Michael Judith - Sprawy prywatne t.1.pdf - ♣ ROMANSE E- BOOKI - boxingwomen

Michael Judith

Sprawy prywatne t.1

Po szesnastu latach małżeństwa Elizabeth i Matthew decydują

się na szalony krok - postanawiają zrealizować młodzieńcze

marzenia. Wykupują upadający miejscowy tygodnik i z całą

pasją usiłują uczynić z niego znaczący tytuł. Podjęte ryzyko i

ogromna pracowitość przynoszą coś więcej niż sukces

finansowy - na nowo rozkwita ich dawna miłość. Jednak

nieposkromiona w porę ambicja kryje w sobie poważne

niebezpieczeństwo...

Elizabeth i Matthew Lovell. - Ksiądz wymówił imiona jakby tych dwoje

przedstawiał, a nie ogłaszał mężem i żoną. - Możecie się pocałować - powiedział

łagodnie. Młodzi byli szybsi; odwrócili się do siebie, złączyli dłonie i lekko musnęli

się wargami. Była to zapowiedź tego, co nastąpi, gdy zostaną sami. Teraz zaś

osłaniając oczy przed ostrymi promieniami czerwcowego słońca zwrócili się w

stronę zaproszonych gości.

Matka uścisnęła Elizabeth.

- Nigdy nie widziałam cię tak szczęśliwej, dotyczy to zresztą was obojga. - Wspięła

się na palce, by ucałować Matta. - Wydaje mi się, jakby na całym świecie nie było

ani jednej chmurki na niebie.

- Nie ma ani jednej - odpowiedziała z uśmiechem Elizabeth. Spojrzała na Matta; był

wysoki, szczupły, o ciemnych włosach, które potargał popołudniowy wiatr; głęboko

osadzone, niebieskie oczy miały chłodny i skupiony wyraz, póki nie napotkały

szarych oczu Elizabeth, wtedy spojrzenie jego nabierało ciepła otaczającego go niby

ramionami.

- Skąd miałyby się brać chmury? Wszystko jest doskonałe - rzekł Matt. Stojący obok

Elizabeth ojciec przytulał twarz do jej policzka.

- Jak ten czas leci - wyszeptał. - Zdawałoby się, że wczoraj byłaś najśliczniejszym

dzieckiem pod słońcem, a teraz jesteś najpiękniejszą panną młodą. Objął ją

ramionami i nieco się odsunął. - Całe szczęście, że nie wyjeżdżasz z Los Angeles.

Nie stracimy cię tak całkowicie...

- Proszę, nie mów o tym głośno - powiedział Matt. - Mój ojciec nie jest zbyt

zadowolony z perspektywy, że... - nie dokończył, gdyż zobaczył swego ojca. - Tato,

jak się cieszę, że dotarłeś! - Uścisnęli się. O głowę wyższy Matt schylił się, by

ucałować ojca. Jego ciemne włosy kontrastowały z siwizną ojca. - Bałem się, że

wcale nie przyjedziesz.

- Nie mogłem się wczoraj wyrwać. - Głos ojca, podobnie jak Matta, miał głębokie i

miękkie brzmienie; mówił z lekkim zachodnim akcentem. Położył ręce na

ramionach syna i ucałował w oba policzki. - Byłem wściekły, że nie zdążyłem na

uroczystość wręczania dyplomów. Czy dobrze wypadłeś?

- Był gwiazdą całej naszej grupy - oświadczyła z dumą Elizabeth z błyszczącymi

oczami. - Odbierał wszystkie nagrody...

- Z wyjątkiem tych, które zdobyła Elizabeth - dodał Matt. Delikatnie poprawił

kołnierzyk u jej sukni, który przekrzywił się podczas składania życzeń. - Prawdziwą

gwiazdą była moja małżonka. Wszyscy przepowiadali, że pierwsza z nas zdobędzie

sławę. Och, tato, przepraszam, jeszcze przecież nie poznałeś rodziców Elizabeth,

państwo Spencer i Lydia Evans...

- Zachary Lovell - przedstawił się ojciec Matta. Podali sobie ręce na powitanie.

Uniósłszy szpakowate brwi Zachary przyglądał się Lydii z podziwem. - Teraz

widzę, skąd się wzięła uroda Elizabeth. Ale chyba pani nie może być jej matką.

Siostrą może... Lydia uśmiechnęła się z zadowoleniem, widać, że była

przyzwyczajona do komplementów. Wiedziała, że były szczere; ona i Elizabeth

istotnie wyglądały jak siostry. Obie były smukłe i zgrabne; matka i córka miały

szeroko rozstawione szare oczy z ufnością patrzące na świat spod ciemnych brwi;

obie były blondynkami, choć Elizabeth miała włosy o odcieniu platynowym, Lydia

zaś przez lata przyciemniała swoje na kolor złocistego brązu.

Cała piątka witała gości w ogrodzie Evansow. Na tle strzelistych niebieskich

ostróżek rósł obsypany karminowymi kwiatami chiński imbir, przed nim

pomarańczowe i różowe lwie paszcze, białe floksy i żółte lilie. Dziedziniec otaczały

krzewy kumkwatu i karłowatych nektarynek, tuż za nimi wzdłuż wysokiego

ogrodzenia wznosił się jaskrawy żywopłot z ognika szkarłatnego.

Przy tej feerii kolorów Elizabeth, stojąc obok Matta, ubranego w szary letni garnitur

z białą różą w butonierce, wydawała się wysmukłym białym kwiatem. Jej długa

suknia z mory, rozkloszowana u dołu, wirowała przy każdym ruchu; we włosach

miała wpiętą białą orchideę. Oboje promienieli ze szczęścia przyciągając wzrok

wszystkich składających gratulacje: przyjaciół, ulubionych profesorów z

uniwersytetu, paru sąsiadów Evansow, znajomych i współpracowników.

- Najlepsi i najbystrzejsi - rozległ się głos obok Spencera. Odwrócił się i ujrzał

jednego z profesorów, który wytypował Elizabeth i Matta do nagrody Harpera

przyznawanej corocznie przez Los Angeles World. - Po raz pierwszy w historii

szkoły dziennikarskiej laureatem została para studentów, ponieważ nie mogliśmy

się zdecydować na jedno z nich - tłumaczył profesor Spencerowi. - Każdy artykuł,

jaki mieli zadany w tym roku, pisali wspólnie. I wie pan co, czekaliśmy na te

artykuły jak dzieci na Boże Narodzenie, bo każdy tekst z podpisem Elizabeth Evans

i Matta Lovella był najlepszy ze wszystkich złożonych do oceny. Dzięki nim nasza

praca stała się bardziej interesująca.

Profesor spoglądał na nich z zadumą, - Mają przed sobą świetną przyszłość;

będziemy się nimi szczycić. Matt zostanie wydawcą, a Elizabeth będzie redagować

swoją wymarzoną rubrykę. I Dojdą do tego, że będą mieli własne czasopisma, i my

wszyscy wtedy i przyznamy, że tego się właśnie po nich spodziewaliśmy. Jest z

nich, wie pan, niezła spółka.

Kelnerzy ustawili okrągłe stoły. Szybko nakryli je zastawą z porcelany,

srebrnymi sztućcami, ustawili kryształowe kieliszki. Gdy wszyscy zasiedli, i

podano obiad. Dwóch muzyków grało na flecie i gitarze melodie rewiowe ballady;

głosy i śmiech mieszały się z dźwiękami muzyki; wzmagający się wiatr owinął

suknię Elizabeth wokół jej długich nóg i rozwiewał końce opadających na ramiona

włosów. Spencer stanął obok swego krzesła z kieliszkiem szampana w ręce i

wzniósł toast. - Za zdrowie Elizabeth i Matta, naszych najdroższych dzieci: oby

żyli długo i szczęśliwie, w miłości i pomyślności, i oby spełniły się ich marzenia.

Życzymy wam powodzenia w nowej pracy zawodowej i wszystkich innych

przedsięwzięciach, nie tylko ze względu na was samych, ale i waszych profesorów,

którzy wierzą, że jako najlepsi studenci zdobędziecie nagrodę Pulitzera, dzięki

czemu wzrośnie także prestiż uczelni. - Goście śmiali się i klaskali, on zaś ciągnął

dalej. - Obyście mieli wszystko, czego zapragniecie.

Nic temu nie stoi na przeszkodzie; cały świat wam się ściele u stóp i czeka, aż

go podbijecie. Wypił szampana. Lydia również. Elizabeth i Matt stuknęli się

kieliszkami. Anthony Rourke zrobił im zdjęcie.

- Dziękuję ci, Tony - powiedziała Elizabeth. - Nie chcieliśmy brać zawodowego

fotografa, więc miło z twej strony, że sam się zaofiarowałeś.

- Droga Elizabeth, lubię się do czegoś przydawać, zwłaszcza tobie. Po tylu latach

przyjaźni. Czy znasz moją żonę? Ginger, to jest Elizabeth Evans,

o której ci tyle opowiadałem. Nie, nie... teraz to jest Elizabeth Lovell. Otóż to. Jak

love - Lovell.

- Jak najbardziej - odparła z uśmiechem, bo Tony zachowywał się jak

aktor. Kreował się na frywolnego lekkoducha, aby ukryć ambicje i umiejętności

koncentrowania się przy realizacji swych planów. Odkąd go pamiętała, zawsze był

taki.

- Miło mi cię poznać - powiedziała do Ginger i zaraz głosem nieco

podenerwowanym do Tony'ego: - Widziałam cię razem z Mattem przed obiadem,

więc z pewnością już się znacie.

- Łączy nas wiele wspólnego - bez namysłu rzekł Tony. - Na przykład przeszłość. -

Elizabeth szybko przeniosła wzrok z obojętnej twarzy Matta na

uśmiechniętą Tony'ego. Ten na moment teatralnie zawiesił głos. - Ojcowie -

powiedział. - Ten sam typ ojca.

Ojciec Tony'ego, Keegan Rourke zbliżył się do stołu właśnie w chwili,

kiedy padały ostatnie słowa syna.

Michael Judith - Sprawy prywatne t.1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: