Wrocław, 19.02.2013 r.

ZATWIERDZAM

Starszy wykładowca

mjr. Leszek IMIŁOWSKI

....................................

PLAN PRACY
INSTRUKTORA NA PUNKCIE NAUCZANIA
 

I.        ZAGADNIENIE:

Wykonanie ogniowej sieci szeregowej z lontu detonującego.

   II. CEL:

- Nauczyć szkolonych zasad wykonywania ogniowej sieci szeregowej z lontu detonującego.

- Kształtować właściwe nawyki obchodzenia się z MW oraz przestrzegania warunków bezpieczeństwa.

II.     CZAS:

45 min.

III.   MIEJSCE:

Plac C

IV.  LITERATURA:

1.     Środki minowania i rozminowania, MON, Warszawa 1978

2.     Prace minerskie i niszczenia, SG WP, Warszawa 1995

V.     ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWE:

1.     Kostka dymna 75 g              - ćwiczebna                             2 szt.             

2.     Spłonka pobudzająca nr 8 A-TAT ćwicz                3 szt.             

3.     Kostka 75 g                                                                         2 szt.

4.     Spłonka pobudzająca nr 8 A-TAT                              3 szt.

5.     Lont prochowy                                                        10 mb             

6.     Lont detonujący                                                        15 mb             

7.     ŁS-110                                                                        9 szt.

8.     Nóż saperski                                                                      6 szt.

9.     Deseczka                                                                        6 szt.

10. Obciskacz                                                                      6 szt.

11. Syrena                                                                        1 szt.

12. Radiotelefon „Motorola”                                            3 szt.

13. Wiecha (czerwona)                                                        10 szt.

14. Taśma minerska                                                          2 kpl.

15. Taśma izolacyjna                                                          3 szt.

Ponadto szkoleni posiadają etatowe uzbrojenie.

VI.  WARUNKI BEZPIECZEŃSTAWA:

Podczas wykonywania prac minerskich należy ściśle prze­strzegać ogólnych środków ostrożności:

-    wszyscy żołnierze wyznaczeni do wykonywania prac miner­skich muszą przejść uprzednio odpowiednie szkolenie, w którego wyniku muszą dokładnie poznać materiały wybuchowe i środki powodowania wybuchu, ich właściwości, zasady obchodzenia się z nimi, zasady i sposoby wykonywania oczekujących ich zadań minerskich i przepisy bezpieczeństwa pracy;

-    na dowódcę (kierownika) każdego zadania minerskiego wy­znacza się uprawnionego oficera, chorążego lub podoficera zawodowego, który jest odpowiedzialny za prawidłową organizację pracy i bezpieczeństwo podczas wykonywania tego zadania;

-    dowódca i żołnierze pododdziału (grupy) wykonujący okreś­lone prace minerskie muszą dokładnie znać zadanie, sposób i ko­lejność wykonywania poszczególnych czynności;

-    wszystkie czynności związane z wykonywaniem danego za­dania żołnierze wykonują jedynie na ustalony sygnał lub komendę wydaną przez dowódcę (kierownika pracy);

-    ustalone komendy muszą być jednolite i jednoznaczne, a wszyscy żołnierze wykonujący zadanie muszą dokładnie znać ich znaczenie i sposób postępowania po ich podaniu;

-    miejsce wykonywania prac minerskich powinno być chro­nione przez posterunki ochronne, które należy wystawiać na bez­piecznych odległościach od miejsc wybuchów ładunków; żołnierzy na posterunki rozprowadza i zdejmuje z nich rozprowadzający, który podlega dowódcy (kierownikowi prac);

-    miejsca i odległości, na które należy odprowadzić żołnierzy i wystawić posterunki ochronne, dowódca (kierownik) wskazuje bezpośrednio w terenie;

-    początek i zakończenie prac minerskich określa dowódca (kierownik) za pomocą komend lub sygnałów; sygnały są poda­wane za pomocą syreny lub pistoletu sygnałowego;

-    do rejonu wykonywania prac minerskich mają prawo wstę­pu tylko osoby bezpośrednio związane z tymi pracami;

-    w rejonie wykonywania prac minerskich wyznacza się miejs­ca na polowy skład materiałów wybuchowych i środków zapalają­cych; składy te muszą być ochraniane przez wartowników;

-    zabrania się prowadzenia prac z użyciem materiałów wybu­chowych i środków zapalających w budynkach  i pomieszczeniach mieszkalnych;

-    kategorycznie zabrania się palenia tytoniu oraz rozpalania ognisk bliżej niż 100 m od miejsca (rejonu) wykonywania prac minerskich; miejsca odpoczynku i palenia tytoniu wyznacza w te­renie dowódca (kierownik prac);

-    ładunki zewnętrzne uzbraja się (łączy z zapalnikami) dopie­ro po umocowaniu ich do niszczonego przedmiotu i tylko bezpo­średnio przed dokonaniem wybuchu;

-    podczas niszczenia różnych przedmiotów ładunkami zewnęt­rznymi należy odchodzić (odprowadzać żołnierzy) na bezpieczną odległość w tym kierunku, z której strony zostały założone ła­dunki zewnętrzne;

W ogniowym sposobie wysadzania stosowane są środki minerskie, które wymagają szczególnie ostrożnego obchodzenia się z nimi.

Posługiwanie się lontem prochowym wymaga stosowania następujących środków ostrożności:

−        przed użyciem należy sprawdzić prędkość palenia się lontu; w tym celu odcina się z każdego krążka odcinek 60 cm i zapala go, czas palenia powinien mieścić się w granicach 60-75 s; lont prochowy, który pali się dłużej lub krócej należy zniszczyć;

−        lont należy przechowywać w miejscach suchych i nie nasłonecznionych, gdyż lont zawilgocony może się nie zapalić lub zapalony może zgasnąć, nie przekazując iskier na spłonkę, a podgrzany traci wodoszczelność z powodu rozszerzenia się powłoki ochronnej z PCW;

−        lont należy ciąć suchym i ostrym nożem, nie należy go zginać ani łamać, gdyż może nastąpić przerwanie ścieżki prochowej;

−        minimalna długość lontu prochowego w zapalniku lontowym powinna wynosić 50 cm, wielkość ta podyktowana jest czasem palenia się takiego odcinka, a zarazem możliwością odejścia na bezpieczną odległość przy wysadzaniu zapalnika;

−        lontu prochowego, który zgasł nie wolno ponownie zapalać.

Spłonki pobudzające są środkami najbardziej narażonymi na wybuch (od zewnętrznych bodźców) ze względu na to, że w ich skład wchodzą bardzo wrażliwe na bodźce (iskra, płomień, nakłucie, potarcie, zgniecenie) inicjujące materiały wybuchowe.

Posługując się spłonkami pobudzającymi należy bezwzględnie przestrzegać następujących zasad:

−        sprawdzić stan techniczny spłonek; spłonek zgniecionych, skorodowanych i takich, z których wysypuje się materiał wybuchowy używać nie wolno lecz należy je zniszczyć przez wysadzenie;

−        chronić spłonki przed ogniem, iskrą, zgnieceniem i nakłuciem;

−        spłonki należy przenosić tylko w spłonnikach, a przechowywać w spłonnikach i w oryginalnych opakowaniach (pudełkach); spłonki w pudełkach należy zabezpieczyć przed przemieszczaniem.

Posługiwanie się lontem detonującym wymaga stosowania następujących zasad mających wpływ na bezpieczeństwo prac:

−        w okresie prac przygotowawczych lont powinien być przechowywany w cieniu;

−        sieci wybuchowe z lontu detonującego, które poddane były dłuższemu działaniu promieni słonecznych nie wolno powtórnie stosować i należy je zniszczyć (wysadzić);

−        przed cięciem lontu detonującego należy rozwinąć zwój tak, aby odległość od miejsca cięcia do zwoju wynosiła co najmniej 10 m; lont należy ciąć czystym i ostrym nożem;

−        zabrania się cięcia lontu, gdy jeden jego koniec, uzbrojony w spłonkę, znajduje się w ładunku MW;

−        uzbrajanie końcówek lontu detonującego spłonkami należy wykonywać przed wykonaniem sieci; zabrania się cięcia lontu, na końcu którego założona jest spłonka pobudzająca;

−        do sieci z lontu detonującego, która nie wybuchła, wolno podchodzić dopiero po upływie co najmniej 15 minut, przy czym podchodzić może tylko jeden człowiek; w czasie podchodzenia należy sprawdzać, czy nie ma oznak palenia się lontu lub ładunku;

−        podczas wysadzania grupy ładunków połączonych lontem detonującym, rezultaty wybuchu sprawdza tylko jeden żołnierz.

Wysadzanie zapalników lontowych i ładunków wymaga stosowania następujących zasad bezpiecznej pracy:

−        każdorazowo przed wysadzaniem należy określić liczbę żołnierzy, którzy mają odpalać zapalniki lontowe, kierunek i odległość na jaką należy odejść (po odpaleniu) oraz czas palenia się zapalników;

−        jeden żołnierz może odpalać maksymalnie 5 zapalników lontowych o różnych długościach (różnica min. 10 cm), najkrótszy (zapalany na końcu) powinien mieć długość co najmniej 50 cm;

−        żołnierze odpalający zapalniki indywidualnie (nie w składzie zastępu) po upewnieniu się, że lont się pali, mogą samodzielnie odchodzić z miejsca wysadzania, nie czekając na komendę;

−        po powrocie na rubież wyjściową (na bezpieczną odległość) wszyscy żołnierze powinni obserwować i liczyć wybuchy założonych przez siebie ładunków;

−        do niewybuchu można podchodzić dopiero po upływie 15 minut, licząc od momentu, w którym wybuch powinien nastąpić.

−        Podczas wysadzania pojedynczych ładunków i sieci wybuchowych obowiązują jednolite i kolejno podawane komendy:

UZBROIĆ ŁADUNKI – na tę komendę żołnierze wkładają w gniazda ładunków MW zapalniki lontowe i zabezpieczają je przed wypadnięciem;

PRZYGOTOWAĆ SIĘ DO WYSADZANIA – na tę komendę żołnierze przygotowują się do zapalenia lontu lub odpalenia zapłonnika tarciowego;

WYSADZAĆ – na te komendę żołnierze zapałają lont prochowy zapalnika lontowego;

ODCHODZIĆ – na tę komendę wszyscy żołnierze odchodzą z miejsca wysadzania, również i ci, którzy nie zdążyli zapalić lontu;

KONIEC WYSADZANIA – komendę tę podaje się dopiero po sprawdzeniu rejonu wybuchu przez dowódcę (kierownika prac), gdy nie ma niewybuchów.

PRZEBIEG ZAJĘĆ: