erystyka. sztuka prowadzenia sporów (miękka oprawa) full.pdf

(3349 KB) Pobierz

<!DOCTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.01//EN" "http://www.w3.org/TR/html4/strict.dtd">

Erystyka. Sztuka

prowadzenia sporów

Autor: Artur Schopenhauer

T³umaczenie: Tomasz Sapota

ISBN: 978-83-246-0972-7

Format: 122 × 194, stron: 88

Mistrzostwo s³ownej szermierki

W dzisiejszym œwiecie polityki i biznesu, a tak¿e w ¿yciu codziennym spory i dyskusje

wygrywaj¹ nie ci, którzy maj¹ racjê, lecz ci, którzy za pomoc¹ sprytnych sztuczek,

a czasem nawet bezczelnych chwytów potrafi¹ zapêdziæ przeciwnika w kozi róg.

Czêsto robi¹ to tak chytrze, ¿e ich rozmówcy nie zauwa¿aj¹ powa¿nych b³êdów

logicznych w prezentowanym rozumowaniu. Owi wspó³czeœni sofiœci graj¹ na ludzkich

emocjach i odwracaj¹ uwagê od sedna sprawy — wy³¹cznie w celu upozorowania

s³usznoœci swojej tezy. Warto poznaæ techniki stosowane przez takich wytrawnych

polemistów — niekoniecznie po to, by je stosowaæ, lecz po to, by umieæ broniæ siê

przed pu³apkami, jakie na nas zastawiaj¹.

„Erystyka” napisana zosta³a przez niemieckiego filozofa Artura Schopenhauera oko³o

1830 roku. Chocia¿ od jej powstania minê³o ponad sto siedemdziesi¹t lat, ksi¹¿ka ta

nie straci³a na aktualnoœci. Autor opisa³ w niej trzydzieœci osiem forteli stosowanych

w dyskusjach przez ludzi, którzy za wszelk¹ cenê chc¹ udowodniæ swoj¹ racjê,

bez wzglêdu na s³usznoœæ ich argumentów. To wspania³e dzie³o, pe³ne ciekawych

spostrze¿eñ i przyk³adów zaczerpniêtych z ¿ycia.

Prowadzenie sporów jest sztuk¹ — i warto siê jej nauczyæ

850904190.051.png

850904190.062.png

850904190.073.png

850904190.081.png

850904190.001.png

850904190.002.png

850904190.003.png

850904190.004.png

850904190.005.png

850904190.006.png

850904190.007.png

850904190.008.png

850904190.009.png

850904190.010.png

850904190.011.png

850904190.012.png

850904190.013.png

850904190.014.png

850904190.015.png

850904190.016.png

850904190.017.png

850904190.018.png

850904190.019.png

850904190.020.png

850904190.021.png

850904190.022.png

850904190.023.png

850904190.024.png

850904190.025.png

850904190.026.png

850904190.027.png

850904190.028.png

850904190.029.png

850904190.030.png

850904190.031.png

850904190.032.png

850904190.033.png

850904190.034.png

850904190.035.png

850904190.036.png

850904190.037.png

850904190.038.png

850904190.039.png

850904190.040.png

850904190.041.png

850904190.042.png

850904190.043.png

850904190.044.png

850904190.045.png

850904190.046.png

850904190.047.png

850904190.048.png

850904190.049.png

850904190.050.png

850904190.052.png

850904190.053.png

850904190.054.png

850904190.055.png

850904190.056.png

850904190.057.png

850904190.058.png

850904190.059.png

850904190.060.png

850904190.061.png

850904190.063.png

850904190.064.png

850904190.065.png

850904190.066.png

850904190.067.png

850904190.068.png

850904190.069.png

850904190.070.png

850904190.071.png

850904190.072.png

850904190.074.png

850904190.075.png

850904190.076.png

850904190.077.png

850904190.078.png

850904190.079.png

Wprowadzenie

7

Dialektyka erystyczna

13

Podstawa wszelkiej dialektyki

35

850904190.080.png

39

Podstawa wszelkiej dialektyki

Fortel 1

Uogólnienie. Sprawić, by twierdzenie przeciwnika

przekroczyło swą naturalną granicę, zinterpre-

tować je jak najogólniej, nadać mu jak najszerszy

zakres i uczynić przesadnym; natomiast własne

twierdzenie ograniczyć maksymalnie co do sensu,

zadbać o to, by miało ono jak najwęższy zakres,

albowiem im ogólniejszy charakter posiada po-

szczególne twierdzenie, tym częściej zostaje ono

zakwestionowane. Środkiem zaradczym jest ścisłe

sformułowanie puncti 30 bądź status controversiae 31 .

Przykład 1. Powiedziałem: „Anglicy są pierw-

szym narodem w dziedzinie dramatu”. Przeciwnik

postanowił zastosować instancję i odparł: „Jak

wiadomo, w muzyce, a więc także w dziedzinie

opery, nie zdołali oni niczego dokonać”. Odpar-

łem atak przypomnieniem, „iż muzyka nie mieści

się w pojęciu dramaturgii, to ostatnie obejmuje

bowiem tylko tragedię i komedię”, o czym mój

adwersarz doskonale wiedział, ale po prostu spró-

bował tak uogólnić moje twierdzenie, ażeby doty-

czyło ono wszelkich inscenizacji teatralnych, a więc

także operowych, a więc również muzycznych,

30 Punktu — przyp. red.

31 Stanu sporu — przyp. red.

40

Erystyka. Sztuka prowadzenia sporów

i uczynił to, by zapewnić sobie nade mną zwycię-

stwo. Niech natomiast własne twierdzenie zostanie

zawężone bardziej, niż to leżało w naszym pier-

wotnym zamiarze — o ile użyte słowa pozwalają

na taki zabieg.

Przykład 2. A mówi: „Traktat pokojowy z 1814

roku przywrócił niezależność również wszystkim

niemieckim miastom hanzeatyckim”. Z ust B pada

instantia in contrarium , iż Gdańsk został przez

ten traktat pozbawiony niezależności przyznanej

przez Bonapartego. Dyskutant A ratuje się tak

oto: „Powiedziałem: »wszystkim niemieckim mia-

stom hanzeatyckim«, a Gdańsk był polskim mia-

stem w Hanzie”. Tego fortelu uczy już Arystoteles

w Topikach (VIII, 12,11).

Przykład 3. Lamarck ( Philosophie zoologique )

odmawia polipom wszelkich odczuć, ponieważ te

zwierzęta nie mają nerwów. Wszakże niewątpliwie

postrzegają one, przenosząc się bowiem z gałęzi

na gałąź, podążają tam, skąd pada światło, a po-

nadto dopadają łupu. Dlatego też uważano, że

masa nerwów rozkłada się u nich równomiernie

w masie całego ciała, niejako stapia się z nią; po-

lipy zapewne postrzegają, ale brak im odrębnych

narządów zmysłów. Ponieważ to domniemanie

przeczy założeniu Lamarcka, jego argumentacja

41

Podstawa wszelkiej dialektyki

przedstawia się tak oto: „Wszystkie części ciała

polipa musiałyby w takim przypadku posiadać

zdolność do wszelkich odczuć, a także do poru-

szania się, wyrażania woli, myślenia; polip byłby

więc w każdym punkcie swego ciała obdarzony

wszystkimi narządami najdoskonalszego zwie-

rzęcia, każdy punkt mógłby widzieć, czuć zapach

i smak, słyszeć itd., a nawet myśleć, formułować

sądy i wnioski — każda cząstka jego ciała byłaby

doskonałym zwierzęciem i polip jako taki góro-

wałby nad człowiekiem, ponieważ każda cząstka

organizmu polipa posiadałaby te zdolności, któ-

rymi dysponuje człowiek, o ile jest istotą w pełni

ukształtowaną. Ponadto nic nie stałoby na prze-

szkodzie, aby to, co twierdzi się o polipie, odnieść

również do istoty najmniej doskonałej, a miano-

wicie do monady, oraz do roślin, które wszak także

żyją, itd.”. Autor używający takich dialektycznych

forteli daje do rozumienia, że w głębi ducha ma

świadomość niesłuszności własnych argumentów.

Skoro bowiem powiedziano: „cały ich organizm

wykazuje wrażliwość na światło, funkcjonuje więc

tak, jakby posiadał nerwy”, przypisuje on całemu

ciału umiejętność myślenia.

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

mba. kompendium pełna wersja.pdf (7082 KB)
uniwersytet donalda trumpa. przedsiębiorczość full.pdf (9031 KB)
Gabriele Dietrich typologia-osobowosci,-czyli-slow-kilka-o-cholerykach-i-innych-temperamentach full version.pdf (4645 KB)
3ds max 2009. biblia ebook.pdf (21340 KB)
po-prostu-excel-2003-pl full.pdf (64588 KB)

Inne foldery tego chomika:

Zgłoś jeśli naruszono regulamin