Boileau Pierre, Narcejac Thomas - Nietykalni.pdf - Boileau Pierre, Narcejac Thomas - izebel

BOILEAU-

-NARCEJAC

NIETYKALNI

Przekład:

Marek Biniecki

Krajowa Agencja Wydawnicza

Katowice 1992

Tytuł oryginału: Les intouchables

ISBN 83-03-03563-0

Opracowanie graficzne

Renata Pacyna

Redakcja

Renata Zarębska

Redakcja techniczna

Iwona Szoska

Korekta

Renata Kempska

Krajowa Agencja Wydawnicza

Katowice 1992

Wydanie I

Ark, wyd. 7,5. Ark, druk. 8,25

Skład: Zakłady Graficzne Katowice

Druk i oprawa:

Cieszyńska Drukarnia Wydawnicza

Zam, nr 1633/K-92

Drogi przyjacielu!

Zatem udało się panu mnie odnaleźć. Dzięki Opatrzności ‒ powiada pan. Być mo-

że. Niechże pan jednak nie sądzi, iż zamierzałem ukrywać się w Paryżu. Nie. Chciałem

po prostu zagubić się w tłumie, zniknąć, by zacząć życie od nowa. Świadomie zerwa-

łem wszelkie więzy. Niewątpliwie powinienem był podzielić się wątpliwościami z

panem ‒ przez wiele lat moim duchowym ojcem ‒ ale z góry odgadywałem pańskie

odpowiedzi. I uważałem je za niewystarczające. Już dostatecznie byłem zraniony, by

jeszcze pogłębiać rozpacz bolesną sceną, która nieuchronnie nastawiłaby nas przeciw-

ko sobie. Wolałem odejść ukradkiem, jakbym uciekał. Widzi pan, byłbym rad, gdyby

Opatrzność jak pan to mówi ‒ nie mieszała się w moje sprawy. Proszę mi wybaczyć tę

szczyptę urazy. Niech pan będzie spokojny; skierowana jest przeciw mnie samemu.

Uraza to zło nękające ludzi, którym nie było dane dostąpić łaski schizofrenii. Istnieje

we mnie, pomimo wstrząsów, które sobie zadaję, jakaś opierająca się upadkowi ściana.

Pański list pochylił nieco bardziej ową chwiejną budowlę. Teraz już nic nie wiem;

czuję jednocześnie radość i gniew. Lecz mimo wszystko sądzę, iż radość bierze górę.

Nie zrobił pan błędu, jakim byłoby wybaczenie mi. Uznałbym je za zniewagę.

Otwarł pan przede mną ramiona, więc być może opowiem o sobie, skoro, jak pan

utrzymuje, jest w stanie mnie zrozumieć. Nie ulega wątpliwości, iż minęło dziesięć lat.

Dziesięć lat; wystarczająco długo, by potępienie zmieniło się w ciekawość. Ponieważ

jeden z pańskich przyjaciół minął mnie na ulicy, kiedy wracałem do domu, i nie

omieszkał wspomnieć panu o owym spotkaniu, być może jest to coś więcej niż szczę-

śliwy przypadek. Widzę w tym jeszcze niejasną oznakę zmiany, mogącej uczynić me

życie znośniejszym. Tak bardzo chciałbym się czasem przed kimś otworzyć!

Opowiem panu wszystko, jakbym upuszczał z siebie krew. Mam dużo czasu, nie-

stety, ponieważ od kilku miesięcy pozostaję bez pracy. Dziś pragnę pani jedynie po-

dziękować. Nie jestem winny i czuję wzruszenie, kiedy twierdzi tak druga osoba. Raz

jeszcze dziękuję.

Z całego serca

Jean-Marie Quéré

Drogi przyjacielu!

Odczekałem cztery dni. Aby odzyskać spokój umysłu. Aby mówić o sobie bez-

stronnie, jeśli to w ogóle możliwe. W każdym razie bez schlebiania, a zwłaszcza bez

pięknych słówek. Tak, straciłem wiarę. To stalo się nagle. Zdarzają się słynne przypad-

ki nawróceń czy iluminacji, które przypominają miłość od pierwszego wejrzenia. Zda-

rzają się również nagłe utonięcia. W sekundzie znika horyzont. Pełna blasku prawda

staje się rozpaczliwym przekonaniem. Widać już tylko lewą stronę wszystkiego; co

więcej, odkrywamy, iż nigdy nie było prawej. To przydarzyło mi się pewnego nie-

dzielnego wieczoru... Mógłbym podać dokładną datę i godzinę, tak żywe pozostaje we

mnie owo wspomnienie. Oglądałem program o życiu zwierząt. Miałem za sobą męczą-

cy dzień i nieuważnie śledziłem ruchy taplającego się w błotnistej kałuży hipopotama,

gdy nagle kamera uchwyciła małe stado zebr skubiących trawę nad wodą.

Uwielbiam zebry za ich łagodność i żywotność. Mają w sobie coś pulchnego, pyza-

tego i filuternego, co przywodzi na myśl dzieciństwo. Zrywały pęki trawy, podnosiły

łby, nastawiały ucha na krążące w powietrzu odgłosy i uspokojone wracały do jedze-

nia. Nie zauważyły, przyczajonej za krzakiem lwicy.

Wciąż widzę tę sprężoną do skoku bestię. Wszystko wyrażało w niej zbrodnię.

Mordercza namiętność wprawiała mięśnie w drganie, a ślepia niczym sagaje zadawały

śmierć. Nagle spłoszone zebry zaczęły żwawo umykać. Lwica na ukos rzuciła się za

nimi w pościg, rychło oddzielając jedną zebrę od niknącego już w tumanach kurzu

stada, i wiedziałem, że dokonana zostanie zbrodnia.

Wielokrotnie widziałem już podobne sceny i nie wprawiało mnie to w zbytnie

Boileau Pierre, Narcejac Thomas - Nietykalni.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: