Szczepan Twardoch - Zimne wybrzeża.pdf - Twardoch Szczepan - kisielmok

Szczepan Twardoch

Zimne wybrzeża

Wydawnictwo Dolnośląskie

Fotografia na okładce

Projekt okładki

Mariusz Banachowicz

Redakcja

Bożena Sęk

Korekta

Janina Gerard-Gierut

Redakcja techniczna

Natalia Wielęgowska

ISBN 978-83-245-8512-0

Wrocław 2009

Wydawnictwo Dolnośląskie

50-010 Wrocław, ul. Podwale 62

oddział Publicat S.A. w Poznaniu

tel. 071 785 90 40, fax 071 785 90 66

e-mail: wydawnictwodolnoslaskie@publicat.pl

www.wydawnictwodolnoslaskie.pl

TWOJA KSIĘGARNIA INTERNETOWA

e-mail: sklep@NajlepszyPrezent.pl

tel: +48 61 652 92 60

fax: +48 61 652 92 00

adres: Publicat S.A., ul. Chlebowa 24, 61-003 Poznań

Zapoznaj się z naszą ofertą w Internecie i zamów, tak jak lubisz:

książki szybko i przez całą dobę • łatwa obsługa • pełna oferta • promocje

Przyjaciołom, którzy szli ze mną

po zimnych wybrzeżach

Spis treści:

ROZDZIAŁ 1.................................................................................................................. 7

ROZDZIAŁ 2................................................................................................................ 17

ROZDZIAŁ 3................................................................................................................ 28

ROZDZIAŁ 4................................................................................................................ 32

ROZDZIAŁ 5................................................................................................................ 39

ROZDZIAŁ 6................................................................................................................ 49

ROZDZIAŁ 7................................................................................................................ 60

ROZDZIAŁ 8................................................................................................................ 68

ROZDZIAŁ 9................................................................................................................ 72

ROZDZIAŁ 10.............................................................................................................. 93

ROZDZIAŁ 11............................................................................................................ 100

ROZDZIAŁ 12............................................................................................................ 113

ROZDZIAŁ 13............................................................................................................ 123

ROZDZIAŁ 14............................................................................................................ 140

ROZDZIAŁ 15............................................................................................................ 145

ROZDZIAŁ 16............................................................................................................ 154

ROZDZIAŁ 17............................................................................................................ 164

ROZDZIAŁ 18............................................................................................................ 173

ROZDZIAŁ 19............................................................................................................ 179

Tundra nabrzeżnej równiny ściele się miękkim dywanem i zachęca do bosego spaceru,

przywodząc na myśl miąższość grubych poduch ciemnozielonego mchu w litewskich

puszczach.

Jednak to złudne wrażenie, nie tylko dlatego, że jest zbyt chłodno, by spacerować na

bosaka. Podczas krótkiego arktycznego lata odmarza tylko wierzchnia warstwa ziemi i woda,

spływająca obficie z otaczających równinę lodowców, nie schodzi w głąb, lecz zatrzymywana

przez wieczną zmarzlinę nasyca ubogą glebę, zamieniając tundrę w grzęzawisko. Przykryta

niskimi trawami, karłowatą wierzbą, porostami i mchem ugina się pod butem spacerowicza, a

powstałe zagłębienie natychmiast podcieka mętną wodą, jakby ktoś próbował iść po zgniłych

pluszach stojącej w bajorze kanapy.

Jedynie gumowe kalosze nie przemokną w takich warunkach, a jeśli grubo wyścielone

są filcem, noszącemu je człowiekowi nie zagraża również zimno. Takie właśnie obuwie nosił

człowiek, który usiłował dotrzeć do ostrych stoków Lidfjellet, ale tym razem nie na wiele się

przydało, gdyż człowiek ten nie szedł, lecz czołgał się. Całe jego ubranie, watowany anorak i

brezentowe spodnie, przesiąkło już wodą na wskroś.

Tundra nie uginała się za to prawie wcale pod łapami niedźwiedzia polarnego, bo łapy

króla Arktyki są szerokie jak rakiety śnieżne. Niedźwiedź, który podążał za czołgającym się

człowiekiem, nie wyglądał zresztą królewsko: był to wychudzony, niedawno odtrącony przez

matkę trzylatek. Z nadejściem wiosny nie zdążył za cofającą się na północ granicą lodu

pakowego, obfitującą w foki. Nie ważył więcej niż sto kilogramów, od pięciu miesięcy żywił

się ptasimi jajami, zjadł też trochę mięsa z wyrzuconego przez ocean zgniłego cielęcia

białuchy i dojadł obgryziony przez lisy szkielet renifera, potężnymi szczękami miażdżąc

kości i wylizując szpik. Nie udało mu się niczego upolować, fok było bardzo mało, a dobrze

odżywione letnią trawą reny bez trudu mu uciekały. Był bardzo zainteresowany pełznącym po

tundrze stworzeniem, wydało mu się podobne do niewielkiej foki. Tylko zapach był dziwny,

nieznany.

Szczepan Twardoch - Zimne wybrzeża.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: