§ Pilcher Rosamunde - Powròt do domu t.1.pdf - ebooks - raphaelle

Pilcher Rosamunde

Powrót do domu t.1

Rodzice czternastoletniej Judyty wyjeżdżają na placówkę handlową do Singapuru, a

córkę wysyłają do szkoły z internatem w Kornwalii. Osamotniona i pozbawiona

rodzinnego ciepła dziewczynka zaprzyjaźnia się z koleżanką ze szkoły i przywiązuje

do jej rodziny. Chętnie też odwiedza ich malowniczą posiadłość Nancherrow na

wybrzeżu Kornwalii, czując się tam lepiej niż w domu. Judyta przeżywa pierwszą

miłość i pierwsze rozczarowania, dojrzewa z dala od rodziny, ale otoczona

przyjaznymi i życzliwymi ludźmi.

CZESC PIERWSZA

1935

Szkoła miejska w Porthkerris znajdowała się w połowie zbocza pagórka wyrastającego dokładnie

pośrodku miasteczka. Wyżej rozciągały się już tylko wrzosowiska. Mieściła się w budynku z epoki

wiktoriańskiej, solidnie zbudowanym z granitowych ciosów. Prowadziły do niego trzy oddzielne

wejścia, pierwotnie przeznaczone dla chłopców, dziewcząt i dzieci przedszkolnych - pamiątka z

czasów, kiedy obowiązywał ścisły podział według płci. Szkołę otaczały boiska, a sztachety z kutego

żelaza jakby odgradzały ją od świata. Dziś jednak, w grudniowe popołudnie, budynek jarzył się

światłami i pękał w szwach od tłumów przejętych uczniów, dźwigających zarówno teczki i worki z

kapciami, jak też baloniki i torebki cukierków. Dzieci skupiały się w małych grupkach, piszcząc,

chichocząc i poszturchując się nawzajem, zanim w końcu zaczęły rozchodzić się do domów.

Miały powody, aby odczuwać radosne podniecenie. Jednym z nich było zakończenie zimowego

semestru, drugim - doroczna choinka. Na sali gimnastycznej tańczono tradycyjne tańce przy

akompaniamencie rozstrojonego fortepianu i bawiono się w gry sportowe, jak na przykład biegi

sztafetowe z woreczkami napełnionymi grochem. Na podwieczorek podano lody z owocami i

konfiturami, ciastka i oranżadę z bąbelkami. Potem uczniowie ustawiali się w kolejce, aby każdy mógł

uścisnąć dłoń dyrektora, pana Thomasa, i życzyć mu wesołych świąt, otrzymując w zamian torebkę

cukierków. Co roku odbywało się to

tak samo, ale dzieci zawsze dobrze się bawiły i z utęsknieniem wyczekiwały choinki.

Stopniowo wrzawa dziecięcych głosików milkła. Z budynku szkolnego wychodzili już tylko

zapóźnieni goście, tacy, co to długo nie mogli znaleźć rękawiczek czy butów od pary. Za kwadrans

piąta wyszły dwie ostatnie dziewczynki, czternastolatki Judyta Dunbar i Heather Warren. Miały na

sobie takie same granatowe płaszczyki, kalosze i wełniane czapeczki naciągnięte głęboko na uszy. Na

tym jednak kończyło się ich zewnętrzne podobieństwo. Judyta była piegowatą blondynką o jasnej

cerze, niebieskich oczach i z krótkimi warkoczykami. Heather natomiast pochodziła z rodu

wywodzącego się w linii męskiej od hiszpańskiego marynarza, wyrzuconego przez fale na brzeg

Kornwalii po klęsce Wielkiej Armady. Pośrednio po tym dalekim przodku, a bezpośrednio po ojcu,

odziedziczyła oliwkową cerę, kruczoczarne włosy i oczy jak małe czarne winogrona.

Panienki wychodziły z wieczorku ostatnie, bo Judyta opuszczała szkołę w Porthkerris na zawsze i

chciała pożegnać się nie tylko z dyrektorem, lecz i ze wszystkimi nauczycielami, a nawet z kucharką,

panią Trewartha, i starym woźnym, Jimmym Richardsem.

Kiedy już pożegnała się, z kim tylko mogła, przeszła z koleżanką przez boisko i minęła bramę. Dzień

był pochmurny i drobna mżawka rozpraszała światła latarni. Dziewczynki zaczęły iść w dół ulicą

biegnącą po zboczu pagórka, a prowadzącą do miasta. Początkowo obie milczały.

- No i po wszystkim! - westchnęła wreszcie Judyta.

- To musi być zabawne uczucie wiedzieć, że już się tu nie wróci.

- Może i zabawne, ale trochę mi żal. Nigdy nie przypuszczałam, że mogłabym żałować jakiejkolwiek

szkoły, a tymczasem lak właśnie się dzieje.

- Bez ciebie już nigdy nie będzie tu tak jak przedtem.

- A co ja mam powiedzieć? Tobie zostaną przynajmniej Elaine i Christine, a ja tam będę musiała od

początku nawiązywać znajomości. 1 jeszcze każą mi nosić mundurek!

Milczenie Heather wyrażało współczucie. Jej także ta perspektywa wydawała się koszmarem. W

szkole miejskiej w Porthkerris panowała pod tym względem całkowita swoboda - dzieci mogły

ubierać się; tak kolorowo, jak chciały. Natomiast prywatna Szkoła Świętej Urszuli była placówką

bardzo konserwatywną, wręcz staroświecką. Od uczennic wymagano tam umundurowania, złożonego

z ciemnozielonego żakietu, grubych, brązowych pończoch i ciemnozielonego kapelusika. W tym

nietwarzowym stroju nawet najładniejsza dziewczyna wyglądała zupełnie pospolicie.

Uczennice Świętej Urszuli dzieliły się na dochodzące i mieszkanki internatu. W Porthkerris

rówieśnice Judyty i Heather traktowały takie dziewczęta z głęboką pogardą i dokuczały im, jak tylko

mogły. Tym trudniej było wyobrazić sobie, że teraz Judyta stanie się jedną z tych nijakich, ulizanych,

ale bardzo pewnych siebie istot.

Właśnie perspektywa zamieszkania w internacie wydawała się Heather najgorsza ze wszystkiego.

Sama za nic w świecie nie dałaby się oderwać od swojej mamy, tatusia i dwóch starszych braci,

przystojnych i czarnowłosych jak ojciec W szkole w Porthkerris mieli opinię niepoprawnych

łobuzów i rozrabiaków - dopiero groźny dyrektor okręgowej szkoły w Penzance zdołał ich nieco

utemperować Nadal jednak pozostali świetnymi kumplami. To właśnie oni nauczyli Heather pływać,

jeździć na rowerze i łowić makrele z łódki. A co zabawnego można robie wśród samych

dziewczynek? To nic, że Penzance, gdzie znajdowała się Szkoła Świętej Urszuli, leżało tylko o dzie-

sięć mil stąd. Dla Heather, przyzwyczajonej do ścisłych więzi rodzinnych, dziesięciomilowy dystans

dzielący ją od mamusi, tatusia, Paddy'ego i Joego równałby się całym latom świetlnym.

§ Pilcher Rosamunde - Powròt do domu t.1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: