Podstawowe pojęcia używane w siedliskoznawstwie

Ekosystem to system wzajemnych zależności organizmów żywych i warunków przyrodniczych w jakich żyją te organizmy. Ekosystem jest biocenozą zajmującą q określonym czasie biotop o określonej przestrzeni.

Ekosystem leśny = las funkcjonujący w kreślonych warunkach środowiska przyrodniczego. Jest to przestrzeń zajmowana przez roślinność drzewiastą wraz z zespołami innych organizmów. W ekosystemie występują wzajemne zależności i powiązania pomiędzy:

·         współbytującymi organizmami żywymi,

·         organizmami żywymi i biotopem.

Biocenoza jest ożywioną częścią ekosystemu. W jej skład wchodzą żywe organizmy: zwierzęce, rośliny, grzyby. Ich istnienie uzależnione jest od przyrodniczych warunków zewnętrznych czyli biotopu, który modyfikują żyjące w nim organizmy.

Biotop to abiotyczna część ekosystemu leśnego składająca się z  powietrza atmosferycznego, skał, gleb, reliefu i wody.

Środowisko leśne jest kompleksem warunków życiowych lasu, ukształtowanych w wyniku współoddziaływania i wzajemnych przekształceń biocenozy leśnej i jej siedliska. Środowisko leśne odznacza się charakterystycznym mikroklimatem i glebą leśną.

Siedlisko leśne – zespół względnie trwałych czynników klimatycznych, topograficznych, wodnych i glebowych stwarzających warunki dla życia lasu.

Siedliskoznawstwo leśne – nauka zajmująca się poznawaniem przyrodniczych warunków życia lasu, badaniem ich zdolności lasotwórczych (produkcyjnych) oraz określaniem zasad wyróżniania (klasyfikowaniem) siedlisk w lasach naturalnych i zagospodarowanych.

Typologia siedlisk leśnych – dział siedliskoznawstwa, nauka o typach siedlisk leśnych zajmująca się badaniami porównawczymi, charakterystyką, podziałem i wyróżnianiem siedlisk leśnych oraz ich oceną, głównie pod kątem przydatności hodowlano-leśnej.

Typ siedliskowy lasu (typ siedliska leśnego) – podstawowa jednostka w systemie klasyfikacji siedlisk leśnych, obejmująca powierzchnie leśne o zbliżonych warunkach siedliskowych wynikających z żyzności i wilgotności gleb, podobieństwa cech klimatu oraz ukształtowania terenu i jego budowy geologicznej. Obszary należące do tego samego typu siedliskowego lasu wykazują podobne zdolności leśno-produkcyjne i przydatność dla hodowli lasu.

Odmiany typu siedliskowego lasu – cechą charakterystyczną odmian typu siedliskowego lasu i jednocześnie kryterium ich wyróżniania jest rola lasotwórcza ważniejszych gatunków drzew leśnych, uwarunkowana ich zasięgiem poziomym i pionowym oraz naturalnym składem gatunkowym drzewostanów. Wyróżnia się odmiany krainowe i odmiany fizjograficzno-klimatyczne typu siedliskowego lasu.

Wariant uwilgotnienia – jednostka niższego rzędu, wyróżniana w ramach typu siedliskowego lasu w celu uściślenia stosunków wilgotnościowych siedliska, kształtujących i różnicujących warunki ekologiczne  życia lasu. Warianty uwilgotnienia wyróżniane są w zależności od rodzaju wody glebowej (gruntowa, opadowa, stokowa, zalewowa) oraz głębokości jej występowania w glebie w okresie wiosennym i długości okresu stagnowania w ciągu roku.

Woda gruntowa (glebowo-gruntowa) tworzy w odkrywkach glebowych lustro wody w zasięgu warstwy wodonośnej, wykazuje z reguły sezonowe wahania poziomu o rozmaitej amplitudzie, okresowo może pojawiać się na powierzchni gleby. Głębokość zwierciadła wody gruntowej waha się w szerokich granicach i jest w dużym stopniu uwarunkowana głębokością zalegania warstw nieprzepuszczalnych.

Woda opadowa stagnująca (glebowo-opadowa) woda grawitacyjna podparta stagnująca, spotykana głównie na utworach cięższych; zatrzymująca się okresowo po roztopach wiosennych oraz obfitych opadach atmosferycznych latem na trudno przepuszczalnych warstwach lub poziomach gleb. Występuje okresowo, rzadziej przez cały rok; powoduje opadowe (odgórne) uwilgotnienie i oglejenie gleby.

Woda stokowa – woda spływająca po warstwach nieprzepuszczalnych na stokach w terenach wyżynnych i górskich

Woda zalewowa - woda przepływowa rzek i strumieni, która wskutek ich sezonowego wylewu pojawia się okresowo na powierzchni gleby w dolinach rzecznych.

Rodzaj siedliska leśnego – jednostka wyróżniana w ramach typu siedliskowego lasu, odzwierciedlająca zróżnicowanie geologiczno-glebowe; wykorzystywana w planowaniu hodowlanym (przy określaniu typu lasu)

Typ lasu – jednostka wyróżniana w ramach typu siedliskowego lasu, obejmująca płaty lasu o podobnych warunkach siedliskowych z właściwym dla nich względnie trwałym składem i strukturą drzewostanu oraz innych warstw roślinności. Wskazuje on ogólny cel hodowlany, wynikający z roli lasotwórczej gatunków drzew na danym siedlisku.

Gatunki różnicujące runa  - gatunki, których obecność pozwala na postawienie diagnozy siedliskowej. Gatunki te w danym typie siedliskowym lasu znajdują minimum warunków ekologicznych niezbędnych do życia i w ten sposób odróżniają siedliska żyźniejsze od uboższych lub wilgotniejsze od mniej wilgotnych.

Gatunki częste runa  tworzą główne tło runa w danym typie siedliskowym lasu; mogą występować także na innych siedliskach.

Zespół roślinny (asocjacja) abstrakcyjnie ujęty, terytorialnie ograniczony, najniższy hierarchicznie typ fitocenozy, który na danym terytorium stanowi swoistą kombinację gatunków (zestaw gatunków charakterystycznych, wyróżniających i towarzyszących); (Matuszkiewicz 2001). W pracach siedliskowych ułatwia określenie typu lasu.

Potencjalna produkcyjność siedliska (naturalne możliwości produkcyjne) – zdolność produkcyjna siedliska w stanie zbliżonym do naturalnego. W praktyce leśnej określana jest dla drzewostanów o składzie gatunkowym właściwym dla siedliskowego typu lasu, na podstawie przeciętnego rocznego przyrostu sumarycznej produkcji miąższości drzewostanu w całym okresie jego życia. Może być także wyrażana wielkością rocznej produkcji biomasy (nadziemnej i podziemnej).

Aktualna produkcyjność siedliska (aktualne możliwości produkcyjne) zdolność produkcyjna siedliska w jego aktualnym stanie, określana w praktyce leśnej na podstawie przeciętnego rocznego przyrostu sumarycznej produkcji miąższości aktualnego drzewostanu; może być określana także wielkością rocznej produkcji biomasy (nadziemnej i podziemnej). Aktualna produkcyjność siedliska równa jest potencjalnej produkcyjności jedynie w przypadku siedlisk w stanie naturalnym i zbliżonym do naturalnego z właściwym dla nich składem gatunkowym drzewostanów o pełnym zadrzewieniu. Aktualna zdolność produkcyjna siedliska są to możliwości produkcyjne siedliska w jego aktualnym stanie – naturalnym, bądź zmienionym antropogenicznie o obniżonej (niekiedy podwyższonej) urodzajności.

Stan siedliska leśnego – wyraża zgodność lub charakter niezgodności siedliska z jego naturalna postacią w lasach pozostających w stanie ekologicznej równowagi elementów siedliskowych i zbiorowisk roślinnych, nie poddanych presji szkodliwych działań człowieka i przemysłu. Siedliska nie będące w stanie naturalnym (z wyjątkiem nawożonych), to siedliska zazwyczaj niekorzystne, sztucznie zmienione o obniżonej naturalnej żyzności. Przejawia się to w pogorszeniu właściwości wierzchnich warstw gleby i zmianach w zbiorowiskach roślinnych. Wyróżnia się siedliska w stanie naturalnym i zbliżonym do naturalnego, zniekształcone lub przekształcone i zdegradowane.

Kryteria wyróżniania typów siedliskowych lasu (typów siedliska leśnego)

W metodzie typologicznej siedlisk leśnych IBL podstawową jednostką jest typ siedliskowy lasu (TSL). Głównymi kryteriami wyróżniania TSL są:

·         warunki geograficzno-klimatyczne, które traktować należy jako najbardziej stabilny element siedliska,

·         żyzność i wilgotność gleby

·         budowa warstwowa, skład gatunkowy i bonitacja drzewostanu, będące świadectwem roli lasotwórczej gatunków drzew w budowie drzewostanu oraz możliwości produkcyjnych siedliska,

·         warunki fizjograficzno-klimatyczne różnicujące siedliska na odmiany,

·         rośliny runa odgrywające pomocniczą rolę przy wyróżnianiu TSL; a specjalistom umożliwiające określenie zespołów roślinnych.

Tabela 1. Typy siedliskowe lasu terenów nizinnych

Tabela 2. Typy siedliskowe lasu terenów wyżynnych i podgórskich