Jacek Komuda - Wampiry Z Odrzykońskiej.pdf - Jacek Komuda - polc1

Jacek L. Komuda

Wampiry z Odrzykońskiej

Czy popiół tylko zostanie i zamęt,

Co idzie w przepaść z burzą? - czy zostanie

Na dnie popiołu gwiaździsty dyjament,

Wiekuistego zwycięstwa zaranie...

CYPRIAN KAMIL NORWID - „ZA KULISAMI”

SLD = KGB

Dopisek na plakacie z wyborów samorządowych - październik 1998

Denaturat przesączył się już przez chleb. Spłynął cały do butelki, tracąc nieco

koloru; ale nic z ostrego aromatu, a zwłaszcza - mocy. Seta odcharchnął w bok,

nalał do brudnej szklanki, a garbaty Konus szybko wyciągnął koślawe paluchy w

stronę naczynia. Wielki, łysy Glaca uderzył go po ręku i spojrzał gniewnie spod

przymrużonych, bezrzęsych powiek.

- Nie dygaj, małolat - warknął. - Jak będziesz miał odgibane tyle lat, co ja, to się

pierwszy napijesz. Jakbyś tak pod celą zrobił, wydziabaliby ci jagodziankę dechą z

koja na styi.

- Przecie ja nie cwel.

- Bo to raz przecweliłem człowieka? U nas na Rawiczu posyłali w dół za mniejsze

rzeczy. Za to podnieść go po czymś takim nie sposób.

Glaca sięgnął po szklankę. Zrogowaciała skóra pod jego paznokciami

pobłękitniała, podobnie jak białka wytrzeszczonych oczu. Pewnie od denaturatu.

Seta miał nadzieję, że Glaca kiedyś przekręci się przez picie piszczelówki. Czasami

sam miewał to całe, jak to mówiono na zajęciach... delirium tremens... Wtedy trząsł

się i nie poznawał nawet takiego starego wafla jak Seta. Ale ostatnio żłopali

denaturat bez przerwy. Kartki na wódkę dawno się skończyły. Nawet te fałszywe,

skombinowane na mecie u Grubej Berty.

Glaca upił nieco denaturatu. Zaznaczył paznokciem po szkle i podał Secie, a ten,

po kilku łykach - Konusowi. Pili po równo, sprawiedliwie, bez zagrychy. Seta nie

musiał więc zbyt długo czekać, żeby poczuć ożywczą siłę trunku. Już po trzeciej

kolejce świat poweselał. Brudne, ceglane ściany Warszawskiej Kostnicy

Dzielnicowej przy Odrzykońskiej 2, powszechnie zwanej trupiarnią, nabrały

kolorów. Światło słabej, dwudziestopięciowatowej żarówki osłoniętej drucianą

siatką zalśniło tęczowym blaskiem. Seta obejrzał się na uchylone drzwi

prowadzące do chłodni. Za ścianą cicho wył stary, zajeżdżony agregat, bulgotała

woda w rurach. Ostatnio w chłodniach było bardzo mało pacjentów. Kryzys tak

dobrał się ludziom do skóry, że nie mieli siły umierać.

- Kurwa, nawet w chłodni nie trzymamy żadnej laski - powiedział Konus. - Coś

ostatnio nie ma nic do ruchania. A kurwy u nas na Brzeskiej złapały ruską

odmianę syfa. Można je odpytywać tylko z ustnego...

- Tobie, Konus, i szuflada wystarczy - wycharczał Glaca. - Przecież kutasa masz

małego. A na piczkę mówisz: „proszę pani”.

- Spoko, większego od tego - Konus sięgnął gdzieś pod stół, a potem szybko

wydobył i rzucił na blat duży członek, pokryty zaschłą krwią. Seta nawet nie

drgnął. Znał głupie maniery Konusa, zresztą sam, nudząc się po nocach, nie raz

wyciągał flaki z brzucha trupów źle zaszytych po sekcji.

- To z szóstej chłodni - mruknął Seta. - Od jednego bejcy, co wpadł pod beteera na

moście Poniatowskiego. Urżnął się jak szpadel i padł na środku jezdni. Widać go

było z daleka, ale że to jechali ruscy, nie nasi, to przejechały się po nim trzy wozy.

Łopatami go do wora zbierali.

- Ale chuja miał niezłego - rzekł Glaca, oglądając członka. - Leć Konus po igły i

nitki. Przyszyjemy ci raz dwa. Żadna ci nie odmówi.

Z ulicy doszedł chrzęst podkutych, żołnierskich butów. Zbliżał się szybko; wkrótce

rozbrzmiał głośno, a potem zaczął cichnąć. Było już dawno po godzinie milicyjnej,

patrole krążyły gęsto po całej Warszawie. Niespodziewanie usłyszeli stłumione

odgłosy wystrzałów. Daleko, gdzieś za placem Narutowicza, koło Filtrów, a może

w pobliżu starego akademika.

- Strzelają, kurwa mać - mruknął Konus. - Wiecie, słyszałem, że dzisiaj były wiece i

demonstracje przy Uniwersytecie. To dlatego psy i ruskie kręcą się po mieście jak

wściekłe. Kurwa, znowu zomowcy ludzi rozpierniczą.

- Koło uniwersytetu? Te, Seta, magister, to twoje strony. Tyś tam kiedyś gibał, nie?

- Dawno temu. Wypierdolili mnie jeszcze w osiemdziesiątym dziewiątym.

- Chuj w dupę studenciakom - zawyrokował Glaca. - Na cholerę te demonstracje.

Znowu, kurwa, nie będzie wódki.

Seta rozparł się wygodniej na krześle. Denaturat już działał czuł szybki zawrót

głowy.

- Chodźmy obejrzeć pacjentów. Konus, dawaj kutasa!

Mały garbus nie protestował, Seta z członkiem truposza w wyciągniętej ręce

chwiejnym krokiem ruszył do sąsiedniego pomieszczenia. Było tu zimniej niż w

dyżurce. W metalowej ścianie po lewej widniały całe szeregi małych drzwiczek do

chłodni, w których spoczywały martwe ciała.

- Żadnej laski - zamamrotał Glaca. - A wszystkie... prawie prycze zajęte.

Na zewnątrz na ulicy Słupeckiej rozległ się warkot motoru. Coś ciężkiego, chyba

ciężarówka, podjechało pod główne drzwi kostnicy. Seta usłyszał głośny łomot

otwieranej klapy, stukot podkutych butów, gniewne głosy. Potem w drzwi

posypały się uderzenia. Głośno, przenikliwie zabrzęczał dzwonek.

- O cholera - rzucił Seta przez zaciśnięte zęby. Błyskawicznie wsunął mary do

chłodni i zatrzasnął klapę. Potem wbiegł po pochylni na górę. Przebiegł przez

pokój przyjęć, wpadł do korytarzyka prowadzącego do głównych drzwi

wejściowych. Konus pędził za nim.

Niecierpliwy dzwonek odezwał się znowu, więc Seta przekręcił zasuwy,

odemknął ciężką, żelazną furtę i wyjrzał przez próg. Na ulicy było ciemno, tylko

czerwone światełka jarzące się z tyłu paki wydobywały z mroku zarys wielkiego

ciężarowego stara. Plandeka była podwinięta, dokoła stało kilku żołnierzy... I

jeszcze oficer, i jakiś mężczyzna ubrany po cywilnemu. Seta nie widział twarzy.

Zresztą padało, tamten miał kapelusz nasunięty na oczy i postawiony kołnierz

płaszcza. W słabym świetle latarki trzymanej przez jednego z żołnierzy cywil

błysnął blachą legitymacji.

- Służba Bezpieczeństwa. Osiem ciał do kremacji.

Seta spojrzał oszołomiony. Ubek, znaczy się, dlatego w cywilu.

- A zaświadczenie od lekarza jest? - zapytał odruchowo. - I zgoda rodziny...

- Jakiego lekarza, idioto - przerwał cywil. - Masz tu rozkaz od pułkownika

Bednarskiego. - Tu, kurwa, debilu, czytaj - promień latarki padł na biały

dokument. Do Sety nie bardzo to wszystko docierało.

- Ruszaj, się, człowieku - rzucił wściekle cywil. - Nie ma czasu!

Żołnierze mocniej odchylili plandekę. W żółtym świetle latarek zabłysły duże

worki z czarnej folii. Dwaj zomowcy chwycili pierwszy z brzegu, zrzucili z

chrzęstem na ziemię.

- Dawajcie wózek, do cholery!

Glaca przypadł z tyłu, przyciągnął dwa skrzypiące wózki. Szybko wzięli pierwsze

dwa worki, ciężkie, zimne jak lód, wilgotne od marcowego deszczu. Położyli je na

wózki, zaczęli pchać. Żołnierze z tyłu nieśli następne.

- Wszystko do kremacji. Do rana ma tych ciał nie być - zakomenderował cywil, gdy

znaleźli się w chłodni. - I żadnych sztuczek, bo będą kłopoty. No, tu podpiszcie -

podsunął Secie świstek papieru, będący w istocie protokołem przyjęcia zwłok. Seta

odnalazł odpowiednią rubrykę, z trudem nagryzmolił podpis.

- A co to za trupy? - nie wytrzymał Konus.

- Wypadek na Starym Mieście - mruknął ubek. - Zresztą gówno was to obchodzi.

Wyrwał papier z ręki Sety. Zomowcy posłusznie za nim ruszyli do drzwi. Seta

usłyszał stukot podkutych butów na schodach, potem trzaśnięcie drzwi na górze i

zapanowała cisza.

Zostali sami z trupami. Popatrzyli na siebie zdumieni. Seta spojrzał na worki

złożone pod ścianą. Leżały cicho, otulając zmarłych jak czarne kokony. Że też

różnych rzeczy brakowało w tym kraju, ale nigdy plastyku na trupy.

Wstrząsnął nim dreszcz. Ciała leżały tak cicho, tak spokojnie. Ostrożnie

rozsznurował pierwszy worek, rozchylił szeleszczącą folię. W środku był młody,

może dwudziestoletni chłopak, miał przymknięte oczy, wpółotwarte usta,

zupełnie jak gdyby lada chwila miał wydobyć się z nich jęk bólu czy może okrzyk

rozpaczy. Złote druciki okularów połyskiwały słabo, a głowę oplótł drapieżnie

czerwony polip krwi, już zakrzepłej, ale wcześniej spływającej z małego otworu po

kuli na skroni. Kurwa, pomyślał Seta, Konus mówił, że na Uniwersytecie miały być

demonstracje...

- Gówniarze - mruknął Glaca, który zajrzał tymczasem do innego worka. - Popatrz

- mruknął do Konusa - sikor ma ładny. Zajrzyj, czy psy nie obłuskały go ze szmalu.

Seta nie patrzył na tamtych. Szybko i sprawnie zajął się swoim nieboszczykiem.

Bez pośpiechu zsunął mu z ręki zegarek, ale nie mógł wymacać portfela. Na szyi

zmarłego odkrył mały krzyżyk. Przez chwilę usiłował zdjąć go z trupa,

niespodziewanie jednak łańcuszek stawił opór. Seta szarpnął mocniej i ogniwka

pękły. Sprawdził na ząb, czy aby nie złoto, skrzywił się, ale wcisnął krzyżyk do

kieszeni. Potem przeszedł do następnego ciała leżącego na wózku.

- Trzeba palić, jak kazali - upomniał kolegów zajętych przetrząsaniem kolejnego

trupa. Szybko rozwiązał worek, zajrzał do środka i zamarł. Na wózku leżała

kobieta. Złote włosy w nieładzie opadały na jej czoło i policzki, zlepione od

wilgoci, jakby przedśmiertnego potu. Złote włosy. Obejrzał się na garbatego

Konusa i Glacę. Porozumieli się wzrokiem.

- To ja zaraz... - nie skończył. Popchnął wózek za drzwi. Tamci uśmiechnęli się

wyrozumiale. Mylili się, bo Seta wcale nie lubił takich rzeczy... Tym bardziej nie

teraz, kiedy był tak wzburzony. Może dlatego, że pamiętał jeszcze swoje

dawniejsze życie, życie bez delirek, bez denaturatu, włamów i kaca.

Wjechał do wąskiego korytarzyka obok sali sekcyjnej. Tutaj był piec, nosze i

turbina. Szybko przysunął wózek do otwartych drzwiczek. Potem rozsunął folię.

Spojrzał na leżącą na wózku dziewczynę. Była piękna, była cudowna jak anioł...

Seta poczuł dziwny chłód. Jakby wynurzył się na powierzchnię z gorącego morza

gówna, szczyn i odpadków... Jak gdyby patrzył na anioła poprzez ruszta

diabelskiego pieca. On nie chciał nic jej robić, chciał tylko popatrzeć... Dawno nie

widział takiej laski. Była inna niż zniszczone, wiecznie pijane kurwy z Brzeskiej, z

którymi pieprzył się na melinach. Seta dawno już nie widział takiej kobiety... I

dlatego wpatrywał się w nią jak urzeczony...

Dostrzegł na jej boku plamę krwi. Nie musiał już zaglądać pod bluzkę, zginęła od

kuli. Od kuli z milicyjnej albo ruskiej broni. Seta nie był głupi. Domyślał się, że

przywieźli te ciała do kostnicy, żeby pozbyć się zwłok, pozbyć się dowodów. Co

mógł robić. Co robić? Do diabła, to był mord, a Seta zawsze brzydził się mokrą

robotą.

Cofnął się do sąsiedniego pomieszczenia. Glacy i Konusa tu nie było. Pewnie

poszli rozpalać piec. Wskoczył do sąsiedniej salki. To był pokój sekcyjny. Szybko

znalazł aparat - starego zenita, trzęsącymi się dłońmi wepchnął doń film,

poganiając się w myślach.

Zbliżył się do trupów. Rozsunął pierwszy worek. Błysk flesza wydobył z mroku

oblicze jasnowłosego mężczyzny z dziurą po kuli na skroni. Seta rozsunął

następny worek. Magnezjowy rozbłysk podkreślił ciemne włosy następnego trupa,

krew na piersi zalśniła czerwonawo. Seta przeszedł dalej. Szybko jak automat robił

zdjęcia, błyskał fleszem raz po raz, aż wreszcie, chyba za trzydziestym razem,

usłyszał metaliczny szczęk, a lampa błyskowa nie zajaśniała światłem. Wypstrykał

całą rolkę. Ostrożnie zasznurował worki, wyjął błonę z aparatu, odniósł zenita na

miejsce. Film niemal sparzył go w dłoń, gdy wsuwał rolkę do kieszeni. To było

wszystko, co mógł zrobić. Teraz pozostawało tylko wykonać to, co kazali ubecy.

Spalić ciała!

Wrócił z powrotem do korytarzyka. Szybko popchnął wózek z ciałem dziewczyny

w stronę pieca. Nagle zamarł; zdało mu się, że coś usłyszał. Kobieta poruszyła się

lekko. Z jej posiniałych ust dobył się cichy jęk. Kurwa, pomyślał spłoszony jak

ptak, ona żyje... Żyje...

- Gdzie jesteśmy - na poły wyszeptała, na poły wyjęczała, otwierając zamglone

powieki. - Jurek, gdzie jesteś...

- Co ty, co ty? - zapytał zupełnie zbity z tropu. Wąska, rubinowa struga krwi

wypływająca z jej ust przecięła podbródek na pół.

- Kto ty jesteś... Gdzie ja jestem? - wyszeptała półprzytomnie. Seta rozejrzał się w

panice. Ten ubek mógł przecież wrócić...

- Dobra, jest git.

Spojrzała przytomniej, podniosła lewą rękę, sięgnęła do boku, dotknęła zakrzepłej

krwi.

- Pomóż mi, pomóż - plama na bluzce robiła się większa - ja muszę coś...

przekazać.

Cofnął się jeszcze bardziej

- Ja żyję... żyję... - wyszeptała. - Boli, jak strasznie boli... Strzela... li do mnie... do

nas... A Jurek, gdzie on jest?! No gdzie... - szarpnęła się.

- Leż grzecznie, laleczko. Pies cię jebał, żeś wstała. Ale i tak trafisz do pieca. Pan

kapitan kazał.

- Ja muszę żyć - wyszeptała. - Proszę, pomóż mi. Dla dobra Armii Wyzwolenia...

Musisz przekazać, że padła technika na Białołęce...

- Jeszcze czego...

- ...Że wpadła technika Marcina - wyszeptała błagalnie. - Proszę... To - zakrztusiła

się krwią spływającą z ust. - W Aninie, Zielna 7... proszę. - Rubinowy strumyczek

przybrał na sile.

- Tylko bez takich. Pół roku temu wyszedłem z pudła.

- Musisz mi pomóc - wyszeptała. - Proszę...

Na górze trzasnęły drzwi. Seta usłyszał głosy. Potem na schodach zadudniły

podkute buty żołnierzy... A więc ubecy wrócili. Jak błyskawica przyskoczył do

dziewczyny, pchnął ją na wózek, brutalnie wcisnął głowę do worka, zawiązał

sznurek. Dziewczyna jęknęła tylko cicho, potem chyba zemdlała, bo nie rzucała się

wcale. Seta usłyszał, że za ścianą wybuchła sprzeczka. Usłyszał piskliwy głos

Konusa, potem odgłosy uderzeń i zbliżające się kroki. Szli tutaj - był tego pewien.

Rozejrzał się jak szczur w pułapce i skoczył w małe drzwiczki prowadzące do

magazynu z wózkami. Było tu zupełnie ciemno. Ale gdy stanął obok szafy z

narzędziami, mógł wyraźnie słyszeć wszystko, co było powiedziane tuż przed

piecami krematorium.

Usłyszał zbliżające się kroki, rozmowę. W słabo oświetlonym korytarzu pojawiło

się dwóch cywilów. Jednego z nich poznał po lekko chropawym głosie. To musiał

Jacek Komuda - Wampiry Z Odrzykońskiej.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: