Świat muszli - Eva Carvani.pdf - Opowiesci - sewken

Świat muszli

Eva Carvani

Ilustracje:

Daniela Vetro

Paolo Campinoti

Mara Damiani

EGMONT

Warszawa 2008

Redakcja: Teresa Duralska—Macheta

Korekta: Dominika Bukowska, Anna Sidorek

Wydanie pierwsze, Warszawa 2008

Wydawnictwo Egmont Polska Sp. z o.o.

ul. Dzielna 60, 01—029 Warszawa

tel. 0 22 838 41 00

www.egmont.pl/ksiazki

ISBN 978—83—237—3418—5

Druk: COLONEL, Kraków

ROZDZIAŁ I

HEATHERFIELD. LATARNIA MORSKA

Długie cienie wędrowały po ścianach, pojawiając się i znikając, zjadane przez błyskające

światło. Mężczyzna siedział przy drewnianym blacie wysłużonego stołu, pochylony nad

rozsypującą się księgą. Co jakiś czas unosił machinalnie rękę, zasłaniając oczy przed krążącym po

pokoju światłem, które przyzywało do portu statki powracające ciemną nocą do domu. W oddali

rozległ się głos syreny okrętowej, zlewając się z hukiem fal rozbijających się o kamienie okalające

cokół latarni. Siedział wysoko ponad światem, tuż pod stalowymi chmurami, i czuwał nad

szczęśliwym powrotem statków. Wyglądały z góry jak rzucone przez dziecko zabawki dryfujące w

czarnej kałuży oceanu.

Czasem, gdy wychylał się przez jedno z okien, których krąg otwierał tuż przed nim przestrzeń na

wszystkie strony świata, widział zielone migające światełka, znak, że kutry wpływają bezpiecznie

do portu. Dawniej sam tak powracał. Jeszcze parę miesięcy temu nie przyszłoby mu nawet do

głowy, aby wspinać się spiralnie wznoszącymi się schodami do swojej samotni i każdej nocy

rozpalać światło latarni. Lubił wieczorami przesiadywać w tawernach, a potem o świcie zarzucać

sieci, łowiąc wzrokiem rodzące się świado. Kiedy słońce różowiło się na horyzoncie, wracał,

przybijając do portu ze świeżą dostawą ryb.

Za jego plecami rozciągało się miasto. Olbrzym połyskujący milionami kolorowych świateł.

Smugi reflektorów samochodów pędzących po autostradach okrążających zabudowaną przestrzeń.

Biurowce ukazujące co noc inną szachownicę świateł.

Heatherfield mimo późnej pory żyło i tylko w domach okna zamykały powieki, odpoczywając

po długim upalnym dniu.

Mężczyzna wstał, aby sięgnąć po lupę. Zdjął ją z półki i teraz przewracał ostrożnie stronice,

wczytując się w Dziennik pokładowy „Santa Teresa". Był to jedyny ocalały przedmiot z

zaginionego przed wiekami żaglowca. Kupił go na aukcji dwa miesiące temu. Stanowił

najważniejszy fragment jego zbiorów gromadzonych od czasu wypadku, który sprawił, że nie

powrócił już na morze. I wciąż czekał na swój zaginiony kuter. I zbierał cierpliwie informacje —

fragmenty łamigłówki — usiłując złożyć wszystko w logiczną całość.

W jego oczach pojawił się zachwyt, gdy doszedł do ulubionej strony. Kapitan naszkicował tu

kilka historycznych galeonów, najprawdopodobniej z wyobraźni, choć nie można było wykluczyć,

że widział je u wybrzeży którejś z mijanych wysp. Latarnik pełen podziwu studiował przez lupę

wszystkie szczegóły, najdrobniejsze detale. Wydęte przez wiatr żagle wyglądały jak żywe.

Zamknął ostrożnie starą księgę i wpatrzył się w noc.

— Gdzie jesteście? — wyszeptał. — Wy, zagubieni żeglarze, i wy, moja wierna załogo, którą tak

bardzo zawiodłem...

Fale uderzały z impetem o potężne głazy ułożone u podstawy latarni. Migocące światło raz za

razem dawało sygnały przybywającym do portu. Nadchodził dzień.

HEATHERFIELD. TARG RYBNY

Jaskrawe światło poranka wydobywało kontury budowli, których przypadkowość nie

pozostawiała wątpliwości, że portowa dzielnica nie jest dziełem jednego architekta. Stały tam

wielkie hangary. W ich cieniu kryły się naprawiane kadłuby uszkodzonych kutrów. Śliskie sieci

rozpięte wzdłuż wybrzeża ciągnęły się bez końca, podobnie jak magazyny pełne worków z

korzennymi przyprawami. Zapach ziół walczył o pierwszeństwo z ostrą wonią ryb. Nie brakowało

też piasku trzeszczącego pod stopami tragarzy niosących ciężkie pakunki pochodzące z portów

całego świata. Wędrowały później w cień długich hal, gdzie rozpakowywane lądowały na

straganach sprzedawców.

Rozległo się skrzypienie kranu i młody chłopak, trzymając leniwie gumowy wąż, zaczął polewać

wodą chodniki. Zmywał z nich piasek i śmieci przyniesione przez wiatr wiejący od morza.

— Naprawdę nie wiem, jakim cudem się zgodziłam — narzekała Irma, ledwie nadążając za

biegnącą przed siebie Hay Lin.

— Nic ci się nie stanie, jeśli czasem wstaniesz trochę wcześniej — zaśmiała się przyjaciółka. —

Taki mały trening przed lekcjami nikomu nie zaszkodzi.

— Ja, Irma Lear, pędzę po krewetki o szóstej rano — jęczała, spoglądając z wyrzutem na

zadowoloną Hay Lin. — Dziewczyny i tak mi nie uwierzą.

Niebo nasycało się powoli błękitem, a mewy z krzykiem siadały na grubych łańcuchach

zamykających nabrzeże od strony magazynów

— Daleko jeszcze do tej hali? — spytała Irma, poprawiając na ramieniu torbę pełną zeszytów i

podręczników.

— Jeszcze tylko kawałek, kilka minut i będziemy na miejscu — uspokoiła ją przyjaciółka. —

Mówiłam ci, że pomocnik kucharza zachorował, a rodzice muszą mieć te krewetki. Sama nie

dałabym rady.

— Uważaj, co robisz — wrzasnęła Irma, uskakując w ostatniej chwili przed fontanną wody,

która zaatakowała ją niespodziewanie, opryskując stopy.

Stojący w cieniu opuszczonych markiz chłopak zaśmiał się głośno. Spojrzał z uznaniem na

dziewczynę i powoli odwrócił końcówkę gumowego węża, kierując strumień w stronę chodnika.

— Poranne zaloty — skwitowała Hay Lin. — Musiałaś mu się spodobać.

Irma zachichotała i zerknęła przez ramię na zapatrzonego w nią chłopaka.

— Wymyśl coś innego! — krzyknęła i skręciła w prawo, aby znaleźć się w wąskiej uliczce

prowadzącej prosto do hali, gdzie każdego ranka można było kupić świeżo złowione ryby.

Chłopak pomachał jej jeszcze na pożegnanie i skierował strumień w stronę kanałów ściekowych.

Nie zauważył małej dziewczynki, która kucała, kładąc ostrożnie na wodzie wystruganą z drewna

łódeczkę. Prostowała jeszcze żagielek z kawałka postrzępionego materiału, gdy niespodziewanie

rzeka wezbrała i szybki nurt wyrwał jej z ręki zabawkę. Wydając okrzyk oburzenia, dziewczynka

ruszyła biegiem wzdłuż kanału, widząc, jak woda unosi w górę jej łódeczkę i okręca ją we

wszystkie strony w szaleńczym wirze. W ostatniej chwili udało jej się złapać ją za żagiel i stała

teraz, spoglądając, jak spieniona woda pędzi do kratek odpływowych, aby wreszcie odnaleźć

otwartą przestrzeń zatoki.

Hay Lin z trudem przeciskała się pomiędzy koszami pełnymi zgniłych owoców, które lądowały

tam, odrzucane przez sprzedawców do wyniesienia na śmietnik. Wieczorami żywiły się nimi

portowe szczury. Od wyjścia z domu minęło pół godziny i choć dochodziła siódma, żar lał się z

nieba, a znużone pta—ki przysiadały na spłowiałych w słońcu markizach kolonialnych sklepów.

— Irma, pospiesz się, jeśli nie przyniosę krewetek rodzicom za pół godziny, to mogę już w ogóle

nie wracać do restauracji. — Hay Lin zerknęła na przyjaciółkę, która stała przed wejściem do

ciemnego magazynu, wpatrując się w worki wypełnione ziarnami kawy.

— Poczekaj, zaraz oszaleję od tego zapachu! — zawołała Irma i nie mogąc się oprzeć pokusie

przekroczyła progu magazynu.

— Tutaj nie podają kawy — przypomniała Hay Lin, dając tam nura i wyciągając ją w ostatniej

chwili za koszulkę. — Wychodź stamtąd, nie mamy czasu.

— Jeśli zaraz nie napiję się kawy, to usnę — zagroziła Irma, wdychając z żalem uciekające

zapachy.

Szły teraz obok siebie, skacząc po płytach chodnika i tropiąc cień, który umykał im spod stóp,

ustępując miejsca porannemu słońcu. U wylotu uliczki widać już było oszkloną halę, skąd

dobiegało gniewne nawoływanie sprzedawców ryb. Najwyraźniej się o coś kłócili.

—Skąd oni mają tyle siły? — Irma poprawiła opaskę podtrzymującą jej włosy i otarła pot z

czoła.

—Ja o tej porze po prostu nie mam siły się kłócić. — Hay Lin zwolniła, aby lepiej słyszeć

rozmowę, którą toczyli dwaj sprzedawcy.

— Słyszysz, mówi mu, że jego ryby są wczorajsze — zaśmiała się Irma.

— Chodź już, pokażę ci najbardziej niezwykłe okazy. Będą dzisiejsze, obiecuję. — Hay Lin

pociągnęła ją za rękę, aby wślizgnąć się po mokrej posadzce do wnętrza wielkiej hali oświetlonej

promieniami słońca wpadającymi przez oszkloną kopułę. — Oto królestwo ryb — oznajmiła z

dumą i spojrzała w górę, widząc przelatującego ptaka, który na tle zamglonego nieba wyglądał jak

nierzeczywisty cień.

— Raczej ostami przystanek w drodze na talerze — zauważyła przytomnie Irma, która wolała je

oglądać, nurkując w czystych wodach zatoki. — Powinni tu umyć szyby — dodała. — Inaczej

niedługo wszystkim będzie się wydawało, że są rybami żyjącymi w dawno nieczyszczonym

akwarium.

—A potem, jak w to uwierzą, rzeczywiście zamienią się w ryby — zachichotała Hay Lin.

Szły w stronę największego straganu, zerkając na leżące w lodzie okazy morskich stworzeń o

lśniących łuskach. Właśnie mijały murenę, której cienkie zęby przypominały igły w koszyczku z

przyborami do szycia Yan Lin, stojącym na honorowym miejscu w pokoju wnuczki. Obok różowił

się łosoś, a jego błyszczące oko wpatrywało się w sobie tylko znany podwodny krajobraz.

Szafirowe płytki posadzki poruszały się pod naporem stóp rozdeptujących kostki lodu zsuwające się

z białych gór o szczytach zwieńczonych zieloną sałatą. Na zboczach leżały fioletowe bakłażany, a

czerwone papryki otaczały wieńcem kompozycję, w której pyszniły się świeże ryby. Uśmiechnięci

sprzedawcy namawiali kupujących, zachwalając swój towar. Młody chłopak, widząc dwie

przyjaciółki, złapał za ogon leżącą nieruchomo rybę i potrząsnął nią zachęcająco tuż przed nosem

Irmy.

— Złowiona o świcie przez mojego ojca, lepszego towaru tu nie dostaniecie.

— Dzisiaj kupuję krewetki. — Hay Lin uśmiechnęła się przepraszająco, zerkając z ukosa na

Irmę, która stała z szeroko otwartymi oczami i wyglądała jak osoba wyrwana z głębokiego snu. —

Chodź, zaprzyjaźnisz się z nią albo z nim następnym razem. — Klepnęła przyjaciółkę w plecy i

poszła, nie oglądając się za siebie.

Irma wlokła się powoli, rozglądając się na wszystkie strony i zauważając coraz więcej

szczegółów.

— Ostatni raz byłam tu jako dziecko — powiedziała ze zdziwieniem. — Tata kupował tuńczyka,

aby usmażyć go na kolację.

— Po lekcjach mogę cię zaprosić na wspaniały obiad — zaproponowała Hay Lin. — A teraz nie

ociągaj się, bo czuję, że najlepsze danie wypadnie dziś z karty. A wtedy ja wypadnę z łask.

Przyspieszyły, zbliżając się do ulubionego miejsca Hay Lin, ściany pokrytej kolorową terakotą.

Lśniły tam mozaiki przedstawiające historię połowów, a na końcu, przy otwartych drzwiach,

którymi wychodziło się na drugą stronę placu, widać było kołyszący się na falach żaglowiec. Był to

galeon zaginiony kilkaset lat temu dzień po wypłynięciu z portu Heatherfield. Złożony z drobnych

elementów sprawiał wrażenie, jakby za chwilę miał wypłynąć ze ściany.

Świat muszli - Eva Carvani.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: