§ Byzia Katarzyna - Pogryziona przez wiewiórki.pdf - Byzia Katarzyna - Kontradycja

Byzia Katarzyna

Pogryziona przez wiewiórki

Edziajetzadowolonązżyciaautorkącenariuzanajpopularniejzej

telenoweliwPolce.Opowiadawniejhitoriędwóchzwanionych

rodów,którezpokolenianapokolenierywalizujązeobąoławę,

władzęipieniądze.Niedozwoloneuczucia,nielubnedziecioraz

egzotycznechorobyodzwierzęceątunaporządkudziennym.Edzia

komplikuje,gmatwaiwietnieięprzytymbawi.Kiedyniepracuje,

prowadzibujneżycietowarzykie.SpędzaczazMaurycym,drag

queen,ginekologiemSłodkimiNiką,detektywemodzdrad

małżeńkich.Trudnotakżeprzeoczyćuzależnionąodtelenowelmamę

Edzi.

Edziajetwłacicielkąpewnejblizny.Mająodzawze,zdążyłaię

więcprzyzwyczaić.Itakjużbypewniezotało,gdybynieaktor

Marian,zktórymEdziachceprzeżyćromanikbezzobowiązań.

MarianabrzydzibliznaEdzi,więcEdziapotanawiajejiępozbyć.

JednakchirurgzaiewawEdziziarnopodejrzenia...Tkniętanagłym

przeczuciemEdziawyruzapowojąwielkąprzygodę,któraprzerasta

wzytkiecenariuze,jakiedotejporynapiała.Jakpotocząięloy

Edzi?Czyodkryjerodzinnątajemnicę?Czywkońcuięzakocha?Co

dalejzblizną,Marianemiinnymibohaterami?

Tego dnia bialym stateczkiem o wdzięcznej nazwie „Red Sea Star"

rzucało po falach jak groszkiem ptysiowym po zupie, kiedy zamieszać w

niej zbyt gwałtownie.

Na wyścielonym pasiastymi derkami pokładzie wszystko, od dziobu po

rufę, kołysało się rytmicznie, uparcie odbierając oczom punkt

zaczepienia. Bujali się pasażerowie, bujały się ich pozwijane w kule

ręczniki, podręczniki nurkowania w weekend i kolorowe płetwy. Bujała

się załoga, złożona z kilku grubych, gęsto owłosionych i rozebranych do

rosołu Arabów oraz jednego bardzo przystojnego przewodnika, niestety

ubranego. On, w przeciwieństwie do tamtych, na pewno nie miał na

plecach ani jednego włosa. Miał za to piękne, długie nogi, których

pozazdrościć mu mogła niejedna kobieta.

Tak. Nogi przewodnika to było coś, co najbardziej rzucało się w oczy.

Może dlatego, że wszystkie podziwiające go kobiety i kilku

zachwyconych mężczyzn obserwowali go sprowadzeni do parteru. Z

nienaturalnie poskręcanych i bardzo niewygodnych pozycji, jakie

zmuszeni byli zająć na pasiastych derkach.

Należałoby jednak oddać sprawiedliwość całej, niesłusznie pominiętej bo

niezauważalnej w trudnych warunkach, reszcie przewodnika. A był on

piękny w całości. Od stóp do głów. Piękny i szczupły. Pomiędzy tamtymi

wyglądał jak Apollo wśród paczki kartoflowatych krasnoludków.

- Ale nie był Marianem. - Westchnęła Edzia, przyznając Marianowi

kolejny punkt za ciałoksztalt.

Tymczasem włochata załoga bujała się zawodowo. Mężczyźni pewnie

stali na nogach a kołysaniu poddawali się jakby mimochodem, ani na

moment nie przerywając swoich zajęć. Widać było, że błędniki im nie

wariują i nic, oprócz gardłowych, arabskich słów nie podchodzi im do

gardła.

Zupełnie inaczej niż grupie kilkunastu nieszczęśników, leżących

pokotem gdzie się dało. Oni wcale nie uważali, że wszystko gra.

Przeciwnie, mieli wspólne, rzec by można, międzynarodowe wrażenie, że

nabito ich w butelkę.

Piękny przewodnik dał im przecież słowo honoru w języku angielskim, że

tam, gdzie popłyną, morskiego dna nie dotknęła ludzka stopa! Ze

wszystkich stron miał ich otoczyć Wielki Błękit, jak to widzieli na filmie

z Leonem Zawodowcem, a barakudy i płaszczki miały ustawiać się do

zdjęcia wśród koralowców!

I żeby to wszystko przeżyć, wystarczy „only thirty dollars".

A tu skucha. Nie dość, że wyżej wymienione stworzenia zobaczyli

jedynie w posztukowanym taśmą atlasie, rozłożonym przez przystojnego

przewodnika na wolnym kawałku pokładu, to nawet nie zdążyli założyć

wypożyczonych na tę okazję profesjonalnych, szpanerskich skafandrów!

Ani pobawić się przymocowanymi do nich pokrętełkami... Szkoda!

Nic zdążyli, ponieważ już w polowie drogi byli kompletnie uziemieni i

wszyscy leżeli na pokładzie ledwie żywi, wydając z siebie jęki w różnych

językach.

Ci nieliczni, którzy mieli tyle samozaparcia i woli walki, żeby nie

rezygnować tak od razu ze zrobienia następnego kroku, stali w kolejce.

Do miejsca o wdzięcznej nazwie kingston.

Znaczy - do kibelka.

Tego dnia miał on szalone powodzenie. Mimo brudnej, zatluszczoncj

podłogi, grożącej gwałtownym poślizgiem połączonym z bolesnym

wybiciem zębów. Mimo konieczności ręcznego pompowania wody z

rezerwuaru po każdym razie.

I mimo tego, że woda w którymś momencie ot tak, po prostu, przestała

lecieć. Mimo wszystko - kingston był ciągle zajęty.

Jednak zza jego zamkniętych drzwi nie dobiegały żadne odgłosy, co

najprawdopodobniej oznaczało, że chociaż sytuacja jest bardziej niż

ciężka, każdy tam w środku stara się jednak zachować jak kulturalny

człowiek.

Savoir vivre przestawał obowiązywać, kiedy tylko następny w kolejce

dochodził do wniosku, że poprzednik okupuje przybytek zdecydowanie

za długo. Zaczynał wtedy pukać w drzwi, łomotać, wreszcie szarpać

klamkę i wywrzaskiwać coś wściekle.

Dopóki stary Arab, ten najbardziej zarośnięty i przewiązany ścierką w

pasie, co było jego jedynym ubraniem, nie poklepał go dobrotliwie po

ramieniu, mówiąc „don't, don't" w ostatniej chwili litościwie

podstawiając pogiętą, zardzewiałą miskę.

Trzeba przyznać, że Arab miał naprawdę niezły refleks. Za każdym

razem.

Na górnym pokładzie, tuż przy schodach, leżały dwie rumiane rosyjskie

lesbijki w średnim wieku, niepokojąco podobne do matrioszek, tyle że

bez chustek. Musiały być bardzo zakochane, bo żołądkowa

niedyspozycja nie przeszkadzała im w wymianie namiętnych pocałunków

na podwójnym ręczniku frotte.

Obserwowanie godowych rytuałów lesbijek to niekoniecznie było coś, co

Edzia lubiła najbardziej, ale z nudów popatrywała i na nie spod swoich

czarnych okularów, szczelnie pokrytych filtrem uv.

Popatrywała tak samo jak mały chłopczyk obok niej, tyle że on gapił się

na kobiety przez dyskretną szparę w kocu. Chłopiec czuł się nieswojo i

było mu trochę wstyd, ale... musiał patrzeć. Te panie całowały się

zupełnie inaczej i dużo ciekawiej niż tata i jego piękna sekretarka

Monica... Chłopiec podpatrzył ich kiedyś z okna, jak długo, bardzo długo

żegnali się w samochodzie. Oni też go dostrzegli i może

dlatego tamten dzień byl pierwszym z szeregu dni odmierzanych górami

słodyczy...

Jednak wspominanie słodkości nie było w tym momencie dobrym

pomysłem. To był zdecydowanie zły pomysł. Pomysł, który wywołał

efekt najbardziej możliwy do przewidzenia.

Mały zwrócił głowę tam, gdzie miał najbliżej. A wszystko, co w sobie

miał, trafiło prosto do słomkowego kapelusza Edzi.

- Mamma miał - krzyknął ktoś z oburzeniem.

Matka chłopca ocknęła się z letargu. Cały czas leżała odwrócona plecami

do synka, zgięta w znak zapytania, walcząc ze soba jak cała reszta, a

jedynym jej marzeniem byio, żeby nikt niczego od niej nie chciał. Jednak

dramatyczne odgłosy, jakie dochodziły teraz z głębi jej rodzonego

dziecka, nie pozwalały dłużej udawać, że nie słyszy.

Była to duża, czterdziestoparoletnia kobieta z potarganymi, pozlepianymi

w cienkie kosmyki włosami. Spojrzała na kapelusz i złapała małego za

ucho, wykręcając je boleśnie.

Chłopiec zaskowyczat, próbował się wyrywać, ale kobieta trzymała

mocno, spoglądając spod oka na Edzię, która siedziała nicporuszona.

W końcu puściła chłopca, wygrażając jeszcze palcem za uciekającym

smykiem, ale tylko tak, z rozpędu, bo gniew już z niej uszedł.

A potem wzięła kapelusz w dwa palce. Trzymając go jak najdalej od

siebie i starając się nie pokazać, jak bardzo ją to brzydzi, usiłowała

czyścić rafię kawałkiem jakiejś gazety, chociaż i dla niej, i dla Edzi było

jasne, że nic z tego nie będzie. Po chwili westchnęła z rezygnacją i złożyła

kapelusz tuż przy stopach właścicielki, jeszcze raz przepraszając ją

szczerze i po włosku.

§ Byzia Katarzyna - Pogryziona przez wiewiórki.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: