Gedroyc Krzysztof - Opowieści dla zziębnietej duszy.pdf - ♥ ♥ ♥A!!! NOWOŚCI ♥ ♥ ♥ - kasiorek83

Krzysztof Gedroyć

Opowieści dla zziębniętej duszy

Bajki dla dorosłych i starszych dzieci

WYDAWNICTWO WAM

Kraków 2009

Spis treści

1. Kubraczek

2. Garnek z grubym dnem

3. Ludzik

4. Śledź

5. W domu

6. Pan Roman

7. Szpieg

8. Szopka

9. Malgorzatki

10. Cztery nogi

11. Radio

12. Listonosz i królowa

13. Gruszki

14. Pieróg

15. Pucka

16. Aldonka

17. Większe szczęście

1. Kubraczek

Dawno temu, gdy w kraju nad Wisłą otwarto granice, a z przejść granicznych zniknęli

uzbrojeni żołnierze i nieufni celnicy, gdy można było po prostu wyjść z domu i, nie pytając

nikogo o zgodę, pojechać sobie do Finlandii lub do Portugalii, gdy ludzie powoli zaczynali

zapominać, co znaczy paszport i kontrola celna, otóż w tym czasie, w niedużym mieście, żył

sobie doktor Ricardo.

Ricardo - to nie było jego prawdziwie imię. Jego nazwisko kończyło się na ski, imię

także było stąd. Ale rodzina i przyjaciele mówili do niego: Ricardo. Skąd się to wzięło, to

całkiem inna, dosyć długa i interesująca historia. Może, przy innej okazji, uda mi sieją

opowiedzieć.

Doktor Ricardo przez całe życie leczył ludzi, otwierał im brzuchy, żeby zszywać

popękane kiszki, odcinał zepsute części wątroby, żeby nie przeszkadzały jej zdrowym

częściom przerabiać tłuszcze na energię do życia, zszywał popękane przepukliny, reperował

żołądki, od czasu do czasu wyciągał z nóg żylaki, i robił jeszcze wiele innych rzeczy z

ludzkimi ciałami po to, by ludzie czuli się lepiej. Ludzie byli mu za to bardzo wdzięczni.

Teraz doktor był na zasłużonej emeryturze. Odpoczywał w domu z ogródkiem. Dużo

spał, wiele i smacznie jadł, długo leżał w ciągu dnia na ulubionej zielonej kanapie. Ludzie nie

zapomnieli o nim, wciąż telefonowali z podziękowaniami, ale też z prośbami, żeby coś im

wyciął albo dosztukował. Ale doktor odmawiał, bo był na emeryturze.

Doktor Ricardo mówił do słuchawki:

- Nie, nie, ja już, wie pani, nie wycinam, nie przyszywam. Teraz odpoczywam,

poleguję sobie, bąki zbijam.

I odwracał się na drugi bok, zadowolony, że nie musi zrywać się o świcie, biec do

szpitala, wciągać na siebie fartucha i gumowych rękawic, stawać przy stole nad obolałym

pacjentem. Że ktoś inny, wyuczony przez doktora, potrafi równie dobrze jak dotychczas on

naprawiać ludzkie ciała.

Pewnego razu, gdy zimny deszczowy listopad zamienił się w równie zimny

deszczowy i nieprzyjemny grudzień, gdy było już tak szaro, że krawędzie rzeczy

nieelegancko rozpychały się między sobą i nie można było jednej rzeczy odróżnić od drugiej,

doktor Ricardo obudził się z poobiedniej drzemki.

Przez chwilę leżał zdezorientowany w zimnym salonie, nie wiedząc, czy to świt, czy

zmierzch. Rozmarzył się, myśląc o zbliżającej się Gwiazdce, o prezentach, które znajdzie pod

choinką. I gorąco zapragnął, żeby Gwiazdka była już dzisiaj, zaraz, natychmiast!

Gorące pragnienia zawsze spełniają się, chociaż nie zawsze tak, jak to sobie

wyobrażamy. Nagle usłyszał pukanie do drzwi.

Któż to może być, pomyślał. Nikogo nie zapraszałem, nikt się nie zapowiedział. O tej

porze akwizytorzy nie przychodzę, inkasent z elektrowni też przychodzi rano, na listonosza za

późno, sąsiad po zmierzchu zamyka się na cztery spusty... Więc kto?

Wstał z zielonej kanapy i chciał jak najszybciej podejść do drzwi, żeby otworzyć

niezapowiedzianemu gościowi, który - być może - jest w pilnej potrzebie, skoro tak nagle

przybył w zimny, deszczowy zmierzch. Ale uczynić tego nie mógł, bo zabolała go jedna

nóżka i druga nóżka zabolała, i jedna rączka, i druga, i ramionko zakłuło, i łokieć jęknął... bo

wszystkie kosteczki doktora Ricardo były wysłużone i obolałe po jego pracowitym życiu i nie

mogły służyć mu tak, jakby on chciał.

Więc doktor podszedł do drzwi bardzo powoli. I zapytał:

- Kto tam?

- To ja, Kubraczek - odpowiedział miękki, przyjemny głos.

- Kubraczek? - zdziwił się doktor Ricardo.

- Tak, Kubraczek - odpowiedział Kubraczek.

- Nie rozumiem, kim pan jest? - doktor Ricardo o żadnym Kubraczku dotąd nie słyszał

i nawet podejrzewał, że to jakiś kawał albo, co gorsza, jakaś z premedytacją przygotowana

robota złych ludzi, którzy zasadzili się na samotnego emeryta.

- Przecież mówię, jestem Kubraczek - powtórzył Kubraczek, ale nie był ani

zniecierpliwiony, ani zdziwiony tym, że doktor Ricardo wciąż trzyma go pod drzwiami.

Miałem jednego kolegę lekarza, Kuraczek się nazywał. Doktor Kuraczek, Wacław

Kuraczek, proktolog z Sokółki - zastanowił się doktor Ricardo. Ale ten, za drzwiami -

Kubraczek!?

Na wszelki wypadek, bo być może nie dosłyszał słów spoza drzwi, zapytał:

- Wacek?! To ty?

- Nie, nie. Nie jestem Wacek, jestem Kubraczek - odpowiedział spokojnie Kubraczek.

No, wola boża, otwieram, postanowił doktor Ricardo. Nie takie ryzykowne decyzje w

życiu podejmowałem. I nie takie skomplikowane brzuchy otwierałem. I otworzył.

Przed nim stał Kubraczek w całej miłej okazałości. Uśmiechał się przyjaźnie i otwierał

ramiona w geście powitania.

Deszcz zamienił się w śnieg, a jego płatki spadały na Kubraczka jak pierze z rozdartej

na deszczu poduszki.

- Proszę wejść, bardzo proszę - zachęcał doktor Ricardo, gdy zobaczył w świetle

Gedroyc Krzysztof - Opowieści dla zziębnietej duszy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: