewniam panią.

- Co to, to nie... - sprzeciwiła się miękko matka. - Sztuki Pirandella są dobre...

Jak się nazywa ta jego komedia, którą widziałyśmy niedawno?... Bardzo to mi się

podobało.

Alberto Moravia - Obojętni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: