perfekcyjnie-dobrani.-psychologia-szczesliwych-zwiazkow full.pdf

CZĘŚĆ I

Tajemnica szczęśliwej miłości

„Kiedyś myślałem, że moja żona jest po prostu nieśmiała i musi z tego

wyrosnąć. Dziś szanuję to, że czasem chce pobyć sama, i staram się czę-

ściowo sam zaspokajać swoją potrzebę działania i spotykania się z innymi”.

„Oboje bardzo troszczymy się o nasz związek. Nie ranimy się nawzajem

i nie jesteśmy porywczy. Tajemnica tkwi w tym, że zawsze wiemy, czego

się po sobie spodziewać”.

„Mój mąż wręcz zmusza nas do tego, byśmy zawsze dyskutowali na

różne tematy. Dzięki temu nasz związek jest o wiele głębszy i daje nam

więcej zadowolenia”.

„Nie jesteśmy z tych »słodkich i milutkich« par. Oboje cieszymy się z tego,

że nasz związek w niczym nie przypomina takiego ciepłego kocyka”.

„Naszym największym wyzwaniem jest to, by być ze sobą w ciągłym

kontakcie. Gdy któreś z nas zafascynuje się jakiś nowym pomysłem,

zamykamy się z nim we własnym świecie”.

„Kiedyś zdarzyło mi się wspomnieć, że przydałaby nam się półka nad

pralką. Tego wieczoru mój partner poszedł późno spać, bo montował

tę półkę. Bez zbędnego ociągania się — po prostu to zrobił!”.

„JA O CHLEBIE, TY O NIEBIE”

Rozdział 1

„Ja o chlebie, ty o niebie”

Sylwia i Jacek wierzyli, że są dla siebie stworzeni.

Poznali się na studiach, mieli mniej więcej takie

same zainteresowania, pochodzili z podobnych

rodzin. Kiedy ułożyli sprawy związane z karierą,

wzięli ślub. Choć dobrze wiedzieli, że różnią się

pod wieloma względami, czuli też, że to właśnie

te różnice przyciągały ich do siebie. Jacek był

bardzo towarzyski, pełen entuzjazmu i nowych

pomysłów, Sylwia zaś łagodna, praktyczna i od-

powiedzialna. Każde z nich równoważyło słabości

drugiego i dopełniali swoje mocne strony. Jednak

kilka miesięcy po ślubie w ich sielankę zaczęło

stopniowo wkradać się ciągłe, wyczuwalne napię-

cie. Szybko wyszło na jaw, że w głębi duszy Sylwia

jest tradycjonalistką. Jako bardzo konserwatywna

osoba marzyła o tym, by wieść stateczne, z góry

zaplanowane życie. Pracowita, spokojna i niezwykle

sumienna w dopełnianiu wszelkich obowiązków,

w najmniejszych szczegółach planowała ich wspól-

ną przyszłość, oszczędzała pieniądze na kupno

ładnych rzeczy i zawsze z entuzjazmem mówiła

o założeniu rodziny oraz zamieszkaniu w mieście,

z którego pochodziła. Za to Jacek był uosobieniem

człowieka renesansu — wiecznie zmieniał swój

pomysł na życie i planował coś nowego. Wrodzona

przedsiębiorczość nakazywała mu bez przerwy

angażować się w nowe przedsięwzięcia, często

na granicy opłacalności. Na gruncie towarzyskim

był niezwykle otwarty, ugodowy, pełen zrozu-

mienia dla innych i wiecznie spragniony nowych

doznań. Daleko mu było do marzeń Sylwii o ustat-

kowaniu się. Chciał przemierzać z nią świat i od-

krywać nowe, nieznane im kultury.

To, co na początku przyciągało Sylwię i Jacka

do siebie, powoli przeradzało się w nieuniknioną

frustrację. Sylwia namawiała Jacka na kupno domu

w sąsiedztwie, on z kolei starał się ją przekonać, by

pożyczyli przyczepę kempingową od jego znajo-

mego i spędzili trochę czasu na podróżowaniu po

kraju. Czuł, że żona, zamiast wspierać go i zachęcać

do realizacji nowych pomysłów oraz zaspokajania

głodu wrażeń, bezustannie krytykowała go, ogra-

niczała i podważała jego autorytet. Sylwia nato-

miast, choć bardzo się starała, nie umiała dostrzec

w pomysłach Jacka niczego poza kolejnymi pro-

blemami. Zaczynała się też coraz bardziej martwić

o ich perspektywy i sytuację finansową, gdyż

w dalszym ciągu nie udawało jej się nakłonić męża,

by zaczął poważnie myśleć o przyszłości.

Starali się rozmawiać ze sobą o tym, co ich

gnębi, ale nie umieli się porozumieć, co tylko po-

tęgowało ich frustrację i sprawiało, że oboje zaj-

mowali pozycję obronną. Sylwia zaczęła się wy-

cofywać, czując, że Jacek nie wspiera jej, a co

więcej — rani ją. Ten natomiast miotał się, raz

starając się nakłonić żonę, aby dała im jeszcze

jedną szansę, a raz wypadając z domu jak burza

na kolejne spotkanie z przyjaciółmi. Po trzech la-

tach kłótni, wycofywania się i budowania między

sobą coraz wyższego muru zdecydowali w koń-

cu, że po prostu za bardzo do siebie nie pasują,

i dołączyli do grona ponad 30% małżeństw, które

biorą rozwód.

PERFEKCYJNIE DOBRANI

już widocznie musi być. Poza tym mimo że obecna

średnia długość życia znacznie przekracza tę sprzed

zaledwie kilku pokoleń (kiedy małżeństwo na całe

życie trwało około dwudziestu lat), ludzie nadal

oczekują, że przeżyją swe życie szczęśliwie u boku

jedynego, ukochanego partnera, choć może to

oznaczać nawet sześćdziesiąt wspólnie spędzonych

lat. To bardzo długo, nawet dla najwspanialszego

małżeństwa!

A czy jest coś dziwnego w tym, że przyciągają

nas osoby zupełnie od nas różne? Większość z nas,

jak Sylwia i Jacek, w niewyjaśniony sposób lgnie

do całkowicie odmiennych osób. Cechy, które

wydawały nam się takie czarujące i ekscytujące

podczas magicznego okresu zalotów, okazują się

znacznie mniej atrakcyjne, kiedy odkrywamy, że

partner jest taki na co dzień ! Zamiast rozumieć,

akceptować i doceniać ukochane osoby za to, kim

są, mimowolnie sprawiamy, że to, co nas różni,

staje się głównym źródłem frustracji, irytacji i nie-

zadowolenia. Zamiast pielęgnować nasze różnice,

sprzeciwiamy się im i staramy się jak najbardziej

upodobnić partnerów do siebie. Podkopujemy

fundamenty związku przez bezustanne krytyko-

wanie, narzekanie, obwinianie i lekceważenie cech

oraz wrodzonych skłonności ukochanych osób.

Większość par angażuje się w tę kampanię osła-

biającą relację, działając w bardzo subtelny i za-

woalowany sposób. Rzadko zdarza się, że jasno

i uczciwie odnoszą się do swojego problemu. Po

prostu przestają rozmawiać — naprawdę rozma-

wiać. Wydaje się więc, że główną przyczyną po-

rażki w związkach jest nieumiejętność porozu-

miewania się.

To żadna nowość, prawda? Jednak biorąc pod

uwagę, z ilu źródeł fachowego poradnictwa mo-

żemy w dzisiejszych czasach korzystać, dziwne

i smutne wydaje się to, że w dalszym ciągu nie na-

uczyliśmy się skutecznie porozumiewać ze swoimi

partnerami. Wielu „ekspertów” przedstawia swoje

Jak mogłyby potoczyć się sprawy, gdyby Sylwia

i Jacek umieli rozmawiać ze sobą w lepszy, bar-

dziej konstruktywny sposób? Co by się stało, gdy-

by nie tylko zrozumieli, co ich różni, ale i pod-

chodzili do tych różnic jak do czegoś, co może ich

wzbogacić? A co, jeśli zamiast starać się nawzajem

zmienić, spróbowaliby cieszyć się swoją indywi-

dualnością i ustanowić wspólną płaszczyznę po-

rozumienia? Może udałoby im się uniknąć cier-

pienia, które oboje odczuwali, i uratować swoje

małżeństwo. Być może.

Wprawdzie nie wszystkie pary są tak dalece

niedopasowane jak Sylwia i Jacek, ale zdarza się to

stosunkowo często. Według naszych ostatnich ba-

dań (rozbudowanego projektu badawczego, obej-

mującego naukową obserwację i szczegółowe wy-

wiady z parami, które brały w tym udział) ponad

40% par przyznaje, że miewa regularne problemy

w związku, co przejawia się na wiele sposobów, od

nieokreślonego niezadowolenia i rozgoryczenia,

aż po głębokie cierpienie. Większość partnerów

szczerze pragnie, by sprawy między nimi uległy

poprawie, ale ponieważ nie są nawet w stanie zro-

zumieć istoty problemu, tym bardziej nie wiedzą,

jak go naprawić. Dlaczego tak wielu ludzi jest tak

bardzo niezadowolonych? Dlaczego tak ciężko

jest sprawić, by związek dobrze funkcjonował?

Czy nie jest tak, że „miłość wszystko zwycięża”?

Oczywiście, jest wiele powodów, dla których

związki się rozpadają, ale jednym z ważniejszych

jest to, że większość osób wkracza w nowe relacje,

kiedy są jeszcze młode, niedoświadczone i same

siebie do końca nie znają, nie mówiąc już o swoich

partnerach. Kiedy doda się do tego ogromną pre-

sję wywieraną na młodych przez troskliwych ro-

dziców, przyjaciół, instytucje religijne oraz media,

które nakłaniają ich, aby jak najszybciej się „ustat-

kowali” (i pobrali), nic dziwnego, że wiele par po-

chopnie decyduje się na ślub, przyjmując, że tak

„JA O CHLEBIE, TY O NIEBIE”

ulubione teorie, które mają wyjaśnić, dlaczego tak

trudno jest zbudować i utrzymać satysfakcjonujący

związek. Większość z nich oferuje proste, szybko

działające sposoby, przypominające najnowszą

modną dietę, dzięki której zrzucisz dziesięć kilo

w tyle samo dni. Niektóre z tych metod rzeczywi-

ście przynoszą rezultaty, przynajmniej tymczasowe.

Niestety, w ostatecznym rozrachunku zawodzą,

gdyż albo nie opierają się na żadnych wartościo-

wych badaniach, albo nie w pełni rozumieją po-

stępowanie ludzi, albo też z obu tych powodów

naraz. Przekonanie o tym, że to różnica płci jest

wszystkiemu winna, napędza cały wielki przemysł.

Mężczyźni i kobiety są tak różni, że muszą wręcz

pochodzić z różnych planet! Skoro nie mówią tym

samym językiem, nie będą nim mówić i nie są

w stanie się go nauczyć, nie należy się spodziewać,

że kiedykolwiek się zrozumieją, a tym bardziej

— że kiedykolwiek uda im się nawiązać prawdziwą

komunikację.

W ich przypadku porady bazujące na różnicach

płci często okazują się trafione. Niestety, nie do

końca dają się zastosować w przypadku 60% czy

70% osób, które nie odpowiadają stereotypowi.

Skoro to nie różnice płci odpowiadają za brak

porozumienia między partnerami, czyli główne

źródło konfliktu, to w czym należy szukać przy-

czyny rozpadu związków? Odpowiedź brzmi —

w różnicach osobowości, w naszej naturze. Ludzie

nie są tacy sami. Mamy różne zasoby energii, zwra-

camy uwagę na inne rzeczy wokół nas, podejmuje-

my decyzje, opierając się na różnych przesłankach,

i odmiennie kształtujemy swoje życie, w zależności

od tego, co dla nas najkorzystniejsze. Wszystkie

te niezmiernie istotne i fundamentalne cechy skła-

dają się na całokształt naszej osobowości, czyli coś,

co w znacznej mierze wykracza poza samo pojęcie

płci. Taką właśnie wszechstronną perspektywę

możemy uzyskać dzięki doskonałemu zrozu-

mieniu Typów Osobowości.

Demaskujemy mit,

że to wszystko wina płci

Witamy we wspaniałym świecie

Typów Osobowości

Zwolennicy poglądu, zgodnie z którym płeć sta-

nowi barierę nie do pokonania na drodze do

skutecznej komunikacji, bez wątpienia uderzają

w czuły punkt niezliczonej rzeszy osób niezado-

wolonych z tego, jak układają się ich relacje z part-

nerem. Większość z nas zgadza się z tym, że ko-

biety i mężczyźni rzeczywiście się różnią , i to pod

wieloma podstawowymi względami. Część pań

odpowiada stereotypowi kobiecości, zgodnie z któ-

rym powinny być wrażliwe, uczuciowe, opiekuńcze

i otwarte, podobnie jak część mężczyzn ma typowe

cechy męskie, takie jak twardy charakter, chęć

rywalizacji, niezależność i powściągliwość w oka-

zywaniu uczuć. Jednak z naszych badań wynika,

że panie i panowie o tych typach osobowości sta-

nowią zaledwie od 30% do 40% społeczeństwa.

Istnieje spora szansa, że teoria typów osobowości

nie jest Ci obca. Może nawet udało Ci się już okre-

ślić swój typ dzięki przeczytaniu jednej z wielu

książek na ten temat, wykorzystaniu instrumentu

MBTI ( Myers-Briggs Type Indicator ) * — wskaźnika

psychologicznego do określania typu osobowości

— bądź uczestnictwu w warsztatach lub semina-

riach z tej dziedziny. W ciągu ostatnich dwudzie-

stu pięciu lat teoria typów osobowości pomogła

ponad trzydziestu milionom osób dokonać warto-

ściowej, dogłębnej analizy ich samych i innych

ludzi, dzięki czemu zaczęło im się lepiej powodzić

Nazwa Myers-Briggs Type Indicator oraz jej skrót

MBTI stanowią zarejestrowany znak handlowy wy-

dawnictwa Consulting Psychologists Press, Inc.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: