Whitney-Robinson Veronica, Haden Blackman - Ruiny Dantooine.pdf - Star Wars Ebook Pl - santana571

PROLOG

Zbocze wzgórza rosiła lekka mżawka. Oprócz delikatnego szumu kropel deszczu popołudniową

ciszę mąciły tylko sporadyczne krzyki peko-peko. Żałosne kwilenie dużego, błękitnoskórego,

skrzydlatego gada niosło się daleko po spokojnej tafli jeziora i długo odbijało się echem od skał,

zanim w końcu milkło.

- Wygląda na to, że dzikie koty ruszyły na łowy - mruknął do siebie Inkwizytor Loam Redge.

Uśmiechnął się pod nosem na myśl o smukłych sylwetkach zwinnych, złotopłowych bestii,

przemykających bezszelestnie wokół Samotni. Peko-peko nie były jedyną zwierzyną, na którą

polowały te potężne drapieżniki. Plasowały się ledwie na początku długiej listy ich potencjalnych

ofiar.

Ubrany w pelerynę mężczyzna stał samotnie na kamiennym balkonie i przyglądał się w

milczeniu spokojnej tafli jeziora i otaczającym je pagórkom, podziwiając zachód słońca

oblewający okolicę łagodnym różowym blaskiem. Jak tylko słoneczna kula zniknęła za

horyzontem, wszystko wokół skrył półmrok. Niebo mieniło się teraz odcieniami szarości: od

brudnej bieli po stalowosiny. Barwy nakładały się na siebie, więc niepodobna było stwierdzić,

gdzie jeden kolor przechodzi w drugi - Nie minęło dużo czasu, nim rozpadało się na dobre, więc

Inkwizytor rzucił ostatnie spojrzenie na migoczące daleko na wschodzie światła Moenii i wrócił

do środka. Niecierpliwym gestem strzepnął krople z peleryny, jakby kontakt z deszczem w jakiś

dziwny sposób mógł ją skazić, a potem przygładził gęstą brązową czuprynę i wyprężył dumnie

pierś.

Nikt nie wiedział, ile tak naprawdę ma lat, a Redge wolał to zachować w sekrecie. Tajemnice

były w Imperium rzadkim luksusem, on zaś miał zamiar utrzymać ich tyle, ile zdoła.

Inkwizytor Loam Redge był jedną z nielicznych osób, które czerpały niekłamaną przyjemność z

wypełniania własnych obowiązków. Odnajdywanie istot wrażliwych na Moc, torturowanie ich i

pozbawianie nędznych żywotów było jednym z jego życiowych celów, a prócz tego dawało mu

nieopisaną satysfakcję. Był bardzo dobry w tym, co robił; nawet gdy przytłaczał go nawał roboty,

sprawiał wrażenie, jakby właśnie rozbawił go jakiś przedni dowcip. Przez wszystkie lata

wykonywania zawodu ta złośliwa uciecha odcisnęła piętno na jego twarzy, żłobiąc ledwie

zauważalne bruzdy w kącikach jego szarych oczu. Poza kurzymi łapkami twarz Redge'a była

dziwnie gładka: wyglądał na trzydzieści lat, ale równie dobrze można mu było dać

pięćdziesiątkę.

Kiedy już się upewnił, że wygląda należycie schludnie, wyszedł z komnaty i ruszył przed siebie

korytarzem wyłożonym purpurowym, lamowanym złotem dywanem. Wykładzina była tak gruba

i puszysta, że ledwie słyszał odgłos MSE-6, który w pewnym momencie przemknął koło jego

stóp. W Samotni pełno było tych małych, czarnych, trapezoidalnych robocików, tak samo jak na

niezliczonych okrętach i imperialnych placówkach, jak galaktyka długa i szeroka. Odkąd stojące

na skraju bankructwa Rebaxan Columni zaoferowało je po okazyjnej cenie imperialnym,

wszędzie aż się od nich roiło. Marynarka cierpiała akurat na niedobór robotów, więc długo się nie

namyślali: zakupiono ich miliony.

Myszobot zatrzymał się kilka kroków od Inkwizytora, wyciągnął uzbrojony w ściereczkę

chwytak i zaczął pieczołowicie polerować niewidoczne smugi na marmurowej ścianie. Redge

poświęcił chwilę na podziwianie, jak automat pastwi się

nad i tak już lśniącą porażającym blaskiem powierzchnią, ale wkrótce zreflektował się i podjął

wędrówkę, powiewając połami peleryny. Robocik skojarzył mu się z pewnym gatunkiem małego

insekta i troszkę go to wyprowadziło z równowagi.

Poza nim w korytarzu nie było żywej duszy, więc Inkwizytor mógł się w spokoju napawać

przepychem Samotni Imperatora Palpatine'a na Naboo. Rodzinna planeta byłego Kanclerza

Republiki była spokojnym, zielonym miejscem; podmokłe, bagniste tereny graniczyły tu z

porośniętymi bujną roślinnością połaciami równin i pasmami malowniczych wzgórz. Redge

uważał, że sielankowe widoczki Naboo mają kojący wpływ na skołatane nerwy, i rozumiał, że to

właśnie z tego powodu Imperator wybrał to miejsce, a nie, jak powszechnie uważano, z jakichś

sentymentalnych patriotycznych pobudek. Podczas licznych wojaży do Theed, Moenii, Kaadary,

Dee'ja Peak czy innych mieścin tej spokojnej planety Inkwizytor Redge nie miał jeszcze okazji

podróżować siecią strumieni i kanałów, przecinających głębokie warstwy wodnego świata,

chociaż słyszał z dobrego źródła, że można było swobodnie przemieszczać się po całej planecie,

nie wychyliwszy ani razu głowy na zewnątrz. Planował, że pewnego dnia sprawdzi prawdziwość

tej informacji osobiście - albo wyśle po jej potwierdzenie któregoś z zaufanych asystentów. Kto

wie, co za licho czai się pod powierzchnią tego zielonego świata? Naboo, znana przystań

artystów i architektów, równie dobrze mogła przyciągać i inne, mniej pożądane kategorie istot:

męty i rzezimieszków.

Od czasu osiedlenia się w Samotni Imperator nie miał zbyt wiele problemów z lokalną ludnością.

O ile Redge wiedział, dotychczas nie pokazali się tu żadni Rebelianci. A trzeba przyznać, że

dokładał wszelkich starań, żeby być na bieżąco. Królowa Kylantha poprzysięgła - i wielokrotnie

udowodniła - swoją lojalność wobec Palpatine'a. Mimo to Inkwizytora irytowało, że do tej pory

ten babsztyl nie rozwiązał Rady Królewskiej Naboo ani nie wprowadził żadnych znaczących

zmian w strukturach demokratycznego rządu. Jeżeli była naprawdę oddana sprawie, dlaczego nie

zdecydowała się ułatwić wszystkim życia i pozbyć tej całkowicie zbędnej biurokracji? Czy

kierowała nią zwykła próżność, chęć zachowania nic nieznaczącego tytułu, czy może było w tym

coś więcej? Dręczyły go te pytania i stanowczo zbyt często nie dawały mu spać w nocy.

Redge skręcił za róg i znalazł się w przestronnej, wysoko sklepionej sieni - wystarczająco dużej,

żeby spokojnie zmieściło się w niej kilka pułków żołnierzy. Podobnie jak w prowadzącym do

niej korytarzu, ściany były tutaj z żyłkowanego różowego i brązowego marmuru. Pokrywały je

krwisto-złote gobeliny, podobne do tych wyściełających liczne hole Samotni. Na wypolerowaną

posadzkę tu i ówdzie padały plamy światła, rzucanego przez złociste, cylindryczne lampy

podwieszone u stropu. Pod ścianą naprzeciwko stało dwóch osobistych strażników Imperatora,

ubranych w szkarłatne szaty. Strzegli wejścia do prywatnych komnat samego Palpatine'a. Jak

kamienne posągi lub krwawe zjawy, strażnicy trwali bez ruchu na swoich posterunkach; ani

drgnęli. Nie byli jednak jedynymi żywymi istotami w sali: pod misternie rzeźbioną ścianą, w

pobliżu niewielkiego terminala komputerowego, stało dwóch szturmowców. W przeciwieństwie

do Redge'a, byli wyraźnie rozluźnieni: jeden opierał się niedbale o ścianę, co, zważywszy na fakt,

że był od stóp do głów zakuty w lśniący plastoidowy pancerz, było nie lada sztuką, jego kolega

zaś sprawiał wrażenie niewiele bardziej zdyscyplinowanego. Żaden nie odwrócił się w stronę

Redge'a, więc pewnie go nie zauważyli. Inkwizytor przysunął się bliżej, żeby usłyszeć, o czym

rozmawiają.

- Mówię ci - zaszemrało z głośników komunikatora szturmowca opartego o ścianę. - Jeżeli

jeszcze się nie zabrali do budowy nowej, to już nie zaczną.

- Minął dopiero rok - stwierdził drugi. Przefiltrowany przez system komunikacji głos trzeszczał

od wyładowań. Chyba przydałby mu się gruntowny przegląd, uznał Redge. - Naprawa takiego

cacka musi trochę potrwać.

- No, nie wiem - mruknął z powątpiewaniem ten pierwszy. - Według mnie, jeśli do tej pory nie

odbudowali Gwiazdy Śmierci, to pewnie sobie odpuścili. A to już o czymś świadczy.

- Co masz na myśli? - spytał drugi. Mimo zakłóceń w jego głosie słychać było wyraźny niepokój.

Jego towarzysz odepchnął się od ściany i przestąpił z nogi na nogę.

Chodzą plotki, że Rebelianci nie śpią. Podobno jest ich coraz więcej i rosną w siłę. Jeżeli zdołali

zniszczyć broń takiego kalibru jak Gwiazda Śmierci, to nie warto ich oceniać pochopnie.

Szczerze? Sądzę, że Imperator coś przed nami ukrywa... - Nawet przez transmiter było słychać,

że zniżył głos prawie do szeptu. - .. .i to całkiem sporo - dokończył.

- Przez takie gadki możesz szybko trafić do piachu - ostrzegł go kompan.

- Albo w inne, mniej przyjemne miejsce - dopowiedział Redge, wychodząc z cienia.

Przyłapani na gorącym uczynku żołnierze zamarli i natychmiast stanęli na baczność. Inkwizytor

wprost uwielbiał stosować taką technikę: ściąć przeciwnika z nóg, zaatakować z zaskoczenia i

pastwić się nad bezbronną ofiarą.

- S... sir - zająknął się pierwszy szturmowiec. - Eee... nie widziałem, kiedy pan wszedł, i... i...

Domyślam się - skwitował Redge, napawając się widocznym zakłopotaniem żołnierza.

Postanowił trochę się nad nim poznęcać, więc przez chwilę nic nie mówił, zmuszając go, żeby

podjął rozpaczliwą próbę wybrnięcia z sytuacji.

- Pan raczy wybaczyć, sir, nie miałem na myśli nic zdrożnego, chciałem tylko wyjaśnić koledze

moje obawy co do...

- Nie kłopocz się tłumaczeniem, żołnierzu — przerwał mu oschle Redge. - Doskonale wiem, co

próbowałeś wyjaśnić swojemu koledze. - Wskazał podbródkiem drugiego szturmowca. -

Uważasz, że nasz Imperator coś przed wami tai? Że wciska wam ciemnotę, że się tak wyrażę?

-- Ja tylko...

- Milczeć! - warknął Redge. Po niedawnej łagodności nie został żaden ślad. - Wiecie wszystko,

co powinniście wiedzieć, tak samo jak cała reszta. Służyć Imperatorowi to znaczy ufać mu

bezgranicznie i nie podawać w wątpliwość żadnych jego decyzji.

Szturmowcy milczeli. Inkwizytor wiedział, że za bardzo się bali, żeby wykrztusić choć słowo.

Ich strach sprawił, że zrobiło mu się cieplej na sercu, a kąciki ust uniosły się w błogim

zadowoleniu. Odprężył się, jednak nie do końca.

- Tylko że - przyznał dobrotliwie - na swój prosty sposób w jednym, żołnierzu, masz rację.

- Sir? - bąknął drugi szturmowiec, rozpaczliwie próbując' wybrnąć z opresji.

- To jeszcze nie koniec tej wojny - odparł Redge. - Mamy dość siły i władzy, żeby zmiażdżyć

Rebelię, bez dwóch zdań. Jednak Rebelianci to pokrętne i chytre istoty. Całkiem jak

wachlarzowate rawle, potrafią uwić sobie wygodne gniazdka na najwyższych szczeblach władzy,

przyczaić się i czekać na najlepszy moment. Dopiero kiedy wywabimy ich z kryjówek i

zniszczymy tych, którzy chowają się pośród nas, przystrojeni w cudze piórka, będziemy mogli

mówić o zwycięstwie - dokończył z emfazą.

Zanim jednak zdołał dodać coś więcej, atmosfera w komnacie zmieniła się nieznacznie, ale

wyczuwalnie. Redge'owi zjeżyły się włosy na karku i zrozumiał nagle z niezachwianą pewnością,

że drzwi do komnaty Imperatora się otworzyły.

Odwrócił się plecami do szturmowców, zupełnie o nich zapominając, i patrzył, jak z głębokiego

cienia wynurza się wysoka, czarno ubrana postać. Kiedy się do niego zbliżała, czuł narastający

chłód, pełznący od żołądka w górę kręgosłupa, aż w końcu zakręciło mu się w głowie. Był

wrażliwy na Moc, więc potęga istoty w czerni prawie ścięła go z nóg.

Postać od stóp do głów zakrywał czarny jak noc pancerz, rozświetlony jedynie kilkoma diodami,

mrugającymi niebiesko i czerwono na panelu podtrzymywania życia - w miarę jak właściciel

ekwipunku oddychał, panel punktował błyskami uderzenia jego serca. Twarz zakrywała mu

upiorna maska oddechowa, stanowiąca część hełmu i upodabniająca jego głowę do czerepu

jakiegoś mrocznego bóstwa. Zbliżył się bezszelestnie do Inkwizytora, powiewając połami czarnej

peleryny. Wyglądał wypisz, wymaluj jak skrzydlaty drapieżnik szukający ofiary.

Kątem oka, na wpół świadomie, Redge zauważył, że w przytłaczającej obecności Czarnego

Lorda żołnierze wyprężyli się jeszcze bardziej. Nie zdążył zarejestrować nic więcej, zanim padł

na kolana w służalczym ukłonie.

- Mój panie, Lordzie Vader - wyszeptał z należnym szacunkiem.

- Powstań, Inkwizytorze - rozkazał Lord Vader dudniącym, głębokim basem. Przerwy między

zdaniami punktował mechaniczny oddech, trudny do pomylenia z jakimkolwiek innym

odgłosem. - Wstań i chodź ze mną.

Redge wstał z taką samą gracją, z jaką uklęknął. Z trudem oparł się chęci strzepnięcia peleryny.

Nie chciał, żeby Czarny Lord Sithów uznał go za przesadnie przejmującego się swoim wyglądem

fircyka. Wyprężył się i podniósł dumnie podbródek, ale i tak musiał zadzierać głowę, żeby

zajrzeć w maskę mierzącego dwa metry Vadera. Zanim ruszył za nim, odwrócił się w stronę

szturmowców.

- Skoro macie dość wolnego czasu na myślenie o głupotach, postaram się, żeby przeniesiono was

do placówki, która na pewno zapewni wam więcej... rozrywki. Może coś w systemie Hoth? -

rzucił z namysłem. - Chyba nie wysłaliśmy tam jeszcze wielu ludzi. Zgłosicie się do dowódcy

swojego garnizonu po nowe przydziały. Wasza służba w tym miejscu dobiegła końca. - Odwrócił

się na pięcie i pospieszył za Lordem Vaderem, obmyślając po drodze, w jakie piekielne miejsce

wysłać niesubordynowanych żołnierzy.

Minęło kilka niezręcznych - oczywiście tylko dla Redge'a - chwil, zanim odważył się zagadnąć

sunący przed nim bezszelestnie cień.

- Tak, mój panie?

- Imperator żąda informacji o twoich postępach - odparł głucho Vader.

Redge z całej siły starał się utrzymać równy krok. Potęga Ciemnej Strony promieniowała od

mrocznego Lorda przytłaczającymi falami.

- Inkwizytorze? - powtórzył Vader, kiedy Redge nie odpowiadał.

- Mój panie... - zająknął się Loam. - Doskonale rozumiem, jakie znaczenie ma dla nas ta misja...

- Czyżby? - prychnął Vader. Redge mógłby przysiąc, że w mechanicznym głosie słychać lekkie

rozbawienie. - Miło, że się rozumiemy.

- To znaczy, miałem na myśli - zaczął się plątać Inkwizytor - że w pełni dociera do mnie waga

moich obowiązków z nią związanych...

- Naprawdę, Inkwizytorze? - zdziwił się Vader. Zatrzymał się, zanim skręcili w następny

korytarz. W ciszy panującej wokół słychać było tylko rzężenie oddechu Czarnego Lorda i Redge

poczuł się nagle dziwnie nieswojo. Darth Vader był jedyną istotą, która potrafiła wyprowadzić go

z równowagi i wprawić w zakłopotanie.

- Czy naprawdę zdajesz sobie sprawę - zadudnił złowróżbnie Lord Sithów po dłuższej chwili - co

się stanie, jeśli holokron trafi w ręce Rebeliantów?

Redge przełknął głośno ślinę.

- Tak, mój panie. Sądzę, że wiem, co to oznacza. Jeżeli Rebelia zdoła odnaleźć to urządzenie...

zważywszy na wciąż rosnącą liczbę ich sympatyków... i przeniknąć w nasze szeregi... - plątał się.

- Imperium może się znaleźć w poważnym niebezpieczeństwie.

Vader przyglądał mu się przez chwilę, zanim wycelował w niego oskarżycielsko obleczony

czarną rękawicą palec.

- I co zamierzasz w związku z tym? - spytał gniewnie.

- Lordzie Vader, przydzieliłem do tej sprawy moich najlepszych ludzi - zameldował pospiesznie

Inkwizytor. - Szkoliłem ich osobiście przez wiele lat i jestem pewien, że nikt nie wypełni tego

zadania lepiej niż oni. Nie zawiedziemy - zapewnił gorliwie, usiłując zapanować nad drżeniem

głosu.

Vader przypatrywał mu się przez chwilę w milczeniu, po czym odwrócił się na pięcie i podjął

marsz. Jego ciężkie kroki tłumiła gruba warstwa wykładziny w korytarzu. Inkwizytor zawahał się

na chwilę, ale zaraz ruszył za nim.

Whitney-Robinson Veronica, Haden Blackman - Ruiny Dantooine.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: