Zysk Gra W Kosci E-book.pdf

(112 KB) Pobierz

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">

Prolog

Poruszali się bezszelestnie, jak duchy. Najwyższy spośród nich,

przywódca, dawał im znaki. Uniesione ramię, dłoń otwarta. Stają.

Delikatnie i powoli zamyka dłoń. Ruszają cicho. Odsuwają się je-

den od drugiego, z szeregu tworząc ludzki łuk. Klucząc między

drzewami, zbliżają się do granicy lasu. Jednocześnie nie tracą

z oczu dłoni przywódcy. Gdy ten nagle wyprostowuje palce, za-

trzymują się w miejscu. Chowa palce, znikają za drzewami.

Nic, cisza, ani trzasku gałązki. Krzyk skowronka. Bezmyślna

galopada chmur.

Na co on czeka? Przecież widzą swoje oﬁ ary. Czują ich bezbron-

ność. Mogliby wyjść z lasu, przydusić i… Ach! Byłoby po wszyst-

kim. Jeden z obserwowanych idzie właśnie w ich stronę. Wstrzy-

mują oddech. Skrzyżowane palce zabraniają im go tknąć. Dwa-

dzieścia par oczu śledzi każdy jego ruch, dwadzieścia par uszu

słyszy strumień moczu ściekający po korze. I coś jeszcze: odcho-

dząc, pogwizduje pod nosem. Już wrócił do tamtych. Właśnie kła-

dzie się na trawie. Przywódca bez pośpiechu zwĳ a dłoń w pięść.

Wysuwa mały palec do góry. I wskazujący do góry. Wkłada je

do ust. Oblizuje. Gdy odwraca się do swych ludzi, już widzą na

9

838212277.048.png

838212277.058.png

838212277.069.png

838212277.075.png

838212277.001.png

838212277.002.png

838212277.003.png

838212277.004.png

838212277.005.png

838212277.006.png

838212277.007.png

838212277.008.png

838212277.009.png

838212277.010.png

838212277.011.png

jego ustach krew, której tak pragnie się napić. Wskazuje na jedną

z oﬁ ar — mężczyznę stojącego tyłem.

Nawet się nie bronił. Tylko ramionami osłonił twarz, widać bał

się ciosów. Bał się bólu. Nie, ich się chyba nie lękał, bo nie zamy-

kał oczu. Więc oni zatrzymali się nad nim na chwilę. Jakoś tak

dziwnie zabĳ ać, gdy oﬁ ara patrzy z bliska. Wyczuł ich zawahanie,

zaczął do nich mówić, szybko, błagalnie. Czego chciał? A czego

mógł chcieć?! Pewnie prosił o litość we wszystkich językach. Na

szczęście nie rozumieli żadnego. Przywódca uniósł w górę oby-

dwa ramiona i napawał się tą chwilą. Och, on zawsze nurza się

w strachu oﬁ ary! Może w wyobraźni już robi sobie piszczałkę

z jego kości? Nic go tak nie podnieca jak woń śmiertelnego potu,

którą wydziela człowiek widzący zbliżającą się śmierć. Zaraz bę-

dzie chciał sam przegryźć oﬁ erze tętnicę, zbliżyć na chwilę twarz

do jego twarzy. Odsuwają się, posłusznie robią mu miejsce. Po-

chyla się nad nim. Dłonią odciąga mu głowę do tyłu. I nagle, nie-

spodziewanie mężczyzna zaczyna mówić w ich języku, charczy

głosem z trudem dobywającym się z naciągniętej krtani:

— Chcesz zabrać mi życie? Ono nie należy do mnie… Sam

oddaję je memu Panu z radością! Ty weź moje ciało, krew… Uwol-

nĳ duszę z ziemskich kości!

Przywódca odskoczył od niego jak oparzony. Tylko nie to!

Oﬁ ara prosząca o śmierć to zniewaga dla oprawcy. Nie tknie go.

Trzy ruchy dłoni i jego ludzie wiedzieli, jak z nim skończyć.

838212277.012.png

838212277.013.png

838212277.014.png

838212277.015.png

838212277.016.png

838212277.017.png

838212277.018.png

838212277.019.png

838212277.020.png

838212277.021.png

838212277.022.png

838212277.023.png

838212277.024.png

838212277.025.png

838212277.026.png

I

Lato 997 r.

Cesarski obóz wojenny

pod Arneburgiem,

Stara Marchia

— Jak może smakować śmierć? — spytał O o, stojąc twarzą

w twarz ze zwierciadłem.

— A jakie to ma znaczenie, skoro ten, którego dotyka, już

o tym nie opowie? — Gerbert powiedział to cicho, ale w jego gło-

sie brzmiała twarda nuta.

O o widział odbicie twarzy mistrza w lustrze. Ze zdumie-

niem dostrzegł na niej niechętny grymas.

— Sądziłem, że go lubiłeś. — Przyjrzał się swoim brwiom,

uniesionym w górę, niemiło zaskoczonym.

— Nie. Nie lubiłem. Drażnił mnie jego pesymizm, wieczne

niezdecydowanie. Miał na twarzy wypisaną porażkę, pochylone

plecy czyniły go przegranym, starszym, niż był w istocie! Jak

każdy eremita, ciągnął za sobą woń stęchlizny, nieświeżych szat

i — wybacz, mój drogi — był zdecydowanie niedouczony! Od

jego septem artes liberales wionęło prowincją. Chwała Boga, i wiesz

o tym dobrze, O onie, nie w tym, by swą nieudolność w postępo-

waniu skryć w pustelni, lecz by przezwyciężyć lęk przed światem

i kształtować go ku uciesze Pana! Gdyby zamiast chować głowę

pod mniszym kapturem i odgniatać kolana na kamiennych po-

sadzkach Awentynu, uważniej czytał Arystotelesa, większą z tego

odnieślibyśmy korzyść — ty, ja i Pan Najwyższy przy nas!

11

838212277.027.png

838212277.028.png

838212277.029.png

838212277.030.png

838212277.031.png

838212277.032.png

838212277.033.png

838212277.034.png

838212277.035.png

838212277.036.png

838212277.037.png

838212277.038.png

838212277.039.png

838212277.040.png

838212277.041.png

Na jasną twarz O ona wystąpił rumieniec. Jednym zwinnym

susem znalazł się przy stole.

— Awentynu nie tykaj! To moja święta przystań na kapryś-

nych wodach Rzymu! Tam, gdzie się obrócisz, słychać słodką

mowę grecką: Santa Maria in Cosmedin, San Georgio in Velabro,

San Saba!… Ach! — Opadł na swoje wielkie, rzeźbione krzesło.

— Ty uwielbiasz wszystko, co greckie, mój chłopcze, a ja tylko

Arystotelesa… — głos Gerberta złagodniał, gdy podsuwał O o-

nowi puchar z winem. Kiedy byli sami, jak teraz, Gerbert czasami

pozwalał sobie na poufałość.

— Czyżby? — w głosie O ona zabrzmiała przekora, w którą

schwytał swój niedawny gniew. Przytrzymał na chwilę dłoń mi-

strza na pucharze i spojrzał na niego kpiąco.

Gerbert puścił czarę i skłonił głowę.

Na moment zapanowała cisza, przerywana jedynie odgłosami

płynącymi z głębi obozowiska. Gdzieś na jego krańcach zachryp-

nięty głos próbował intonować saską pieśń bojową, lecz szybko

i gwałtownie został uciszony. Pieśń zaczynała się od słów: „Niech

prowadzą nas bogi” i choć brzmiała tak mocno, iż nawet umarli

mogli powstawać z pola bitwy, to jednak była co najmniej niesto-

sowna w pełnym biskupów obozie pod Arneburgiem.

— Wracając do sprawy Adalberta — podjął przerwaną roz-

mowę Gerbert. — Dwukrotnie złamał prawo kanoniczne, opusz-

czając swoje biskupstwo w Pradze. Tego nie da się usprawiedli-

wić. Biskup, który nie potraﬁ nawiązać więzi ze swoją owczarnią?

Przecież jest pomazańcem Bożym! Musisz przyznać, że to kary-

godne! W jakim świetle stawia to jego zwierzchników, tych, któ-

rzy go ordynowali? Arcybiskup moguncki Willigis, jego bezpo-

średni przełożony, nie raz najadł się przez niego wstydu. Mniejsza

zresztą z Willigisem, nie o niego nam chodzi, lecz o ciebie! Wła-

dza, mój złoty chłopcze, musi zawsze okazywać się nieomylną,

nawet jeżeli popełnia drobne, właściwe ludzkiej naturze błędy.

Błędy pozostają na dole, a u szczytu władzy jesteś ty i Chrystus.

I musisz być nieskazitelny jak On.

O o skubał w zamyśleniu purpurowe frędzle kobierca, któ-

rym wysłane było jego krzesło. Czuł, że Gerbert ma rację, chociaż

12

838212277.042.png

838212277.043.png

838212277.044.png

838212277.045.png

838212277.046.png

838212277.047.png

838212277.049.png

838212277.050.png

838212277.051.png

838212277.052.png

838212277.053.png

838212277.054.png

838212277.055.png

838212277.056.png

838212277.057.png

rozmĳ a się z prawdą. Zresztą — przez chwilę łagodnie wytłu-

maczył swego nauczyciela — Gerbert jest uczonym, genialnym

teoretykiem, ale pewne niuanse ducha są mu obce. Może ma ra-

cję, ostro punktując zachowanie biskupa w świetle kanonicznego

prawa, ale mĳ a się z duchową prawdą o nim.

Ta właśnie prawda biła ze spotkania O ona z Adalbertem

przed niespełna rokiem w Moguncji. Adalbert był wówczas świeżo

po wyroku synodu papieskiego, który choć zgodnie z prawem na-

kazywał mu powrót do praskiej diecezji, zostawił jednak furtkę,

nikłe i okrutne światło wskazujące inną drogę. „Jeżeli owieczki

twej owczarni, diecezji, którą ci w imię Boże powierzyliśmy, nie

zechcą twego powrotu na biskupi stolec, możesz w zgodzie z pra-

wem świętego Kościoła udać się na misje do pogan, do ludów

barbarzyńskich nie znających imienia Pana naszego, by nieść im

światło Ewangelii Chrystusowej, chrzest i krzyż święty. Amen”.

Adalbert uczepił się tego wyroku, tej wizji siebie niosącego

słowo Boże do ludów żyjących w grzechu pogaństwa i z dnia na

dzień, na oczach O ona, zapalał się w nim żar misyjny.

Jesień, chłodne i wilgotne wieczory w Moguncji, ogień roz-

grzewający kolana, wino rozświetlające głowy, w niejedną noc

rozmawiali do świtu! Sami, służba dawno posnęła. Adalbert mu

usługiwał, przynosił koc, uzupełniał kielich, a on sam, O o, szes-

nastoletni cesarz, czuł jednocześnie zawstydzenie i słodycz, że

ten, od którego biła łuna świątobliwości, którego poważała jego

matka Teofano, usługiwał mu niczym najniższy ze sług. Adalbert,

szanowany przez świątobliwego opata Nila i świątobliwego opata

Leona, o którym nawet surowy pustelnik Romuald mówił z sza-

cunkiem, ten sam Adalbert siedział na gołej posadzce u jego stóp,

lekceważąc swą biskupią godność, i opowiadał o cieniu, przez jaki

trzeba przejść w drodze do Królestwa Niebieskiego. Och, jak do-

brze się wówczas rozumieli!

Cienie, wiecznie cienie! Ledwie co przyszła wiadomość o bun-

cie rzymian. Niewdzięcznicy! Przecież zlecił budowę najwspa-

nialszego ze swych pałaców właśnie tam, na Palatynie! Nad ni-

czym innym tak nie pracuje, jak nad przywróceniem zamarłej

świetność tego miasta, a oni…

13

838212277.059.png

838212277.060.png

838212277.061.png

838212277.062.png

838212277.063.png

838212277.064.png

838212277.065.png

838212277.066.png

838212277.067.png

838212277.068.png

838212277.070.png

838212277.071.png

838212277.072.png

838212277.073.png

838212277.074.png

Plik z chomika:

karolinahandzel1

Inne pliki z tego folderu:

Photonovel The Debt E-book.pdf (3206 KB)
Domek Trzech Kotow.pdf (151 KB)
Ebook Drzewo Laurowe Iskierki.pdf (980 KB)
Male Bure Skakadlo.pdf (1890 KB)
E-book Nagrobek Z Lastryko Czarne.pdf (254 KB)

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin