Budownictwo wieżowe – najczęściej stosowane technologie budowy.1).Technologia przestawna. Stosuje się przy budowie kominów wież, silosów. Budowla wznoszona jest segmentami (wys. segmentu wynosi 2,5 lub 3m). Urządzenie technologiczne do wznoszenia obiektów zawieszone jest na wieży ustawionej wewnątrz budowli. Jest ono wykonane z rur lub kształtowników stalowych. Na wieży zawieszony jest pomost roboczy, do którego podwieszone jest kołowe deskowanie, uformowane z odcinków blachy stalowej. Każdy cykl budowy obejmuje: a)nadbudowa wieży i podniesienie pomostu maszynowego; b)zwolnienie deskowania i podniesienie pomostu roboczego wraz z blachami formy zewnętrznej na wyższy poziom; 3)wykonanie zbrojenia; 4)ustawienie blach formy; zewnętrznej i wewnętrznej w projektowanym promieniu 5)zabetonowanie. 2).Technologia ślizgowa - Urządzenie do wykonania budowli projektowanego kształtu opiera się na wykonanym już fragmencie obiektu. W żelbetowej ścianie prowadzi się na całym obwodzie grube pręty ślizgowe, które stanowią oparcie dla urządzenia. Po prętach tych pełzną dźwigary hydrauliczne zapewniające ruch postępowy w 2 - 3 centymetrowych interwałach, co praktycznie stanowi ruch płynny. Technologia ślizgowa stosowana jest najczęściej przy wznoszeniu budowli o stałym przekroju poprzecznym.3).Technologia deskowania przestrzennego - Stosuje się ją do wznoszenia chłodni kominowych; polega na tym, że wraz z żelbetonowa powłoką chłodni wznoszona jest w jej wnętrzu wieża z elementów rurowych, jest to wieża ustawiona mimośrodowo(wieża przyścienna - może stanowic oparcie dla osnowy).4).Technologia klatkowa - Charakteryzuje ją stosowanie systemów automatycznego podnoszenia dla elementów pomostów obwodowych wykonanych w postaci klatek. Stosuje się ja do wznoszenia chłodni kominowych; w technologii tej wyeliminowano wieżę przyścienną zastępując ja dźwigiem ustawionym w osi pionowej chłodni. Eliminacja wieży przyściennej spowodowała utratę możliwości rozwijania osnowy realizacyjnej. Spowodowało to konieczność przeniesienia osnowy realizacyjnej na wykonany fragment ściany i zawieszenie tam deskowania.

GEODEZYJNE OPRACOWANIE PLANÓW REALIZACYJNYCH, WYMIEŃ ETAPY, OMÓW JE:Plan realizacyjny i projekty techniczne należy opracować geodezyjnie, tj. w odniesieniu do osnowy geodezyjnej określić dane liczbowe potrzebne do wyznaczenia w terenie położenia poszczególnych elementów projektowych obiektów budowlanych. Dane te powinny dotyczyć: pkt. głównych budowli, przebiegu osi, linii rozgraniczających, linii zabudowy, usytuowania obiektów budowlanych, projektowanego ukształtowania terenu.1.Ustalenie lokaln. ukł. osnowy realizacyj. i obliczeniu X ,Y; 2.Wyznaczeniu danych geodezyjnych do określenia parametrów transformacji X ,Y planu realizacyjnego na układ X,Y osnowy realizacyjnej; 3.Obliczenie X ,Y ,Z punktów określających główne elementy planu realizacyjnego; 4.Obliczeniu elementów liniowych i kątowych jak również wysokościowych służących do wytyczenia obiektu; 5.Obliczeniu elementów geodezyjnych służących do pomiarów kontrolnych.Suwnice – wymagania techniczne Aby zapewnić właściwą pracę suwnicy, osie szyn powinny być: -Prostoliniowe i równolegle do siebie, -Oddalone od siebie w płaszczyźnie poziomej o wielkość ustalona w projekcie, -Ułożone we właściwej odległości od elementów konstrukcji hali lub estakady, -Ułożone poziomo na jednej wysokości -Odchylenie w wymiarze prześwitu toru jednego w stosunku do projektu nie powinno się różnić więcej niż±5 mm, -Odchyłka osi szyny od jej osi teoretycznej nie powinna być większa niż ±2,5mm, -Wzajemna różnica poziomów główek szyn w jednym przekroju poprzecznym toru nie powinna być większa niż: na podporach ±10 mm, w przęśle ±15 mm, -Różnica poziomów główki szyny na słupach w tej samej osi podłużnej nie powinna przekraczać wartości b/1500 (b - rozstaw słupów) i nie może być większa niż 10 mm,-Wzajemne przesunięcie czoła szyn w styku, w poziomie lub w pionie, nie powinno być większe niż ± 1 mm, -Odchylenie osi górnego pasa belki podstawy od płaszczyzny pionowej przechodzącej przez środki podpór przy wysokości belki h < h/500Osnowy realizacyjne – podział wg G-3Pomiary geod związane z tyczeniem projektów w terenie należy opierac na osnowie geod.Osnowy dzielą się na 1).sytuacyjne (poziome); 2)wysokościowe (wyznaczanie wysokości charakterystycznych punktów; 3)przestrzenne X,Y,Z (osnowa budowlana, montażowa).Osnowę realizacyjną poziomą i wysokościową dzieli się na: podstawową i szczegółową.Podstawowa osn real służy do powiązania tyczonego obiektu z otaczającym go terenem i jego uzbrojeniem oraz w miarę możliwości do bezpośredniego wykonywania pomiarów realizacyjnych. Podst osnowa real powinna być nawiązana geod  do punktów wcześniej założonych w sposób umożliwiający prawidłowe określenie danych punktów w państwowym układzie współrzędnych lub wysokości.PODZIAŁ SUWNIC:Suwnica – jest samojezdnym urządzeniem transportowym, pracującym w obrębie hali produkcyjnej lub składu materiałów, elementówMaszyna transportowa złożona z przejezdnego ustroju nośnego i poruszającego się po nim wózka lub wciągnika. Przemieszcza ona ładunek w przestrzeni ograniczonej wysokością podnoszenia, skrajnymi położeniami wciągnika lub wózka i skrajnymi położeniami suwnicy.Wyróżniamy:a) suwnice bramowe- stosowane do składowania surowców, montażu dużych konstrukcji, np. stocznieb) suwnica półbramowa (półportalowa)- jako przyścienna na zewnątrz lub wewnątrz hali, służą do rozładunku, załadunku wagonów.c) przyścienne (wspornikowe)- do transportu niewielkich ciężarów.d)pomostowe- stosowane w halach produkcyjnych.
PRZENIESIENIE WSKAŹNIKÓW KONSTRUKCYJNYCH METODĄ BEZPOŚREDNIEGO RZUTOWANIA, DOKŁAD.
Metodą rzutowania można wyznaczyć osie konstrukcyjne lub linie równoległe do tych osi dla ścian zewnętrznych i wewnętrznych. Można też przenosić na kondygnację roboczą wszystkie typy osnowy wewnętrznej.W celu wyznaczenia wskaźników konstrukcyjnych na dowolnym poziomie roboczym metodą rzutowania, należy:a) ustawiony teodolit na stanowisku spoziomować i wycelować pionową kreskę siatki celowniczej na odpowiedni punkt celowania à czyli wskaźnik wyjściowy oznaczony na budynku,b) wyznaczyć w dwóch położeniach lunety wskaźnik na krawędzi stropu wg pionowej kreski siatki celowniczej teodolitu,c) za każdym razem przed rozpoczęciem pracy w danym położeniu lunety doprowadzić libelę teodolitu dokładnie do poziomu, d) z przeciwległego stanowiska wyznaczyć wskaźnik na krawędzi stropu z drugiej strony budynku.Metodą rzutowania wykonuje się również pomiary kontrolne osiowości i pionowości ścian, sklepów i innych elementów konstrukcyjnych.Zależność między odsunięciem od płaszczyzny konstrukcyjnej teodolitu i wskaźnika konstrukcyjnego.Rys.1Rys.2Prace ziemne. Wpływ ukształtowania terenu i dokł określenia objętości.Na dokładność określenia objętości składają się następujące błedy:mk-bł. ukształtowania  pow terenu; mg-bł zagęszczenia gruntów ; mw-bł dokładności materiałów wyjściowych; E=R*x; x=√(R2-a2/4); a-bok kwadratu w metodzie siatki kwadratów; błąd ze względu na ukształtowanie terenu; mvk2=Sesr=na2Esr; Błąd zagęszczania gruntów; D=Vw/Vn; Vw=Vn*D+-0,02DVn; 0,02D-ustalona tolerancja stopnia zagęszczenia; Na dokładnośc określenia objętości wpływają 1)rzedne projektowanej niwelety; 2)projektowanie spadku3)wymiary określające kształt budowli; 4)ukształtowanie terenu; 5)zagęszczenie gruntów6)dokł. materiałów wyjściowych Etapy projektu osnów realizacyjnych 1)zebranie informacji o istniejącej osnowie (300-2000m od granicy inwestycji); 2)ustalenie dokładności tyczenia ; 3)sporządzenie projektu (typ osnowy, dokładnośc pomiarów, sposób dowiązania, kryteria oceny dokł, metoda wyrównania); 4)zatwierdzenie projektu; 5)stabilizacja punktów; 6)pomiar osnowy; 7)opracowanie wyników pomiaru z oceną dokł Inwentaryzacja. Metoda indukcyjna, zasady pomiaru.Do wyznaczania głębokości rurociągów metalowych i kabli stosuje się obecnie w szerokim zakresie wykrywacze elektromagnetyczne. W celu wyznaczenia położenia przewodów podziemnych stosuje się met indukcyjną. Wykrywacz wykrywa zmienne pole elektromagnetyczne, sztucznie wytworzonego wokół poszukiwanego przewodu będącego dobrym przewodnikiem prądu elektr. Nadajnik należy ustawic nad przewodem (na powierzchni terenu) tak, aby płaszczyzna anteny nadajnika znajdowała się w przybliżeniu w pionowej płaszczyźnie osi przewodu. Aby wyznaczyc głębokość ułożenia przewodów oś anteny należy ustawic pod kątem alfa do pionowej osi uchwytu i przesuwac je w płaszczyźnie prostopadłej do uprzednio wyznaczonej trasy przewodu, aż natężenie sygnału spadnie do minimum. Głębokość g ułożenia przewodu to g=(m1+m2)/2 – (a1+a2)/2 , a gdy antenę prowadzimy blisko ziemi to g=(m1+m2)/2 Szyby windowe – zasady pomiaru, rys omówienie W punkcie A i B ustawia się pion optyczny i dwukrotnie odczytuje na łacie odległość od pionowej osi celowej do ścian szybu. Odczyty wykonuje się dla punktów 1-6 na każdym poziomie roboczym. Dla każdego przekroju oblicza się różnice między odczytami na poszczególnych kondygnacjach a średnią arytmetyczna wszystkich odczytów (dopasowaną do wymiarów projektowanych szybu).Wpasowanie polega na znalezieniu maksymalnego prostopadłościanu, który da się wpasowac w przestrzen ograniczoną ścianami szybu. Wpasowanie wykonuje się metodą graficzną lub analityczną. CO TO JEST PRZEMIESZCZNIE OBIEKTU, RODZAJE: Przemieszczenie obiektu zmiana położenia obiektu polegająca na przesunięciu, albo obrocie lub przesunięciu i obrocie, przy której wzajemne odległości wszystkich punktów obiektów nie ulegają zmianie.Rodzaje przemieszczeń: -przemieszczenia trwałe- są to przemieszczenia, które po ustąpieniu przyczyny pozostaje.-przemieszczenia nietrwałe to przemieszczenia, które po ustąpieniu przyczyny ustępują. -przemieszczenie bezwzględne punktu - jest to zmiana położenia punktu zaistniała w rozpatrywanym okresie czasu i wyrażona przez wektor przemieszczenia w stałym układzie odniesienia.(Rys 8.)-przemieszczenie względne punktu - jest to zmiana położenia punktu zaistniała w rozpatrywanym okresie czasu i wyrażona przez wektor przemieszczenia w niestałym układzie odniesienia.(Rys 9.)Δw = l’- l-przemieszczenie graniczne wielkoskalowe przemieszczenie, którego przekroczenie uniemożliwia montaż konstrukcji albo normalne użytkowania konstrukcji. Metody wyznaczania pionowych przemieszczeń przy wyznaczaniu osiadania bądź wypiętrzania budowli i gruntów stosuje się metodę niwelacji geometrycznej, met niwelacji trygonometrycznej, lub metody fotogrametryczne. Na badanym obiekcie zakłada się siec znaków geodezyjnych (reperów) zastabilizowanych w wybranych punktach. W sąsiedztwie stabilizuje się punkty wyznaczające układ odniesienia. Zmiany obiektu można wyznaczyc dwoma sposobami:1)przez wyrównanie różnic wysokości pomierzonej sieci niwelacyjnej 2)przez wyrównanie zmian różnic wysokości. W obu przypadkach wyrównaniu musi towarzyszyc badanie stałości punktów nawiązania reperów kontrolnych.

Wyznaczanie poziomych przemieszczeń budowli inżynierskichBadanie przemieszczeń prowadzi się głównie dla budowli narażonych na obciążenia jednostronne, takie jak upór wody, dużych mas ziemnych , wiatru i innych. Zależnie od charakteru obiektu stosuje się metody pomiarowe1)met stałej prostej- polega na tym, że wzdłuż budowli zakłada się określoną liczbę znaków pomiarowych usytuowanych na linii prostej. Końcowe punkty linii stabilizuje się poza obszarem występowania badanej deformacji. Punkty te muszą być zastabilizowane w miejscach gwarantujących stałośc ich położenia. Dla kontroli stałości zakłada się dodatkowe punkty odniesienia2)met triangulacji (rys)Siec kontrolna (siec obserwacyjna) – zaspół punktów odniesienia i punktów kontrolnych powiązanych ze sobą okresowo mierzonymi wielkościami w sposób uniemożliwiający wyznaczenie przemieszczeń punktów.Punkty odniesienia – punkty sieci kontrolowanych umożliwiające wyznaczenie przemieszczeń punktów kontrolowanych w układzie odniesienia oraz wyznaczające położenie tego układu.Punkty stałe – punkty odniesienia sieci kontrolnej, które nie zmieniają wzajemnego położenia względem siebie w rozpatrywanym okresie czasu.Punkty pośrednie – punkty odniesienia sieci kontrolowanej, które mogą nie zachowac stałości i służą do geodezyjnego powiązania elementów sieci kontrolnej.Punkty kontrolowane – punkty sieci kontrolnej zasygnalizowane na powierzchni obiektu, których przemieszczenia są wyznaczane okresowo w celu wyznaczenia przemieszczeń i odkształceń tego obiektu.