Zestaw pytań na egzamin z geodezji inż.
1. budownictwo wieżowe, wyznaczenie odchyleń od pionowości, metodą kątową wraz z analizą dokładności
- metoda kątowa zwana kierunkową lub dwusiecznej.
- wokół budowli wieżowej zakładamy 2-5 stanowisk, najlepiej 3 i mierzymy odległości między nimi. Na każdym stanowisku mierzymy kierunki poziome na wybranych poziomach kontrolnych. Celujemy na lewą i prawą tworzącą …….. . obliczamy średnią arytmetyczną z każdej pary kierunków K=(Kl+Kp)/2.
- śrenia ta określa położenie osi budowli w poszczególnych przekrojach. Natomiast ΔK1=Ki-K1 jest różnicą pomiędzy położeniem osi poziomie l oraz na poziomie najniższym – najbliższym i pozwala z zależności ui=(ΔKi/ρ)*d obliczyć składowe wychylenia osi budowli od pionowości w kierunku prostopadłym do …… z poszczególnych stanowisk.
d- odległość pomiędzy stanowiskiem a osią obiektu.
2. budownictwo wieżowe, wyznaczenie odchyleń od pionowości metodą bezpośredniego rzutowania wraz z analizą dokładności.
Budownictwo wieżowe, wyznaczenie odchyleń od pionowości metodą bezpośredniego rzutowania wraz z analizą dokładności
Zakładając:
błąd odczytu
Źródła błędów
a) niepoziomość łaty
b) nieprostopadłość łaty
………………………………….
Metodę tę stosujemy, gdy obserwowany obiekt ma niewielkie poziome rozmiary u podstawy, jest dostępny i widoczny z co najmniej dwóch korzystnych do obserwacji kierunków, np. kominy (np. staowe)
Obserwacje kątowe zastąpione są tu liniowymi. W tym celu umieszczamy prostopadle łatę do kierunku oś budowli stanowisko.
Pomiar celujemy teodolitem na wybrany punkt i opuszczamy lunetę, odczytujemy na łacie położenie pionowej kreski krzyża.
Obserwacje prowadzimy na dwóch statycznych w każdym przekroju, a ich średnia określa położenie osi obiektu w tym przekroju.
Porównanie średnich dla poszczególnych poziomów z poziomem odniesienia pozwala określić składowe wychylenia osi prostopadłe do kierunku wcinającego.
Łata usytuowana jest w odległości „d” od stanowiska odległego o wielkość D od osi obiektu. W tej sytuacji różnica średnich odchyleń na łacie „ui” jest mniejsza D/d razy od wielkości składowej wychylenia osi obiektu U.
3. budownictwo wieżowe, opracowanie wyników pomiaru metodą analityczno- graficzną
W metodzie analityczno –graficznej korzystamy z wcześniej wykonanej metody trygonometrycznej, z wielkości pomierzonych terenie.
DANE: d- odległość do poszczególnych stanowisk, Δα- kątowe wychylenie (konieczne)
· skartowanie stanowisk obserwacji: 1,2,3
· obliczenie wartości
· wykreślenie wstęg wahań w skali 1:1
· określenie środka ciężkości trójkąta błędów.
· Odczytanie wartości wychylenia
Dokładność wychylenia określamy na podstawie pola powierzchni trójkąta błędów. Im wyżej mierzymy tym trójkąt jest większy tzn mniejsza jest dokładność. Trójkąt błędów nie występuje gdy pomiar jest bezbłędny
4. budownictwo wieżowe, opracowanie wyników pomiaru metodą analityczną (parametryczną).
Budowlami wieżowymi przyjęto nazywać takie budowle których wymiary spełniają warunek: h- wysokość budowli, b- szerokość budowli
Sposób sprawowania geodezyjnej obsługi wznoszenia budowli wieżowych uzależniony jest w decydującym stopniu od stosowanej techno logii wznoszenia. Rozstrzyga on bowiem dwie podstawowe kwestie:
a) sposób formowania żelbetowego trzonu budowli
b) sposób zorganizowania ciągów transportowo – komunikacyjnych, co decyduje o miejscu lokowania osnowy realizacyjnej.
Metoda analityczna
- obliczenie
- obliczenie wartości kątowej wychylenia
- obliczenie różnic wysokości:
Kątowe przesunięcie Δα można zapisać w postaci różniczki zupełnej:
Mnożąc przez dy/p obie strony równiania otrzymujemy:
gdzie j – stanowisko, i- poziom
Równania poprawek rozwiązujemy metodą najmniejszych kwadratów, obliczamy: Ux, Uy, U2=Ux2+Uy2
5. BUDOWNICTWO WIEŻOWE, WYMIEŃ PODSTAWOWE GRUPY CZYNNIKÓW WPŁYWAJĄCYCH DESTRUKCYJNIE NA BUDOWLĘ, OMÓW JE.
Występują 3 podstawowe grupy czynników destrukcyjnie wpływających na budowle: fizykochemiczne, mechaniczne oraz termiczne
Do czynników fizykochemicznych zaliczane są zjawiska, wywołujące zmiany strukturalne materiału konstrukcyjnego. Przede wszystkim są to zjawiska reologii i relaksacji, które powodują zmiany skurczowe i starzeniowe w materiale. Relaksacja związana jest ze zmniejszaniem się naprężeń w całach fizycznych z biegiem czasu. Reologia natomiast jest to zjawisko uwzględniające wpływ obciążeń na zachowanie się materiałów i konstrukcji z rozpatrzeniem czasu trwania tych obciążeń.
Duże znaczenie mają też wpływy chemiczne, które występują w wyniku szkodliwego oddziaływania na materiał różnego rodzaju substancji chemicznych. Związki te są zawarte przede wszystkim w spalinach, w tym szczególnie niekorzystne są związki siarki powodujące korozję materiału konstrukcyjnego. Różnego rodzaju szkodliwe procesy chemiczne prowadzą w sposób powolny do pogorszenia jakości materiału konstrukcyjnego.
Do czynników mechanicznych zalicza się: ciężar własny budowli, wpływ odkształcenia podłoża gruntowego, obciążenia wiatrem, wpływy dynamiczne (drgania), wpływ ekspoatacji górniczej. Przez ciężar własny rozumie się ciężar trzonu lub powłoki wykładziny żaroodpornej, zraszalnika lub też urządzeń dodatkowych. Ciężar ten decyduje o stateczności budowli.
Z kolei odkształcenia podłoża gruntowego mogą w konsekwencji doprowadzić do powstania przechyłu budowli. Proces ten można podzielić na trzy fazy: w I fazie osiadania fundamentu wynikają ze ścisłości gruntu, proporcjonalnej do przykładowego obciążenia Q1, Jeśli w tej fazie wystąpi zjawisko nierównomiernego osiadania podłoża gruntowego, pojawić się może przechył budowli. W II fazie obserwujemy wypieranie gruntu spod krawędzi fundamentu spowodowane obciążeniem Q2. W fazie III po przekroczeniu przez grunt naprężeń granicznych, przy obciążeniu Qgran, fundament zagłębia się w grunt mimo braku przyrostu obciążenia, a osiadanie i przechył fundamentu następuje w skutek wypierania gruntu spod fundamentu oraz utraty naturalnej struktury przez podłoże gruntowe.
Kolejnym mechanicznym czynnikiem jest wiatr. Duże powierzchnie boczne budowli wieżowych i ich znaczne wysokości sprawiają, że budowle te przejmują na siebie olbrzymie obciążenia powstałe od parcia wiatru, powodując wygięcie trzonu konstrukcji, a także nieustanne drgania budowli wieżowej.
Budowle wieżowe są wrażliwe na obciążenia dynamiczne (drgania), których źródłem mogą być: - procesy wibracyjne przeprowadzane przez człowieka w celach technologicznych
- urządzenia techniczne, wywołujące drgania skutkiem własnej pracy
- zjawiska losowe, niezależne od człowieka (np. ruchy tektoniczne)
Ostatnim czynnikiem mechanicznym są wpływy eksploatacji górniczej. Budowla znajdująca się w obszarze oddziaływania eksploatacji górniczej poddawana jest różnym rodzajom obciążeń w wyniku których wykazuje osiadanie dochodzące nawet do kilkudziesięciu centymetrów.
Do czynników termicznych, których skutkiem jest zmiana kształtu budowli wieżowej zalicza się przede wszystkim wpływ nierównomiernego nasłonecznienia. Pozorna wędrówka słońca powoduje nagrzewanie się pewnych fragmentów trzonu budowli podczas gdy inne jego fragmenty pozostają w cieniu. Proces ten powoduje wydłużanie nasłonecznionych tworzących a w konsekwencji wygięcie budowli.
6. BADANIE PROSTOLINIOWOŚCI KONSTRUKCJI METODĄ STAŁEJ PROSTEJ, DOKŁADNOŚĆ, ZASTOSOWANIA.
7. Suwnice. Metoda analityczna opracowania wyników pomiaru
Suwnica- maszyna transportowa złożona z przejezdnego ustroju i poruszającego się po nim wózka lub uciągnika. Przewozi ona ładunek w przestrzeni ograniczonej wysokością podnośników skrajnymi położeniami wciągnika lub wózka i skrajnymi ….. suwnicy.
Podział suwnic:
*mostowa (pomostowa)
*warsztatowa
8. Suwnica. Metoda analityczno- graficzna opracowania wyników pomiaru
W terenie stabilizujemy 4 punkty osnowy kontrolnej. Wyznaczamy współrzędne tych punktów na podstawie pomierzonych długości i kątów, później rzędne punktów zasygnalizowanych na belkach od płaszczyzn pionowych I-II i III-IV.
Do pomiaru stosuje się łatę układaną poziomo i prostopadle do belek, tak aby jej początek pokrywał się z oznaczonymi punktami ich osi. Na podstawie danych z pomiaru określa się odchyłki osi belek od projektowanych osi szyn. Oblicza się je w taki sposób, aby jednocześnie uzyskać dane do wyznaczenie wskaźników montażowych szyn toru suwnicowego. Wskaźniki te powinny leżeć na dwóch prostych równoległych do siebie i oddalonych o projektowany rozstaw osi szyn. W tym celu należy w zespół punktów wyznaczonych na osi belek wpasować dwie proste równoległe, odległe od siebie o projektowaną wielkość rozstawu szyn. Przy wpasowaniu stosuje się metodę spełniającą warunek minimum sumy kwadratów odchyłek osi belek od ich osi projektowanych. Opracowanie wykonuje się metodami: analityczno- graficzną oraz analityczną.
Metoda analityczno- graficzna- mając odczyty z łaty L i P obliczamy yL i yP praktyczne w układzie odniesienia. Obliczamy środek toru dla każdego zasygnalizowanego punktu [y0=(yL+yP)/2] i obliczamy wartość średnią położenia osi toru [yśr=(∑y0)/n]. Następnie obliczamy odchyłki ze wzoru: y0-yśr. Obliczne odchyłki odejmujemy od teoretycznej wartości położenia osi toru (Y0), po czym obliczamy:
YL=Y0-S/2 i YP=Y0+S/2
W końcu wyliczamy odchyłki osi belek w oznaczonych punktach od wypośrodkowanych osi teoretycznych: VYL=yL-YL ; VYP=yP-YP oraz odchyłki rozstawu osi belek w poszczególnych przekrojach VROZ=VYP-VYL
Metoda analityczna- różni się od analityczno graficznej tym że nie rysujemy wypośrodkowanej osi toru, ale obliczamy współczynniki tej osi oraz współrzędne Y0 przez podstawienie ich do odpowiednich równań poprawek. Równania układa się wg wzoru:
9. budownictwo mieszkaniowe. Wymień układy konstrukcyjne budynków, rysunek
- układ podłużny- z podłużnymi ścianami nośnymi
- układ poprzeczny- z poprzecznymi ścianami nośnymi OWT-75 W-70
- układ krzyżowy- z poprzecznymi i podłużnymi ścianami nośnymi
Technologie budowy:
- wielkoblokowe układ „3”
- wielkopłytowe układ „3”
- budownictwo tradycyjne z cegły różnego wymiaru
- budownictwo przestrzenne
10. budownictwo mieszkaniowe, co to jest montaż wymuszony i swobodny, rysunek
Montaż- to łączenie dwóch elementów. Rozróżniamy montaż wymuszony i swobodny.
Montaż wymuszony- łączenie dwóch elementów następuje poprzez wpasowanie odpowiednich złączy które ograniczają wzajemne przesuwanie się montowanych elementów. Np. montaż prefabrykatów
Montaż swobodny- to swobodne łączenie dwóch elementów bez żadnych złączy które ograniczają wzajemne przesuwanie się montowanych elementów. Przy tym montażu geodeta odgrywa ważną rolę- wpasowuje osie montowanych elementów.
11. Budownictwo mieszkaniowe. Przeniesienie wskaźników konstrukcyjnych metodą bezpośredniego rzutowania, dokładność.
Dokładność tyczenia:
m=0,9mm niepewność osi głównej teodolitu
m=0,3mm błąd celowania
m=0,4mm wprowadzenie sygnału w płaszczyźnie celu
m=0,8mm oznaczenie wskaźnika na stropie
m2=suma kwadratów tych błędów = 1,3mm
- teodolit stawiamy na stanowisku, poziomujemy, celujemy na wskaźnik wyjściowy na budynku
- w drugim położeniu lunety wyznaczamy wskaźnik na krawędzi stropu wg kreski pionowej
- każdorazowo poziomujemy teodolit
- analogicznie wyznaczamy wskaźnik z drugiej strony budynku
- wtyczyć teodolit w linię przeniesionych wskaźników i za pomocą łaty realizacyjnej wyznaczamy wskaźnik ścian zewnętrznych
Np. D=70m d=0,1m delta p= 0,001m delta p=0,7m
12. przeniesienie wskaźników konstrukcyjnych metodą biegunową (osnowa montażowa wewnętrzna).
Tyczenie wskaźników montażowych metodą biegunową odbywa się z punktów P i Q przenoszonych na strop kondygnacji roboczej za pomocą pionowników. Metoda ta polega na tym że poszczególne punkty 1’,2’,…n’ osi montażowych na kolejnych kondygnacjach wyznacza się przez odkładanie od punktów końcowych bazy Pi oraz Qi stałych kątów α1,α2,…αn oraz odcinków l1, l2, …ln wcześniej pomierzonych na poziomie zerowym. W tym celu na każdej kondygnacji nad punktami Pi oraz Qi ustawia się teodolit, który powinien być starannie zorientowany, zawsze na ten sam dobrze widoczny cel I,II,…itd. Następnie od kiedy na kierunkach wyznaczonych przez ramiona wymienionych kątów odkłada się odcinki l1,l2,…ln, których końce określają położenie punktów osiowych 1’,2’,…n. W związku z powyższym podczas lokalizacji punktów końcowych bazy pomiarowej P0 i Q0 powinny być spełnione warunki:
- z punktów końcowych bazy (P0 i Q0) muszą być dobrze widoczne na wszystkich kondygnacjach co najmniej po dwa stałe punkty służące do zorientowania teodolitu (I,II,III…)
- punkty P0 i Q0 powinny być tak zlokalizowane aby odległości do tyczonych punktów osi montażowych nie przekraczały długości taśmy 20 metrowej.
- z uwagi na to że punkty końcowe bazy pomiarowej P0 i Q0 spełniają funkcję stanowisk teodolitu, lokalizacja ich musi być taka aby osoba obsługująca instrument miała zapewnione warunki bezpiecznej i dostatecznej wygodnej pracy.
Postęp w zakresie automatyzacji obliczeń pozwala również na pewną modyfikację tej metody. Na stropie kondygnacji roboczej możemy wybrać dowolnie stanowiska P0 i Q0 a następnie metodą wcięcia wstecz (celujemy na punkty I,II,III) wyznaczamy współrzędne tych stanowisk. Ze współrzędnych stanowiska (P0 i Q0) i współrzędnych wskaźników konstrukcyjnych obliczamy wielkości liniowe l do tyczenia tych wskaźników.
Po wytyczeniu np. 1,2
Kontrola – pomiar długości
13. przeniesienie wskaźników konstrukcyjnych metodą przecięć kierunków, dokładność
Wyróżniamy 5 metod tyczenia wskaźników konstrukcyjnych:
- met. Przecięć kierunków
- met. Rzutowania
- met. Tyczenia od stałej prostej
- met. Biegunowa
- met. Laserowo – optyczna
Do tyczenia wskaźników konstrukcyjnych na kolejnych kondygnacjach powtarzalnych stosuje się zależnie od przyjętej metody obsługi geodezyjnej, następujące rodzaje osnów:
- osnowa budowlano montażowa zewnętrzna (dla stanowisk teodolitu poza budynkiem) zakładana w celu tyczenia wskaźników metodą stałej prostej, rzutowania lub przecięć kierunków;
- osnowa budowlano montażowa wewnętrzna (dla instrumentu ustawionego na stropie budynku) wyznaczana za pomocą optycznych przyrządów do pionowania lub wyznaczania teodolitem metodą wtyczania się w określone kierunki.
Metoda przecięć kierunków najczęściej stosowana jest do wyznaczenia osi stóp fundamentowych i wskaźników na półsłupkach parteru.
Podczas realizacji budynków niskich jednokondygnacyjnych i pięciokondygnacyjnych oraz budynków o średniej wysokości do 11 kondygnacji tyczenie osi montażowych lub wskaźników konstrukcyjnych odbywa się wprost z ramy geodezyjnej metodą bezpośredniego rzutowania bądź metodą tyczenia stałej prostej, albo metodą przecięć kierunków.
Tyczenie wskaźników montażowych metodą biegunową odbywa się z punktów Pi Q przenoszonych na strop kondygnacji roboczej za pomocą pionowników. Metoda ta polega na tym że poszczególne punkty 1’,2’,…,n’ osi montażowych na kolejnych kondygnacjach wyznacza się przez odkładanie dod punktów końcowych bazy Pi i Qi stałych kątów α1,α2,α3,…,αn. Oraz odcinków l1,l2,l3,…,ln wcześniej pomierzonych na poziomie zerowym. W tym celu na każdej kondygnacji nad punktami Pi i Qi ustawia się teodolit, który powinien być starannie zorientowany, zawsze na ten sam dobrze widoczny i odległy cel I, II … itd. Następnie od kiedy na kierunkach wyznaczonych przez ramiona wymienionych kątów odkłada się odcinki l1,l2,l3,…,ln których końce określają położenie punktów osiowych 1’,2’,…,n’.
W związku z powyższym podczas lokalizacji punktów końcowych bazy pomiarowej P0 i Q0 powinny być spełnione warunki:
- z punktów końcowych bazy (P0 i Q0) muszą być dobrze widoczne na wszystkich kondygnacjach co najmniej po dwa stałe punkty służące do zorientowania teodolitu (I,II,III…),
- punkty P0 i Q0 powinny być tak zlokalizowane aby odległości do tyczonych punktów osi montażowych nie przekraczały długości taśmy 20 metrowej,
- z uwagi na to że punkty końcowe bazy pomiarowej Pi oraz Qi spełniają funkcję stanowisk teodolitu, lokalizacja ich musi być taka aby osoba obsługująca instrument miała zapewnione warunki bezpiecznej i dostatecznie wygodnej pracy.
Postęp w zakresie automatyzacji obliczeń pozwala również na pewną modyfikację tej metody, plegająca na tym że na stropie kondygnacji roboczej możemy wybrać dowolnie stanowiska P i Q, a następnie metodą wcięcia wstecz (celując na punkty I,II,III) wyznaczamy współrzędne tych stanowisk. Ze współrzędnych stanowiska (P lub Q) i współrzędnych wskaźników konstrukcyjnych obliczamy wielkości kątów α i wielkości liniowe l do tyczenia tych wskaźników.
...
abdak