Leo Child - Płonące echo.pdf - Lee Child - Arekszefunio

Child Lee

PŁONĄCE ECHO

Nic nie pali równie

bezlitośnie jak słońce

w zachodnim Teksasie,

chyba, że śmiertelna

nienawiść.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Obserwatorów było trzech, dwóch mężczyzn i chłopiec. Nie ko-

rzystali z lornetki, ale z teleskopu. Chodziło o odległość. Od celu

dzieliło ich półtora kilometra, tak ukształtowany był teren. Schowali się

w najbliższej bezpiecznej kryjówce. Krajobraz był nizinny, lekko

pofalowany, trawę, skały i ziemię słońce wypaliło na kolor khaki.

Schronili się w rozległym zagłębieniu, spalonym na popiół rowie, który

powstał w innym klimacie przed milionami lat, za czasów deszczy,

paproci i wartkich rzek.

Mężczyźni leżeli na brzuchach w kurzu, poranne słońce prażyło

w plecy, nie odejmowali teleskopów od oczu. Chłopak wiercił się na

kolanach, to sięgając po wodę z turystycznej lodówki, to zapisując coś

w notesie. Przed świtem przybyli tu z daleka zakurzonym pick-upem, z

pustkowia na zachodzie. Zarzucili brudny brezent na samochód i po-

deszli na skraj rowu, w chwili, gdy słońce zaczęło się wyłaniać zza

czerwonego domu półtora kilometra dalej. Był piątek, spędzali tu już

piąty poranek z rzędu, niewiele odzywali się do siebie.

- Godzina? - spytał jeden z mężczyzn nosowym głosem.

Chłopak spojrzał na zegarek i odpowiedział:

- Szósta pięćdziesiąt.

- Zapala światło w kuchni.

Chłopak zapisał. „6.50. Zapala światło w kuchni”.

- Sama? - spytał.

- Jak zwykle - odparł drugi mężczyzna, mrużąc oczy.

„Służąca szykuje śniadanie, zanotował chłopak. Cel nadal w łóżku”.

Słońce wznosiło się na niebie centymetr po centymetrze. Dopiero

siódma rano, a już było upalnie. Przed ósmą zrobi się skwar. Przed

dziewiątą żar będzie się lał z nieba, wyciskając z ludzi siódme poty. A

oni mieli tu spędzić caluteńki dzień aż do zmierzchu, kiedy w końcu

będą mogli wymknąć się niepostrzeżenie.

- Odsłaniają się zasłony w sypialni - powiedział drugi

mężczyzna. - Wstała.

Chłopak zapisał: „7.04. Odsłaniają się zasłony w sypialni”. Z

oddali usłyszeli, jak włącza się pompa.

- Bierze prysznic - rzekł mężczyzna.

Chłopak zanotował: „7.06. Cel bierze prysznic”.

Mężczyźni dali chwilę odpocząć oczom. I tak się nic nie

wydarzy w czasie kąpieli.

Pompa wyłączyła się po sześciu minutach. Chłopiec zaraz

zapisał: „7.12. Cel wychodzi spod prysznica; 7.15, prawdopodobnie

ubiera się; 7.20, prawdopodobnie schodzi na dół i je śniadanie”.

- Zaczekajcie - powiedział mężczyzna. - Stawiam jeden do,

dziesięciu, że wyjdzie z domu i pójdzie do stajni.

Nikt nie zamierzał się zakładać, bo do tej pory cztery razy na

cztery to właśnie zrobiła, a obserwatorom płaci się głównie za dostrzega

nie prawidłowości.

Wyszła w niebieskiej bawełnianej kraciastej sukience, która

sięgała jej do kolan i odsłaniała gołe ramiona. Włosy miała związane z

tyłu głowy Wciąż były mokre po kąpieli.

Chłopiec zapisał: „7.29. Cel w stajni”.

- Nadjeżdża jej autobus - zauważył mężczyzna po prawej. W

odległości wielu kilometrów na południe drogę spowijały tumany

kurzu.

Chłopak zanotował: „7.32. Cel wychodzi ze stajni”.

- Pokojówka stanęła w drzwiach - powiedział mężczyzna po

prawej. Cel zatrzymał się przy kuchennych drzwiach i wziął od służącej

pudełko z lunchem. Był to plastikowy niebieski pojemnik z postacią z

kreskówki na jednym z boków. Przystanęła na chwilę. Jej skóra była

zaróżowiona i wilgotna od upału. Nachyliła się, żeby podciągnąć

skarpetki i wyszła przez bramę na pobocze drogi. Autobus szkolny

zwolnił i przystanął, drzwi się otworzyły, obserwatorzy wyraźnie

usłyszeli ich stuk, który na chwilę zagłuszył warkot silnika na wolnym

biegu. Cel położył pudełko z lunchem na stopniu, chwycił się lśniących

poręczy i wspiął do środka. Drzwi się zamknęły i obserwatorzy ujrzeli,

jak jej blond główka kiwa się w oknie. Po chwili autobus odjechał.

Chłopak zanotował: „7.36. Cel w autobusie do szkoły”.

Zamknął notatnik, a obserwatorzy opuścili teleskopy.

Siódma trzydzieści osiem. Piątkowy ranek.

O SIÓDMEJ trzydzieści dziewięć, prawie pięćset kilometrów na

północny wschód, Jack Reacher opuszczał motelowy pokój przez okno.

Jeszcze przed minutą był w łazience i mył zęby. A minutę wcześniej

otworzył drzwi, żeby sprawdzić temperaturę o poranku. Zostawił drzwi

otwarte. W łazience znajdowało się zamocowane na wysięgniku

lusterko do golenia. Całkiem przypadkiem kątem oka dostrzegł w

lusterku czterech mężczyzn wysiadających z wozu policyjnego i

zdążających do biura motelu. Łut szczęścia, jasne, ale do faceta tak

czujnego, jak Jack Reacher, szczęście uśmiecha się częściej niż

przeciętnie.

Na wozie widniał napis: POLICJA MIEJSKA, poniżej

fantazyjny emblemat, a pod nim: LUBBOCK, TEKSAS. Wszyscy

czterej odziani w mundury, mieli pistolety, pałki oraz kajdanki. Trzech

widział pierwszy raz, ale czwarty wydał mu się znajomy - wysoki

grubas z wyżelowaną blond czupryną nad nalaną, czerwoną twarzą.

Nalana, czerwona twarz była częściowo zasłonięta przez aluminiową

szynę, pieczołowicie przylepioną plastrem do rozkwaszonego nosa.

Prawa ręka podobnie opatrzona, z szyną oraz bandażami chroniącymi

złamany palec.

Jeszcze poprzedniej nocy facet był cały i zdrowy. Reacher nie

miał zielonego pojęcia, że jest gliniarzem. Wyglądał na barowego

rozrabiakę. Reachera przyciągnęła do baru muzyka, ale zespół okazał

się kiepski, więc siadł jak najdalej od niego, na barowym stołku, i

oglądał rozgrywki futbolu amerykańskiego, wciśnięty obok grubasa.

Kiedy znudził go sport, obrócił się i rozejrzał po sali.

Grubas wcinał ociekające tłuszczem skrzydełka kurczaka.

Tłuszcz skapywał mu z brody i palców na koszulę. Wedle barowej

etykiety, nie należy się gapić na taki widok, a sąsiad przyłapał na sobie

wzrok Reachera.

- Na mnie się gapisz? - burknął.

- Nie - odparł Reacher.

- Lepiej pilnuj własnego nosa, chłoptasiu.

Reacher odwrócił się do niego. Nie szukał wcale zaczepki,

chciał tylko sprawdzić, z kim ma do czynienia. Ponieważ życie nas

nieustannie zaskakuje, wiedział, że pewnego dnia stanie oko w oko z

facetem równym sobie. Kiedy jednak spostrzegł, że jeszcze nie

nadszedł ten dzień, po prostu się uśmiechnął.

Facet dźgnął go paluchem.

- Mówiłem ci, żebyś się na mnie nie gapił - warknął i znów go

dźgnął. Palec jak serdelek ociekał tłuszczem. Na koszuli Reachera po

jawiła się wyraźna plama.

- Przestań - ostrzegł go Reacher. Facet dźgnął ponownie.

- Bo co?

Reacher spojrzał w dół. Teraz miał już dwie plamy.

- Głuchy jesteś? Mówię, żebyś przestał.

- Chcesz mi przeszkodzić?

- Nie - odparł Reacher. - Po prostu trzymaj ręce z dala ode mnie.

Grubas uśmiechnął się.

- Jesteś wrednym śmieciem.

- Mów co chcesz - powiedział Reacher. - Tylko mnie nie tykaj.

- Bo co? Co mi zrobisz?

- Jeśli dotkniesz mnie choćby jeszcze raz, to przekonasz się na

własnej skórze.

Rzecz jasna, facet dźgnął go ponownie. Reacher złapał go za

paluch i wyłamał w stawie. Ponieważ był już nieźle wkurzony, nachylił

się i uderzył go bykiem prosto w głowę. Cios był gładki i dokładny.

Grubas obalił się na podłogę, a Reacher przewrócił go na plecy,

pchnąwszy jego cielsko podeszwą. Trącił go czubkiem buta pod brodę,

by odchylić głowę, a tym samym udrożnić drogi oddechowe.

Ratownicy nazywają to pozycją bezpieczną. Dzięki niej osoba

nieprzytomna się nie zadławi.

Nie śpiesząc się, Reacher zapłacił za siebie, wrócił na piechotę

do motelu i nie myślał o grubasie aż do chwili, gdy ujrzał go w

łazienkowym lusterku ubranego w mundur. Zaczął gorączkowe myśleć.

Co robić? Rozwścieczony policjant pragnący odwetu może napytać

niezłej biedy. Na pewno trzeba się liczyć z szeroko nagłośnionym

aresztowaniem. Może jeszcze jakieś rozrywki typu: czterech na jednego

w ukrytej celi na posterunku. Potem różne trudne pytania, bo Reacher

nie zwykł nosić przy sobie żadnego dowodu tożsamości, nie miał

zresztą z sobą nic prócz szczoteczki oraz kilku tysięcy dolarów w

gotówce w kieszeni spodni. Uznają go za podejrzanego typka. Na

pewno oskarżą o napaść na stróża prawa. W Teksasie to pewnie

poważne przestępstwo. Jak spod ziemi pojawią się różni świadkowie,

którzy pod przysięgą zeznają, że wyjątkowo brutalnie zaatakował Bogu

ducha winnego policjanta. Może dostać od siedmiu do dziesięciu lat w

jakimś pieskim więzieniu.

Wrzucił, więc szczoteczkę do kieszeni, wygramolił się przez

okno i ruszył najbliższą ulicą. Szedł tak długo, aż skrył się za jakimś

niskim budynkiem. Rozejrzał się za autobusami. Nie było żadnych. Za

taksówkami. Znów bez powodzenia. Wystawił do góry kciuk,

obliczając, że ma dziesięć minut na znalezienie łaskawego kierowcy, bo

kiedy przeszukają motel, bez gadania zaczną krążyć po mieście.

ZABÓJCÓW było troje: dwóch mężczyzn i kobieta. Zespół

profesjonalistów z innego stanu, z siedzibą w Los Angeles, a

skontaktować się z nimi można było przez pośrednika w Dallas. Mokrą

robotą zajmowali się już od dziesięciu lat i znali dobrze swój fach.

Podróżowali zawsze oddzielnie. Jedno z nich jechało

samochodem, dwoje leciało, ale zawsze różnymi trasami. Samochód

prowadził jeden z mężczyzn. Wynajęli go, jak zwykle, w LAX -

głównym lotnisku Los Angeles, ze względu na największy przepływ

klientów na świecie. Prawo jazdy oraz karta kredytowa potrzebne do

wypożyczenia wozu były prawdziwe, wydane legalnie w jakimś

odległym stanie na nazwisko fikcyjnej osoby. Kierowca przystanął na

chodniku, a następnie wmieszał się w tłum pasażerów, zdążających po

odbiór swoich bagaży, by stać się tylko jedną z setek twarzy. Był

niewielkiego wzrostu, miał ciemne włosy, niczym nie zwracał na siebie

uwagi, ciągnął torbę na kółkach, taką samą jak wszyscy.

Wypełnił odpowiednie formularze i zgłosił się po samochód.

Jechał w przypiekającym słońcu, w tym czterdzieści minut po

autostradzie, by się upewnić, że nikt go nie śledzi. W końcu wjechał do

zachodniej dzielnicy Hollywood i zatrzymał samochód przed garażem

w uliczce za sklepem z bielizną. Nie wyłączając silnika, otworzył garaż

i zamienił torbę na kółkach na dwie ogromne walizy z czarnego nylonu.

Jedna była bardzo ciężka i właśnie, dlatego nie leciał, tylko jechał

samochodem. W środku były rzeczy, które nie nadawały się do kontroli

na lotnisku.

Zamknął garaż i ruszył na zachód drogą prowadzącą do

Teksasu, która zajmie mu całe dwa dni. Choć nie był palaczem, po

drodze wciąż zapalał papierosy i strzepywał popiół na podłogę oraz

tablicę rozdzielczą. Firma wynajmująca samochody będzie musiała

porządnie odkurzyć wóz i wyszorować winyl, zacierając w ten sposób

wszelkie ślady.

Drugi mężczyzna też był w drodze. Wyższy i potężniejszy od

pierwszego, miał jaśniejsze włosy, choć również zupełnie nie zapadał w

pamięć. Dołączył na LAX do tłumu wracającego z pracy i kupił sobie

bilet do Atlanty. Gdy doleciał na miejsce, wymienił portfel na jeden z

pięciu zapasowych, więc zupełnie inny mężczyzna kupił bilet do

Dallas-Fort Worth.

Kobieta wyruszyła dzień później z LAX. Byt to jej przywilej

jako dowódcy zespołu. Była w średnim wieku, miała średni wzrost i

przeciętne blond włosy. Nie wyróżniała się niczym, prócz tego, że

mordowała ludzi. Posługując się fałszywą MasterCard, kupiła bilet i

wsiadła do samolotu mniej więcej wtedy, gdy kierowca podróżował już

dobę.

Kierowca dotarł do Dallas-Fort Worth pod koniec drugiego dnia

i zostawił wóz na długoterminowym parkingu przy lotnisku. Zabrał

walizki i pojechał autobusem wahadłowym z lotniska do wypożyczalni

Hertza. Wybrał firmę Hertz, bo mieli na składzie fordy, a jemu

potrzebna była crown victoria.

Wypełnił

formularze,

posługując

się

dokumentami

wystawionymi w Illinois, i odebrał samochód - nie grzeszącego urodą

forda crown victoria, w kolorze stalowoniebieski metalic. Wrzucił torby

do bagażnika i pojechał do motelu położonego przy drodze prowadzącej

z Fort Worth do Dallas. Zameldował się, legitymując tymi samymi

dokumentami wystawionymi w Illinois, zjadł coś i położył się spać.

Spotkał się z dwójką partnerów przed motelem dokładnie w tym samym

momencie, gdy Jack Reacher wystawił kciuk ponad sześćset

kilometrów dalej w Lubbock.

REACHER złapał stopa w trzy minuty Co dziwniejsze,

kierowcą okazała się kobieta.

Od dwudziestu pięciu lat często podróżował autostopem i, o ile

dobrze sobie przypominał, trzy minuty to najkrótszy czas, jaki mu

upłynął między uniesieniem kciuka a wejściem do zatrzymanego

samochodu. Nie był wcale eleganckim drobnym mężczyzną, schludnym

i wzbudzającym zaufanie. Tylko olbrzymem o wzroście sto

dziewięćdziesiąt pięć centymetrów, potężnej budowy ciała, o wadze

Leo Child - Płonące echo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: