Gildia WFRP Broń w Starym Świecie (3 z 3) gildiawfrp@nci.pl
Jeżeli na to spojrzeć z odpowiedniej perspektywy, to szybko można zauważyć, iż w świecie Warhammera przewijają się mniej więcej wieki: XV, XVI, XVII. Ten pierwszy zakreśla historyczne dzieje i styl życia. Drugi pokazuje uzbrojenie, ubranie i sposoby walk. Natomiast trzeci jest wymuszony przez duże ilości broni prochowej, a także stosunki polityczne i rozpowszechnienie niektórych towarów.
W tym artykule chciałbym przedstawić broń dostępną w tych latach. Nie chodzi mi jednak o szczegóły typu „kryształowy miecz”... moim zdaniem takie szczegóły są bez sensu... ważne jest, czy jest to miecz ciężki, lekki, krótki, długi, jedno-, dwuręczny, natomiast materiał i wykonanie (a także cena) to już sprawa MG. Wiem jednak, że nie zaopatrzony w odpowiednią literaturę, wiele z tego nie wyjdzie. Cóż, postaram się jak najlepiej. Wiem, że pojawią się nieścisłości i pewne różnice w zdaniach. Wszystkich, którzy chcieli by coś skonsultować lub dać może jakieś pomysły, które ominąłem (na pewno dużo ich będzie), proszę o kontakt z autorem, czyli ze mną: yodri@interia.pl. Całość postaram się przeprowadzić jak najbardziej opisowo, tak, żeby każdy wiedział o co chodzi. Jeszcze jedna sprawa. Niektórzy mogą się zdziwić z racji wysokości zadawanych obrażeń, ale zapewniam, takie rozwiązanie sprawia, że gra staje się o niebo bardziej realna.
Miecze bardzo różniły się między sobą. Były bardzo drogie, a używała ich w rzeczywistości tylko regularna armia lub bogatsi mieszkańcy. Dlatego też zestawienie topora, maczugi i miecza w WFRP, jako broń jednoręczna dostępna nawet biedakom, jest poważnym uchybieniem.
Krótki miecz znany był od czasów Rzymu, kiedy to legionistą przynosił chwałę Gladius. Broń może być króciutka (około 50cm ostrza) lub trochę dłuższa, ale co za tym idzie i cięższa (około 70zm ostrza). Środek ciężkości był umieszczany bardzo różnie, ale ta broń rzadko służyła do cięć (raczej była kłuta), więc nie obciążano zbytnio ostrego sztychu. Miecze krótkie wykonane były najczęściej ze stali (bo jak wiadomo, czyste żelazo nie może istnieć- w tej pracy na nie przetapiane żelazo również będę nazywał stalą) lub z brązu. Rękojeści obwijano skórami zwierzęcymi. Jelec występował rzadko, głównie w postaci malutkich wypustek do ochrony palców. Najważniejsza w mieczu krótkim była poręczność i szybkość ataku, nie zaś siła ciosu.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW+10 O-1 P-10
Miecz karoliński, to nazwa najbardziej rozpowszechnionego miecza. Wymiary jego wahały się od 100 do 120cm (całość). Tutaj chodziło przede wszystkim o uderzenia tnące, nie zaś pchnięcia, jednakże sztych był wystarczająco ostry, aby rozepchnąć kółeczka kolczugi. Broń ta był bardzo mało efektywna (z racji wciąż niedużej wagi) przeciw cięższym zbrojom. Tego typu broni używano szczególnie w miastach, jako broń przyboczną. Zamiast jelca stosowany był czasem obłęk, który chronił dłoń na całej szerokości. Miecze były bardzo często wykonywane ze wspaniałych materiałów. Skóry użyte do powlekania rękojeści zawsze były nasączane, aby lepiej trzymać się dłoni. Środek ciężkości umieszczony albo w połowie długości klingi, albo na jej końcu.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW- O+1 P-
Miecz dwuręczny używany był często na polach bitew przez LANCKNECHTÓW, a także służył jako broń ceremonialna. Jego rozmiary były czasem ogromne, dochodziły do 200cm! Jednakże popularny miecz miał 130-140cm klingi i około 30cm rękojeści. Za jelcem była jeszcze nieostra część klingi, którą wieńczyły wąsy. Można było skracać uchwyt przyspieszając zadawanie ciosów. Broń noszono na plecach, pod „pachą” lub też przekładano przez bark za plecy (technika noszenia broni wykorzystywana przez oddziały ciężkiej piechoty). Szczególnym rodzajem miecza dwuręcznego jest flammenberg, którego ostrze jest pofalowane. Miecz ten jest prawie bezużyteczny w walce.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-10 WW-10 O+3/+4 P-10
Bastard, to popularna nawa miecza półtoraręcznego, używanego szczególnie przez rycerzy zakonnych i ciężkozbrojnych pod koniec XV wieku. Miecz był dużo lżejszy od miecza dwuręcznego, miał środek ciężkości w trzech/czwartych długości ostrza, a drugą rękę dokładano albo na samej głowni, albo na ricasso (nieostra część ostrza). Miecze miały bardzo duże wahania długości: od 120cm do 160cm. Były bardzo bogato zdobione i często wykonywane ze stali z domieszką srebra, co oczywiście zmniejszało przydatność w walce.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-10 WW- O+1/+2 (jedno-/dwu-) P-
Pałasz jest czasem mylony z cinquedea – pokaźnych rozmiarów sztyletem, który rzeczywiście ma podobny kształt, ale całkiem inaczej położony środek ciężkości. Kształt miecza jest następujący: najpierw gładka rękojeść bez obciążonej głowni, następnie delikatny jelec i ciężka część ostrza i sam sztych. Ostrze zwęża się na całej długości, a przy początku jest jak na miecz bardzo szerokie. Pałasz jest zupełnie nieprzydatny do zadawania cięć, jednakże jest bardzo poręczny i lekki. Jest to broń, która powstała jeszcze przed początkiem panowania karolingów.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW+10 O- P+10
Sztylet był często bronią łotrów i złodziei. Łatwo można go ukryć, dzięki czemu służył też czasem jako broń dodatkowa. Budowa przypominała trochę miecze. Z tym, że sztylet często mierzył 40cm lub nawet mniej. Niektóre sztylety służyły za broń ceremonialną, tak jak np. sztylety płomieniste, podobne trochę do flammenbergów. Sztylet służył prawie wyłącznie do pchnięć, jednakże wojskowe puginały miały jeszcze zaostrzone krawędzie do łatwiejszego dobijania przeciwnika.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+20 WW- O-2 P-20
Nóż, kolejny przykład zabójczego narzędzia domowego. Były całe masy różnych noży. Nigdy jednak nie produkowano noży specjalnie jako broni (prócz może myśliwskich). Nóż czasem pełnił funkcję ceremonialną.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW- O-2/-3 P-10
Kord średniowieczny był bronią przypominającą duży nóż. Był bronią popularną wśród stanów niższych, choć używała go czasem również szlachta. Głownia kordu była prosta lub lekko wygięta, często z ukośnie ściętym sztychem. Rękojeść najczęściej kształtem nawiązywała do rękojeści noży. Broń była bardzo lekka i poręczna.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW+10 O-1 P-
Szabla posiadała rękojeść zbliżoną do rękojeści miecza. Klinga jednak była wygięta tak, że broń stawała się jednostronnie sieczna. Szable zdominowały wojnę w XVI i XVII wieku. Często były zdobione, czasem używano ich przy ceremoniach. Szabla była dużo lżejsza od miecza, przez co pozwalała na większe korzystanie z umiejętności szermierczych niż tylko szczęścia. Szabla nie zadawała jednak efektownych ran, jak np. młot dwuręczny:).
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW- O- P-
Teraz można już spokojnie robić kryształowe pałasze i magiczne miecze dwuręczne...
TOPORY
Wbrew dziwnym przekonaniom, topór jest bronią ewidentnie obuchową, co nie znaczy, że jest tępyJ. Jest mnóstwo rodzajów toporów- od siekier, do obusiecznych toporów bojowych. Niektóre z toporów podchodzą już w klasyfikacji pod broń drzewcową, a to z racji naprawę długiego styliska. Tak jest np. w przypadku buzdyganu. Topór był szeroko rozpowszechnioną bronią na polach bitew (liczne oddziały toporników), jak i wśród biedniejszych klas społecznych i bandytów. Można było go użyć do wielu innych czynności prócz rozcinania głów.
Siekiera udowadnia nam, że wiele narzędzi codziennego użytku może się bardzo przydać przy zabijaniu. Ten rodzaj broni nie musiał być wcale wymyślny, po prostu ostrze nałożone na odpowiedniej długości trzon. Siekiera jednakże w historii służyła przede wszystkim do ścinania głów.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW-10 O- P-
Topór ręczny to typowa broń ciężkich piechurów zwanych z oczywistych powodów topornikami. Broń składała się ze styliska – długiego trzonu wykonanego najczęściej z drewna oraz ostrza przytwierdzonego do styliska i odstającego od niego na długość szyjki. Toporem trudno walczyć w małych przestrzeniach, jednakże w WFRP sposób ten wyspecjalizowały krasnoludy. Topory dominowały na polach bitew do końca XI wieku. Środek ciężkości dobrze wykonanego topora znajduje się zawsze na końcu jego ostrza lub szyjce.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW- O+1 P+10
Toporek do rzucania, to broń bardzo uniwersalna. Posługiwali się nią głównie wojownicy z północy. Toporki były lekkie i bardzo dobrze wyważone. Stylisko było bardzo często zakrzywiane tak, aby nadać odpowiedni tor lotu i aby każde uderzenie następowało ostrzem nie trzonem. Wielkość i ciężar w przypadków rzucanych toporków różnił się znacząco – od nawet 3 kg do zaledwie 1 kg, budowa jednak najczęściej była podobna.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW-10 O-1 P+20 rzut: K-SX2 D-SX4 M-SX6
Topór dwuręczny od zwykłego topora wyróżnia znaczny ciężar i zwiększone ostrze, mające często kulisty kształt. Topory dwuręczne często nawet nie były jakoś szczególnie ostrzone... Decydowała ich waga – nawet 12 kg! Przeciętny topór miał stylisko około metra i wagę 7-8 kg. Niektóre dwuręczne topory miały obusieczne ostrza, tzn. po obu stronach występowały ostrza. Czasem były one swoimi lustrzanymi odbiciami, częściej jednak jedno ostrze służyło do zadawania ciosów, a drugie do dobijania przeciwnika. Środek ciężkości takiego topora znajdował się na środku, między ostrzami lub był lekko przeniesiony na ostrze cięższe.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-20 WW-10 O+3/+4 P-10
Czekan to specyficzna „odmiana” topora. Różnice występują w budowie ostrza i długości styliska.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW- O- P-
Nadziak nie jest może toporem, ale należy tak, jak topór do broni obuchowej, dlatego przedstawię go tutaj. Jest dużo lżejszy od topora i całkiem inaczej zbudowany. Po jednej stronie ostrze było bardzo zaostrzone i wyglądało jak kolec, po drugiej natomiast przybierało kształt młotka. W ten sposób nadziakiem można było zarówno miażdżyć głowy, jak i przebijać zbroje płytowe. Nadziak był bardzo skuteczny, w wielu krajach władze zakazały używać go cywilom. Środek ciężkości nadziaka nie był jeden! Bardzo trudno się nim walczyło z tego powodu. Identyczne dwa środki ciężkości znajdowały się na młotku i szpikulcu. Moim zdaniem powinno się dodać broń specjalną nadziak.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW- O+1 P-10
Młoty były bronią wywodzącą się również od zwykłych narzędzi. Stały się jednak bardzo skuteczne, ale i nieporęczne. Z powyższych powodów na początku średniowiecza zapanowały niektórymi polami bitew, ale następnie szybko z nich znikły. Budowa młotów była raczej podobna, różniły się głównie rozmiarami i wielkością.
Młot bojowy to broń często używana przez zakony rycerskie i bractwa. Był niezbyt ciężki (około 6kg) i dosyć poręczny, ale co za tym idzie, spadała też jego przydatność w walce.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW+10 O- P-
Młot dwuręczny miał budowę wręcz banalną. Długi na 120-140cm trzon, a na nim kamienny lub stalowy obuch. Tu nawet nie potrzeba było środka ciężkości, cios zawsze zależał od szczęścia atakującego. Broń ta ważyła nawet do 15-20kg, więc potrzeba było nie lada siły, aby nią władać. Celny cios prawie zawsze oznaczał szybką śmierć. Młoty dwuręczne nigdy nie znalazły szerszego zastosowania na polach bitew. Były jednak często bronią paradną.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-20 WW-20 O+5 P-20
Czyli wszystko co trudno zakwalifikować pod topory lub młoty:).
Buława to bardziej przedmiot, niż broń. Często służyła ceremonią, rzadko w bitwie. Budowa jej jednak sprawiała, że buława mogła być bardzo skuteczną bronią podręczną. Była długa na nie więcej niż 40cm, cała wykonana była ze stali. Trzon rozszerzał się przy końcu w dosyć ciężki obuch.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I+10 WW+10 O-2 P+20
Biernacz jest w rzeczywistości powiększonym i przystosowanym do walki rodzajem buławy. Budowa się nie zmieniła. Często był on ozdabiany. Broń była bardzo droga i elitarna.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW+10 O-1 P+10
Maczuga bojowa była bardzo często używana przez zakonników i „pacyfistów”. Długi trzon mierzył od 60cm do 100cm, na jego czubku zamontowany był potężny obuch sprawiający, że broń mogła nabierać bardzo dużej prędkości trzymana zarówno oburęcz, jak i jednoręcz. Ciężar wynosił nawet 8kg.
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I-10 WW-10 O+2 P-
Kiścień to broń często mylona z korbaczem. Różnica podstawowa polega na tym, że kiścień ma trzonek o długości dochodzącej do 60cm, a korbacz jako broń drzewcowa często ma długośc nawet 150cm. Środek ciężkości spoczywał na jednej lub kilku kulach zawieszonych z łańcuchach. Broń była raczej skuteczna:).
PROPOZYCJA PODSTAWOWYCH PARAMETRÓW: I- WW- O+1 P-10
Jeżeli odpowiada wam taki sposób mojego pisania, mogę zamieścić jeszcze wiele innych broni – broń drzewcową, strzelecką, prochową itp.
Yodri
Piszcie na yodri@interia.pl
Brikof