Brand Jo - Załatwić Billy'ego.pdf - B - annamaria6696

Brand Jo

Załatwić Billy'ego

Trzy kobiety. Jeden chłopak - drań i brutal. Sara jest zadurzona w

nieobliczalnym Billym. Ale po kolejnej sprzeczce, kiedy

poturbowana ląduje w szpitalu, jej przyjaciółki, Flower i Marta,

dochodzą do wniosku, że czas przystąpić do działania. Co powinny

zrobić? Przemówić Billyemu do rozsądku? Wysłać na

psychoterapię? Wynająć zawodowego zabójcę? Marta i Flower mają

swoje własne problemy: Marta jest w siódmym miesiącu ciąży, a

sceniczna kariera Flower stoi pod znakiem zapytania.

Załatwić Billy'ego to zabawna historia o tym wszystkim, co robi się z

miłości, i o wyrafinowanych strategiach, do jakich się uciekamy,

kiedy sprawy przybierają zły obrót.

Prolog

Marta pamiętała dokładnie, kiedy po raz pierwszy zaczęła odczuwać

nienawiść do ojca. Miała wtedy cztery lata. Wcześniej doznawała tylko

lekkiego niepokoju wywołanego szorstkością jego głosu, nieprzyjemnym

zapachem rąk i faktem, że jej matka Pat prawie zawsze wyglądała jak

królik, którego mali chłopcy wyciągnęli właśnie z klatki, by się nad nim

poznęcać.

Dzień Nienawiści powinien na dobrą sprawę stanowić wyjątkowo

radosną okazję, gdyż były to siódme urodziny jej siostry Mary, a

wielebny Brian, w przypływie niezwykłej dla siebie wspaniałomyślności,

postanowił wydać na cześć córki przyjęcie. Zaprosił kilkoro przyjaciół i

członków rodziny, ale tylko nieliczni - tak pierwsi, jak i drudzy - przyjęli

zaproszenie, ponieważ rodzina go nie lubiła, a większość przyjaciół

zamieniała się właśnie we wrogów.

W związku z tym, że Harrisowie rzadko urządzali przyjęcia, wielebny

Brian znajdował się w stanie wyraźnego zdenerwowania, którego

objawem był zły humor i łagodna histeria. Martwiło to jego młodszą

córkę. W uroczystość wrobiono kilkoro dzieci z klasy Mary - przyszły

pod przymusem, gdyż żadne z nich, pomimo że bardzo ją lubiły, nie

chciało tak naprawdę spędzić ani minuty w domu „Wielebnego

Śmierdzi-brzucha", bo budził w nich strach. Włosy w jego nosie wymy-

kały się spod kontroli, a ponieważ nieodmiennie przemawiał do

wszystkich - nawet małych dzieci - przysuwając swe oblicze do ich

twarzy, każdy siedmiolatek wybuchał w takiej sytuacji płaczem. Poza

tym Brian był pastorem.

Tak więc wielebny Brian robił co w jego mocy, by odgrywać rolę

uprzejmego gospodarza, lecz po kilku godzinach wysiłek związany z

dyrygowaniem dziesiątką niechlujnych wiejskich dzieci w jego, jak

uważał, pięknym domu i widok ich brudnych palców, które wędrowały

po zasłonach, obrazach i tapecie, sprawiły, że cieniutka powłoka

życzliwości okrywająca pastora zaczęła powoli zanikać.

Mary pierwsza oberwała podczas zabawy w szukanie skarbu, kiedy to

krzyknęła zbyt radośnie jak na niezwykle delikatny stan psychiczny

wielebnego Briana. Zaciągnął ją do pokoju, z dala od uszu gości, i

przygwoździł słowami: „Nie hałasuj, głupia dziewczyno, i nie przynoś mi

dyshonoru". Mary nie miała pojęcia, co oznacza ten drugi zakaz, i doznała

takiego szoku, że niemal zapomniała się rozpłakać.

Pat Harris, nieświadoma zmiennych nastrojów swego na-dąsanego męża,

siedziała w kuchni, nucąc i ustawiając świeczki na torcie, kiedy wkroczył

wielebny Brian i oświadczył, że ma dość małych gówniarzy, którzy

rujnują mu dom, i że zamierza wysłać tę grasującą bandę prostaków do

ogrodu, gdzie nie będą mogli niczego zdewastować. „Och, daj spokój,

Brian - odparta Pat. - Nie co dzień urządzamy przyjęcia, poza tym tak

dobrze się bawią. To prawdziwa przyjemność słyszeć ich śmiech i

widzieć uradowane buzie. Proszę, nie psuj wszystkiego, kochanie".

Tego było już za wiele dla pastora, który aż kipiał ze złości, zwłaszcza od

chwili gdy mały Jim Baker rozbeczał się, ponieważ odkrył, że

poszukiwanym skarbem jest egzemplarz Biblii, a Kim Meades zsikala się

na perski chodnik w holu, kiedy Brian na nią ryknął. W końcu puściły mu

nerwy i przemaszerował z Pat przez salon, ciągnąc ją za ucho i

oświadczając, że czego jak czego, ale pyskatej kobiety nie zniesie, i że

musi ją bezwzględnie ukarać.

Ku konsternacji Marty, Mary i gości wepchnął Pat, która próbowała

rozpaczliwie obrócić wszystko w żart, do składziku pod schodami i

zamknął na klucz. „Będziesz tam siedzieć, dopóki nie nauczysz się

dobrych manier" - oznajmił.

Choć Marta miała dopiero cztery lata, odczuła głębokie zażenowanie. Ze

składziku dobiegało wołanie Pat, która błagała łagodnym głosem, by ją

wypuścić, ale wielebny Brian nie chciał słuchać. Wyprowadził gości do

ogrodu, tłumiąc wszelkie protesty i udowadniając po raz kolejny, że

ludzie z dużym prawdopodobieństwem zrobią to, co im się każe, jeśli

tylko jest się dostatecznie chamskim.

Marta nie była w stanie zapanować nad gniewem i podchodząc

zdecydowanym krokiem do swego ojca, rzuciła mu prosto w oczy z

wyrafinowaniem godnym czterolatki: „Nienawidzę cię, nienawidzę.

Jesteś... - zawahała się. - Jesteś palantem, tato".

Czas jakby stanął w miejscu, gdy wielebny Brian zawisł nad córką

niczym lawina, by po chwili porwać ją z ziemi i zanieść z powrotem do

domu. Potem zabrał ją do łazienki, gdzie wepchnął jej do ust kawałek

mydła. Następnie wystawił ją za okno, jakby chodziło o doskonały

dowcip, i wrzasnął: „Spokojnie, jest tutaj, to tylko zabawa!". Jego głos

brzmiał tak, jakby usunięto mu niedawno jądra, a słowo „zabawa"

znaczyło „morderstwo".

Tego było już za wiele dla zwykłych rodzin z wioski, które

wymaszerowały jedna za drugą z ogrodu pastora i gdy tylko znalazły się

na ulicy, przyspieszyły kroku, chichocząc i szepcząc, gotowe

zrelacjonować incydent komu się tylko da, i to jak najszybciej.

Upłynęło wiele miesięcy, nim mieszkańcy wioski wybaczyli wielebnemu

Brianowi jego zachowanie tamtego dnia, a Mary, Pat i Marta przez cały

ten okres surowo karano, gdyż oczywiście ponosiły za wszystko winę.

Z upływem czasu stosunki między Martą a ojcem wcale nie poprawiły

się, ponieważ dziewczyna postanowiła sprzeciwiać mu się przy każdej

nadarzającej się okazji. Mary natomiast

uznała, że lepsza jest uległość i że w dużym stopniu ułatwi jej życie.

Faktycznie. Od tej pory wielebny na ogół ją ignorował, pomijając rzucane

mimochodem zjadliwe komentarze na temat jej wyglądu, umiejętności

domowych czy wyboru męża.

Zarówno Marta jak i Mary musiały przystąpić do bierzmowania, choć ta

pierwsza postanowiła w wieku mniej więcej sześciu lat, że zostanie

ateistką, gdyż uważała, że gdyby Bóg istniał, nigdy by nie dopuścił do

zachowania, na jakie pozwalał sobie wielebny. Przy tej okazji ojciec

skorzystał ze sposobności, by przedstawić wiernym naturę Boga,

ilustrując to opowieściami z życia rodzinnego, których uwieńczeniem był

opis pewnego incydentu, jaki miał miejsce tydzień wcześniej. „Obecnie

moja córka Marta to mały nieznośny osobnik nawet w najbardziej

prozaicznych sytuacjach - oznajmił. - Mało tego, jest też wielkim

łakomczuchem. Na przykład w zeszłym tygodniu moja żona Pat

przyrządziła lemoniadę, którą Marta uwielbia. Pomimo naszych wezwań

do umiarkowania, wypiła jej całe litry. W rezultacie tej samej nocy zmo-

czyła łóżko. Czy uwierzycie, że tak zachowuje się ośmioletnia

dziewczynka?".

Dzieci zachichotały, rodzice zaś sprawiali wrażenie zakłopotanych.

„Mówię o tym tylko dlatego, że moja żona i ja ostrzegaliśmy Martę, by

nie piła za dużo lemoniady, bo wydarzy się katastrofa - wyjaśnił

wielebny. - My, dorośli, zachowujemy się czasem tak jak Marta, jeśli

chodzi o Boga: nie zawsze słuchamy Jego rady, ale On jest od nas

mądrzejszy".

Marta miała wrażenie, że wszystkie oczy zwróciły się na nią, i

zastanawiała się, jak przeżyje poniedziałek w szkole. Pat i Mary, całym

sercem po jej stronie, zapłonęły z oburzenia i wstydu, ale żadna nie

odezwała się słowem, gdyż Mary była w tym okresie już prawie niema,

Pat natomiast nie chciała doprowadzać wielebnego do wściekłości.

Brand Jo - Załatwić Billy'ego.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: