Nie od dziś wiadomo, że muzyka łagodzi obyczaje. Nie tylko łagodzi, ale wpływa na rozwój małego człowieka. Stwierdzono, że wzajemne oddziaływanie rytmu muzycznego, rytmu ciała budzi swego rodzaju świadomość rytmu- rozbudza zdolności muzyczne, harmonizuje procesy psychologiczne i fizyczne, zarówno u dzieci zdrowych jak i chorych.
Szczegółowo dobrodziejstwa muzyki i ruchu opisali Emil Jaques Dalcroze oraz Carl Orff.
Dzieci naśladując dorosłych uczą się prawidłowych bądź błędnych wzorców zachowań – niepożądanym takim zachowaniem w XXI wieku jest agresja.
Uczniowie agresywni (także przedszkolaki) chętnie uczestniczą w takich zajęciach ruchowo-muzycznych, mimo, iż czasami na początku nie za bardzo wiedzą jak się w tym odnaleźć. Właściwa postawa nauczyciela pomoże oswoić się trudnemu dziecku z sytuacją, czasem trzeba „przeczekać” napady złości, wysłuchać skarg, nauczyć jak wyrazić swoje emocje poprzez ruch i śpiew. Często łatwiej dzieciom z zaburzeniami w zachowaniu (agresja, błaznowanie) najpierw tylko za pomocą form muzycznych wypróbować nowe sposoby wyrażania się. Po wdrożeniu do takich zajęć rytmicznych uczeń chętniej pracuje, bo się już nie boi. Może się zdarzyć, iż chwilowo się wycofa z zajęć w grupie. Nie należy je wtedy do niczego zmuszać.
Muzykoterapia wcale nie jest nowością, współcześni psycholodzy, pedagodzy i neurolodzy na nowo „odkrywają” terapeutyczną rolę dźwięków.
Kinezjologia dzięki temu potrafi już określić, na jakie zaburzenia może dziecko po urodzeniu. Właśnie dzięki naturalnej potrzebie ruchu terapeuci są dziś w stanie wyrównać szansę na sukces w szkole. Diagnozie poddaje się nie tylko zdrowe dzieci, ale i noworodki, przedszkolaki i dzieci w wieku szkolnym, często cierpiące na takie choroby jak: autyzm, porażenie mózgowe, dysleksję.
Charakterystyczną cechą muzykoterapii Orffa jest:
· Oddziaływanie na zmysły poprzez muzykę, ruch i słowo
· Fonetyczno- rytmiczna mowa (wyliczanki, rymowanki, piosenki, przysłowia)
· Swobodny i uporządkowany rytm, ruch, melodia mowy i śpiewu połączone z grą na instrumencie
· Umożliwienie ćwiczenia się w kontaktach społecznych
Brigitte Vogel określiła aż 66 ogólnych celów rytmiki. Najważniejsze z nich to:
· Ćwiczenie społecznych zachowań
· Zdolność kontaktowania się
· Zdolność wczuwania się (empatia)
· Zdolność nawiązywania kontaktów
· Zważanie na innych i poczucie odpowiedzialności
· Tolerancja
· Samodzielność i współpraca z grupą
· Niezależność
· Poczucie własnej wartości
· Poczucie pewności siebie i zaufania do siebie
· Umiejętność samooceny
· Odpowiedzialność za siebie
· Samokontrola
· Zdolność spostrzegania
Rytmika oddziałuje całościowo, a więc na wszystkie sfery człowieka.
Następnym istotnym czynnikiem jest prócz odpowiednio przeszkolonego pedagoga-muzyka jest czytelny plan zajęć.
1. Zajęcia zaczynamy od zapewnienia poczucia bezpieczeństwa poprzez wprowadzenie w „rytuał”. Może to być określone miejsce w sali, krzesło. Dopiero jak wszystkie dzieci mają zaspokojoną potrzebę bezpieczeństwa można poprowadzić zabawy polegające na ćwiczeniach zmiany miejsc.
2. Przejrzysty rozkład czasowy zajęć. Dzieci wiedzą, iż zajęcia rozpoczynają się i kończą jakimś ceremoniałem, sekwencją określonych ruchów.
3. Należy poprowadzić zabawy w grupie 6-10 osobowej, 2-3x w tygodniu:
- przejmowania odpowiedzialności, wzmacnianie poczucia wartości np. wiodący-naśladujący, ciągnięcie na kocu.
- zabawy w „role” – przedstawianie sytuacji, nauka prawidłowych zachowań.
- zdyscyplinowanie grupy- skupić uwagę grupy na sobie poprzez piosenkę z ćwiczeniem rytmicznym. Nie reagować na popisy „błazna”.
- kolejność ćwiczeń-wychodzimy zawsze od „ja”, następnie „ja + ty”, dopiero później „my”.
Trzeba pamiętać, że wielu celów rytmiki nie da się zrealizować przy agresywnych zachowaniach dzieci.
Celem rytmiki jest przede wszystkim zmniejszenie problemów dziecka, wzmocnienie jego mocnych stron i pomoc w kształtowaniu poczucia własnej wartości.
Musimy pamiętać, że jeśli przyczyną zaburzeń w zachowaniu dziecka są niewłaściwe sposoby wychowania to wówczas nasze możliwości interwencji jako nauczyciela są zwykle niewielkie.
Rodzice, którzy mają niepowodzenie w wychowaniu własnych dzieci, są bardzo niepewni siebie i nie dopuszczają do udzielenia im pomocy z zewnątrz – ze strony wychowawcy, psychologa, pedagoga, szkoły. Często też twierdzą, że w domu nie ma żadnych problemów z dzieckiem. Takim dzieciom i rodzicom nie jesteśmy w stanie pomóc. Nasza praca może być porównana do walki Don Kichota z wiatrakami.
Okres przedszkola to najczęściej jedyny czas spotkań dzieci z uzdrawiającą mocą ruchu, dźwięku i słowa. Z praktyki szkolnej wiem, jak rzadko czasem wcale nie ma takich zajęć dla naszych podopiecznych. Zajęcia muzyczne poza lekcyjne, nauka piosenki na lekcji nie zastąpi fachowo prowadzonych zajęć rytmicznych. Możemy ubolewać nad programami, które spychają na dalszy plan najważniejsze zajęcia dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym.
W swojej pracy stosuje elementy rytmiki i już obserwuje inne zachowania moich uczniów. Są bardziej twórcze, nie boją się improwizować i przedstawiać ruchem, słowem, śpiewem swoich uczuć. Chętniej słuchają muzyki poważnej, potrafią rozróżnić niektóre utwory. Poprzez koncerty w Filharmonii Narodowej kształtuję ich wrażliwość muzyczną, a także umiejętność zachowania się w miejscach publicznych. Pokazuję rodzicom jak można kulturalne spędzić czas ze swoimi pociechami –integracja dzieci i rodziców.
To tylko maleńka kropla w morzu potrzeb. Bardzo bym chciała, aby rytmika weszła do obowiązkowego programu kształcenia zintegrowanego. Nie byłoby wtedy tylu zaburzeń, jakie teraz obserwujemy u dzieci i młodzieży.
Bibliografia:
„Rytmika w wychowaniu i teorii” Renate Klöppel, Sabine Vliex
„Muzyka dla dzieci” Urszula Smoczyńska-Nachtman
Opracowała: mgr Anna Marecka
ziaaa