McNab Andy - Natychmiastowa akcja.pdf - pamiętniki z wojen - Rowiny7

Andy McNab

Tytuł oryginału:

Immediate Action

Przekład:

Grzegorz Woźniak

Strona nr 2

NATYCHMIASTOWA AKCJA

Drzwi i okna zabito deskami i dodatkowo zabezpieczono drutem

kolczastym, co dla nas nie było żadną przeszkodą, zwłaszcza że blacha, taka

falista, którą przybito na bocznych drzwiach, zdążyła się obluzować ze

starości. Wetknąłem więc kawał drąga w szparę i naparłem z całej siły.

Gwoździe puściły, a kilka par niecierpliwych rąk odciągnęło blachę,

odsłaniając otwór, przez który dało się wślizgnąć do środka.

Wnętrze było przepastne, wysokie na jakieś dziesięć metrów i puste, jeśli

nie liczyć złomu, który walał się na betonie. Zresztą w mroku niewiele było

widać, bo też z tych sześciu czy siedmiu świetlików w dachu dochodziło

niewiele światła. Cuchnęło pleśnią, przegniłym drewnem i zgrzybiałym

tynkiem. Panowała głęboka, wręcz niesamowita cisza i my też byliśmy cicho,

bo najmniejszy szmer odbiłby się w tej czeluści stokrotnym echem, czego

pewnie nikt na zewnątrz nie usłyszałby, my jednak woleliśmy nie ryzykować.

Zerknąłem na chłopaków, dając znak, że trzeba pójść w stronę schodów na

drugim końcu budynku. Ruszyłem przodem i oczywiście natknąłem się na

jakąś starą puszkę, która z łomotem poleciała po betonie i wylądowała w

kupie złomu. Za moimi plecami któryś z chłopaków zaklął szeptem.

Schodami dostaniemy się najpierw do pomieszczeń biurowych na

półpiętrze, a stamtąd do włazu, przez który można wyjść na dach, a oto nam

chodziło, bo na dachu – wiadomo – jest fajnie i można robić różne rzeczy.

Na wysokości trzech pięter było znacznie chłodniej niż na dole; unosiły

się kłęby pary. Zacząłem się trząść. Dach był płaski, podszedłem do skraju,

spojrzałem w dół na ulicę, gdzie pod latarniami widniały jaśniejsze kręgi.

Strona nr 5

Andy McNab

Ulica była pusta, nikt nas nie widział.

I nikt nie usłyszał brzęku tłuczonego szkła.

Odwróciłem się na pięcie. Przy świetliku majaczyły trzy postaci. Powinny

być cztery.

Zaraz potem z głębi budynku dobiegł głuchy odgłos.

– John! – krzyknął któryś z chłopaków przerażonym półgłosem. – John!

A ja już wiedziałem, że John nie żyje, nawet nie musiałem patrzeć przez

rozbity świetlik, choć oczywiście wszyscy wybałuszyliśmy ślepia, by po

chwili, bez jednego słowa, popędzić w dół.

John leżał nieruchomy z twarzą na betonie. Już nie jęczał. W mroku

połyskiwała ciemna, mokra plama, płynąca z martwych ust.

– Dajemy nogę – powiedział któryś i wszyscy rzuciliśmy się do wyjścia.

A ja marzyłem tylko, żeby być w domu i schować się pod kołdrę, bo tam

mnie nikt ani nie zobaczy, ani nie złapie. Jak się ma osiem lat, to tak się

właśnie myśli.

Nazajutrz po obiedzie u wszystkich zjawiła się policja. Oczywiście

namówiliśmy się przedtem, że każdy będzie mówił to samo, bo w naszym

przekonaniu byliśmy mordercami.

Jeszcze nigdy tak się nie bałem. Po raz pierwszy w życiu widziałem trupa,

ale nawet nie to napawało mnie przerażeniem. Bałem się, co się stanie, jeśli

nas złapią. Napatrzyłem się na różne historie w telewizji i wyobrażałem

sobie, że zamkną mnie i będę siedział do końca życia. Myślałem, że chyba

lepiej umrzeć, niż pójść do pierdla.

Wcześniej miałem całkiem zwykłe dzieciństwo. Nikt mnie nie

maltretował, nikt nie bił, w ogóle nic z tych rzeczy. Życie toczyło się po

prostu normalnie. Oprócz mnie był jeszcze starszy brat, adoptowany zresztą,

ale dawno już opuścił dom. Zaciągnął się do wojska. Moi rodzice, jak chyba

wszyscy z naszego osiedla w Bermondsey, często gęsto byli na bezrobociu i

nigdy nie śmierdzieli groszem.

Za to ostatnio matka dostała dwie roboty naraz. Przez pięć dni tyrała w

fabryce czekoladek, a w weekendy – w pralni. Stary nocami jeździł taksówką,

a w ciągu dnia łapał, co się dało. Głównie naprawiał ludziom samochody i nie

było dnia, żeby przed domem nie stał jakiś piętnastoletni ford perfect czy

inny hillman, w którym ojciec grzebał.

Ciągle przeprowadzaliśmy się z miejsca na miejsce, zawsze tam, gdzie

była praca. W sumie mieszkałem pod dziewięcioma różnymi adresami i

chodziłem do siedmiu różnych szkół.

Gdy byłem mały, ojciec z mamą przeprowadzili się do Herne Bay, ale się

nie udało i znów trzeba było wrócić do mieszkania z kwaterunku. Mama

Strona nr 6

NATYCHMIASTOWA AKCJA

akurat zaszła w ciążę i urodziła braciszka, a mnie na rok wysłali do ciotki

Nell, co zresztą nie było takie złe. Ciotka Nell okazała się wspaniała,

mieszkała w Catford, zaraz obok szkoły, ale najlepsze było to, że wieczorami

dawała mi gorące mleko z biszkoptami, co było niesłychanym luksusem.

A my ciągle mieszkaliśmy w komunalnych blokach. Przez kilka

następnych lat – właśnie na osiedlu w Bermondsey. Wtedy to umarł mąż

ciotki Nell – George – który coś tam zapisał mojej matce. Mama postanowiła

kupić kawiarnię, czy raczej jadłodajnię, i przeprowadziliśmy się do Peckham.

Firma upadła, bo ani mama, ani ojciec nie nadawali się do interesu, nawet

własna księgowa zdołała ich oskubać.

Tymczasem zamieszkaliśmy na swoim, to znaczy wynajęliśmy połowę

domu. Na górze mieszkał wuj Bert. Po czynsz przychodził inkasent, złodziej

jak się okazało, bo nie odprowadzał pieniędzy do właściciela, więc znów nas

wyeksmitowano i wylądowaliśmy w tak zwanym komunalnym mieszkaniu

zastępczym.

Z forsą zawsze było krucho. Żywiliśmy się czymś, co mama nazywała

„owsianką misia”, a więc chlebem na mleku z cukrem. Kiedyś odcięto nam

gaz i musieliśmy używać starego grzejnika elektrycznego. Mama kładła go na

podłodze w dużym pokoju, spiralą do góry, że niby siedzimy przy ognisku na

kempingu. Trzymała nad „ogniskiem” rondel i gotowała tę naszą „misiową

owsiankę”. Bardzo mi się to podobało.

Przystąpiłem do pierwszej bandy chłopaków. Przywódca wyglądał jak

wokalista z zespołu Rubettes, a jeden z chłopaków uchodził między nami za

bogacza, bo jego ojciec miał komis ze starymi samochodami w Belham, a co

więcej, był nawet w Hiszpanii na wakacjach. Inny znowu chłopak z naszej

bandy uszkodził sobie wzrok w wypadku i musiał nosić okulary, więc

wszyscy ciągnęli z niego łacha. Tacy to byli moi kolesie, najważniejsi w

całym osiedlu, a ja chciałem tylko być taki jak oni.

Bawiliśmy się najchętniej w lejach bombowych, jak nazywaliśmy domy,

które rozbierano. Czasami zakradaliśmy się do opuszczonych budynków, jak

na przykład do pralni Maxwella przy Long Lane, gdzie śpiewając taki jeden

numer Beatlesów – „Bang, bang, srebrnym młotkiem Maxwella” – tłukliśmy,

co się dało i czym się dało. Oczywiście na wszystkich opuszczonych domach

były napisy „wejście wzbronione”, drzwi i okna pozabijano dechami i blachą

– taką falistą jak już wiecie – i zabezpieczono drutem kolczastym, co

naturalnie tylko nas kusiło i każdy chciał się popisać. Więc właziliśmy na

dachy, wspinaliśmy się po świetlikach i było fajnie, aż jeden chłopak spadł i

się zabił.

Wtedy przystałem do innej bandy. Na początek – żeby pokazać, co jestem

wart – musiałem przyłożyć palącą się zapałkę do ramienia i trzymać, aż skóra

zaskwierczała. Byłem dumny jak paw, że mi się udało, ale kiedy mama

Strona nr 7

Andy McNab

wróciła z pralni i zobaczyła oparzelinę, wściekła się. Nie rozumiałem

dlaczego.

Zawlokła mnie do domu przywódcy, tego niby wokalisty od Rubettesów, i

zrobiła piekło jego starej. Ta też zaczęła wrzeszczeć i awanturowały się tak

na schodach, podczas gdy ja chichotałem jak głupi w kącie, bo dla mnie

najważniejsze było, że przeszedłem próbę i należę do bandy, a stare niech się

kłócą, jak chcą.

W miarę jak zwiększał się krąg moich znajomych, zacząłem zdawać sobie

sprawę, że mam mniej forsy od innych. Zaczynała się właśnie moda na

skinheadów i wszyscy szaleli za portkami Docker Greena i butami Cherry

Red. Udawałem, że ani jedno, ani drugie wcale mi się nie podoba.

Raz na tydzień chodziliśmy na basen, a zaraz potem cała banda szła na

lody z biszkoptami. Ponieważ nigdy nie miałem pieniędzy, więc co najwyżej

udawało mi się skubnąć biszkopta od któregoś z chłopaków. Lodów, a

kupowało się zawsze firmy Love Heart, w ogóle nie znałem. Któregoś dnia

uzbierałem trochę pieniędzy i wybrałem się specjalnie na lody, ale wtedy się

okazało, że love heartów nie ma, bo ich nie robią. Kupiłem sobie wtedy

batona Aztek i czułem się bardzo dorosły, lecz byłem sam, więc przed nikim

nie mogłem się popisać.

Kiedyś zgłosiłem się do zuchów, i też niewiele z tego wyszło. Co tydzień

trzeba było płacić składkę, ale z tym to jeszcze jakoś mi się udawało. Gorzej,

że we wtorki trzeba było mieć pepegi, bo graliśmy w piłkę. Ja pepegów nie

miałem, więc zwyczajnie gwizdnąłem komuś, ale złapali mnie i zaczęli

pouczać, że „kraść nie wolno, bo to brzydko”, i tak się skończyło z zuchami.

Wiedziałem już, że starsi kumple zarabiają, więc ja też zacząłem

molestować mleczarza z osiedla i którejś niedzieli wziął mnie do pomocy.

Dał mi pół korony, za co zaraz kupiłem sobie magazyn z komiksami, butelkę

coca-coli i baton Mars. Zostało mi ledwie sześć pensów, ale nie żałowałem,

bo warto było. Cola i marsy to były już takie dorosłe rzeczy i ja też czułem

się dorosły, przynajmniej przez ten jeden dzień.

Był taki chłopak w naszej bandzie, co miał błyszczące, odlotowe buty.

Włosy też miał lśniące, jakby dopiero co wyszedł z wanny. U nas kąpiel

urządzano raz w tygodniu, a u niego codziennie, co wydawało mi się szalenie

dziwne. Często zresztą chodziliśmy do niego i kiedyś, gdy jak zwykle

bawiliśmy się w jego pokoju, zauważyłem, że ma dziesięć szylingów w

skarbonce. Z mojego punktu widzenia chłopak był dziany, więc oczywiście

nie przegapiłem okazji i gwizdnąłem mu tę dychę. Nikt nie powiedział ani

słowa.

Kradłem coraz częściej. Mama zwykle kupowała na kredyt w pobliskiej

spółdzielni i kiedy wysyłała mnie po mleko i inne drobiazgi, zawsze brałem

coś jeszcze dla siebie, nie mówiąc jej ani słowa. Wiedziałem, że i tak nie

Strona nr 8

McNab Andy - Natychmiastowa akcja.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: