Wyspa delfinow.pdf

Arthur C. Clarke

Wyspa Delfinów

Dolphin Island

Przełorzyła: Mira Michałowska

Wydanie oryginalne: 1963

Wydanie polskie: 1986

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Poduszkowiec pędził przez dolinę unosząc się nad starą szosą na poduszce powietrza.

Johnny Clinton spał. Potężny hałas motoru rozbrzmiewający w nocnej ciszy nie przeszkadzał

mu wcale, był do niego przyzwyczajony niemal od urodzenia. Dla każdego chłopca z

dwudziestego pierwszego wieku był to magiczny dźwięk, który opowiadał o dalekich krajach i

dziwnych ładunkach, wożonych przez te pierwsze tego rodzaju wehikuły, podróżujące z

łatwością po lądach i morzach.

Dobrze znajome wycie odrzutowych silników nie budziło go, mogło tylko nawiedzać

jego sny. Teraz jednak umilkło nagle, w samym środku Transkontynentalnej Drogi Numer 21.

To wystarczyło, żeby Johnny zbudził się. Przecierając oczy usiadł na łóżku i wytężył słuch. Co

się mogło stać?. Czyżby jeden z wielkich liniowców rzeczywiście zatrzymał się tutaj, sześćset

kilometrów przed najbliższą stacją?

Cóż, był tylko jeden sposób, aby się upewnić. Johnny wahał się przez chwilę, gdyż bał

się panującego na zewnątrz chłodu. Po chwili wziął na odwagę, owinął się w koc, otworzył

ostrożnie drzwi i wyszedł na balkon.

Noc była chłodna i piękna, a znajdujący się niemal w pełni księżyc oświetlał wyraźnie

całą okolicę. Od południowej strony domu nie widać było szosy, ale balkon obiegał dokoła

staroświecką fasadę, toteż w kilka sekund później Johnny znalazł się po północnej stronie

budynku. Mijając okna sypialni ciotki i kuzynek zachowywał się szczególnie ostrożnie;

wiedział, co go czekało, gdyby je obudził.

Ale mieszkańcy domu spali głębokim snem w tę zimową, księżycową noc i kiedy

przemykał się na palcach koło ich okien, nikt z nich nawet nie drgnął. Lecz szybko o nich

zapomniał, przekonał się bowiem, że nie śnił na jawie.

Poduszkowiec opuścił szeroką wstęgę szosy i spoczął na płaskim terenie o kilkaset

metrów od drogi. Światła miał zapalone. Johnny domyślił się, że jest to frachtowiec, a nie statek

pasażerski, gdyż miał tylko jeden pokład obserwacyjny, zajmujący niewielki odcinek

stupięćdziesięciometrowej długości pojazdu.

Johnny nie mógł oprzeć się skojarzeniu, że statek wygląda jak olbrzymie żelazko do

prasowania, tyle, że zamiast uchwytu ma opływowy mostek umieszczony na jednej trzeciej

długości od dziobu. Nad mostkiem błyskało czerwone światło sygnalizacyjne, ostrzegające

inne statki, mogące się znaleźć na tej samej drodze.

„To chyba awaria - pomyślał Johnny - Ciekawe, jak długo będzie tak stał? Czy zdążę

pobiec i dobrze mu się przyjrzeć?” Nigdy dotąd nie widział z bliska stojącego poduszkowca. A

gdy mkną z szybkością pięciuset kilometrów na godzinę, niewiele da się zaobserwować.

Nie namyślał się długo. W dziesięć minut później, ubrany w najcieplejszą odzież jaką

miał, ostrożnie, by nie robić hałasu, odryglował kuchenne drzwi. Nie przyszło mu na myśl,

kiedy wychodził w tę mroźną noc, że opuszcza ów dom po raz ostatni w życiu. Ale nawet

gdyby o tym wiedział, nie odczuwałby żalu.

ROZDZIAŁ DRUGI

Im bliżej Johnny podchodził do poduszkowca, tym większy mu się wydawał. A

przecież nie był to jeden ze stutysięcznotonowych zbiornikowców na ropę czy zboże, które

czasami przelatywały ze świstem ponad dolina; miał prawdopodobnie tylko piętnaście czy

dwadzieścia tysięcy ton. Na jego dziobie widniał nieco spłowiały napis: SANTA ANNA,

BRAZYLIA. Nawet w słabym świetle księżyca można było zauważyć, że statkowi przydałaby

się świeża warstwa farby. Jeżeli jego maszyny znajdowały się w tym samym stanie co połatany

i wytarty kadłub, to powód nie planowanego postoju łatwo było odgadnąć.

Kiedy Johnny obchodził nieruchomego potwora dokoła, nie zauważył w nim śladu

życia. Nie zdziwiło go to jednak; wielkie frachtowce były przeważnie pilotowane

automatycznie, a do obsługi statku tej wielkości wystarczał mniej więcej tuzin osób załogi.

Jeżeli rozumował słusznie, to wszyscy oni znajdowali się w maszynowni, starając się znaleźć

przyczynę awarii.

Teraz, kiedy silniki odrzutowe już nie unosiły „Santa Anny”, spoczywała ona na

wielkich, płaskodennych komorach pływakowych, które służyły do utrzymywania jej na

powierzchni, gdyby opuściła się na morze. Biegły dokoła całego kadłuba i kiedy Johnny

obchodził statek, sterczały nad jego głową niczym ściany nawisu. W kilku miejscach można by

się na nie wdrapać, gdyż z kadłuba wystawały uchwyty, widać też było stopnie, prowadzące do

znajdujących się o sześć metrów ponad ziemią luków wejściowych.

Johnny patrzył na te włazy i zastanawiał się. Były prawdopodobnie zamknięte, ale co by

się stało, gdyby jednak dostał się na pokład? Przy odrobinie szczęścia udałoby mu się może

dobrze rozejrzeć dokoła, zanim załoga zdążyłaby go złapać i wyrzucić. Johnny uznał, że jest to

jego życiowa szansa; wiedział, że jeżeli nie wykorzysta jej, nigdy sobie tego nie wybaczy...

Nie wahając się więc dłużej zaczął wdrapywać się po najbliższych schodkach. Po

jakichś ośmiu krokach zatrzymał się, żeby się raz jeszcze zastanowić. Ale było za późno,

decyzja została podjęta za niego. Zupełnie niespodziewanie wielka, obła ściana, której czepiał

się jak mucha, zaczęła drgać. Potworny hałas, jakby tysiąc grzmotów huknęło na raz, przerwał

nocną ciszę. Johnny spojrzał na dół i zobaczył wyrzucane spod statku przez prąd powietrza

kamienie, kurz i kępy trawy. „Santa Anna” zaczęła się ciężko unosić w powietrze. Nie było już

dla niego powrotu. Silniki odrzutowe wyrzuciłyby go w górę jak piórko. Uciec mógł tylko w

jeden sposób - powinien się dostać do wnętrza statku, zanim ten ruszy na dobre. Nie chciał

nawet myśleć o tym, co by się stało, gdyby luk był zamknięty.

Miał jednak szczęście. Natrafił na klamkę wpuszczoną we wgłębienie w metalowych

drzwiach. Nacisnął ją i drzwi otworzyły się do środka, ukazując słabo oświetlony korytarz. Po

chwili Johnny znalazł się wewnątrz „Santa Anny”. Westchnął z ulgą - był już bezpieczny.

Kiedy zamykał za sobą klapę luku, ryk silników odrzutowych przeszedł w miarowy grzmot. W

tej samej chwili Johnny poczuł, że statek się porusza. Pędził w nieznanym kierunku.

Przez kilka minut chłopiec stał jak wryty, potem doszedł do wniosku, że nie ma się

czego bać. Wystarczy znaleźć drogę na mostek kapitański, wytłumaczyć co się stało, a zostanie

wysadzony na następnym przystanku. W ciągu kilku godzin policja odstawi go do domu.

Dom! Ale przecież on nie miał domu! Nie było takiego miejsca na świecie, w którym

czułby się jak u siebie. Dwanaście lat temu, kiedy miał cztery lata, oboje rodzice zginęli w

wypadku samolotowym. Od tego czasu mieszkał u siostry matki. Ciotka Marta miała własną

rodzinę i nie cieszyła się szczególnie z jej powiększenia. Dopóki żył tłusty, wesoły wuj James,

nie było jeszcze tak źle, ale odkąd umarł, Johnny czuł się coraz częściej niepożądanym

gościem.

Po co miał więc wracać - i do czego? Zostanie tu choćby na pewien czas. Taka okazja

może się już nigdy nie powtórzyć. Im dłużej o tym myślał, tym większej nabierał pewności, że

to los zdecydował za niego, wskazał mu drogę, którą powinien iść.

Za swoje pierwsze, najważniejsze zadanie uznał znalezienie kryjówki. Nie powinno to

być trudne na wielkim statku. Niestety, nie miał pojęcia o rozkładzie pomieszczeń „Santa

Anny”, a wiedział, że jeżeli nie będzie ostrożny, to natknie się na kogoś z załogi. Zdecydował,

że zrobi najlepiej, jeżeli dotrze do towarowej części statku, bo przecież tam nikt nie będzie

zaglądał, dopóki poduszkowiec znajduje się w ruchu.

Czując się jak włamywacz, Johnny zaczął szukać drogi, ale już po chwili zgubił się

całkowicie. Zdawało mu się, że przemierzył wiele kilometrów słabo oświetlonych korytarzy,

dziesiątki przejść, mijał niezliczone ilości drzwi oznaczonych tajemniczymi nazwiskami. Już

chciał otworzyć któreś z nich, kiedy wzrok jego padł na napis „Główna maszynownia”. Nie

mógł się oprzeć chęci, aby tam zajrzeć. Bardzo wolnym ruchem pchnął stalowe drzwi. Kiedy

się otworzyły, zobaczył pod sobą duże pomieszczenie wypełnione turbinami i kompresorami.

Olbrzymie przewody powietrzne, tak grube, że człowiek mógłby się łatwo przez nie przecisnąć,

biegły od sufitu do podłogi, a hałas, równy grzmotowi stu huraganów, rozdzierał mu uszy.

Przeciwległa ściana maszynowni pokryta była tarczami instrumentów kontrolnych.

Trzej ludzie przypatrywali im się z tak napiętą uwagą, że Johnny czuł, iż może ich bezpiecznie

podglądać. Zresztą znajdowali się w odległości piętnastu metrów od niego i nie powinni byli

zauważyć kilkucentymetrowej szpary w drzwiach.

Widać było wyraźnie, że naradzają się - głównie na migi, ponieważ mówienie w tym

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: