Odyseja Czasu 01 - Oko czasu.pdf - Arthur C.Clarke - gumisz

Arthur C. Clarke Stephen Baxter

Odyseja czasu

Oko czasu

TŁUMACZENIE:

Stefan Baranowski

Tytuł oryginału: Time’s Eye

GTW

UWAGA AUTORA

Książka ta oraz cykl, który otwiera, nie poprzedza ani nie stanowi kontynuacji

poprzedniej Odysei, lecz sytuuje się niejako pod kątem prostym do niej, podążając w

odmiennym kierunku.

Cytat pochodzi z książki Rudyarda Kiplinga Puk z Pukowej Górki w przekładzie

Józefa Birkenmajera.

Grody, potęgi i majestaty, Mierzone czasu miarą bezwzględną, Niemal tak długo

trwają jak kwiaty, Które codziennie więdną...

Lecz jako z wiosną pączek zielony Z łodygi zwiędłej odrasta, Z ziemi ugornej,

wyjałowionej

Wciąż nowe rodzą się miasta.

Rudyard Kipling

CZĘŚĆ PIERWSZA

NIECIĄGŁOŚĆ

1. Poszukiwaczka

Od trzydziestu milionów lat planeta ochładzała się i wysychała, aż na północy

kontynenty pokryła warstwa lodu. Pas lasów, które niegdyś porastały Afrykę i Eurazję,

ciągnąc się niemal nieprzerwanie od brzegów Atlantyku aż do Dalekiego Wschodu, skurczył

się do niewielkich rozmiarów. Istoty, które kiedyś zamieszkiwały owe wiecznie zielone

obszary, musiały się przystosować do nowych warunków albo przenieść gdzie indziej.

Gatunek, do którego należała Poszukiwaczka, uczynił jedno i drugie.

Z niemowlęciem uczepionym piersi Poszukiwaczka przykucnęła w cieniu, na skraju

małego lasu. Jej głęboko osadzone oczy pod opadającym, kościstym czołem spoglądały na

jasny krajobraz. Za lasem rozciągała się równina zalana gorącym światłem słońca. Było to

miejsce, gdzie wszystko było proste, a śmierć przychodziła szybko. Ale zarazem było to

miejsce pełne możliwości. Pewnego dnia miało stać się granicą między Pakistanem i

Afganistanem, zwanym przez niektórych Granicą Północno-Zachodnią.

Niedaleko, na skraju lasu, na ziemi leżała martwa antylopa. Zwierzę zdechło

niedawno - z ran wciąż sączyła się lepka krew - ale lwy już najadły się do syta, a inne

zwierzęta padlinożercy, hieny i ptaki, jeszcze go nie odkryły.

Poszukiwaczka uniosła się, prostując długie nogi i rozejrzała się dookoła.

Poszukiwaczka była małpą człekokształtną. Jej ciało, pokryte gęstym, czarnym

włosem, miało niewiele ponad metr wysokości. Pod zwiotczałą skórą prawie nie było tkanki

tłuszczowej. Wysunięta do przodu twarz przypominała raczej pysk, a kończyny stanowiły

relikt dawnego nadrzewnego trybu życia, miała długie ręce i krótkie nogi. W istocie bardzo

przypominała szympansa, ale jej rasa oddzieliła się od swych kuzynów z głębi lasu dobre trzy

miliony lat temu. Poszukiwaczka stała wyprostowana, jak prawdziwa istota dwunożna, a jej

biodra i miednica były bardziej ludzkie niż u jakiegokolwiek szympansa.

Należała do rasy padlinożerców, ale niezbyt sprawnych. Jednak jej rasa miała zalety,

jakich nie posiadały żadne inne zwierzęta. Żyjąc pod osłoną lasu, żaden szympans nigdy nie

wykonał narzędzia tak skomplikowanego jak wprawdzie prymitywny, lecz z mozołem

sporządzony topór, który Poszukiwaczka trzymała w dłoni. A w oczach miała coś, jakiś

błysk, jakiego nie można było zobaczyć u innej małpy.

Nie było żadnego znaku zwiastującego bezpośrednie niebezpieczeństwo. Śmiało

wyszła na słońce z dzieckiem uczepionym piersi. Za nią nieśmiało postępowali jeden za

drugim pozostali członkowie gromady.

Niemowlę zapiszczało i boleśnie uszczypnęło matkę. Istoty te nie miały imion - ich

język nadal był tylko nieco bardziej zaawansowany niż śpiew ptaków - ale ponieważ to

dziecko, drugie dziecko Poszukiwaczki, od urodzenia zawzięcie trzymało się matki,

Poszukiwaczka w myślach nazwała je Chwytaczką.

Obarczona jego ciężarem Poszukiwaczka jako jedna z ostatnich dotarła do padłej

antylopy, gdy pozostali swymi wyszczerbionymi kamieniami odcinali chrząstki i skórę, która

łączyła kończyny zwierzęcia z resztą ciała. W ten sposób zdobywano mięso; potem kończyny

można było szybko zaciągnąć we względnie bezpieczne miejsce w głębi lasu i pożywić się

bez zbędnego pośpiechu. Poszukiwaczka ochoczo dołączyła do reszty. Jednak ostre światło

słoneczne bardzo jej dokuczało. Minie jeszcze milion lat, zanim dalecy potomkowie

Poszukiwaczki, bardziej podobni do ludzi, będą mogli przebywać na słońcu, a ich ciała będą

się pocić i magazynować wodę w tkance tłuszczowej, aby móc przetrwać na sawannach.

Kurczenie się lasów stanowiło katastrofę dla małp człekokształtnych, które je niegdyś

zamieszkiwały. Ewolucyjny szczyt tej wielkiej rodziny zwierząt leżał w zamierzchłej

przeszłości. Ale niektóre z nich zdołały się przystosować. Rasa, do której należała

Poszukiwaczka, wciąż potrzebowała cienia; każdej nocy małpy nadal wdrapywały się na

wierzchołki drzew, ale w ciągu dnia robiły wypady na odkryty teren, by wykorzystać

możliwość zdobycia pożywienia, tak jak teraz. Ryzykowny sposób, ale było to lepsze niż

przymieranie głodem. Kiedy las rozpadał się na mniejsze fragmenty, jego brzeg stawał się

coraz dłuższy i przestrzeń życiowa mieszkańców tych terenów w istocie rosła. A kiedy

zdesperowane małpy przebiegały lękliwie między dwoma światami, włączały się ślepe

nożyce zmienności i selekcji.

Teraz słychać było ujadanie i szybki tupot łap. To hieny poniewczasie zwietrzyły

krew antylopy i nadbiegały w wielkich obłokach kurzu.

Małpy zdążyły odciąć jedynie trzy kończyny antylopy. Ale nie było już czasu.

Przyciskając dziecko do piersi, Poszukiwaczka popędziła za swoją gromadą w stronę

chłodnego mroku zbawczego lasu.

Owej nocy, gdy Poszukiwaczka leżała w swym gnieździe w koronie drzewa, coś

zbudziło ją ze snu. Chwytaczka, zwinięta w kłębek obok niej, cicho pochrapywała.

Coś wisiało w powietrzu, czuła w nozdrzach słaby zapach, który zwiastował zmianę.

Poszukiwaczka była zwierzęciem całkowicie zależnym od środowiska, w którym

tkwiła, i była bardzo wrażliwa na zmiany. Ale było w niej coś więcej niż zwierzęca

wrażliwość: kiedy spoglądała na gwiazdy oczyma przystosowanymi do ogarniania

niewielkich leśnych przestrzeni, odczuwała jakąś nieokreśloną ciekawość.

Gdyby potrzebowała imienia, Poszukiwaczka pasowałoby doskonale.

To owa iskierka ciekawości, mglista zapowiedź zamiłowania do wędrówek,

wyprowadziła jej rasę tak daleko poza obręb Afryki. Kiedy nadeszły epoki lodowcowe,

resztki lasów skurczyły się jeszcze bardziej albo całkowicie znikły. Aby przeżyć,

mieszkające na obrzeżach lasów małpy musiały podjąć ryzyko pokonania otwartej

przestrzeni, żeby dotrzeć do kolejnej kępy drzew, która miała się stać ich nowym domem.

Nawet te, którym udało się przeżyć, rzadko odbywały w ciągu swego życia więcej niż jedną

taką podróż, odyseję liczącą około jednego kilometra. Ale niektóre z nich przeżyły, a część

ich dzieci dotarła jeszcze dalej.

W ten sposób w ciągu tysięcy pokoleń małpy człekokształtne zamieszkujące obrzeża

lasów powoli wydostały się z Afryki, docierając aż do Azji Środkowej i przekraczając

pomost lądowy w Gibraltarze prowadzący do Hiszpanii. Była to zapowiedź większych

migracji, które miały nadejść w przyszłości. Ale małpy człekokształtne zawsze były rozsiane

na znacznym obszarze i nie pozostawiły po sobie wielu śladów; żaden paleontolog nigdy by

nie podejrzewał, że z Afryki dotarły aż do północno-zachodnich Indii, a nawet jeszcze dalej.

A teraz, kiedy Poszukiwaczka spoglądała na niebo, pojedyncza gwiazda przesunęła

się w jej polu widzenia, powoli, z nieubłaganą determinacją, jak skradający się kot.

Zobaczyła, że jest na tyle jasna, że rzuca cień. Ciekawość walczyła w niej ze strachem.

Uniosła dłoń, ale poruszająca się gwiazda była poza zasięgiem jej palców.

O tak późnej porze Indie były pogrążone w cieniu Ziemi. Ale tam, gdzie

powierzchnia obracającej się planety była skąpana w świetle słońca, widać było migotanie -

falujące kolory, brązowe, niebieskie i zielone, gdzieniegdzie połyskujące, jakby otwierały się

maleńkie drzwi. Fala drobnych zmian przesunęła się przez planetę jak drugi terminator.

Świat wokół Poszukiwaczki zadrżał; mocno przycisnęła dziecko do siebie.

Odyseja Czasu 01 - Oko czasu.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: