Strugaccy Arkadij i Borys - Ekspedycja do piekła.pdf - NOWE KSIAZKI - bambus1441

Arkadij Strugacki i Borys

Strugacki

Ekspedycja do piekła

Tłumaczyła Walentyna Trzcińska

Pościg w kosmosie

Na brzegu oceanu, ongiś lodowatego, a obecnie i po wsze czasy

ciepłego, żyli sobie trzej serdeczni przyjaciele: mistrz, sportowiec i

uczony. Przez pamięć o słynnych muszkieterach będziemy ich

nazywać Atosem, Portosem i Aramisem, jako że, po pierwsze, ich

prawdziwe imiona nie mają większego znaczenia, a po drugie -

ponieważ tak właśnie zawsze ich nazywano, byli bowiem

nierozłączni, gotowi pójść jeden za drugiego w ogień, a swoją

przyjaźń cenili ponad wszystko. I jeśli ktokolwiek z ich znajomych

mówił: „Nasi muszkieterowie znów się wczoraj popisali” - wszyscy

rozumieli od razu o kim mowa i pytali bez zbędnych słów: „A cóż

znowu zbroili tym razem?”. Nasi bohaterowie dość się przy tym

wszystkim różnili charakterami, co zresztą nie dziwi, jeśli wziąć pod

uwagę ich profesje. Wszak wszystkim wiadomo, że na naszej planecie

mistrzowie zajmują się tworzeniem nieopisanie pięknych dzieł sztuki i

konstruowaniem niesłychanie potężnych urządzeń; sportowcy

rozwijają wspaniałe możliwości ludzkich organizmów i doprowadzają

do doskonałości urodę człowieczego ciała; a uczeni - cóż, są właśnie

uczonymi: wymyślają wyprawy do najgłębszych źródeł wiedzy i

planują czarodziejskie przemiany żywej materii. Dlatego uczeni,

sportowcy i mistrzowie zawsze trochę się będą między sobą różnić,

dopóki jakiś geniusz nie połączy w jedno pracowni, stadionu i

laboratorium.

Jednakże jeśli chodzi o spędzanie wolnego czasu, gusty naszych

przyjaciół były mniej więcej jednakowe i nierzadko przyczyniały

trosk otoczeniu. A to wypływali daleko w morze, podkradali się do

drzemiącego w pełnym słońcu na leniwej fali podstarzałego kaszalota

i, pokrzykując, zaczynali go znienacka łaskotać, aż nieszczęśnik z

rykiem i parskaniem uciekał poskarżyć się podwodnym pasterzom. A

to tuż przed nocą zaczynali przy wtórze gitary uczyć się nowej

lirycznej piosenki, a ponieważ Portos miał potężny bas i praktycznie

ani odrobiny muzycznego słuchu, podobne lekcje niezmiennie

wprawiały w stan niezwykłego podniecenia zaskoczonych w

promieniu kilkuset metrów ludzi, zwierzęta, ptaki i roboty. A raz

potajemnie skonstruowali niecne urządzenie, które grając na czarnej

fujarce przemaszerowało w biały dzień centralną ulicą i wszystkie

robotyniańki, robotydozorcy i robotyogrodnicy w osadzie porzuciły

swe zajęcia, ruszyły za nim w step i wróciły dopiero po tygodniu.

Jednym słowem z naszych bohaterów były niezłe urwisy i chociaż

podobne wybryki bardzo się podobały wielu ich znajomym, to

wszyscy dokoła wzdychali z ulgą, gdy nierozłącznych muszkieterów

nachodziła cicha zaduma i wszyscy trzej całymi godzinami

wylegiwali się w cieniu na trawce, zatopieni w starożytnych książkach

o wielkich rewolucjach i tytanicznych walkach narodów o wolność i

niepodległość. (Nie, muszkieterowie byli mimo wszystko ludźmi

bardzo odmiennymi. Pewnego razu zadano każdemu z nich jedno i to

samo pytanie: „Co cię interesuje najbardziej, jeśli masz przed sobą

jakiś cel?” Mistrz Atos wzruszył ramionami i niedbale odparł: „Chyba

szukać środków do osiągnięcia tego celu”. Sportowiec Portos

wykrzyknął, nie namyślając się: „Oczywiście, bez względu na

wszystko, cel osiągnąć!” A uczony Aramis rzekł swoim zwykłym,

cichym głosem: „Prawdopodobnie dowiedzieć się, co będzie, gdy cel

osiągnę.” Być może właśnie dlatego byli przyjaciółmi?)

W tym momencie wypada zaznaczyć, że w codziennej

działalności naszej trójki duży udział brała pewna Gala, nader młode i

milutkie stworzenie, mieszkające w uroczym domku nie opodal. Gala

była czymś w rodzaju ciotecznej siostry czy też wujecznej ciotki

Aramisa, i na prawach krewniaczki chętnie zgadzała się (w zależności

od nastroju) albo robić muszkieterom burę w imieniu i na zlecenie

wzburzonego społeczeństwa, albo też owe społeczeństwo uspokajać w

imieniu i na zlecenie muszkieterów. W przerwach hodowała na

poletku doświadczalnym za osadą nowe gatunki winogron, zmuszała

Atosa do budowania dla sąsiedzkich dzieci mechanicznych zabawek

(„Czy ty i twoi smarkacze zostawicie mnie w spokoju, sałaciana

główko?”), pod kierownictwem Portosa uprawiała gimnastykę

artystyczną („Palce! Wyciągnij palce, szkrabie!”) i wrzucała

Aramisowi za kołnierz wielkie żuki - jelonki, których to żuków

Aramis bał się bardziej niż śmierci („Jej! Rozerwę cię na strzępy,

bezczelna dziewczyno!”). Galę w ogóle prawie zawsze można było

znaleźć gdzieś w pobliżu muszkieterów (albo muszkieterów w pobliżu

Gali), tak że znajomi często nazywali ją „d’Artagnanem w spódnicy”,

chociaż Gala z pewnych względów za nic nie chciała reagować na te

Strugaccy Arkadij i Borys - Ekspedycja do piekła.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: