NWO i feminizm promują nieudany eksperyment syjonistów

Polityka zaprzeczania znaczeniu płci poniosła w izraelskich kibucach klęskę. Mimo to bankierzy Illuminati wciąż promują tą zdyskredytowaną, okultystyczną ideologię w celu dalszego osłabiania społeczeństwa.

Glenn Wilson (henrymakow.com), tłumaczenie Radtrap

Odważny i fascynujący eksperyment dotyczący wyzwolenia kobiet został przeprowadzony przez Izraelczyków w czasie  kolonizacji Palestyny i zakładania tam komun rolnych – kibuców. Główną częścią ich semi-marksistowskiej ideologii było pełne wyzwolenie kobiet z wszelkich nierówności (seksualnych, społecznych, ekonomicznych i intelektualnych) które narzuciło im tradycyjne społeczeństwo. 

Według utopijnej teorii Izraelczyków jarzmo wychowywania dzieci i zajmowania się domem było korzeniem całej nierówności płciowej. Dlatego wprowadzili radykalne zmiany w swojej instytucji małżeństwa.

Tradycyjne małżeństwo zostało zastąpione przez “system współżycia” w którym kobiety i mężczyzni w ramach komuny dzielili wspólne pomieszczenia do spania, zachowywali jednak swoją tożsamość i imiona.

Nie pozwalano na specjalny kontakt dzieci ze swoimi rodzicami. Dzieci były wychowywane z innymi dziećmi w komunalnych żłobkach gdzie się bawiły, uczyły, jadły i spały.

Dorośli musieli myśleć o dzieciach kibucu jako własności całej społeczności i byli ganieni za pielęgnowanie szczególnej więzi ze swoim potomstwem.

Kobiety miały angażować się w rolnictwo i produkcję w ten sam sposób co mężczyzni i odwrotnie – od mężczyzn oczekiwało się prac na tradycyjnie żeńskim polu.

Klasyczne żeńskie ubrania, kosmetyki, biżuteria i fryzury były zabronione. W celu zrównania się z mężczyznami, kobiety musiały wyglądać tak jak oni i dzierżyć takie same funkcje.

PRAWA KOBIET

Gdy antropolodzy Melford i Audrey Spiro analizowali dokonania systemu kibuców w 1950, eksperyment wyglądał na udany a teoria o narzuceniu ról płciom przez “kulturę” wydawała się potwierdzać.

Jednakże gdy Melford Spiro powrócił do kibuców w roku 1975 ku swojemu zaskoczeniu odkrył że w przeciagu 25 lat  w strukturach małżeńskich, rodzinnych i płciowych komuny doszło do niezwykłych zmian, które zaprzeczyły całej, dokonanej wcześniej rewolucji.(Spiro, 1979).

Młodsza generacja kobiet mimo wychowania w niemalże obojnaczym modelu, gdzie kobiety prowadzą traktory a mężczyzni szorują podłogi i słuchania od małego że kobiety i mężczyzni są tacy sami, zaczęła naciskać na możliwość wypełnienia swej roli jako matki. Pojęcie “praw kobiet” powróciło do tego samego znaczenia jakie funkcjonuje w naszym społeczeństwie.

Zarząd kibuców został praktycznie zdominowany przez mężczyzn, głównie dlatego że kobiety w większości nie interesowały się polityką. Powrócono też do tradycyjnych podziałów ról w pracy.

Mężczyzni znów wykonywali większość pracy produkcyjnej, podczas gdy kobiety wykonywały większość prac domowych i pożytku publicznego takich jak nauczanie, pielęgniarstwo i zajmowanie się domem.

Małżeństwo powróciło do swojej pierwotnej formy, wliczając w to całą ceremonię ślubu i świętowanie, powróciło też publiczne okazywanie przywiązania małżeńskiego i wzajemnego “posiadania” – co było wcześniej tematem tabu.

Małżeństwa były teraz ważniejsze niż grupa, pary wywalczyły też prawo do cieszenia się towarzystwem swoich własnych dzieci. Dzieci spały razem z rodzicami i spędzały z nimi o wiele więcej czasu.

Strażniczka kibucu

Kobiety wykazały chęć do powrotu “kobiecego” ubrania, charakteru (empatia i niewielka asertywność) i hobby. “W jedynym miejscu w którym jak sądziły feministki ich ideały zaczną się realizować, kobiecość zaczęła dojrzewać tak szybko jak kukurydza na polu” (New York Times, kwiecień 1976).

NATURA SILNIEJSZA OD IDEOLOGII

Ta porażka, jak wydawało się na początku, udanej kampanii na rzecz obalenia podziału płci może być tłumaczona spotkaniem się ze światem z poza kibuców – dla przykładu miastami – lecz po dokładniejszej analizie Spiro uznał to wytłumaczenie za niesatysfakcjonujące.

Badania zabaw dzieci z kibuców wyjawiły że dziewczynki częściej bawiły się w “matki” (okazywanie troski i przywiązanie do lalki lub zwierząt), podczas gdy chłopcy zazwyczaj bawili się imitując zwierzęta (nie zwierzęta hodowlane które dobrze znali lecz dzikie drapieżniki takie jak węże czy wilki).

Teoria wpływów społecznych nie wyjaśnia dlaczego dziewczynki przyjmowały kulturalnie akceptowalny model (matki) w swoich zabawach a chłopcy model kulturalnie niestosowny (dzikie zwierzęta). Biologiczne predyspozycje dla opiekuńczości i agresji wśród chłopców i dziewczynek wydają się znacznie lepszym wytłumaczeniem dla różnic między nimi.

Dogłębna analiza dowodów spowodowała u Spiro konkluzję że kontrrewolucja płciowa zaobserwowana w kibucach potwierdza naturalny podział ról a nie konformizm wynikający z zewnętrznego wpływu społeczności reakcyjnych. Dla kogoś kto tak mocno oddany był “teorii relatywności kulturowej” była to znacząco wielka zmiana podejścia.

PUBLICZNA NAGOŚĆ

Pierwszym znakiem konfrontacji natury z ideologią w kibucu był problem publicznego negliżu. Ideologiczne autorytety uznały na samym początku że równość płci najlepiej jest promować przez odrzucenie wszelkich różnic w męskiej i żeńskiej anatomii.

Dziewczynki i chłopcy w domach dzięciecych wychowywano w atmosferze “bezpłciowej”; używano tych samych toalet i prysznicy, ubierano się i rozbierano na oczach wszystkich. Wszystko to działało bardzo dobrze do momentu gdy dziewczynki zaczęły wchodzić w wiek pokwitania. Wtedy, dość spontanicznie (zaprzeczając tym samym uwarunkowaniu kulturowym) zaczęły odczuwać potężne zakłopotanie i domagać się prywatności.

Dziewczynki zaczęły się buntować przeciwko mieszanym grupom, odmawiając wspólnych prysznicy z chłopcami i domagając się rozbierania po ciemku lub na osobności. Przez jakiś czas zarządcy kibucu opierali się tej rebelii, w końcu jednak dali się przekonać że dyskomfort dziewczynek jest bardzo dużym problemem – dzisiaj większość szkół w kibucach ma oddzielne łazienki dla chłopców i dziewczynek.

Trudno winić wpływy kulturowe za tego typu porażki ideologiczne. Dlaczego zawstydzenie związane z nagością dotyczyło dziewczyn w okresie pokwitania a nie chłopców i młodszych dziewczynek?

Wstydliwość którą wykształciły te dziewczynki nie ma nic wspólnego z opresyjnym uwarunkowaniem społecznym – jest to raczej element kobiecej nieśmiałości powiązany z uwarunkowaniem biologicznym, będącym częścią strategii przy doborze najlepszego partnera i generalnym dystansem do seksu.

—-
Glenn Wilson, The Great Sex Divide, str. 63-66. Peter Owen (London) 1989; Scott-Townsend (Washington D.C.) 1992.

ttp://www.heretical.com/wilson/rkibbutz.html

______________________________________________________________________________________

Polska Wikipedia:

Zasady życia w kibucach przypominały w pewnym stopniu niektóre postulaty utopijnego komunizmu, choć ich założyciele nie odwoływali się do tej ideologii. Główną zasadą był brak własności prywatnej, wspólnota całego majątku, wspólnota dzieci oraz całkowita równość kobiet i mężczyzn. W tym kontekście kibuce realizowały także częściowo postulaty feminizmu i egalitaryzmu. W kibucach negowano istnienie tradycyjnych ról płciowych. W praktyce odbywało się to przez maskowanie cech płciowych za pomocą luźnego ubrania, wykonywanie tradycyjnie męskich prac przez kobiety oraz unikanie np. stosowania makijażu.

Ciąża i poród były traktowane jako jedyna, narzucona przez biologię, aktywność odróżniająca kobietę od mężczyzn. Jednak wychowanie dzieci – ze względu na wspólnotę – nie było postrzegane jako rola kobieca i w założeniu miało być realizowane przez wszystkich bez względu na płeć. Unikano indywidualizacji dzieci przez sformułowanie “mój syn” lub “moja córka”. Kobiety były zachęcane do karmienia każdego dziecka w jego okresie niemowlęcym, nie tylko urodzonego przez siebie[1]. Z tego samego względu usiłowano przekierować uczucia indywidualne – takie jak miłość między kobietą a mężczyzną czy miłość macierzyńska – na uczucia wobec wspólnoty. Indywidualizm był traktowany jako defekt moralny. Tolerowane były sformalizowane związki małżeńskie, ale bez całej rytualnej otoczki tradycyjnie im towarzyszącej.

W dłuższym okresie system ten nie został jednak utrzymany. Obserwacje dokonane w kibucu Kiryat Yedidim pokazały, że po pewnym czasie społeczności powróciły do tradycyjnych ról płciowych. O ile w 1920 roku zatrudnienie kobiet wynosiło 50%, o tyle po 30 latach pracowało już jedynie 12% kobiet, reszta zajmowała się wychowaniem dzieci, edukacją i usługami. W kibucu Artzi w 1975 roku pracowało również 12%, z czego 9% na roli zaś 3% w zawodach przemysłowych. Mężczyźni stanowili 87% rolników, 77% pracowników przemysłowych i 99% pracujących na budowach.

Kobiety z kolei stanowiły 84% pracowników w edukacji i usługach. Również w administracji kibuców z czasem kobiety przestały zajmować równy procent miejsc – 84% stanowisk zajmowali w niej mężczyźni, którzy stanowili również 71% osób zarządzających kibucem oraz 78% aktywistów politycznych. Badacze przypisywali tę zmianę podejściu młodych pokoleń, urodzonych w kibucach, które nie podzielało ideologicznego zaangażowania ich założycieli w egalitaryzm. O ile w pierwszym pokoleniu 68% kobiet wyrażało przekonanie, że macierzyństwo jest dla nich ważniejsze niż praca, o tyle w drugim pokoleniu było to już 88%. Z czasem nastąpił także stopniowy powrót do indywidualnych relacji rodziców z dziećmi a także w parach małżeńskich.

Obserwacje dokonywane w kibucach w roku 1951 nie potwierdzają teorii o czysto kulturowym uwarunkowaniu ról płciowych. Analiza zabaw dzieci wychowywanych w ściśle egalitarnym środowisku pokazała, że chłopcy częściej niż dziewczynki bawili się przedmiotami (41% do 30%), w szczególności dużymi i wymagającymi większej siły fizycznej (17% do 9%). W zabawy związane z ruchem i aktywnością fizyczną angażowało się 33% chłopców i 21% dziewczynek. Dziewczynki z kolei preferowały zabawy werbalne i związane z wyobraźnią (39% do 24%)

“Dekret o wyzwoleniu kobiet”
Poszperam trochę i potem link do filmu podrzucę.

1. Od 1 stycznia 1918 roku znosi się prawo do stałego związku z kobietami które osiągnęły wiek od 17 do 32 lat.
Uwaga : wiek kobiety okresla sie zgodnie z wpisem w paszporcie a wypadku braku tego dokumentu ,wiek na podstawie wyglądu określą komitety dzielnicowe lub starostowie

2. Dekret nie dotyczy kobiet zamężnych mających pięcioro lub wiecej dzieci

3 .Dotychczasowi właściciele (mężowie ) zachowują prawo do kontaktów z żoną
uwaga : w przypadku gdyby mąż sprzeciwiał się wejściu w życie tego dekretu utraci to prawo

4. Wszystkie kobiety których dotyczy dekret przestaja być własnością prywatną a stają się własnoscią klasy pracowniczej

5. Zarządzanie dystrybucją kobiet powierza się Radom Robotniczym , Żołnierskim i Chłopskim

6. Obywatele mężczyźni mają prawo do korzystania z kobiet nie częściej niż cztery razy w tygodniu nie dłużej niż trzy
godziny

7 Każdy członek pracowniczego kolektywu zobowiązany jest płacić 1 % od swych zarobków na fundusz szkolnictwa

8. Każdy mężczyzna, chcący skorzystać z narodowego mienia (kobiety) powinien przedstawić zaświadczenie od komitetu związkowego o przynależności do klasy pracowniczej

9. Mężczyzna nie należący do klasy pracowniczej nabywa prawo do korzystania z kobiety pod warunkiem comiesięcznej składki (punkt7 ) w wysokości 1000 rub.

10. Wszystkie kobiety uznane tym dekretem jako narodowe mienie otrzymują z funduszu narodowego wsparcie w rozmiarze 280 rub. w miesiąc.

11. Kobiety zachodzące w ciążę zwolnione są ze swych obowiązków wobec państwa na 4 miesiące ( 3 miesiące do i 1 przed porodem )

12. Niemowlęta po upływie miesiąca oddają się pod opiekę “Ludowym Żłobkom”, gdzie wychowują się i otrzymują wykształcenie do 17-letniego roku życia

13. W przypadku urodzenia bliźniaków rodzice otrzymują w nagrodę 200 rub.

16. Winni rozprzestrzeniania chorób wenerycznych będa stawać przed sądami rewolucyjnymi .

Radzie poleca się wnosić poprawki i udoskonalać dekret