gr. IV
Temat: 97
Projekt zalesienia nieużytku powstałego pod wpływem zabagnienia.
1. Podanie przyczyny powstania nieużytku oraz wyodrębnienie charakterystycznych fragmentów gruntu trudnego do zalesienia.
Zabagnienie terenu ma charakter wtórny i powstało na skutek zrębu zupełnego dokonanego na powierzchni 5 ha. Poziom wody gruntowej podniósł się z powodu zmniejszonej transpiracji wskutek zniszczenia drzewostanu, jak również być może z powodu braku odpływu wody. Obecnie woda stagnuje wiosną na powierzchni, co znacznie utrudnia założenie uprawy oraz dyktuje odpowiednie czynności podczas jej zakładania.
Nadmierne uwilgotnienie uprawy stwarza, że niekorzystnie układają się właściwości powietrzne gleby. Chodzi tu głównie o brak wolnego tlenu, co powoduje, że sadzonka wytwarza korzenie tuz pod powierzchnią.
Może także nastąpić niedobór niektórych pierwiastków . Podczas występowania przymrozków może nastąpić zjawisko tzw. wysadzania sadzonek. Zamarzająca woda zwiększa swą objętość co powoduje ruchy pionowe warstwy gleby pod wpływem zamarzania i rozmarzania. Słabo zakorzenione sadzonki mogą nie dojść do poprzedniego położenia i giną gdyż ich systemy korzeniowe zostają obnażone z gleby.
2. Sposoby przysposobienia terenu do zalesienia.
Przysposobienie terenu do zalesienia wiąże się z uregulowaniem stosunków wodnych oraz odpowiednim przygotowaniem miejsc sadzenia tzn. ich wywyższeniem z powodu stagnującej wiosną na powierzchni wody.
Celowe wydawałoby się przeprowadzenie osuszenia terenu przy pomocy rowów odwadniających, które powinny być zaopatrzone w jazy, śluzy czy zastawki, które osuszałyby teren w okresie wiosennym a zatrzymywały i spiętrzały wodę w okresie suszy.
Jest to jednak metoda bardzo kosztowna i w rzeczywistości należy się skupić na odpowiedniej uprawie gleby.
Zabagnienie terenu ma charakter wtórny i wraz z wiekiem wiosenne zalewanie uprawy będzie się zmniejszało.
Ze względu na zaleganie na powierzchni 40 cm warstwy murszu korzystne mogłoby być wykonanie orki pełnej. Pełna uprawa gleby nie wchodzi jednak w grę gdyż do jej przeprowadzenia konieczne byłoby karczowanie pniaków. Na terenach zabagnionych jest to zabieg trudny do wykonania, po wydobytych pniakach mogą pozostawać doły, które wypełniają się wodą i mogą utrudniać poruszanie się ciężkiego sprzętu.
Przygotowanie gleby będzie więc polegało na przygotowaniu miejsc sadzenia w kopce (kopczyki), które zapewnią wywyższenie miejsc sadzenia na wysokość około 0,4 – 0,5 m.
3. Określenie rodzaju i sposobu wykonania niezbędnych zabiegów agromelioracyjnych.
Kopczyki zostaną wykonane mechanicznie przy pomocy lekkiej koparki „Ostrówek”. Polega to na zgarnięciu pokrywy w miejscu wykonania kopczyka, następnie czerpaniu gleby miedzy kopcami, nasypaniu w odpowiednim i wykonaniu wywyższenia.
Gleba pobrana na kopczyki musi pochodzić z głębszych dołków z powodu 40 cm warstwy organicznej murszu aby wydobyć na wierzch warstwę mineralną. Gdyby okazało się to niemożliwe należy zastosować podsypkę z gleby mineralnej dowiezionej z zewnątrz, gdyż na glebach organicznych mogą występować szkody mrozowe.
Kopczyki powinny być wykonane w więźbie 1.5x1.5 m. Ich średnica to 0.6-0.8 m u podstawy. Ze względu na okresowe zalewanie wodą można okładać kopczyki kawałkami odwróconej darni aby zabezpieczyć je przed rozmywaniem.
Przygotowanie gleby wykonujemy z końcem lata , na początku jesieni, kiedy są do tego najlepsze warunki wilgotnościowe.
Co do innych zabiegów agromelioracyjnych to wapnowanie nie jest na tym terenie konieczne gdyż obecne pH jet odpowiednie (5.0). O nawożeniu mineralnym będzie można zadecydować po pewnym okresie, obserwując wyniki wzrostu uprawy. Gdyby uprawa wykazywała słaby wzrost po okresie dwóch czy trzech lat można zaprojektować nawożenie mineralne przeprowadzając wcześniej badania glebowe.
4. Ustalenie składu gatunkowego uprawy i więźby sadzenia z uwzględnieniem warunków topograficznych, glebowych, mikroklimatycznych oraz uzasadnienie celowości wprowadzonych gatunków.
Skład gatunkowy uprawy ze względu na regionalizację przyrodniczo-leśną (Kraina I Bałtycka , dzielnica 3 Pojezierza Wałecko-Myśliborskiego) oraz siedlisko boru wilgotnego kształtuje się następująco:
Typ gospodarczy: So
Skład gatunkowy: So 70, Św 10, Brzbr 15, Olcz 5
Celowo decyduję się na większy udział jako gatunku domieszkowego brzozy niż świerka, gdyż brzoza brodawkowata dzięki swym wymaganiom troficznym działa pozytywnie w warunkach okresowego zalewania osuszając w sposób naturalny teren.
Więźba sadzenia poszczególnych gatunków jest podyktowana sposobem przygotowania gleby w kopczyki i wynosi 1.5x1.5 m.
Olsza jest wprowadzana jako gatunek biocenotyczny.
Podczas wykonywania czyszczeń trzeba zwrócić uwagę na to by chronić sosnę przed naporem brzozy.
5. Zaprojektowanie uprawy gleby. Sposób przygotowania gleby opisano w punkcie nr 3
6. Zapotrzebowanie na materiał sadzeniowy oraz jego cechy.
Sosna (materiał 1/0)
N=P/a*a
N=35000/1,5*1,5 = ok. 15500 + 10% zapasu = ok. 17000 szt.
Brzoza (materiał 2/0)
N=7500/1,5*1,5 = ok. 3300 + 10% zapasu = ok. 3600 szt.
Świerk (materiał 2/0)
N=5000/1,5*1,5 = ok. 2200 + 10% zapasu = ok. 2400 szt.
Olsza czarna (materiał 2/0)
N=2500/1,5*1,5 = ok. 1000 + 10% zapasu = ok. 1100 szt.
Jeśli jest to możliwe pod względem finansowym to sadzonki wszystkich gatunków powinny być pierwszej klasy jakości.
7. Określenie zapotrzebowania na inne materiały i urządzenia potrzebne do przygotowania terenu, sadzenie, zabiegów agromelioracyjnych i zwalczania chwastów.
Urządzenie potrzebne do przygotowania terenu to lekka koparka „Ostrówek” oraz narzędzia stosowane do sadzenia sadzonek w normalnych warunkach.
1
rotheden