plan pracy - opl - zwalczanie niskolecących celów 23.08.2006r.doc

Lp.

Czynności instruktora

Czynności

szkolonych

Czas

1.

2.

3.

4.

5.

DRUŻYNA BACZNOŚĆ – uczył was będę czynności żołnierza po głoszeniu alarmu lotniczego oraz zwalczanie celów niskolecących przez pododdział   –DRUŻYNA  SPOCZNIJ

Ma to na celu przygotować was do działania w czasie alarmu lotniczego.

OMAWIAM  CZYNNOŚCI ŻOŁNIERZY PO OGŁOSZENIU ALARMU LOTNICZEGO

Sygnał alarmu lotniczego jest rozkazem do natychmiastowego działania pododdziałów w ramach POPL bez względu na ich miejsce pobytu.

- ogłoszenie alarmu przez służbę dyżurną

- otwarcie magazynu broni

- zaciemnienie okien w nocy

- pobierania broni i amunicji według obowiązujących zasad oraz hełmów i masek przez pododdział dyżurny

- wysłanie kierowców pododdziału dyżurnego celem wyprowadzenia pojazdów eksploatacyjnych w ustalone miejsce dogodne do zwalczania celów powietrznych z broni pokładowej (strzeleckiej)

- pobieranie broni, hełmów i masek przez pozostały stan osobowy

- zajęcie stanowisk i osiągnięcie gotowości do prowadzenia ognia przez pododdział, organizacja obserwacji w nakazanym  sektorze odpowiedzialności

- zajęcie ukryć przez pozostała część stanu osobowego

- zamkniecie pomieszczeń pododdziału

Omawiam zasady zwalczania nisko lecących celów powietrznych przez pododdział

Prowadzenie ognia do przeciwnika powietrznego z etatowej broni pododdziału organizuje się na zasadzie samoobrony przed atakiem z powietrza i używa się do tego celu  wydzielony pododdział, któremu wcześniej wyznacza się odpowiednie zadania ogniowe. Jest to z reguły pododdział nie będący bezpośrednio zaangażowany w walkę z przeciwnikiem naziemnym, niemniej jednak otwarcie ognia przez pododdział dyżurny jest niejako hasłem do włączenia się do walki z celem powietrznym przez pozostałe siły oddziału. Oczywiście włączają się do walki tylko ci ,którzy nie są zaangażowani w walce z przeciwnikiem naziemnym.

Zwalczanie celów powietrznych z broni strzeleckiej prowadzi się na wysokość ich lotu do 500 m, a z broni pokładowej wozów bojowych w granicach jej zasięgu. W granicach skutecznej odległości strzelania ogień prowadzi się tylko do celów zbliżających się.

Wartość nastawy celownika broni strzeleckiej zależna jest od wielu czynników, w głównej mierze od odległości strzelania i określa się ją w podziałkach celownika odpowiednio dla każdego rodzaju broni.

Najskuteczniejszym ogniem broni strzeleckiej do nisko lecących celów powietrznych przeciwnika jest ogień seryjny prowadzony równocześnie przez pododdział dyżurny na komendę swego dowódcy, mającego prawo wydawania stosownej decyzji otwarcia ognia. Dotyczy to dowódcy plutonu i wzwyż.

Znajomość zasad identyfikacji celów powietrznych obowiązuje wszystkich dowódców, gdyż ponoszą oni odpowiedzialność za ostrzelanie własnych statków powietrznych.

Do celów powietrznych strzela się pociskami przeciwpancerno-zapalającymi.

Celowym jest więc aby wszyscy żołnierze pododdziału dyżurnego posiadali jeden magazynek lub w przypadku obsługi km PKS taśmę (250 nb) załadowane w/w amunicją z przeznaczeniem zwalczania celów powietrznych, o użyciu którego decyduje dowódca pododdziału.

Zważywszy, że do zwalczania celów powietrznych postawa strzelecka powinna zapewniać dobre oparcie i możliwość obracania się strzelającego (w przypadku strzelania zaporą prostopadłą) najdogodniej jest strzelać z transzei, okopów, lejów, rowów, z zakrycia, w postawie strzeleckiej siedzącej, leżącej, klęczącej lub stojącej. Każdorazowo jednak o postawie decyduje sam strzelający pamiętając jednak zawsze o warunkach bezpieczeństwa. W razie strzelania z samochodu czy wozu bojowego w ruchu jako podpórki wykorzystuje się ściany skrzyni ładunkowej samochodu, burty wozu bojowego lub dach kabiny kierowcy.

W zależności od rodzaju celu powietrznego  oraz jego prędkości rozróżniamy cztery rodzaje strzelań do:

–         śmigłowców i samolotów bezpilotowych;

–         samolotów odrzutowych;

–         samolotów nurkujących na strzelającego;

–         desantu spadochronowego.

Śmigłowce i samoloty bezpilotowe zwalcza się strzelając z broni strzeleckiej z uwzględnieniem wyprzedzenia w sylwetkach celu lub wartościach kątowych, gdy cel leci defilująco oraz zaporami ogniowymi czy też z podniesionym celownikiem, gdy cel leci na strzelającego. Zasady strzelania do tych celów polegają głównie na właściwym doborze odpowiedniej nastawy celownika i określeniu wyprzedzenia liniowego - wyrażonego w sylwetkach śmigłowca – oraz kątowego podczas strzelań do samolotów bezpilotowych.

Wyprzedzenie uwzględnia się przez wysunięcie punktu celowania przed cel o odpowiednią liczbę sylwetek w kierunku lotu, natomiast strzelając do samolotów bezpilotowych wyprzedzenie uwzględnia się przez wysunięcie punktu celowania przed samolot o odpowiedni kąt wyprzedzenia w sylwetkach celu i nastawy celownika, które strzelający powinien uwzględnić w czasie strzelania określają instrukcje danej broni. Co się więc z tym wiąże, pododdziały przeznaczone do zwalczania celów powietrznych powinny być w gotowości do natychmiastowego otwarcia ognia ,a co za tym idzie, mieć celowniki nastawione przed strzelaniem, a broń z dołączonym magazynkiem załadowanym odpowiednią amunicją i zabezpieczoną.

W celu ułatwienia praktycznego ostrzelania celów powietrznych w pododdziałach dla wszystkich rodzajów broni zastosowano uproszczone metody stosowania wyprzedzeń, które w praktyce można przyjąć następująco:

a)       do śmigłowców i samolotów tłokowych:

–         podczas strzelania na odległość do 500 m, tyle sylwetek ile wynosi odległość strzelania w setkach metrów;

–         podczas strzelania na odległość ponad 500 m, tyle sylwetek ile wynosi odległość strzelania w setkach metrów razy 1,5;

b)       do samolotów bezpilotowych:

–         podczas strzelania na odległość do 500 m 5-60;

–         ...