PODEPTAĆ ICH BOGA (Świadectwo katolickiego misjonarza z Chin).pdf

(WIDECTWOKTOLICKIEGOMIJONRCHIN)

"PODEPTAĆ ICH BOGA!"

Przedstawiona straszliwa historia została napisana przez jej świadka, a

zarazem uczestnika, którym był katolicki kapłan-misjonarz w Chinach,

jest wstrząsająca, jako zapis szczególnego okrucieństwa. Lecz zachwyca

także i buduje nadzwyczajną mocą wiary, której zarazem jest dowodem.

ŚWIADECTWO MISJONARZA

"...Ukląkłem na miejscu udzielania komunii i modliłem się, w oczekiwaniu na

kolejne zdarzenia. Za każdym razem, gdy słyszałem jakiś hałas w kościele lub

głośny rozkaz na ulicy, liczyłem się z bliską śmiercią. Lecz nic szczególnego

nie zdarzyło się tamtego dnia.

Nazajutrz przeżyłem niespodziewaną wizytę. "Policja" - pomyślałem sobie i

przeszły mnie już ciarki. Nie, był to tylko jeden oficer, władający doskonale

chińskim. Udzielił mi następującego pouczenia: "Proszę kontynuować swoje

zajęcie". Ofiarowałem mu wówczas jedno cygaro. Ukłonił się i wyszedł.

Kolejne dni również nie przyniosły niczego specjalnego. Żołnierze odnosili się

do mnie z rezerwą i z ciekawością patrzyli, kiedy chodziłem po ulicy.

Miesiące mijały, a ja zacząłem przyzwyczajać się do komunistycznego reżimu.

Lecz nie potrwało to długo... Pewnego letniego popołudnia, do szkoły

przyszedł inspektor w towarzystwie czterech żołnierzy. Weszli do sali bez

pukania.

Czasy zmieniły się dla Chin - orzekł głośno inspektor - i wszystkie te pobożne

przedmioty trafią zaraz do pieca. Jazda, do roboty dzieciaki... Po chwili, wraz z

żołnierzami, zaczął zdzierać ze ścian obrazy, krzyż i figurki, kładąc je na

ławkach. Następnie, rozkazał dzieciom włożyć to wszystko do kartonów i

wynieść do ubikacji. Przerażone dzieci nie ruszały się z miejsc. Szybciej -

krzyczał inspektor - bo inaczej zrobię użytek z mojego rewolweru. Lecz dzieci

okazywały ciągle ten sam opór.

W ostatniej ławce siedziała mała dziewczynka, z przygryzionymi wargami i z

rękoma złożonymi, jak figura. Ty tam, z tyłu! - wrzasnął inspektor, podążając w

jej kierunku. Grożąc i obkładając ją najgorszymi przekleństwami, usiłował

zmusić ją do wykonania rozkazu. Mała spuściła oczy, lecz nie poruszyła się.

Pozostałe dzieci były zmrożone strachem. Panowała śmiertelna cisza. Nagle,

jeden z żołnierzy wyciągnął rewolwer i strzelił w okno. Dzieci krzyknęły z

przerażenia i zaczęły płakać.

Pod szkołę podchodziło coraz więcej ludzi, zdziwionych hałasem. Inspektor

terroryzował dziewczynkę krzykiem, lecz ona nadal nie ruszała się z miejsca.

Tylko wielka łza spływała po jej policzku. Spoglądając na grupę zebranych

ludzi, rozkazał: "Sprowadźcie mi jej ojca, a potem zbierzcie wszystkich w

kościele".

SPROWADZONO OJCA DZIEWCZYNKI Z RĘKOMA ZWIĄZANYMI Z TYŁU.

W międzyczasie, kościół wypełnił się. Ojcu kazano stanąć na prawo przy

balaskach, w ten sposób, aby dokładnie widział córkę, którą przyprowadzono

na miejsce udzielania komunii. Inspektor zamruczał coś do samego siebie, a

potem głośno przemówił: "Nauczono was, że Bóg wasz jest wszechmogący i

że przebywa tu w tabernakulum. Oto pokaże wam teraz, jak was oszukiwano.

On nie może zupełnie nic! Zaraz zostanie zmiażdżony pod naszymi butami i

nawet nie piśnie!"

Żołnierze rozwalili drzwiczki tabernakulum jedną salwą strzałów. Zapanowało

kamienne milczenie. Inspektor wziął puszkę, otworzył ją i wysypał wszystkie

hostie na posadzkę w prezbiterium. " Podeptać ich Boga! - krzyknął do

żołnierzy, którzy natychmiast wykonali rozkaz. - I co powiecie teraz?" Wszyscy

wstrzymali dech. "Wierzycie nadal w to, co opowiadają wam księża?" - zwrócił

się do ojca dziewczynki: "Odpowiadaj!" "Tak, nadal wierzę" - odpowiedział

spokojnie. Rozpalony wściekłością, inspektor wrzasnął: "Dawajcie mi go tutaj!"

W tym samym momencie, zbliżył się do niego pewien podoficer i powiedział

mu coś na ucho. "Wszyscy wyjść z kościoła. Zostać ma tylko samo dziecko!" -

rozporządził inspektor, wyraźnie ugięty otrzymanym rozkazem.

Mnie samego, natomiast, zamknięto w komórce na węgiel, przylegającej do

kościoła. Wewnątrz niej znalazłem dziurę, z której mogłem obserwować

prezbiterium kościoła. Patrzyłem na rozsypane hostie i na dygocącą z

przerażenia dziewczynkę. Nie upłynęło wiele czasu, jak do kościoła weszła

jakaś kobieta, bogato ubrana, wystrojona w bransolety i pierścionki. Z

uśmiechem podeszła do małej, rozwarła ramiona i powiedziała: Cóż ci ludzie

tobie zrobili? Choć, nie zrobię ci nic złego... Dziewczynka zaczęła szlochać i

rzuciła się w ramiona nieznanej. Po chwili, obydwie opuściły kościół.

W ciemności mojego "więzienia" straciłem poczucie czasu. Modliłem się,

spałem, odczuwałem głód i bardzo bolała mnie głowa. Panowała wokół mnie

śmiertelna cisza. Przypuszczam, że był to ranek, kiedy nagle usłyszałem jakby

ciche otwieranie drzwi. I kogóż ujrzałem przez dziurkę od klucza? Moją małą

dziewczynkę, która z wahaniem podążała w stronę prezbiterium. Skupiona,

zatrzymała się, popatrzyła wokoło, zrobiła jeszcze kilka kroków, uklękła na

dwa kolana i z szacunkiem podniosła językiem jedną hostię, spożywając ją.

Gdy się podniosła, złożyła ręce i z zamkniętymi oczyma modliła się... Potem

wstała i znikła.

Prawie identyczna scena powtarzała się co ranek, będąc dla mnie jedynym

pocieszeniem w mej ciemnej kryjówce. Z niecierpliwością oczekiwałem ranka,

kiedy dziewczynka znowu przyjdzie spożyć kolejną z hostii. Piękno jej

dziecięcej sylwetki, rozpromienione oczy i jej pełne nieśmiałości kroki

wprowadzały mnie w prawdziwy zachwyt. Ileż razy jeszcze ją ujrzę?

Lecz pewnego ranka, kiedy po komunii modliła się swoim zwyczajem,

brutalnie otworzyły się drzwi. Rozległ się najpierw dziki okrzyk, a potem strzał .

Dziewczynka, wspierając się na rękach, powoli osuwała się na posadzkę.

Zbierając ostatnie siły, przyjęła językiem jeszcze jedną ze sprofanowanych

hostii. Żołnierz stanął nad nią i przyglądał się pilnie.

Po raz ostatni usiłowała się podnieść i złożyć ręce do modlitwy, lecz

bezwładnie upadła. Po kościele rozległo się głuche uderzenie jej dziecięcej

głowy o posadzkę. Żołnierz wlepił wzrok w jej martwe ciało, potem popatrzył

na rozsypane hostie i z ciężkim krokiem opuścił świątynię.

Gdy kontemplowałem jeszcze ciało młodziutkiej męczennicy, znienacka

otwarły się drzwi komórki. Ten sam żołnierz, który przed chwilą zastrzelił

dziewczynkę, oznajmił mi, że jestem wolny. Zdziwiony, podziękowałem i

natychmiast pośpieszyłem do prezbiterium. Ledwo zdążyłem uklęknąć przed

martwym ciałem, a oto żołnierz stał już nade mną.

Gdy tylko pogrzebałem ciałko męczennicy, podszedł do mnie pewien

mężczyzna, wziął mnie do samochodu i odstawił do samej granicy..."

RÓDŁODONIPL

ŁOWMTKIBOŻEJDODUZYWYBRNEJOWRTOCIKPŁN

WielubardzokrytykujeMoichkochanychynówkapłanówibikupów,anie

modliięwichintencji Pomimo,żewwieluprzypadkachto,comówiąjetto

prawdą,odpowiedzązatoprzedBogiem. Chcęodwałodkiedziecizacunku

dla kapłanów Pragnę, abycie nabrały zacunku do kapłanów, także w

odnozeniuięimówieniudonichionich

Pomyl człowieku, co by uczynił bez tego najlichzego i najgłupzego

kapłana? Ktoodpuciłbytobie grzechy?KtoprowadziłbyBoganaołtarz?

Czyżty,któryniemaztakiegoprawa?

Twojamowanicniemożeprzemienid Kilkałówkapłanaprzemieniana

ołtarzutychkilkakropelwinaikilkakruzynchleba,wPrawdziweCiałoiKrew

Mojegowiętegoyna,Jezusa Chrystusa.

TEGONIEPOTRFIĄDOKONDNWETNIOŁOWIE,KTÓRYTOJĄPRED

TRONEMTRÓJCYWITEJ. Pomylczłowiecze,jakąkarę,jakąwinęciągazna

iebieMójBokiynJezuChrytuupomniięnawetzatyminajgłupzymii

najgorszymi. Bardzoważnejet,abyciejaknajwięcejmodliliięzakapłanów

ModliięzanichbardzoniewieluTerazwtymczaienajwięcejmożewyproid

modlitwa grupowa.

Szatan-diabeł lubipopychadludzizekrajnociwkrajnodGdybymcodziennie

niepomagałakażdemuikażdejzwa,niktzwabyięnieotałrozum

człowieczeogromnąMiłodBożąPozwólcieBoguiMnie,MatceBożejna

praktycznewyrażaniemiłociwobecwa

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: