Adrian Lara - Rasa Środka Nocy 10 - Mroczniej po północy.pdf - Lara Adrian - wsodula

~ ROZDZIAŁ 1 ~

- ŁADUNKI PODŁOŻONE, Lucan. Detonatory są gotowe. Wystarczy, że

powiesz jedno słowo. Na twoją komendę, to wszystko wyleci w powietrze.

Milczący Lucan Thorne stał w zapadającym zmierzchu na pokrytym

śniegiem podwórzu bostońskiej kwatery, która tak długo służyła jako baza

operacyjna dla niego i niewielkiej grupy jego towarzyszy broni. Wychodzili z

tego miejsca na niezliczone patrole, by strzec bezpieczeństwa w nocy i

utrzymywać kruchy pokój pomiędzy niczego nieświadomymi ludźmi, do

których należały godziny dnia i drapieżnikami potajemnie żyjącymi pomiędzy

nimi, które w głębokim mroku czasami bywały zabójcze.

Lucan i wojownicy z jego Zakonu błyskawicznie wymierzali śmiertelnie

skuteczną sprawiedliwość i nigdy nie zaznali smaku porażki.

Dziś wieczorem rozlała się ona goryczą na jego języku. - Dragos za to zapłaci

- warknął ukazując końcówki kłów.

Wzrok Lucana pałał złocistym blaskiem, kiedy wpatrywał się przez rozległy

trawnik w jasną wapienną fasadę rezydencji utrzymanej w gotyckim stylu.

Wiele krzyżujących się śladów opon szpeciło okolicę, pozostałość po

porannym policyjnym nalocie, który był odpowiedzialny za wysadzenie

głównych, wysokich stalowych bram i podziurawienie kulami frontowych

drzwi do siedziby Zakonu. Krew poplamiła śnieg, gdzie strzały organów

ścigania położyły trupem trzech terrorystów, którzy zbombardowali

bostońską siedzibę ONZ, po czym zbiegli z miejsca zdarzenia z tuzinem glin i

reporterami każdej stacji informacyjnej w okolicy na karku. I to wszystko z

powodu... ataku na ludzki obiekt rządowy. Policja otoczona kordonem

przedstawicieli mediów wzięła na cel do tej pory utrzymywane w tajemnicy

tereny, na których znajdowała się kwatera główna Zakonu... co bez

wątpienia zostało zaaranżowane przez największego wroga zakonu,

całkowicie szalonego wampira, zwanego Dragosem.

On nie był pierwszym przedstawicielem Rasy marzącym o świecie,

gdzie ludzkość żyłaby, by mu służyć i to służyć w ciągłym strachu. Ale tam

gdzie inni przed nim, przejawiający mniejsze zaangażowanie polegli, Dragos

wykazywał zadziwiający upór i inicjatywę. Był ostrożny siejąc nasiona rebelii

przez większą część swojego długiego życia, potajemnie urabiając sobie

zwolenników wśród przedstawicieli Rasy i robiąc Sługusów ze wszystkich

ludzi, którzy mogliby pomóc mu realizować jego wypaczone cele.

Przez ponad półtora roku, odkąd odkryli plany Dragosa, Lucan i jego bracia

powstrzymywali go, udaremniając jego każdy ruch i zakłócając planowane

przez niego operacje.

Aż do dzisiaj.

Dziś, to Zakon został pokonany i zmuszony do ucieczki i Lucan nie mógł

przełknąć tej cholernie gorzkiej pigułki. - Jaki jest szacunkowy czas dotarcia

do naszej tymczasowej kwatery?

To pytanie skierowane było do Gideona, jednego z dwóch wojowników,

którzy zostali z Lucanem by pozamykać sprawy w Bostonie, podczas gdy

reszta wyruszyła już do awaryjnej kryjówki w północnym Maine. Gideon

oderwał wzrok od trzymanego w dłoni tableta i ponad oprawkami

srebrzystobłękitnych okularów spotkał się wzrokiem z Lucanem. - Savannah

i inne kobiety są w drodze od niemal pięciu godzin, więc powinny być na

miejscu za około trzydzieści minut. Niko i inni wojownicy są teraz parę

godzin za nimi.

Lucan skinął głową, był ponury ale przynosiło mu ulgę to, że ich

przeniesienie szło tak gładko jak powinno. Było jeszcze kilka

iedokończonych spraw i parę szczegółów do załatwienia. Ale na tą chwilę,

wszyscy byli bezpieczni, a szkody jakie Dragos planował wyrządzić Zakonowi

zostały zminimalizowane.

Lucan zauważył ruch po swojej drugiej stronie, to był Tegan, kolejny

wojownik, który z nimi pozostał, wrócił z ostatniego patrolu granic posesji.

- Jakieś problemy?

- Zero - twarz Tegana nie wyrażała żadnych emocji, tylko ponurą

determinację.

- Dwaj gliniarze w nieoznakowanym wozie obok bramy ciągle śpią pogrążeni

w transie. Po tym gruntownym czyszczeniu pamięci, jakie im zafundowałem,

możemy mieć nadzieję, że nie obudzą się do przyszłego tygodnia.

- A kiedy już to zrobią będą mieli gigantycznego kaca. - mruknął Gideon. –

Lepsze jest wyczyszczenie umysłów parze bostońskich twardzieli, niż bardzo

publiczna masakra obejmująca połowę dzielnic miasta i agenci FBI.

- Cholerna racja - zgodził się Lucan, przypominając sobie rój glin i

reporterów, który tego poranka wypełniał teren posesji. - Jeśli sytuacja by

się zaostrzyła i którykolwiek z tych glin albo agentów federalnych postanowił

przyjść i walnąć w drzwi do rezydencji... Chryste, jestem pewny, że żadnemu

z was nie muszę mówić jak szybko i jak daleko zaszłoby to wszystko do

południa.

Oczy Tegan były poważne i mroczne. - Zgaduję, że powinniśmy podziękować

za to Harvardowi.

- Taaa - odpowiedział Lucan. Żył kawał czasu... dziewięć setek lat i jeszcze

trochę... i chociażby nie wiadomo jak długo chodził po tej ziemi, to widok

Sterling Chase'a wychodzącego wolnym krokiem z rezydencji prosto na

trawnik pełny uzbrojonych po zęby policjantów i agentów federalnych, po

prostu go poraził.

W tym momencie ten idiota mógł zginąć na kilka sposób. Jeśli nie zabiłby go

na miejscu, w ataku paniki któryś z nabuzowanych adrenaliną, uzbrojonych

ludzi zgromadzonych na trawniku, to zrobiłoby to przebywanie dłużej niż pół

godziny w pełnym blasku porannego słońca.

Ale Chase pozornie nie przejmując się żadnym z tych zagrożeń pozwolił

założyć sobie kajdanki i odprowadzić przez ludzkie władze. Jego

kapitulacja... jego osobiste poświęcenie... kupiło Zakonowi jakże cenny czas.

Odwrócił uwagę od rezydencji i tego co się w niej kryło, dając Lucanowi i

reszcie okazję, by zabezpieczyć podziemia ich dotychczasowej kwatery i zaraz

po zachodzie słońca zorganizować ewakuację jej mieszkańców.

Po serii nerwowych rozmów i wyklinaniu na samego siebie za najbardziej

spartaczony zamach na Dragosa, który sprawił również, że twarz Chase'a

przez nieuwagę znalazła się w krajowych wiadomościach, był on ostatnim z

wojowników, po którym Lucan mógłby spodziewać się wsparcia i

odpowiedzialności. To co zrobił dzisiaj nie było niczym innym jak tylko próbą

samobójczą.

Znowu, Sterling Chase nie od dzisiaj był na drodze do autodestrukcji. Może

to był jego sposób by raz na zawsze zabić wieko do swojej trumny.

Gideon przeczesał palcami swoje nastroszone włosy i wyrzucił z siebie

siarczyste przekleństwo. - Pieprzony dureń. Nie mogę uwierzyć, że faktycznie

to zrobił.

- To powinienem być ja. - Lucan przesunął wzrokiem pomiędzy Teganem i

Gideonem, wojownikiem, który był z nim od początku, gdy założył pierwszy

Zakon w Europie i tym, który wieki później pomagał mu werbować

wojowników do bazy w Bostonie. - Ja jestem przywódcą Zakonu. Jeśli

potrzebne było poświęcenie, by chronić wszystkich, to ja powinienem być

tym, który by to zrobił.

Tegan spojrzał na niego ponurym wzrokiem. - Myślisz, że jak długo Chase

zdoła utrzymać na wodzy swój nałóg krwi? Czy on jest w ludzkim areszcie,

czy wolny na ulicach, rządzi nim pragnienie krwi. To go zgubi i on jest tego

świadomy. Wiedział o tym, gdy wyszedł dziś rano przez te drzwi. Nie miał

niczego do stracenia.

Lucan chrząknął. - A teraz siedzi gdzieś w areszcie policyjnym, otoczony

przez ludzi. Dzisiaj zdołał zapobiec odkryciu naszego istnienia, ale co jeśli

jego żądza krwi weźmie nad nim górę i skończy się to narażeniem istnienia

całej Rasy? Jeden moment bohaterstwa może rozwiać wieki tajemnicy.

Twarz Tegana wyrażała chłodną powagę. - Przypuszczam, że będziemy

musieli mu zaufać.

- Zaufanie - syknął Lucan. - Ostatnio niejednokrotnie sprawił, że ta waluta

straciła na wartości.

Niefortunnie, w tym momencie nie mieli wiele do powiedzenia w tej sprawie.

Dragos pokazał im właśnie jak daleko jest zdolny się posunąć, by okazać

swoją wrogość Zakonowi. Nie miał żadnego szacunku dla życia, zarówno

ludzi jaki swojej własnej Rasy, a na dzień dzisiejszy pokazał, że wyprowadzi

swoją walkę z cienia na otwarty grunt.

To był bardzo prywatny grunt, za niesamowicie wysoką stawkę. I teraz to się

stało bardzo osobiste. Dragos przekroczył pewną linię i nie było już drogi

odwrotu.

Lucan rzucił okiem na Gideona. - Już czas. Odpal detonatory. Zróbmy to

wreszcie.

Wojownik krótko skinął głową i zwrócił swoją uwagę na ekran niewielkiego

tableta. - Kurwa - wymamrotał, ślad brytyjskiego akcentu zabrzmiał w tym

przekleństwie. - Więc ruszajmy z tym.

Trzej mężczyźni Rasy stanęli tuż obok siebie w rześkiej, zimnej ciemności.

Nad nimi było czyste, bezchmurne niebo, ciemna nieskończoność usiana

gwiazdami.

Wszystko było tak, jakby ziemia i niebo zostały zamrożone w czasie,

zawieszone w tym momencie pomiędzy doskonałą ciszą zimowej nocy, a

pierwszym niskim pomrukiem destrukcji rozgrywającej się z grubsza trzysta

stóp pod butami wojowników. To wydawało się trwać wiecznie, nie jakieś

wielkie pompatyczne widowisko wściekłego hałasu z erupcjami ognia i

popiołu, to było ciche, a mimo to całkowicie niszczycielskie.

- Pomieszczenia mieszkalne zostały zaplombowane - ponuro poinformował

Gideon, gdy ponury grzmot zaczął cichnąć. Dotknął ekranu swojego tableta i

kolejny cykl głębokich pomruków przetoczył się pod pokrytą śniegiem

ziemią. - Zbrojownia, szpital... już po nich.

Lucan nie pozwolił sobie na rozczulanie się nad wspomnieniami lub historią

zasypaną w labiryncie pokojów i korytarzy, które wybuchały kolejno pod

dotknięciami palca Gideona na tym maleńkim ekranie komputera. Ponad sto

lat zabrało im, by zorganizować to, co teraz zostało zniszczone. Nie mógł

zaprzeczyć, że poczuł chłodny ból w swojej klatce piersiowej, kiedy wszystko

było tak systematycznie burzone.

- Kaplica została zaplombowana - zameldował Gideon, po kolejnym

naciśnięciu cyfrowego detonatora. Zostało tylko laboratorium.

Lucan usłyszał lekkie zacięcie się w cichym głosie wojownika. Laboratorium

było dumą Gideona, mózgiem wszystkich operacji Zakonu. To było miejsce,

gdzie gromadzili się i obmyślali strategię przed każdą nocną misją. Lucan

bez wysiłku ujrzał w wyobraźni twarze swoich braci, świetną, obdarzoną

honorem grupę odważnych mężczyzn Rasy, zebranych wokół stołu

konferencyjnego laboratorium, każdy gotowy, by oddać swoje życie za

drugiego.

Niektórzy już to zrobili. A innych prawdopodobnie niedługo mogło to czekać.

Podczas, gdy stłumiona perkusja materiałów wybuchowych kontynuowała

swoje podziemne dudnienie, Lucan poczuł dotyk czyjejś ręki na swoim

ramieniu. Spojrzał w bok, to był Tegan. Jego duża dłoń dawała pocieszenie i

wsparcie, chłodne zielone oczy przytrzymały spojrzenie Lucana w

nieoczekiwanym pokazie solidarności, podczas gdy ostatni grzmot zniknął w

ciszy.

- Zrobione - ogłosił Gideon. - Ten był ostatni. Już po wszystkim.

Przez długą chwilę żaden z nich nic nie powiedział. Nie było żadnych słów.

Nic nie zostało wypowiedziane w mrocznym cieniu opustoszałej rezydencja i

zrujnowanych kwater poniżej.

W końcu Lucan zrobił krok naprzód. Kły wgryzły mu się w krawędzie języka,

kiedy rzucił jedno, ostatnie spojrzenie w miejsce, gdzie była jego kwatera

główna... jego rodzinny dom... przez tak wiele lat. Bursztynowe światło

wypełniło mu wzrok, kiedy jego oczy zmieniły się pod wpływem gotującej się

w nim furii.

Obrócił się twarzą do swoich braci, a kiedy wreszcie znalazł słowa, by

przemówić, jego głos był ostry i prze-pełniony surową determinacją. - Może

tutaj już skończyliśmy, ale dzisiejsza noc nie oznacza żadnego końca. To jest

dopiero początek. Dragos chce wojny z Zakonem? Więc w takim razie, na

Boga, niech go cholera, będzie ją miał.

~ ROZDZIAŁ 2 ~

Areszt wydziału śledczego w hrabstwie Suffolk śmierdział pleśnią, moczem i

gryzącym smrodem ludzkiego potu, strachu i wymiocin. Wrażliwe zmysły

Sterlinga Chase'a aż skręciły się z obrzydzenia, kiedy spod zmrużonych

powiek rzucił spojrzenie na trio niebieskich ptaków, obecnie zakutych w

kajdanki i przyskrzynionych razem z nim w akwarium bostońskiego

więzienia.

Adrian Lara - Rasa Środka Nocy 10 - Mroczniej po północy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: