James Clavell - Król szczurów.pdf - 6. Kryminał, sensacja, thriller i inne badziewie - edmund144

JAMES CLAVELL

Król szczurów

(Tłumaczenie: Małgorzata i Andrzej Grabowscy)

Była wojna. Obozy Changi i Outram Road na Singapurze istnieją - albo

raczej istniały - naprawdę. Reszta jest oczywiście zmyślona i osoby działające nie

mają najmniejszego zamierzonego podobieństwa do nikogo z żyjących ani

zmarłych.

Changi przypominało perłę osadzoną na wschodnim krańcu wyspy Singapur i

mieniącą się pod kopułą nieba tropików. Zajmowało ono niewielkie wzniesienie, oto-

czone pasmem zieleni; nieco dalej zieleń ustępowała miejsca zielonkawoniebieskiemu

morzu, a morze gubiło się w nieskończoności horyzontu.

Ale z bliska Changi traciło swój urok, stając się tym, czym było - plugawym,

odrażającym więzieniem. Wokół bloków z celami - prażone słońcem podwórza, wokół

podwórzy - wysokie mury.

Za tymi murami, w blokach, piętro po piętrze ciągnęły się cele, które mogły

pomieścić dwa tysiące więźniów. Ale teraz w celach tych, na korytarzach, we

wszystkich kątach i zakamarkach żyło tu około ośmiu tysięcy ludzi. Głównie Anglicy i

Australijczycy, trochę Nowozelandczyków i Kanadyjczyków - niedobitki sił zbrojnych

Kampanii Dalekowschodniej.

Ludzie ci byli na dodatek przestępcami. Popełnili ciężką zbrodnię. Przegrali

wojnę. I mimo przegranej żyli.

Drzwi do cel pozostawiono otwarte, drzwi do bloków także, nawet olbrzymia

brama przecinająca mur stała otworem i jeńcy mogli wchodzić i wychodzić niemal

swobodnie. Lecz mimo to czuć tu było zaduch, jakiś klaustrofobiczny smród.

Za bramą ciągnęła się droga wysypana smołowanym żużlem. Sto metrów na

zachód przecinała ją plątanina barier z kolczastego drutu, za którymi znajdowała się

wartownia obsadzona uzbrojonymi strażnikami - odpadkami hord najeźdźcy.

Minąwszy tę przeszkodę, droga podążała beztrosko naprzód, aby po jakimś czasie

zgubić się w gąszczu ulic Singapuru. Ale dla jeńców droga wiodąca na zachód

kończyła się w odległości stu metrów od głównej bramy.

Ku wschodowi biegła ona wzdłuż muru, potem skręcała na południe i nie

odstępując muru podążała dalej. Po obu jej stronach stały szeregiem długie

“sutereny”, jak nazywano prymitywne szopy. Wszystkie były jednakowe: długie na

czterdzieści pięć metrów, ze ścianami splecionymi z liści palmy kokosowej,

przybitymi byle jak do słupów, kryte strzechą również z liści kokosu, ułożonych w

spleśniałych warstwach jedna na drugiej. Nie zaniedbano zwyczaju i co roku

kładziono nową ich warstwę, jako że słońce, deszcz i owady pastwiły się nad strze-

chami, niszcząc je. Za okna i drzwi służyły zwykłe otwory. Dla ochrony przed słońcem

i deszczem strzechy wystawały daleko poza ściany szop, które stały na betonowych

słupkach broniących dostępu powodziom, wężom, żabom, ślimakom, skorpionom,

stonogom, żukom, pluskwom - wszelkiemu pełzającemu robactwu.

W szopach tych mieszkali oficerowie.

Na południe i na wschód od drogi stały w czterech rzędach, po dwadzieścia w

każdym, betonowe domki, zwrócone do siebie tyłem. Mieszkali w nich wyżsi ofice-

rowie - majorzy, podpułkownicy i pułkownicy.

Dalej droga skręcała na zachód i biegnąc wzdłuż muru, napotykała jeszcze

jeden szereg krytych palmowymi liśćmi szop. Służyły one za kwatery tym, których nie

pomieściło więzienie.

Jedną z nich, mniejszą od innych, zajmowała grupa Amerykanów, licząca

dwudziestu pięciu żołnierzy i podoficerów.

Tam gdzie droga skręcała znów na północ - tuż przy murze, znajdowała się

część ogródków warzywnych. Pozostałe, które dostarczały większość obozowej

żywności, leżały dalej na północ, po drugiej stronie drogi, naprzeciw bramy więzienia.

Droga ciągnęła się jeszcze dwieście metrów przez mniejszy ogród i kończyła przed

wartownią.

Cały ten przesiąknięty ludzkim potem skrawek ziemi o rozmiarach niespełna

kilometra kwadratowego otaczała siatka z drutu kolczastego. Łatwo ją było przeciąć.

Łatwo się przez nią przedostać. Prawie jej nie strzeżono. Nie było reflektorów. Nie

było stanowisk karabinów maszynowych. Bo i cóż począłby uciekinier? Dom był

daleko za morzami, za horyzontem, za bezkresnym morzem albo wrogą dżunglą. A

przejście poza druty oznaczało nieszczęście, i dla tych, którzy by uciekli, i dla tych,

którzy by pozostali.

W opisywanych tu czasach, w roku 1945, Japończycy wiedzieli już, że najlepiej

jest pozostawić kontrolę nad obozem w rękach jeńców. Sami wydawali rozkazy, a za

ich wykonanie odpowiedzialni byli jeńcy - oficerowie. Jeśli obóz nie przysparzał

kłopotów, sam ich także nie miał. Za złe miano jeńcom prośby o jedzenie. Za złe

prośby o lekarstwa. Za złe prośby o cokolwiek. Za złe to, że w ogóle żyli.

Changi było dla swoich mieszkańców więcej niż więzieniem. Changi było dla

nich Genesis, miejscem, gdzie wszystko zaczyna się od nowa.

James Clavell - Król szczurów.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: