Odyseja Czasu 02 - Burza słoneczna.pdf - Arthur C.Clarke - gumisz

Arthur C. Clarke

Stephen Baxter

Odyseja czasu

BURZA SŁONECZNA

TŁUMACZENIE:

Stefan Baranowski

vis-à-vis

etiuda

Kraków 2008

Tytuł oryginału: Sunstorm

CZĘŚĆ PIERWSZA

ZŁOWROGIE SŁOŃCE

1. Powrót

Bisesa wydała stłumiony okrzyk i zatoczyła się. Stała. Nie wiedziała, gdzie jest. Grała

muzyka.

Spojrzała na ekran ścienny, na którym widniał powiększony obraz niesamowicie

pięknego młodzieńca, który mówił półgłosem do staromodnego mikrofonu. Tak, był

niesamowicie piękny; był to bowiem syntetyczny

gwiazdor,

kwintesencja

niewypowiedzianych tęsknot wszystkich nastolatek.

- Mój Boże, wygląda jak Aleksander Wielki.

Bisesa ledwie zdołała oderwać wzrok od jaskrawych barw poruszających się na

ekranie. Nigdy nie zdawała sobie sprawy, jak bezbarwny był Mir. Ale w końcu Mir to był

zupełnie inny świat.

Ekran powiedział:

- Dzień dobry, Biseso. To twoje normalne budzenie. Śniadanie czeka na dole. A oto

dzisiejszy skrót najważniejszych wiadomości...

- Zamknij się - powiedziała głosem zachrypłym od pyłu pustyni.

- Oczywiście - zaśpiewał miękko syntetyczny młodzieniec.

Rozejrzała się wokół. To była jej sypialnia w jej londyńskim mieszkaniu. Wydawała

się mała, zagracona. Łóżko było duże, miękkie i było zasłane.

Podeszła do okna. Jej wojskowe buty zostawiały na dywanie ślady czerwonego pyłu.

Tuż przed wschodem słońca niebo było jeszcze szare, ale już się zaczynała wyłaniać linia

dachów miasta na tle nieba.

- Arystotelesie.

- Tak, Biseso?

- Jaki dziś dzień?

- Wtorek.

- Data.

- Och. Dziewiąty czerwca 2037 roku.

- Powinnam być w Afganistanie. Arystoteles zakaszlał.

- Przyzwyczaiłem się do nagłych zmian twoich planów, Biseso. Pamiętam, jak raz...

- Mama?

Głosik był cichy, zaspany. Bisesa odwróciła się.

Myra była boso, widać było jej brzuszek, piąstką przecierała jedno oko, włosy miała

potargane; przed chwilą obudzona ośmiolatka. Miała na sobie ulubioną piżamę, na której

hasały postacie z kreskówek, choć teraz była już na nią o dwa numery za mała.

- Nie mówiłaś, że wracasz do domu.

W Bisesie coś pękło. Wyciągnęła ręce.

- Och, Myra...

Córka cofnęła się.

- Dziwnie pachniesz.

Zaszokowana Bisesa spojrzała na siebie. W swym zniszczonym pomarańczowym

kombinezonie, pokrytym piaskiem i przesiąkniętym potem, tak nie pasowała do otoczenia,

jakby miała na sobie skafander kosmiczny.

Zmusiła się do uśmiechu.

- Chyba powinnam wziąć prysznic. A potem zjemy śniadanie i wszystko ci opowiem...

Światło nieznacznie się zmieniło. Odwróciła się do okna.

Nad miastem wisiało Oko, unosząc się jak balon zaporowy. Nie potrafiła powiedzieć,

jak daleko było ani jak było duże. Ale wiedziała, że jest to instrument Pierworodnych, którzy

przedtem przenieśli ją na Mir, do innego świata, a teraz sprowadzili z powrotem do domu.

Nad dachami Londynu wschodziło złowrogie słońce.

2. Szczyt Wiecznego Światła

Michaił Martynow poświęcił życie badaniu ziemskiej gwiazdy. Od pierwszej chwili,

kiedy na początku tego pamiętnego dnia zobaczył Słońce, wiedział w głębi duszy, że coś jest

nie tak.

- Dzień dobry, Michaił. Według czasu księżycowego jest godzina druga rano. Dzień

dobry, Michaił. Jest godzina druga, piętnaście sekund. Dzień dobry...

- Dziękuję, Talesie. - Już był na nogach. Jak zawsze obudził się minutę przed

terminem; nie potrzebował elektronicznego budzenia wypowiadanego cichym głosem Talesa,

trzymał się bowiem własnego harmonogramu, niezależnego od czasu Houston, do którego

była niewolniczo przywiązana cała reszta Księżyca.

Michaił był człowiekiem systematycznym. I zacznie ten dzień, tak jak zaczynał każdy

dzień swoich długich, samotnych obserwacji w tej Kosmicznej Stacji Meteorologicznej, od

tego, że wyjdzie na słońce.

Odyseja Czasu 02 - Burza słoneczna.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: