02 Mroczne Pozadanie - Christine Feehan.pdf - Mroczna Seria(1) - aitwara

Nieoficjalne tłumaczenie:

Jenny13

Nieoficjalne tłumaczenie: Jenny13

Rozdział 1

Rzeka krwi. I ocean bólu na którym się unosił. Czy kiedyś przestanie boleć? Rany,

oparzenia i szyderczy śmiech, który zapowiadał, że będzie cierpiał męki całą wieczność. Nie

mieściło mu się w głowie, ze jest aż tak bezradny, nie mógł uwierzyć, że pozbawiono go

niewiarygodnej mocy i doprowadzono do tak rozpaczliwego stanu. Raz po raz wysyłał w noc

telepatycze wołanie, ale nikt z bliskich nie przyszedł mu na pomoc. Konał. Gdzie oni byli? Jego

pobratymcy? Przyjaciele? Dlaczego nie przybywali na jego wołanie? Czy to spisek? Zostawili go z

premedytacją na pastwę oprawców, którzy dźgali go nożami i przypiekali pochodniami? Zdradził

go ktoś, kogo znał, ale pamięć go zawodziła.

Prześladowcy w jakiś sposób porazili go tak, że nie mógł się poruszyć, nawet struny

głosowe odmawiały mu posłuszeństwa. Był całkowicie bezradny i bezbronny, gdy śmiertelnicy

rozrywali jego ciało na strzępy. Słyszał ich szyderstwa, czuł ich wściekłość, kiedy nie chciał

pokazać po sobie, jak straszliwie cierpi i ze jest świadom ich obecności. Pragnął śmierci. Oczami

zimnymi jak lód wpatrywał się w ich twarze; miał wzrok drapieżnika przysięgającego zemstę.

Doprowadzał ich do szaleństwa, ale nie chcieli zadać mu śmiertelnego ciosu.

Czas przestał mieć znaczenie, a świat się skurczył, ale w pewnej chwili odczuł czyjąś

obecność. Kontakt był niezwykle delikatny; to była kobieta, młoda kobieta. Nie miał pojęcia w jaki

sposób udało mu się z nią połączyć, ale ich umysły zlały się w jedno – dzieliła z nim cierpienie,

każde oparzenie, każdy cios nożem, pozbawiający go życiodajnej krwi. Próbował przypomnieć

sobie kim ona jest. Musiała być kimś bliskim skoro mogła dzielić jego myśli. Była tak samo

bezradna jak on, odczuwała ból tak jak on, konała tak jak on. Usiłował odciąć się od kobiety, żeby

oszczędzić jej cierpienia, ale był za słaby, nie zdołał zablokować przed nią własnych myśli.

Jej cierpienie uderzyło w niego jak potężny cios. Był Karpatianinem. Jego obowiązkiem

było chronić życie kobiety, nawet kosztem własnego. Nie mogąc tego zrobić, czuł jeszcze większą

rozpacz. Przechwytywał myślami jej obraz: drobna, zwijająca się z bólu i próbująca nie oszaleć z

tego bólu. Wydawała mu się kimś obcym, a jednak widział ją w kolorze, co mu się nie zdarzyło od

stuleci. Nie potrafił zesłać snu ani na siebie ani na nią, żeby obojgu oszczędzić cierpienia. Mógł

tylko wyłapywać fragmenty jej myśli, kiedy rozpaczliwie usiłowała wzywać pomocy, kiedy

próbowała zrozumieć, co się z nią dzieje.

Krople krwi zaczęły się sączyć porami skóry. Czerwonej krwi. Wyraźnie widział, że jego

krew jest czerwona. To oznaczało coś ważnego, ale był zdezorientowany i nie wiedział dlaczego to

takie istotne. Jego umysł zaczynał zasnuwać się mgłą. Nie mógł przypomnieć sobie, w jaki sposób

udało im się go pojmać. Usiłował „zobaczyć” Karpatianina który go zdradził, ale jego obraz nie

chciał pojawić się ponownie w jego myślach. Został już tylko ból. Okropny, niekończący się ból.

Nie mógł wydobyć z siebie głosu, nawet wtedy, kiedy umysł rozpadł mu się na milion

kawałeczków, aż wreszcie nie pamiętał już nawet kogo, ani co tak bardzo starał się chronić.

Shea O'Halloran leżała na łóżku, lampa dawała tylko tyle światła, żeby dało się czytać.

Pochłaniała stronę za stroną medycznego pisma, zapamiętując treć w zaledwie kilka sekund; tak

samo jak zawsze, od dziecka. Kończyła właśnie staż. Była najmłodszą stażystką w historii szpitala;

była zmęczona. Czytała szybko, chcąc trochę odpocząć. Ból chwycił ją niespodziewanie, uderzając

z taką gwałtownością, że spadła z łóżka i zwinęła się w kłębek. Usiłowała wołać o pomoc,

czołgając się w stronę telefonu, ale bezradnie skuliła się na podłodze. Jej skóra pokryła się potem,

przez pory skóry zaczęła się sączyć szkarłatna krew. Nigdy w życiu nie doświadczyła takiego bólu,

zupełnie jakby ktoś kroił jej ciało nożem, przypiekał ją. I trwało to całymi godzinami, całymi

Nieoficjalne tłumaczenie: Jenny13

dniami, nie wiedziała jak długo. Nikt nie przyszedł na pomoc, bo i skąd, była sama, trzymała się na

uboczu i nie miała przyjaciół. Wreszcie, kiedy ból rozdzierał ją tak, jakby wycięto w jej piersi

otwór wielkości dłoni, straciła przytomność.

Kiedy myślał już, że oprawcy podarują mu śmierć, poznał czym naprawdę jest piekło. Ból, z

którego skręcają się wnętrzności. Złe twarze nad nim. Kołek wbity tuż nad sercem. A więc teraz to

wszystko się skończy. Musiało się skończyć. Drewno wywierciło wielką dziurę w jego ciele. Młot

ciężko opadał na kołek, wbijając go coraz głębiej. Ból był nie do wytrzymania, niewyobrażalny.

Kobieta dzieląca z nim myśli straciła przytomność, dla nich obojga było to dobrodziejstwem. Nadal

czuł każde uderzenie, wielki kołek, który rozdzierał mu ciało i przebijał wnętrzności. Krew tryskała

jak gejzer, a on był coraz słabszy. Czuł, jak opuszczają go życiowe siły, był pozbawiony mocy,

pewny że umrze. Pragnął śmierci. Nie mógł się jej doczekać. Ale nie była mu przeznaczona.

Karpatianina nie tak łatwo unicestwić. Należał do nieśmiertelnych. Miał wolę, która nie pozwalała

mu umrzeć, nawet jeśli ciało błagało o zakończenie cierpienia.

Odszukał ich wzrokiem, tych dwóch śmierteników. Byli zalani jego krwią, czerwień plamiła

ich ubrania. Zebrał resztki sił i pochwycił ich spojrzenia swoim hipnotyzującym wzrokiem. Gdyby

mógł tylko wystarczająco długo podtrzymać kontakt wzrokowy i obrócić zło, które ich przepełnia,

przeciwko nim samym... Jeden nagle zaklął i odciągnął towarzysza na bok. Szybko przewiązali mu

oczy, nie mogąc znieść ogromu cierpienia i obietnicy zemsty, bojąc się jego siły, chociaż teraz był

bezbronny. Śmiali się, skuwając go łańcuchami w trumnie i stawiając ją pionowo. Usłyszał swój

rozdzierający krzyk, ale krzyczał tylko w myślach, gdy ciągle szydząc zamykali go w trumnie.

Zmusił się do milczenia. Nie mogli go słyszeć, ale to nie miało dla niego znaczenia. Została mu

jeszcze odrobina godności, odrobina szacunku dla samego siebie. Nie pokonają go. Był

Karpatianinem. Słyszał jak ziemia uderza o drewno, kiedy uwięzili go w ścianie piwnicy. Słyszał

każde uderzenie łopaty. Ciemność była całkowita, cisza jak obezwładniający cios.

Zaczął odczuwać głód. Czas mijał nie odmierzając niczego. Głód rósł, aż stał się całym jego

światem. Cierpienie. Głód. Nic poza nimi nie istniało.

Po jakimś czasie przekonał się, że potrafi znów zapaść w sen, ale powrót tego daru nic dla

niego nie znaczył. Niczego nie pamiętał. Spał. Budził się tylko wtedy, kiedy jakieś ciekawskie

stworzenie zapędziło się zbyt blisko. Teraz takie było jego życie. Przejmujące cierpienie przy

każdym uderzeniu serca. Oszczędzanie siły, żeby zdobyć pożywienie. Źródła pożywienia były

nieliczne. Nawet owady unikały tego mrocznego miejsca i uwięzionej w nim złowrogiej istoty.

Przez długie godziny na jawie szeptał swoje imię. Bo miał imię. Był rzeczywisty. Istniał.

Żył w piekle. Żył w mroku. Godziny zmieniały się w miesiące, a potem w lata. Nie było nadziei,

ukojenia, żadnego ratunku. Nie było końca. Tylko ciemność, okropny ból, straszliwy głód. Czas

mijał, nic nie znacząc.

Nadgarstki miał skute, więc nie mógł się ruszać, ale za każdym razem, kiedy jakieś

stworzenie zbliżyło się na tyle, żeby go obudzić, zaczynał drapać w ścianę trumy z wątłą nadzieją,

że się z niej uwolni. Wracała mu siła umysłu, więc stopniowo mógł wabić do siebie ofiary, ale bylo

ich tylko tyle, że zdołał przetrwać. Nie mógł odzyskać mocy, nie uzupełniając straconej krwi. Pod

ziemią nie było stworzeń na tyle dużych, żeby mu ją zapewnić. Za każdym razem, kiedy się budził i

poruszał, krew zaczynała sączyć się z jego ran. Jego ciało nie chciało się zagoić. To był cykl,

paskudny, obrzydliwy, który mógł trwać całą wieczność.

A potem zaczęły pojawiać się sny. Budził się z nich wygłodniały. Śniła mu się kobieta.

Poznawał ją, wiedział, ze gdzieś żyje, nieskuta kajdanami, niepogrzebana żywcem pod ziemią,

wolna. Była tuż poza zasięgiem jego myśli, a jednak czuł się tak, jakby w każdej chwili mógł jej

prawie dosięgnąć. Dlaczego do niego nie przychodziła? Nie umiał przywołać żadnej twarzy,

przeszłości, wiedział tylko, ze ona gdzieś tam chodzi po ziemi. Wzywał ją. Prosił. Błagał. Wściekał

Nieoficjalne tłumaczenie: Jenny13

się. Gdzie się podziała? Dlaczego nie chciała po niego przyjść? Dlaczego pozwalała, żeby cierpiał,

kiedy sama jej obecność w jego myślach mogłaby mu przynieść ulgę? Co tak strasznego zrobił, że

zasłużył sobie na podobny los?

Pojawił się gniew. A nawet nienawiść. W mężczyźnie zrodził się potwór, śmiertelnie

niebezpieczny, karmił się bólem, zyskiwał nieugiętą wolę. Pięćdziesiąt lat, sto – jakie to miało

znaczenie, gdy dla zemsty zawędruje aż do samych wrót piekieł? Przecież już był w piekle.

Ona na pewno do niego przyjdzie. Z całych sił starał się ją odszukać. A kiedy już ją

znajdzie, stanie się cieniem jej myśli, aż pozna ją na tyle, że będzie umiał zmusić ją, by zrobiła, co

on chce. A wtedy ona do niego przyjdzie, a on będzie mógł się zemścić.

Za każdym razem, kiedy się budził, cierpiał głód, aż wreszcie ból i głód stały się jednością.

A jednak koncentrowanie się na odnalezieniu tej kobiety oszczędziło mu nieco cierpienia.

Koncentrował się tak bardzo, że potrafił na krótką chwilę odciąć się od bólu. Najpierw były to

jedynie sekundy. Potem minuty. Za każdym razem, kiedy się budził, zmuszał się, żeby jej szukać;

nie miał przeciez nic innego do roboty. Miesiące. Lata. Nie miało to dla niego znaczenia. Nie

będzie mu przecież umykała wiecznie.

Kiedy po raz pierwszy dotknął jej umysłu, po tak wielu, po tysiącach bezowocnych prób,

ogarnęło go tak ogromne zdumienie, że natychmiast stracił kontakt.

Pośpiech, gorączka zachwytu jaką spowodowało dotknięcie jej eksplodowała w jego

zakopanym głęboko w ożywczej ziemi ciele jaskrawoczerwoną jak krew strugą, odprowadzając w

nicość resztę sił.

Spał ożywczym, uzdrawiającym snem regenerując nadwątlone siły. Może tydzień. Miesiąc.

Nie odczuwał potrzeby mierzenia upływającego czasu. Znalazł kierunek, wiedział w którą stronę

podążać, pomimo że ona była tak daleko od niego. Dzieliło ich tak wiele kilometrów, że siła którą

wkładał w próby dotarcia do niej przez czas i przestrzeń wymagała od niego wyniszczająco

poteżnej koncentracji.

Jacques próbował dotknąć jej umysłu, gdy tylko otworzył czy po regenerującym śnie. Tym

razem był przygotowany na obrazy, które mógł zobaczyć w jej głowie. Krew. Malutka, szeroko

otwarta klatka piersiowa. Pulsujące serca. Jej ręce głęboko zanurzone wewnątrz krwawiącej,

ogromnej jamy. W pokoju oprócz niej byli też inni ludzie. Kierowała ich poczynaniami, ich

ruchami za pomocą swojego umysłu. Wydawali się zupełnie nieświadomi tego, co z nimi robi. Jej

uwagę całkowicie pochłaniało potworne zadanie, które wykonywała. Niezmierna łatwość, z jaką

zapewniała sobie posłuszeństwo innych sugerowała, że używa tego sposobu dość często. Żywe

obrazy jakie przesuwały się przed jego oczami były tak straszne i okrutne, że prawda uderzyła w

niego z mocą lawiny. Ona była częścią zdrady, której padł ofiarą, była jedną z tych, którzy go

torturowali. Nieomal przerwał kontakt z jej umysłem, gdy nagle szarpnął nim nieposkromiony ból.

Ze zdziwieniem zrozumiał, że ona cierpi z powodu tego co robi. Strasznie cierpi. Ciało które

torturowała było takie maleńskie. Prawda była przerażająca, to było ciało dziecka.

Sala operacyjna była słabo oświetlona, jedynie na ciało leżące na stole padały snopy

jasnego, nawet oślepiającego światła z lamp jarzeniowych. Dr. O'Halloran była przyzwyczajona do

tego widoku, a półmrok wpływał na nią kojąco.

Jej niezwykle, nadnaturalnie wyczulony słuch wyłapał fragmenty rozmowy dobiegającej zza

ściany pokoj; pielęgniarki pocieszały rodziców chłopca.

Jesteście szczęściarzami bo dzisiejszej nocy dyżur ma dr. O'Halloran. Jest najlepszym

chirurgiem w naszym szpitalu. Ma dar, powołanie. Naprawdę. Gdy inni nie widzą już żadnych

możliwości, ona się nie poddaje. Nigdy. Zawsze walczy do końca. Chłopiec nie mógł trafić w

lepsze ręce.

Ale on wygląda tak biednie, tak spokojnie. To był głos przestraszonej, zrozpaczonej

Nieoficjalne tłumaczenie: Jenny13

matki.

Dr O'Halloran znana jest z tego, że potrafi czynić cuda. Naprawdę. Uwierzcie w to. Nie

odejdzie dopóki go nie uratuje. Wiemy, że dzięki niej chłopiec przeżyje.

Shei O'Halloran nic nie mogło teraz oderwać od pacjenta. W końcu pielęgniarka obiecała

rodzicom chłopca, że ona go uratuje. Jednak jego klatka piersiowa była zdruzgotana a organy

wewnętrzne przypominały krwawe puzzle, więc było to wyczerpujące zadanie. Tym bardziej że

ostatnie czerdzieści osiem godzin spędziła nad swoją pracą badawaczą a jej ciało rozpaczliwie

krzyczało o sen. Zablokowała wszystkie mogące ją rozpraszać głosy i dzwięki i skoncentrowała się

wyłącznie na tym, co miała do zrobienia. Nie mogła stracić tego chłopca. Nie mogła. To było dla

niej takie proste. Nigdy nie dawała sobie innej możliwości, wyboru, nie dopuszczała innej myśli do

swojego umysłu. Miała wspaniały zespół ludzi, współpracujących z nią niczym doskonale

naoliwiona maszyna. Nigdy nie musiała patrzeć na narzędzia, które jej podawali. Po prostu

wiedzieli czego w danej chwili potrzebuje. Jeśli mogła ratować pacjentów gdy wysiłki innych nie

dawały rezultatów, to tylko dlatego, że nie działała sama.

Pochyliła się niżej nad leżącym ciałem chłopca. Odepchnęła wszystko poza pragnieniem

przywrócenia chłopcu życia. Kiedy pielęgniarka podawała jej potrzebne instrumenty, coś uderzyło

w jej świadomość. Ból trafił w nią, ogarniał, przepływał strumieniami przez jej ciało niczym języki

ognia. Tylko raz w życiu, kilka lat wcześniej, doświadczyła takiego cierpienia. Nigdy nie

zrozumiała co się z nią wtedy działo, co było z nią nie tak. Wtedy ból zniknął po strasznych

dwudziestu czterech godzinach. Teraz, kiedy życie chłopca wisiało na cieniuteńkim włosku,

zależało od jej umiejętności i przytomności umysłu, nie mogła pozwolić sobie na luksus omdlenia.

Cierpienie ogarnęło ją, skręcało ją od środka, wypychało powietrze z płuc. Shea walczyła o

odzyskanie kontroli nad swoim umysłem. Lata ćwiczeń aby móc utrzymać myśli pod ścisłym

nadzorem opłaciły się w tym momencie. Jak robiła zawsze w podobnych sytuacjach, zmusiła umysł

do odrzucenia bólu, wzięła głęboki oddech i wróciła do operacji.

Pielęgniarka znajdująca się najbliżej niej zwróciła uwagę na jej dziwne zachowanie. Jednak

złożyła to na karb szoku, jakiego doktor doznała na widok uszkodzeń ciała chłopca. Pracowała z dr.

O'Halloran bardzo długo, podziwiała ją, wręcz uwielbiała, ale jeszcze nigdy nie była świadkiem

sytuacji która wyprowadziła by panią doktor z równowagi. Shea stała nieruchomo przez kilka

uderzeń serca, i miała nadzieję, że pielęgniarka nie zwróciła uwagi na jej nietypowe zachowanie.

Ręce jej drżały, cała zlana była potem. Pielęgniarka automatycznie otarła jej czoło, z przerażeniem

zauważając plamki krwi na trzymanej w ręku tkaninie. Kropelki krwi sączyły się z porów skóry.

Wytarła czoło po raz kolejny, wciskając szmatkę wraz z innymi zakrwawionymi kawałkami tkanin

do kosza. Nigdy wcześniej nie widziała nic podobnego.

Shea ponownie skupiła uwagę na pacjencie. Pielęgniarka szybko zrezygnowała z

rozmyślania nad nadprzyrodzonym zjawiskiem, którego właśnie była świadkiem, bo jej myśli zajęła

dr. O'Halloran, odsuwając wszystkie pytania na bok.

Shea ciągle czuła obecność czegoś nieznanego w swoim umyśle, czuła ciemność, która na

jedno uderzenie serca pokonywała niechęć do niej. Potem znikła. Ponownie jej uwaga całkowicie

skupiła się na chłopcu i jego straszliwie pogniecionych narządach wewnętrznych w zdruzgotanej

klatce piersiowej. On nie mógł odejść. Nie mogła na to pozwolić. Słyszysz mnie chłopcze? Jestem

tu z tobą i nie pozwolę ci odejść – obiecała szeptem. Wiedziała, zawsze wiedziała. Tak jakby jakaś

jej część była połączona z pacjentem, utrzymywała go przy życiu do czasu, kiedy nowoczesne leki

nie zaczynały działać.

Jacques spał jakiś czas. Nie miało dla niego znaczenia jak długi był to okres. Głód i ból

Nieoficjalne tłumaczenie: Jenny13

02 Mroczne Pozadanie - Christine Feehan.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: