Wilbur Smith -- Gdy umilkną bębny.pdf

Wilbur Smith

Gdy umilkną bębny

Przełożył JACEK BUKSIŃSKI

Tytuł oryginału CRYWOLF

Dla mojej żony Danielle

ROZDZIAŁ I

Dla Jake’a Bartona maszyny te były zawsze rodzaju żeńskiego. Kiedy zobaczył je po raz

pierwszy, stojące rzędem pod ciemnozielonymi gałęziami drzew mango, nazwał je w myślach

żelaznymi damami: były piękne, przebiegłe i podłe. Pięć maszyn górowało nad stertami zużytego

i zbędnego sprzętu, który rząd Jego Królewskiej Mości wystawił na sprzedaż. Pomimo że

rozpoczął się maj, najchłodniejszy okres pomiędzy monsunami, w ten bezchmurny poranek

powietrze w Dar es-Salam było rozpalone jak w piecu hutniczym. Jake z ulgą schronił się w

cieniu drzew i z bliska przyjrzał się żelaznym matronom.

Rozglądał się po placu. Odniósł wrażenie, że tylko on interesuje się pięcioma pojazdami.

Wielobarwny tłum buszował wśród stosów połamanych łopat i kilofów, rzędów poobijanych

taczek i stert innego, trudnego do zidentyfikowania śmiecia.

Poświęcił całą uwagę wehikułom. Zdjął lekką tropikalną kurtkę i powiesił ją na gałęzi

drzewa.

Wyglądały jak zdeklasowane arystokratki. Ich ciężkie, wyzywające linie łagodziła

wyblakła i porysowana farba oraz plamy rdzy. Z podłużnych owoców mango kapał dojrzały sok,

pokrywając maszyny, oblepiał je także smar, który wyciekł ze starych przewodów i zmieszał się

z kurzem, tworząc brzydkie smugi na karoseriach.

Jake znał historię tego sprzętu, i kiedy położył obok małą torbę podróżną z narzędziami,

zaczął przypominać sobie poszczególne fakty. Pięć cudów techniki wojskowej rdzewiało na

gorącym wybrzeżu Tanganiki. Kadłuby i podwozia zostały wyprodukowane w fabrykach

Schreinera. Wysokie nadwozia z otwartymi wieżyczkami dla karabinów maszynowych maxim

wyglądały teraz jak twarze z pustymi oczodołami. Prostokątna pokrywa silnika z nierdzewnej

stali miała rząd stalowych otworów, które można było zamykać, by osłonić chłodnicę przed

ogniem nieprzyjaciela. Maszyny stały dumnie na metalowych kołach z mocnymi gumowymi

oponami. Jake żałował, że właśnie on wymontuje silniki i skaże na śmierć niepotrzebne już

konstrukcje.

Owe waleczne, żelazne damy, które w młodości ścigały przebiegłego niemieckiego

dowódcę, von Lettow-Vorbecka, przez rozległe równiny i dzikie góry wschodniej Afryki, nie

zasługiwały na podobne traktowanie. Ciernie buszu głęboko porysowały farbę pięciu wozów

pancernych. W niektórych miejscach ogień karabinów maszynowych pozostawił w stali wyraźne

zagłębienia.

To były wielkie dni, kiedy maszyny wkraczały do walki, wzniecając tumany kurzu.

Przebijały się przez zasieki i wilcze doły, a ogień karabinów rozpędzał oddziały przerażonych

Niemców.

Później oryginalne silniki zostały zastąpione przez bentleye o pojemności sześciu i pół

litra. Maszyny rozpoczęły długą służbę na posterunkach granicznych, ścigając złodziei bydła.

Powoli marniały w rękach afrykańskich kierowców, aż trafiły na rządowy plac handlowy w

upalny majowy dzień tysiąc dziewięćset trzydziestego piątego roku. Jake wiedział jednak, że

nawet najbardziej brutalne traktowanie nie mogło całkowicie zniszczyć silników.

Podwinął rękawy niczym chirurg przed rozpoczęciem operacji.

- Czy jesteście gotowe, czy nie, dziewczynki - mruknął - oto nadchodzi stary Jake.

Był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną. Z trudem mieścił się w ciasnym wnętrzu

wozu pancernego. Pracował w skupieniu, zapominając o niewygodach. Z uśmiechem

pogwizdywał początkowe dźwięki Tiger Rag. Powtarzając je w kółko, mrużył oczy w półmroku

kadłuba.

Sprawdzał przepustnice, ustawienie zapłonu, przewody paliwowe, wiodące od tylnego

zbiornika. Ich kurki znajdowały się pod siedzeniem kierowcy. Uśmiechnął się z zadowoleniem.

Wspiął się na wieżyczkę i zsunął się na ziemię. Otarł dłonią strużkę potu, która spłynęła na

policzki z gęstych, kręconych, czarnych włosów. Po chwili otworzył maskę.

- Wspaniale - szepnął, dostrzegając pod grubą warstwą kurzu zarysy silnika bentleya.

Silne, kwadratowe dłonie Jake’a o grubych, mocnych palcach dotykały go niemal z

czułością.

- Te gnojki wymęczyły cię, kochanie - wyszeptał - ale sprawimy, że znów będziesz

śpiewała tak pięknie, jak kiedyś. Obiecuję ci to.

Wyciągnął miernik z miski olejowej i roztarł w palcach kroplę oleju.

- Cholera - mruknął rozczarowany, czując brudny osad. Wcisnął zatyczkę z powrotem do

otworu. Podłączył przewody i oferując szylinga, skusił wałęsającego się w pobliżu Murzyna, by

zakręcił korbą.

Szybko przeszedł wzdłuż linii wozów bojowych, sprawdzając je, a gdy dotarł do

ostatniego, wiedział, że z pewnością będzie mógł uruchomić trzy, a być może nawet cztery z

nich.

Jeden przypadek był beznadziejny. Przez pęknięcie w bloku silnika mógłby wjechać koń,

a tłoki tkwiły w cylindrach tak mocno, że Jake z pomocnikiem nie mogli ruszyć ich z miejsca.

Dwa wozy miały niekompletne gaźniki. Brakujące części można było wymontować z

wraku, ale i tak brakowało jednego gaźnika. Perspektywa szukania go w Dar es-Salam nie

uśmiechała się Bartonowi.

Mógł liczyć na trzy wozy. Po sto dziesięć funtów za sztukę, w sumie trzysta trzydzieści.

Na części wyda około stu funtów i na czysto zarobi dwieście trzydzieści. Jake był w doskonałym

humorze, gdy wręczał swemu afrykańskiemu pomocnikowi obiecanego szylinga. Dwieście

trzydzieści funtów to kupa forsy w tych chudych latach.

Spojrzenie na kieszonkowy zegarek upewniło Jake’a, że do rozpoczęcia licytacji

pozostały jeszcze dwie godziny. Z niecierpliwością czekał na chwilę, kiedy będzie mógł zająć się

bentleyami. Nie tylko dla pieniędzy. Po prostu lubił naprawiać samochody.

Najbardziej obiecująco wyglądał środkowy wehikuł. Barton położył torbę na

opancerzonym błotniku i wybrał odpowiedni klucz. Po chwili był już całkowicie pochłonięty

pracą.

Za pół godziny podniósł głowę, wytarł ręce w szmatę i zajął się przodem pojazdu.

Napiął potężne muskuły prawego ramienia i równym rytmem zakręcił korbą. Po minucie

puścił ją i otarł pot skrawkiem szmaty, która pozostawiła na policzkach tłuste ślady.

- Poznałem się na twoim wrednym charakterze natychmiast, kiedy cię zobaczyłem -

mruknął. - Teraz będziesz robić to, co ci każę, kochanie.

Jeszcze raz ramiona i głowa Bartona zniknęły pod osłoną silnika. Przez następne dziesięć

minut słychać było metaliczny brzęk klucza i monotonnie powtarzaną melodię Tiger Rag.

Następnie Jake powrócił do korby.

- Będziesz mi powolna, dziecinko, a nawet polubisz to. - Zakręcił jeszcze raz i silnik

zakrztusił się, strzelając jak karabin. Korba szarpnęła się z taką siłą, że mogłaby wyrwać mu

kciuk, gdyby trzymał ją niewłaściwie.

- Jezu! - szepnął. - Prawdziwy diabeł. - Wdrapał się na wieżyczkę i zsunął się w dół do

deski rozdzielczej, by znów nacisnąć starter. Przy następnej próbie silnik zaskoczył na wysokich

obrotach, a potem wyrównał rytm, drżąc lekko.

Jake wydostał się z wozu zlany potem, ale jego ciemnozielone oczy jaśniały z

zadowolenia.

- Moja śliczna! - krzyknął. - Moja mała ślicznotko!

- Brawo! - rozległ się głos za jego plecami. Barton odwrócił się szybko. Zaabsorbowany

pracą, zapomniał o całym świecie. Teraz poczuł się zakłopotany, jak gdyby ktoś podglądał go w

ustronnym miejscu. Spojrzał na postać opartą swobodnie o pień drzewa.

- Doprawdy mistrzowski pokaz techniki - powiedział nieznajomy. Samo brzmienie jego

głosu wystarczyło, by Jake najeżył się cały. Człowiek ten mówił w sposób dystyngowany, z

brytyjskim akcentem.

Ubrany był w kremowy garnitur z tropiku i biało-brązowe buty. Na głowie miał biały

słomkowy kapelusz z szerokim rondem, rzucającym cień na twarz. Jake zauważył przyjazny

uśmiech, który świadczył, że nieznajomy łatwo zawiera znajomości. Był przystojny, miał

szlachetne, regularne rysy. Jego twarz pasowała do głosu. Musiał podobać się kobietom. Mógł

być wysokim urzędnikiem rządowym lub oficerem z garnizonu stacjonującego w Dar es-Salam.

Pochodził z wyższych sfer, czego symbolem był wąski krawat w ukośne paski, którym

Brytyjczycy informują o swoim wykształceniu i miejscu w hierarchii społecznej.

- Nie potrzebował pan wiele czasu, by uruchomić silnik. - Mężczyzna oparł się wygodniej

o drzewo. Rękę trzymał w kieszeni płaszcza. Znów się uśmiechnął i teraz Jake wyraźnie

dostrzegł w jego oczach kpinę. Źle go ocenił. To nie był jeden z angielskich fircyków. Jego złe

oczy szydziły, przypominając spojrzenie wilka lub błysk noża w ciemnościach.

- Pozostałe są również naprawione? - spytał.

- Mylisz się, przyjacielu. - Barton czuł się skonsternowany. To absurdalne, że ten elegant

interesuje się samochodami pancernymi. Cóż, pokazał mu, co są warte. - Tylko ten jeden dało się

uruchomić, chociaż jest strasznie zaniedbany. Posłuchaj, jak stuka silnik.

Sięgnął pod pokrywę i odłączył cewkę indukcyjną. Silnik ucichł.

- Szmelc! - Jake splunął na ziemię obok przedniego koła. Zebrał swoje narzędzia,

przewiesił kurtkę przez ramię, podniósł torbę i, nie patrząc na Anglika, ruszył wolno w kierunku

bramy.

- Nie bierzesz udziału w licytacji, bracie? - Obcy opuścił swoje miejsce przy mangowcu,

podążając za Bartonem.

- Nie - Jake starał się, aby jego głos zabrzmiał lekceważąco. - A pan?

- Co miałbym robić z pięcioma zdezelowanymi wozami pancernymi? - Mężczyzna

roześmiał się cicho. - Amerykanin? Z Teksasu?

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: