„Biblioteczka leśniczego" ukazuje się dzięki finansowaniu kosztów wydania przez Dyrekcję Generalna Lasów Państwowych
1. Wstęp
Pożary lasu stanowią naturalny żywioł, podobnie jak woda czy wiatr. Towarzyszą człowiekowi od najstarsrych dziejów życia na Ziemi i często powodowały nieodwracalne zmiany w przyrodzie. Ogień w środowisku prryrodniczym stanowi jeden z naturalnych czynników abiotycznych.
Pożary formacji roślinnych zawsze stanowią większą lub mniejszą klęskę ekologiczną. Wysokie temperatury działają niszcząco na żywe komórki roślin zielnych, jak też drzewiastych. Badania przeprowadzone przez B. Molskiego wykazały, że oddziaływanie temperaturą 60°C przez kilka minut na liście czy igliwie powoduje denaturyzację plazmy w komórkach aparatu asymilacyjnego i zamieranie listowia.
Analizy pożarów tzw. bez strat wykazały, że kumulacja ciepła w glebie na głębokości 20-30 cm dochodziła nawet do 200°C i ujemnie oddziaływała na korzenie drzew. Badania prowadzono na powierzchni doświadczalnej w nadleśnictwie Krzystkowice w latach siedemdziesiątych.
Poznanie charakteru procesów spalania materiałów roślinnych oraz wpływu pożaru na środowisko roślinne pozwala ukierunkować działania zapobiegające niszczącemu oddziaływaniu ognia.
Obowiązujące przepisy prawne określają ochronę przeciwpożarową lasu jako profilaktyczne działania zabezpieczenia mienia przez właścicieli, administratorów i dzierżawców.
Ustawa z dnia 24 sierpnia 1991 r. o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 81 poz. 351) w art. 1. - określa: „ochrona przeciwpożarowa polega na realizacji przedsięwzięć mających na celu ochronę życia, zdrowia i mienia przed pożarem, klęską żywiołową lub innym miejscowym zagrożeniem poprzez:
1) zapobieganie powstawaniu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia,
2) zapewnienie sił i środków do zwalczania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia,
3) prowadzenie działań ratowniczych. W art. 2. ilekroć w ustawie jest mowa o:
1) zapobieganiu i rozprzestrzenianiu się pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia - rozumie się przez to:
a) zapewnienie koniecznych warunków ochrony technicznej nieruchomościom i ruchomościom,
b) tworzenie warunków organizacyjnych i formalno-prawnych zapewniających ochronę ludzi i mienia, a także przeciwdziałających powstawaniu lub minimalizujących skutki pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia,
2) działaniach ratowniczych - rozumie się przez to każdą czynność podjętą w celu ochrony życia, zdrowia i mienia, a także likwidację źródła powstania pożaru, klęski żywiołowej lub innego miejscowego zagrożenia,
3) innym miejscowym zagrożeniu - rozumie się przez to inne niż pożar i klęska żywiołowa zdarzenie, wynikające z rozwoju cywilizacyjnego i naturalnych praw przyrody (katastrofy techniczne, chemiczne, ekologiczne), a stanowiące zagrożenie dla życia, zdrowia i mienia".
W art. 15 i 18 jednoznacznie określa obowiązki i rodzaje jednostek ratowniczych:
Art. I 5. Jednostkami ochrony przeciwpożarowej są:
1) jednostki organizacyjne Państwowej Straży Pożarnej,
2) zakładowa straż pożarna,
3) zakładowa służba ratownicza,
4) gminna zawodowa straż pożarna, 5) terenowa służba ratownicza,
6) ochotnicza straż pożarna,
7) związek ochotniczych straży pożarnych, 8) inne jednostki ratownicze.
Art. 18. Organizację i szczegółowe zasady funkcjonowania zakładowej straży pożarnej, zakładowej służby ratowniczej, gminnej zawodowej straży pożarnej, terenowej służby ratowniczej oraz innych jednostek ratowniczych - określają osoby prawne lub fizyczne je tworzące, w porozumieniu i pod nadzorem komendanta wojewódzkiego Państwowej Straży Pożarnej, właściwego ze względu na teren działania.
Natomiast w art. 20 ustawa głosi o trybie tworzenia i włączania jednostek do krajowego systemu ratownictwa. Artykuł ten brzmi: „Minister Spraw Wewnętrznych określi, w drodze rozporządzenia, szczegółowe zasady, zakres i tryb włączenia jednostek ochrony przeciwpożarowej, o których mowa w art. 1 S pkt. 2-6 i 8, do krajowego systemu ratownicze-gaśniczego".
Dalszymi aktami prawnymi regulującymi zadania w ochronie przeciwpożarowej, między innymi Administracji Lasów Państwowych są:
- Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 22 września 1993 r. w sprawie szczegółowych zasad przeciwpożarowego zaopatrzenia wodnego, ratownictwa technicznego i chemicznego i ekologicznego oraz warun
ków, którym powinny odpowiadać drogi pożarowe (Dz. U. nr 8, poz. 42);
- Rozporządzenie Ministra Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa z dnia 16 sierpnia 1999 r. w sprawie szczegółowych zasad zabezpieczenia przeciwpożarowego lasów (Dz. U. nr 73, poz. 824).
Oba rozporządzenia główny ciężar zadań nakładająna profilaktykę i zabezpieczenie obszarów leśnych przed pożarami. Przedstawiająrównież obowiązki na wypadek zaistniałego pożaru w środowisku leśnym.
W lasach polskich przeważają drzewostany rosnące na siedlisku boru świeżego i boru mieszanego świeżego, tworzone głównie przez sosnę pospolitą, świerk i dęby. Największy procent lasów stanowią drzewostany w II i III klasie wieku. Najmniejszy udział w strukturze wiekowej mają drzewostany 100-letnie i starsze. Co roku występuje tylko w Lasach Państwowych od 3000 do 9000 pożarów lasu. Obejmują one z roku na rok coraz mniejszą powierzchnię; w roku 1990 - 5031 ha, w 1993 r. - 3679 ha, w 1996 r. - 5315 ha, w 1997 r. - 2113 ha, a 1999 r. - 1800 ha. Średnia powierzchnia jednego pożaru w 1990 r. wynosiła 1,22 ha; w 1993 r. - 0,83 ha; w 1997 r. - 0,60 ha; a w 1999 r. - 0,40 ha.
W Lasach Państwowych w świetle przepisów prawnych działania ochrony przeciwpożarowej lasu powinny być ukierunkowane przede wszystkim na zabezpieczenie obszarów leśnych przed powstawaniem pożarów i „wejściem" ognia do lasu.
2. Kryteria klasyfikacji terenów leśnych do kategorii zagrożenia pożarowego lasu
Potencjalne zagrożenie drzewostanów pożarami uzależnione jest od trzech podstawowych warunków: wilgotności i żyzności siedlisk; wieku drzewostanu; warunków meteorologicznych (klimatu lokalnego) występujących na danym obszarze.
Stan sanitarny drzewostanu, wpływ zanieczyszczeń przemysłowych i rekreacyjna funkcja lasów dodatkowo wpływają na zagrożenie pożarowe lasów.
Stosowana metoda kategoryzacji zagrożenia pożarowego obszarów leśnych uwzględnia udział najbardziej palnych drzewostanów rosnących na siedliskach borowych w I i II klasie wieku, ilości pożarów występujących w ciągu roku, współczynnik hydrotermiczny określający uwilgocenie terenu oraz wpływ zanieczyszczeń przemysłowych. Metoda ta pozwala na określanie kategorii zagrożenia pożarowego lasu dla dużych kompleksów jak Puszcza Zgorze
lecko-Bolesławiecka, Kampinoska, Augustowska, Notecka, Bory Lubuskie, Tucholskie itp., jak też obszary leśne Opolszczyzny, Śląska itp.
Podstawowym kierunkiem klasyfikacji zagrożenia pożarowego są obszary poszczególnych nadleśnictw.
Punktacja za poszczególne kryteria klasyfikacji drzewostanów przedstawia się następują co: udział siedlisk i klas wieku - procentowy udział siedlisk Bs; Bśw; BMśw oraz I i II klasy wieku punktowany jest od 1 do 16; średnią ilość pożarów w ciągu roku za okres minimum 5 lat punktuje się od 5-25; wartości współczynnika hydrotermicznego Sielaninowa „k", określone jako średnie wartości za okres Bezonu palności (IV-X) z minimum 5 lat, uwzględniając spadek wartości poniżej 1,4 utrzymują cy się od jednego do dwóch miesięcy określa się według skali od 0 do 9; dla emisji przemysłowych określono progi krytyczne w ilościach suchego depozytu SOZ i NO, i przyjęto łącznie 5 punktów (dane za okres minimum 5 lat).
Przyjmując za jednostkę taksometryczną obszar nadleśnictwa należy procentowy udział
siedliskowych typów lasu i klas wieku, ilości pożarów jak też wskaźniki imisji przemysłowych i funkcje rekreacyjne odnosić do obszarów całego nadleśnictwa. Natomiast współczynnik hydrotermiczny obliczony w relacji całego kraju wyznacza rejony o podobnych tendencjach i wskazuje na określone uwilgocenie analizowanych terenów.
W wyniku przeprowadzonych analiz utrzymano trzy kategorie zagrożenia pożarowego lasu:
I kategoria - duże zagrożenie pożarowe lasu z sumą punktów od 34 do 55,
II kategoria - średnie zagrożenie pożarowe lasu z sumą punktów od 16 do 33,
III kategoria - małe zagrożenie pożarowe lasu z sumą punktów poniżej 15.
Zgodnie z obowiązującą instrukcją urządzeniową jak i ochrony przeciwpożarowej obszarów leśnych przy każdej rewizji jak i podczas prac związanych z nowym urządzaniem należy dokonać określenia kategoryzacji zagrożenia pożarowego lasu analizowanych drzewostanów według wyżej podanych kryteriów.
3. Prognozowanie zagrożenia poźarowego lasu
Podstawowym kierunkiem działań w ochronie przeciwpożarowej lasu jest przewidywanie powstawania pożarów czyli prognozowanie zagrożenia pożarowego lasu na okres kilkudziesięciu godzin i dzień następny. Prognozowanie powinno być (podobnie, jak do tej pory) prowadzone w 34 punktach prognostycznych, które „połączone" pomocniczymi punktami meteorologicznymi z obserwacjami poszerzonymi o określanie wilgotności ściółki stanowią jednolitą sieć meteorologiczną w Lasach Państwowych. Otrzymane materiały obserwacyjne
z Okręgowych Leśnych Stacji Meteorologicznych będących zarazem punktami prognostycznymi, umożliwiają określanie zagrożenia pożarowego lasu oraz badanie klimatu leśnego. Dla celów informacyjnych podczas akcji ratowniczej, wszystkie punkty pomiarowe powinny posiadać wiatromierze. Prace prognostyczne stanowią jedną z podstawowych części ochrony przeciwpożarowej lasu i nie powinny być okresowo przerwane. Badania w zakresie zagrożenia pożarowego lasu powinny być rozwijane i systematycznie udoskonalane.
4. Zagospodarowanie turystyczne
Zagospodarowanie turystyczne powinno zmierzać do ograniczenia negatywnych skutków ruchu ludności na terenach leśnych.
Ruch turystyczny w lasach powinien być kierowany nie tylko drogami publicznymi, ale
również kontrolowanymi szlakami leśnymi. Należy udostępnić korzystanie z lasów w sąsiedztwie rzek, jezior, czy innych atrakcyjnych miejscowości. Należy w dalszym ciągu (pomimo dewastacji) organizować parkingi i miejsca
zabaw dla dzieci, widokowe enklawy z możli- fach siedemdziesiątych po roku 1982 jakby wością organizowania biwaku itp. Zagospoda- „umarło". Jednakże tereny, nawet częściowo rowanie turystyczne znacznie rozwinięte w la- zagospodarowane, nadal przyciągająturystów.
5. Propaganda
Działania profilaktyczne nie mogą opierać się wyłącznie na czynnościach gospodarczych i administrowaniu. Ochrona przeciwpożarowa lasu wymaga w dużej mierze uświadomienia społeczeństwa o roli ochrony środowiska, nie tylko w celu eliminowania dewastacji fauny i flory, ale również odtwarzanie jej zasobów, a w zakresie stosowania ognia - zabezpieczenie przed przypadkowym pożarem. W zakresie działań uświadamiających prowadzone są pogadanki w szkołach, a w okresie wakacyjnym konkursy w ośrodkach kolonijnych. Wydawane są foldery, kalendarze i temu podobne wydawnictwa. Na obszarach leśnych wystawia się regulaminowe plansze ostrzegawcze oraz opracowywane przez poszczególne jednostki ALP z różnątreścią, informujące rysun
kiem i krótkimi hasłami o zachowaniu w lesie. Były również opracowane animowane filmy, które pokazywano w telewizji.
Działalność propagandowa jest ważnym elementem ochrony przeciwpożarowej, ponieważ w pierwszej kolejności oddziaływuje na wyobraźnię dzieci i młodzieży. Należy zatem przypuszczać, że zmniejszy się ogólna liczba osób lekceważących podstawowe zasady ochrony przyrody, w tym przeciwpożarowej. Nie można zupełnie oddzielać tych kierunków od siebie, ponieważ ochrona przyrody nierozerwalnie wiąże się z ochroną przeciwpożarową lasu. Należy zatem jeszcze bardziej uatrakcyjnić sposoby i formy przekazywania wiedzy o procesach spalania materiałów roślinnych.
6. Pasy przeciwpożarowe i zabiegi hodowlane
Działania gospodarcze zmierzające do odcięcia kompleksów leśnych od potencjalnych źródeł ognia - takich jak szlaki komunikacyjne, a szczególnie trakcje kolejowe (poprzez wykonywanie pasów przeciwpożarowych) są pracami stałymi i nie powinny budzić wątpliwości.
Chroniąc lasy przed „wejściem" ognia w głąb drzewostanu i przed jego rozprzestrzenianiem się w lasach, zakłada się pasy przeciwpożarowe wzdłuż dróg publicznych w miejscach najbardziej zagrożonych pożarami i wzdłuż szlaków komunikacyjnych kolei, wzdłuż dróg leśnych, dzieląc drzewostany jednowiekowe, jednogatunkowe albo szczególnie narażone na powstawanie pożarów. Pasy takie zakłada się również wokół obiektów inżynierskich znajdujących się na obszarach leśnych lub sąsiadujących z nimi. Wyróżnia się kilka typów pasów przeciwpożarowych, w zależności od miejsca zakładania:
Typ A - porządkowanie terenu,
Typ B - porządkowanie terenu + jedna bruzda izolacyjna,
Typ C - porządkowanie terenu + dwie bruzdy izolacyjne (typu Kienitza),
Typ D - pas biologiczny, Typ E - pas górski,
Typ F - pas specjalny.
PAS TYPU A - stanowi smugę drzewostanu o szerokości 50 m licząc od skrajnej szyny toru, krawędzi drogi, granicy obiektu itp., z której usunięte zostały martwe drzewa. Można stosować na powierzchniach leśnych, na których nie ma obawy przed zatrzcinniczeniem i zadarnieniem gleby. PAS TYPU B wykonuje się jak poprzedni z tym, że w odległości 2 do 5 m od zewnętrznej krawędzi szyny toru kolejowego, zewnętrznej krawędzi przydrożnego rowu, skarpy lub granicy obiektu, wyorywuje się równolegle bruzdę o szerokości minimum 2 m, oczyszczoną do warstwy
Zrzut substancji pianotwórczej z samolotu
Odnawianie pasa przeciwpożarowego przy torach PKP
Pas biologiczny - „stanowisko" samochodu gaśniczego
gleby mineralnej. PAS TYPU C - powinien być wykonywany w tych drzewostanach, w których istnieje obawa, że pojedyncza bruzda nie wystarczy. Pasy typu C należy lokalizować przede wszystkim przy liniach kolejowych, w drzewostanach o złym stanie sanitarnym, przy czym należy uwzględniać rodzaj występującego runa. Pas typu C stanowiądwie bruzdy o szerokości minimum 2 m, oczyszczone do warstwy mineralnej, przeprowadzone równolegle do siebie, w odległości kilkunastu metrów i łączących lub krzyżujących się między sobąco 20-50 m bruzdami poprzecznymi. Pierwszą bruzdę należy przeprowadzić 2-S m od krawędzi zewnętrznej szyny lub skraju skarpy rowu przydrożnego. Kwatery pasa powinny być zadrzewione gatunkami liściastymi, o ile warunki siedliskowe na to pozwalają. PAS TYPU D - pas biologiczny. Pasy biologiczne należy wprowadzać przede wszystkim w nadleśnictwach zaliczonych do I i II kategorii zagrożenia pożarowego lasu, a zwłaszcza na terenach poklęskowych. Pasami biologicznymi można dzielić drzewostany, które powinno się odnawiać gatunkami liściastymi w całości lub o znacznym ich udziale (z domieszką co najmniej 50%) w sposób ograniczający rozwój wrzosów i traw.
Pasy biologiczne należy projektować już przy zakładaniu upraw na zrębach, a przede wszystkim na pożarzyskach. Zakładanie pasów biologicznych należy powiązać ze strukturą istniejących drzewostanów, rodzajem występującego runa, warunkami siedliskowymi itp. Pas biologiczny w swej strukturze może mieć jedną, lub dwie bruzdy zmineralizowane. Kierunek i szerokość pasa powinny być ustalana przez specjalistów z hodowli i ochrony przeciwpożarowej lasu.
PAS TYPU E - pasy tego typu należy zakładać w drzewostanach górskich, położonych wzdłuż bardziej zagrożonych odcinków dróg lub szlaków turystycznych. Ten typ pasów można też zakładać wzdłuż szlaków kolejowych na terenach wyżynnych i górskich. Pasy takie powinny mieć szerokość od 4 do 10 m, na których należy prowadzić zabiegi porządkowe polegające na oczyszczeniu powierzchni drzewostanów z wszelkiego rodzaju materiałów palnych. (Podobne jak TYP A).
PASY TYPU F - są to pasy specjalne oddzielające obiekty o szczególnych warunkach i potrzebach ochrony przeciwpożarowej. Mogą one stanowić kombinację pasów omówionych wcześniej, a także mogą to być powierzchnie bezdrzewne o glebie oczyszczonej do warstwy mineralnej.
Oprócz pasów przeciwpożarowych należy przy zakładaniu upraw wprowadzać zgodnie z zasadami hodowlanymi jak najwięcej gatunków liściastych domieszkowych i pomocniczych w wielorzędowej formie zmieszania. Przy odnowieniach na powierzchniach poklęskowych, szczególnie na pożarzyskach (powyżej 5 ha) należy stosować rozdzielenie powierzchni na mniejsze części poprzez zakładanie wielorzędowych pasów z gatunkami liściastymi domieszkowymi jak i pomocniczymi.
Dalszą formą zabezpieczenia lasu od dróg i szlaków kolejowych jest przygotowanie gleby równolegle do przebiegu drogi lub toru na głębokość uprawy do 50 m. Są to działania profilaktyczne, dla których opracowano wytyczne zagospodarowania pożarzysk na podstawie badań przeprowadzonych na powierzchniach doświadczalnych założonych w Zasiekach w Nadleśnictwie Lubsko.
7. Wykrywanie pożarów lasu
Jednym z elementów ochrony lasu przed pożarami jest stała kontrola drzewostanów w celu wykrywania i lokalizowania miejsca powstawania ognia. Najstarszą metodą była i jest nadal kontrola obszarów leśnych przez patrole piesze i obserwacja przy pomocy dostrzegalni
pożarowych. Nowszymi metodami są: obserwacje drzewostanów za pomocą punktów obserwacyjnych z aparaturątelewizji przemysłowej, patrolowanie lotnicze i wreszcie najnowsze techniki - zdjęcia satelitarne i stosowanie aparatury podczerwieni termalnej.
Na początku naszego stulecia obszary leśne kontrolowane były przez patrole piesze. Wykorzystywano również wysokie budowle w pobliżu lasów lub na ich terenie. W Polsce pierwsze dostrzegalnie budowane były w latach trzydziestych w miejscach o najlepszej widzialności kompleksów leśny. Oprócz dostrzegalni (wież) pożarowych z kabiną dla obserwatora, istnieją możliwości stosowania aparatury telewizji użytkowej przystosowanej do obserwacji obszarów leśnych. W związku z brakiem dalmierzy w punktach obserwacyjnych, a tylko z możliwością określania kierunku (azymutu) metoda obserwacji naziemnej wymaga współpracy co najmniej dwóch punktów dla określenia miejsca pożaru lasu. Ustalenie lokalizacji miejsca powstania pożaru w lesie dokonuje się poprzez naniesienie na mapę co najmniej dwóch kierunków. Punkt przecięcia tych azymutów stanowi miejsce pożaru. Oprócz wymienionych sposobów obserwacji obszarów leśnych, wykrywanie i lo...
rotheden