Collin Forbes - Grecki klucz (cykl Tweed t.6).pdf - Collin Forbes - Grecki klucz [PL] pdf] - kalarek

PROLOG

Kair, luty 1944.

Sierżant sztabowy Higgins — dla przyjaciół Higgy — nie wiedział, że już ostatni

raz wjeżdża skrzypiącą, powolną windą na czwarte piętro gmachu Antikhana.

O dziesiątej wieczorem w murach tego trójbocznego budynku panowała cisza jak

w grobie. Jedynym odgłosem było niesamowite poskrzypywanie starej windy

pełznącej w górę obok pustych o tej porze podestów. Przez żelazne kraty widział

kamienne schody biegnące wokół centralnie umieszczonego szybu windy.

Zdawało mu się, że poza nim nikogo tu nie ma — nikogo, prócz sudańskiego

recepcjonisty na parterze.

Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdybym wracał pierwszy, myślał Higgy. W

małych klitkach na dachu sypiali tylko nieliczni wojskowi. I rzadko wracali z

popijaw i kolacyjek w Kairze przed jedenastą. On osobiście lubił kłaść się

wcześnie...

Kiedy winda zatrzymała się z bujnięciem, wysiadł i zamknął drzwi za sobą.

Zmarszczył czoło. W biegnących wzdłuż trzech ścian budynku korytarzach

gaszono światła o siódmej. Skąd więc pada ten blask zaraz za wejściem?

Wahał się, nasłuchując. Normalnie ruszyłby wprost ku jednej z trzech klatek

spiralnych schodów w rogach budynku — schodów wiodących na dach. Światło

wydostawało się spod zamkniętych drzwi przy końcu korytarza. Z Sekcji

Greckiej.

Nie miał pojęcia, czym mógł się zajmować zbiegły z okupowanej Grecji Ionides.

Mówiono, że jakąś propagandą. Pewnie przed wyjściem na kwaterę zapomniał

zgasić światło. A może jeszcze pracuje?

Podciągnąwszy drelichowe spodnie koloru khaki, Higgy ruszył cicho

wykładanym kafelkami korytarzem. Poczuł się nieswojo, kiedy wydało mu się, że

słyszy jakiś odgłos w przedostatnim pokoju. Pokój ten również należał do Sekcji

Greckiej — oba były połączone wewnętrznymi drzwiami. Ale spod drzwi

przedostatniego pokoju nie padało światło. Kto mógł przebywać w całkowicie

ciemnym pomieszczeniu?

Zatrzymał się, chwycił za klamkę, nacisnął ją wolno, pchnął. Drzwi ani drgnęły.

Zesztywniał. Jeszcze się nie zdarzyło, aby te drzwi były zamknięte, kiedy ktoś z

Sekcji Greckiej pracował.

Przeszedł kilka kroków do następnych drzwi. Za nimi, w końcu korytarza, ziało

czernią wejście na spiralne schody. Higgy chwycił klamkę, nacisnął, wszedł do

środka. Zamarł.

* * *

W pierwszej chwili przemknęło mu przez myśl, że może to kolega Ionidesa,

Gavalas, który pracował do późna. Lecz to był Ionides. Tyle że...

Higginsowi nie brakowało odwagi i hartu ducha. Jako były dowódca czołgu

nieraz widywał kolegów śmiertelnie poparzonych w tym, co między sobą

niefrasobliwie zwali „piekarnikiem”. Nie chodziło bynajmniej o zwykły piekarnik

do pieczenia ciasta, lecz trafiony niemieckim pociskiem czołg, nagle stający w

płomieniach. Zamknięci w stalowym pudle żołnierze rzadko uchodzili z życiem.

Biuro z okratowanymi oknami wychodzącymi na dzielnicę tubylczą po drugiej

stronie ulicy wyglądało jak po przejściu huraganu. Szuflady powyciągane, ich

zawartość wywalona na podłogę. Segregatory porozrzucane. Białe ściany

pochlapane krwią.

Wśród tego bałaganu, na stosie papierów na podłodze, leżał młody czarnowłosy

Ionides, cały we krwi. Czarne oczy patrzyły niewidząco w sufit. Głowę miał

niemal oddzieloną od tułowia, twarz zmasakrowaną. Krew pokrywała wszystko

— nawet biurko, przy którym zapewne pracował.

Higgy zadygotał. Zamknął zewnętrzne drzwi. Wysoki, potężnie zbudowany

dwudziestoośmioletni sierżant sztabowy stał nieruchomo, patrząc na

przerażające szczątki leżące o kilka stóp od niego. Potem przypomniał sobie

hałas, jaki usłyszał w zamkniętym pokoju. Spojrzał na wewnętrzne drzwi. Boże!

Szaleniec, który to uczynił, musi znajdować się za nimi.

Ogarnął go paniczny strach. W pierwszym odruchu chciał otworzyć drzwi

zewnętrzne i pognać na złamanie karku po spiralnych schodach na dach. Gardło

miał suche, ręce mu drżały. Zdradliwa cisza panująca w pokoju obok sprawiała,

że chciał krzyczeć.

Cisza trwała nadal. Zza zamkniętych drzwi nie dochodził żaden szmer. Higgy

wciągnął głęboko powietrze w płuca. Może to wyobraźnia spłatała mu figla albo

napięte nerwy. Czy rzeczywiście coś słyszał?

Spojrzał w dół i znów zobaczył te okropne zwłoki. Na podłodze leżała

trzydziestocentymetrowa czarna hebanowa linijka. Podniósł ją, wziął się w garść

i podszedł do zamkniętych drzwi wewnętrznych. Wciąż ani dźwięku.

Bał się jak wszyscy diabli. Nabierał coraz to większego przekonania, że sąsiedni

pokój jest pusty, lecz jeśli morderca wciąż tam jest, on, Higgy, nie pozwoli

skurwielowi uciec. Ionides był miłym chłopakiem, zawsze skorym do żartów i

pogawędki. Higgy uniósł linijkę jak pałkę i sięgnął lewą ręką do klamki.

Jeśli zabójca jest w środku, na pewno trzyma w ręku nóż, którym zadał te

straszliwe ciosy Ionidesowi. Wszystko wskazywało, że Grek stoczył walkę o życie.

Nie, myślał Higgy, jeśli morderca wciąż tam jest, to niech mnie wszyscy diabli,

nie pozwolę draniowi uciec.

Uchylił ostrożnie drzwi. W pokoju było ciemno. Sięgnął lewą ręką do środka,

namacał kontakt, przekręcił. Pokój zalało światło, a wtedy, rozpłaszczony przy

ścianie, pchnął drzwi na całą szerokość. Prawa stopa zaplątała się w coś.

Bezładny stos papierów, cała masa, a wszystkie arkusze zaplamione

ciemnoczerwono. Krew.

Zrobił krok w głąb pokoju często używanego przez Gavalasa. Słyszał, że Gavalas

wyjechał na urlop. O ile się zorientował, nie było w tym pokoju śladu niczyjej

obecności. Ścisnął mocniej linijkę i wszedł głębiej.

Przemierzył cały pokój i nie znalazł żadnych oznak morderczej walki jak w

pierwszym. Musi natychmiast o wszystkim zameldować. W oszołomieniu

spróbował otworzyć drzwi wiodące na korytarz, bez przekręcania klucza. Drzwi

się otworzyły.

Wymowa tego faktu wstrząsnęła nim. Drzwi były zamknięte na klucz, kiedy

próbował je otworzyć od strony korytarza. Potwierdzenie przypuszczenia, że

zabójca ukrywał się w ciemnym pokoju w kilka chwil po dokonaniu ohydnej

zbrodni, było dla sierżanta Higgy’ego czymś przerażającym.

Zemdliło go. Pchnąwszy drzwi pobiegł do najbliższej toalety i zamknął się na

klucz. Później nigdy nie wiedział na pewno, ile czasu przesiedział na sedesie.

* * *

Zszedł po kamiennych schodach na dół opustoszałego budynku. Klatka windy

mogła się okazać śmiertelną pułapką. Sudański recepcjonista stłumił ziewnięcie,

gdy Higgy ukazał się u stóp schodów, i patrząc na czarną linijkę, którą ten wciąż

trzymał w dłoni — poprawił czerwony fez na głowie.

— Kto wychodził z budynku po moim przyjściu? — zapytał Higgy.

— Nikt, panie sierżancie, bo bym widział. Każdy musi przejść koło mojego

biurka...

— Wiem. A kto wchodził?

— Też nikt — odparł Sudańczyk doskonałą angielszczyzną. — Pan jest w tej

chwili jedyną osobą w całym domu.

— Selim, ty zasypiasz — oskarżył go Higgy.

— Nie, panie sierżancie — zaprotestował tamten. — Pracuję zwykle na nocną

zmianę. Sypiam w ciągu dnia.

— Więc połącz mnie z SIB. Szybko! To pilne.

— SIB...?

— Wydział Badań Specjalnych, idioto. — Ledwie powiedział to obraźliwe słowo,

natychmiast tego pożałował. — Po prostu mnie połącz — powtórzył. — Ktoś

został zabity. Sam z nimi porozmawiam, kiedy mnie połączysz.

Kiedy Sudańczyk wykręcał numer SIB, Higgy usiadł na kamiennym stopniu.

Czuł się wyżęty, wyczerpany. Ażeby ukryć drżenie rąk przed Selimem, ściskał w

dłoniach hebanową linijkę jak w imadle. Czekając na połączenie wciąż zadawał

sobie jedno pytanie. Jak ktokolwiek mógł wejść niepostrzeżenie do budynku,

skoro jedynym wejściem były wielkie podwójne drzwi za biurkiem Selima?

* * *

Podporucznik Samuel Partridge z Wydziału Badań Specjalnych siedział obok

swego szefa, kapitana Orde’a Humble’a, który prowadził wolno jeepa, zbliżając

się do brudnoszarego gmachu Antikhana. Był ranek po nocnym telefonie

sierżanta Higginsa i zapowiadał się jeszcze jeden wspaniały, słoneczny dzień.

— Wydaje się, że byliśmy tutaj zaledwie przed pięcioma minutami — zauważył

Partridge, kiedy przed wejściem do budynku zatrzymało się konne gharry

powożone przez Araba.

— Dokładnie trzy godziny temu — burknął Humble i zaparkował jeepa przy

krawężniku.

Partridge, dwudziestolatek z jedną gwiazdką, pożałował jeszcze raz, że się nie

ugryzł w język. Humble, pięćdziesięciosześcioletni eks-detektyw Scotland Yardu,

był ponury i skłonny do pesymizmu. Nigdy nie tracił okazji, żeby poprawić

Partridge’a. Najniższego z najniższych — z jedną gwiazdką na naramiennikach.

A czy to wina Partridge’a, że go odkomenderowano do SIB w tak młodym wieku?

Nie jest przecież winien, że ma płaskostopie. Został usunięty z pułku przez

Collin Forbes - Grecki klucz (cykl Tweed t.6).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: