Spliff nr 39.pdf

WeRSJA online:

SPliFF.Pl

Gazeta Konopna

Dla osób

PełnoletniCh

GAZETA

BEZPŁATNA

#39 Maj/Czerwiec 2012

Minęło kilka tygodni i jakoś pogodziłem się z

rozczarowaniem. nauczyłem się czegoś nowego

i posłużyłem za przykład, że uprawa może się nie

udać.

Jacek Wrona od lat posługuje się tą samą

taktyką: opluwa jak może wszelkie substancje

psychoaktywne, wyżywając się bodaj najbardziej na

marihuanie.

M nich na etylowych noGach

Po jedenastu miesiącach u zwierząt, którym nie po-

dawano kannabinoidów, zaobserwowano zaburze-

nia związane z rozpoznawaniem przedmiotów, pod-

czas gdy jeden z dwóch podawanych kannabinoidów

wyeliminował ich występowanie..

G dzie te chłopy ?

strona 9

strona 16

strona 6

S.2 PRAWo

S.6 MeDYCYnA

StReFA

heMP loBBY

GRoWinG

S.12 KUltURA

S.7

S.9

S.16

Andrzej Dołecki zatrzymany

Parlamentarny zespół ds. racjonalnej

polityki przeciwdziałania narkomanii

Sejmowe realia rządzą się swoimi prawami, których nie

sposób zrozumieć zwykłemu śmiertelnikowi. Można narzekać

na tempo zmian, niektóre dziwne wypowiedzi i sposób

prezentowania sprawy przez media, ale powoli współpraca

Wolnych Konopi z Ruchem Palikota przynosi efekty.

Głębokiej Białorusi w centrum Warszawy ciąg dalszy

maja, zamiast maszerować w pochodzie, odpoczy-

wać na łonie natury, bądź zwyczajnie wylegiwać

się w łóżku, funkcjonariusze Komendy Stołecznej

Policji wparowali o świcie do mieszkania prezesa

Wolnych Konopi. Leżącą na stole gandzią nawet

się nie zainteresowali – zawinęli tylko naszego

czołowego aktywistę i na odchodnym kazali mu się pożegnać z

dziewczyną przynajmniej na 3 miesiące. Tego samego dnia odby-

wał się w Warszawie kongres Ruchu Palikota, w którym Andrzej

miał brać udział i po którym planowane były rozmowy na temat

dalszej współpracy.

kwietniu odbyło się pierwsze merytoryczne posiedze-

nie parlamentarnego zespołu, który ma się zająć na-

prostowaniem chorych przepisów regulujących kwestię

gandzi. Oprócz posłów w spotkaniu uczestniczyli przed-

stawiciele Wolnych Konopi (Stanisław Przymiotnik, Ma-

teusz Kaczmarczyk i Paweł Gorczyński), Polskiej Sieci Polityki Nar-

kotykowej (Agnieszka Sieniawska) i Gazety Konopnej Splif (Maciej

Kowalski).

Jak czytamy w regulaminie, „Celem powołania Zespołu jest:

– racjonalizacja polityki narkotykowej w Polsce

– zajmowanie stanowiska w sprawach dot. polityki narkotykowej

– przedkładanie rozwiązań dot. regulacji kwestii przeciwdziałania

narkomanii

Do zadań Zespołu należy w szczególności:

– przygotowanie projektu zmianu Ustawy o przeciwdziałaniu nar-

komanii

– edukacja parlamentarzystów na temat środków odurzających i in-

nych substancji

– prowadzenie działań zmierzających do racjonalizacji prawa dot.

polityki narkotykowej.”

Aktualnie zespół liczy 15 członków – póki co, niestety, zdominowany

został przez jedną siłę polityczną. Mamy nadzieję, że następne po-

siedzenia zespołu, w których udział będą brać bezstronni eksperci,

przyciągną także racjonalnie myślących posłów innych opcji.

W obronie Andrzeja zapowiedziano już manifestację pod Mini-

sterstwem Sprawiedliwości; swoje poparcie wyraziła też część

polityków Ruchu Palikota, którzy gotowi są złożyć stosowne

poręczenia, aby Andrzej mógł oczekiwać rozprawy na wolności.

Wątek jego zatrzymania został nawet poruszony podczas marszu

wyzwolenia konopi w Finlandii, gdzie miejscowi aktywiści prze-

kazali petycję domagającą się wyjaśnień od naszego Ambasadora.

Z naszych informacji wynika, że zebrany materiał dowodowy

jest wręcz śmieszny i tylko potwierdza polityczny charakter za-

trzymania. Podobno Dołecki został pomówiony o wprowadze-

nie znacznej ilości do obrotu wyłącznie na podstawie pomówień

dwóch zatrzymanych growerów. Co ciekawe, dwójka ta, pomimo

posiadania przez prokuraturę twardych dowodów łamania przez

nich ustawy o przeciwdziałaniu, wyszła na wolność. Dołecki, za

zakup trzech kilogramów gandzi-widmo siedzi.

Najświeższe informacje na temat losów Andrzeja znajdziecie na

specjalnej stronie na Facebook:

http://www.facebook.com/UwolnicAndrzejaDoleckiego

ReKlAMA

„Za posiadanie narkotyków siedzi

5400 osób? To o 5400 za dużo!”

kupię się na obowiązujących w Polsce przepisach.

omówię je w perspektywie i kontekście obecnej poli-

tyki karnej i społecznej. Przyznam, że mam poczucie

déjà vu – podobne tematy poruszaliśmy już rok, dwa

lata temu i w zasadzie niezbyt dużo się, moim zda-

niem, zmienia. Będę mówiła rzeczy, które być może są

kontrowersyjne, uznane za niesłuszne. Chciałabym, abyście mi Państwo

udowodnili, że ja się mylę; to będzie oznaczało, że idziemy w odpowied-

nim kierunku.

cjami jak kokaina, heroina, alkohol, amfetamina, tytoń, marihuana,

LSD, sterydy anaboliczne, extasy etc. W czasopiśmie naukowym The

Lancet z 2009 roku, opublikowano skalę poziomu szkodliwości dla

zdrowia różnych środków narkotycznych. Za najbardziej szkodliwe

uznane zostały heroina, kokaina, alkohol był na trzecim miejscu, na-

stępnie był tytoń, kilka istotnych pozycji przed marihuaną. Wiadomo,

że wpływ narkotyku na organizm i jego szkodliwość może być różna

także w zależności od takich czynników jak wiek, płeć, rasa, waga,

warunków w jakich dochodzi do jego zażycia, umiejętności, wiedzy

na temat działania środka czy celu, w jakim jest używany. Zależy to

też od tego, czy zażywany jest nałogowo czy raczej rozrywkowo, na

rozluźnienie... Nie ulega natomiast wątpliwości, że do naj-

bardziej szkodliwych zaliczony został alkohol . Potwier-

dzają to badania wykonane w 2010 roku na zlecenie Davida Nuta,

doradcy rządu brytyjskiego ds. przeciwdziałania narkomanii, który

tym razem zażądał zbadania szkodliwości narkotyku nie tylko na

użytkownika, ale i innych osób. Opublikowane także w „The Lancet”

wyniki [pisaliśmy o tym w Spliie #30 – przyp red.] wskazują, iż naj-

bardziej szkodliwy okazał się alkohol, wyprzedzając heroinę, crack,

metaamfetaminę, kokainę, nikotynę, amfetaminę. Marihuana znala-

zła się na tej liście dopiero po amfetaminie; Ecstazy i LSD były w dol-

nej końcówce tej listy. Nie ulega więc wątpliwości, iż biorąc pod uwa-

gę stopień szkodliwości za jeden z poważniejszych środków narko-

tycznych uznaje się alkohol, a następnie tytoń. Marihuana, która jest

przedmiotem naszych dyskusji i debat, jest środkiem zdecydowanie

mniej szkodliwym i przynoszącym mniej szkód innym osobom. Ro-

dzi to problem. Musimy sobie otwarcie powiedzieć, że obok chorób

sercowych, alkohol stanowi podstawowy problem zdrowotny Pola-

ków. Używanie papierosów prowadzi do znacznej ilości zejść śmier-

telnych. Około trzech tysięcy osób rocznie umiera z powodu naduży-

wania środków przeciwbólowych, które można kupić bez żadnych

recept. Nie mamy natomiast takich danych

jeśli chodzi o używanie marihuany.

for mobile !!!

Specjalne majtki idealne w podróż

ze skrytką na syntetyczny mocz

i wartościowe rzeczy

Pierwsze pytanie jest takie: gdzie w ogóle pojawiają się narkotyki i

jak mają się do problemów, z którymi się stykamy i sobie radzimy

bądź nie radzimy? Dwa lata temu, rok temu i obecnie zmagamy się

z tymi samymi problemami. Najpoważniejszym, z jakim ludzie w

Polsce mają do czynienia, jest bezrobocie. Dalej, w ramach ubóstwa

zwraca się uwagę na niesamowite rozwarstwienie społeczeństwa

i coraz wyraźniejszą przepaść między osobami bardzo bogatymi a

mniej majętnymi. Podkreślany jest też brak perspektyw i to, że rodzi

on wyuczoną bezradność. Jako problem w ramach „holizmów” po-

jawiają się różne: alkoholizm, pracoholizm, seksoholizm, zakupoho-

lizm, natomiast narkotyki i narkomania pojawiają się dopiero gdzieś

na końcu tej wyliczanki spraw trudnych. Oczywiście warto zastano-

wić się dlaczego ludzie sięgają po narkotyki i jest to niesamowite pole

do popisu dla zgłębienia jakości naszego życia. Powstaje pytanie, czy

jest ono jest zagospodarowane. W Ustawie o przeciwdziałaniu narko-

manii są przepisy, które zezwalają i wymagają działań proilaktycz-

nych, a więc tych, które będą powstrzymywały ludzi od zażywania

narkotyków.

Warto podkreślić też, że konsekwentnie i uparcie niezmiernie wy-

biórczo traktujemy rozumienie pojęcia narkotyków. Cały czas sta-

ramy się zapomnieć, udawać, że nie wiemy, że tak naprawdę jeżeli

mówimy o narkotykach, to mamy do czynienia z takimi substan-

ciąg dalszy na str. 3

ReKlAMA

Spliff Gazeta Konopna

Prawo

Przeczytaj !

Ewolucja prawa narkotykowego w Polsce

Celem niniejszej publikacji nie jest nakłanianie do

zażywania narkotyków. nadużywanie marijuany może

powodować poważne szkody zdrowotne i społeczne.

Doświadczenie pokazuje jednak, że bez względu na

status prawny zawsze znajdą się ludzie gotowi z nią

eksperymentować. Redakcja „Gazety Konopnej –

SPliFF” dokłada wszelkich starań, by obok publikowania

informacji dotyczących wykorzystania konopi,

rozpowszechniać podstawowe fakty umożliwiające

redukcję szkód zdrowotnych, społecznych i prawnych,

które mogą powstać w wyniku jej stosowania.

Jesteśmy członkiem enCoD – europejskiej Koalicji dla

Racjonalnych i efektywnych Polityk narkotykowych oraz

Deutscher hanf Verband (niemiecki Związek Konopny).

Spliff – Gazeta Konopna to periodyk wydawany w Berlinie dla Polaków

żyjących na terenie Unii europejskiej.

Jak zmieniała się ustawa o przeciwdziałaniu nar-

komanii?

W latach 80-tych można było sadzić i palić bez

przypału

W latach 90-tych sadzić już nie wolno, ale palić owszem

Po roku 2000 nie wolno już ani sadzić, ani palić.

Z niecierpliwością czekamy na to, co przyniesie bieżąca de-

kada...

Wydawca nie odpowiada za treść zamieszczanych reklam.

Zawarte w publikowanych tekstach poglądy autorów niekoniecznie

muszą odpowiadać poglądom redakcji.

Gazeta dla osób powyżej 18 lat.

Stopka Redakcyjna

Wydawca:

eurolistek ltD.

Dunkerstr. 70

10437 Berlin

mail: biuro@spliff.com.pl

mail: redakcja@spliff.com.pl

tel: 0049 30 44716668

Redakcja:

Wojciech Skura - wojtek@spliff.pl

Maciej Kowalski - maciek@spliff.pl

Współpraca:

Barbara Fisz, Robert Kania, Konoptikum, hanf Journal, Max Air, Kimo,

henk&Manne, Roland Griesehammer, ir. ing. D. Kroeze, , Jorge,

@udiomara, BBR, Sebastian Daniel, hyperreal.info

Graika:

tomasz S. Kruk - graik@spliff.pl

Foto: redakcja, toudy, internet, PM

Dystrybucja :

biuro@spliff.com.pl

Druk :

Union Druckerei Weihmar Gmbh

Reklama :

emmi@spliff.pl

Korekta :

Karolina Szczerba

Art. 2. 1. Przeciwdziałanie narkomanii realizuje się przez

odpowiednie kształtowanie polityki społecznej, gospo-

darczej, oświatowo-wychowawczej i zdrowotnej, a w

szczególności:

1) działalność wychowawczą, edukacyjną, informacyjną

i zapobiegawczą;

2) leczenie, rehabilitację i reintegrację osób uzależnio-

nych;

3) ograniczanie szkód zdrowotnych i społecznych;

4) nadzór nad substancjami, których używanie może pro-

wadzić do narkomanii;

5) zwalczanie niedozwolonego obrotu, wytwarzania,

przetwarzania, przerobu i posiadania substancji, których

używanie może prowadzić do narkomanii;

6) nadzór nad uprawami roślin zawierających substancje,

których używanie może prowadzić do narkomanii.

2. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 1–3, są finan-

sowane ze środków własnych podmiotów wykonujących

zadania w zakresie przeciwdziałania narkomanii, środ-

ków przeznaczonych na realizację programów zdrowot-

nych finansowanych z części budżetu państwa, której

dysponentem jest minister właściwy do spraw zdrowia,

oraz środków Narodowego Funduszu Zdrowia.

3. Zadania, o których mowa w ust. 1 pkt 4–6, są finanso-

wane z budżetu państwa z części pozostających w dyspo-

zycji właściwych ministrów. /

ReKlAMA

Spliff Gazeta Konopna

Prawo

„Za posiadanie narkotyków siedzi

5400 osób? To o 5400 za dużo!”

„Współczesna polityka

narkotykowa w Polsce” –

wystąpienie prof. Moniki Płatek

podczas konferencji Open

Society Institute poświęconej

dyskusji nad kształtem polityki

narkotykowej.

ciąg dalszy ze str. 1.

eśli rzeczywiście chodzi nam o zdrowie pu-

bliczne i o to, jak ludzie funkcjonują w społe-

czeństwie, to dlaczego przyjmujemy tak różne

polityki w sto-

sunku do tych

trzech narkotyków? Proszę

pamiętać, że my cały czas,

od lat, mamy około miliona

nałogowych alkoholików i

około czterech milionów ludzi nadużywających alkoholu.

Prawie wszyscy mamy skłonność do tego, aby rekreacyj-

nie, do obiadu, wypić kieliszek wina. W związku z tym

nie bardzo można jasno wytłumaczyć, dlaczego ktoś, kto

pije kieliszek wina do obiadu, jest porządną obywatelką

bądź obywatelem, natomiast ten sam obywatel/obywatel-

ka popalając papierosa marihuany staje się przestępczy-

nią/przestępcą. Mamy tutaj do czynienia z ogromną hipo-

kryzją. Nie da się już dłużej tłumaczyć, że rzecz polega

na tym, że jesteśmy przyzwyczajeni – że jeszcze w XVII

wieku płacono nam alkoholem i rozpijano naród, dlatego

żeśmy się przyzwyczaili, a z marihuaną mamy do czynie-

nia znacznie później i stąd jej zakazujemy. Taki tok rozu-

mowania przeczy wysuwanym argumentom, że jedną z

przyczyn karalności marihuany jest właśnie to, iż jest ona

szeroko rozpowszechniona.

przynieść dobre efekty. Z perspektywy zdrowia publicz-

nego, w myśl zasady „po pierwsze nie szkodzić”, nie ma

dobrego argumentu, żeby uznawać posiadanie (proszę

pamiętać, że my nie karze-

my używania, tylko posia-

danie) nawet drobnej ilości

narkotyku za przestępstwo.

Jeżeli rzeczywiście chodzi-

łoby nam o zdrowie, tzn. o

eliminację lub limitowanie warunków, w jakich dochodzi

do uzależnienia – inne powinny mieć miejsce praktyki i

rutyny. Skazywanie ludzi, wsadzanie ich do więzienia i

uznawanie za przestępców -– to na zdrowie dobrze nie

wpływa. Musimy pamiętać, że prokuratorzy, którzy oce-

niali efektywność art. 62 wyraźnie przyznawali, że art 62

nie działa, w tym sensie, że nie przeciwdziała narkomanii,

choć świetnie się nadaje do wyrabiania statystyk załatwio-

nych przez prokuraturę spraw. Wydajemy na to ogromne

ilości pieniędzy, nie mamy prawidłowych efektów zdro-

wotnych.

cięci nie tylko z rynku pracy. Musimy więc sobie wyraźnie

powiedzieć, że bardzo dużej liczbie osób, w imię zdrowia,

ograniczamy możliwości normalnego funkcjonowania w

społeczeństwie i wycinamy ich na samym początku drogi

(nie możemy udawać, że nie wiemy, że są to osoby prze-

ważnie młodsze).

”

Konsekwentnie i uparcie niezmiernie

wybiórczo traktujemy rozumienie

pojęcia narkotyków.

”

Trzeba też popatrzeć gdzie jesteśmy, gdzie działamy. Ofi-

cjalnie mówiliśmy, że wprowadzamy kary za posiadanie

po to, żeby osoby, które handlują narkotykami, nie mo-

gły tego robić swobodnie. Musimy posłuchać byłego mi-

nistra sprawiedliwości Piotra Kwiatkowskiego, który po-

wiedział bardzo wyraźnie: przed 1999 rokiem liczba osób,

która była łapana, stawiana w stan oskarżenia i osądzana

za handel narkotykami, była dużo większa niż po 2000 r.

Jesteśmy w sytuacji bardzo niskiej solidarności społecznej.

Nie mamy poczucia odpowiedzialności naszych działań

za innych. Trudno się dziwić policjantowi, prokuratorowi

i sędziemu, że w momencie, kiedy mają gotową sprawę,

odhaczoną i załatwioną, gotową szansę na awans, premię

i pochwałę ze strony swoich

przełożonych, będą oczywi-

ście działać w sposób szko-

dliwy dla młodzieży, dla

kraju i dla zdrowia, ale efek-

tywny w ich pracy. O tym

mówią sami prokuratorzy, o

tym mówi minister sprawie-

dliwości, o tym wiemy my

wszyscy.

”

ludzie sprawujący władzę mają

tendencję do tego, aby w pewnych

sytuacjach narzucać wrażenie, iż pojawiło

się nowe niebezpieczne zagrożenie.

Prezentowane jest jako niezwykle szkodliwe

i jednocześnie niemoralne.

Ktoś, kto jest skazany, uzna-

ny za przestępcę, ma znacznie

większe trudności w funkcjo-

nowaniu w społeczeństwie.

Takie osoby będą miały trud-

ności ze znalezieniem zatrud-

nienia. W prawie każdej pracy

wymagane jest przedstawie-

nia zaświadczenia o niekaral-

ności. Czy takie żądanie jest

legalne, zgodne z obowiązują-

cymi wymogami prawa? Nie,

to nie znajduje uzasadnienia

w obowiązujących przepisach.

Wymóg przedstawienia świa-

dectwa niekaralności jest uza-

sadniony w rzadkich ustawowo

wskazanych przypadkach. Teo-

retycznie więc można się sprze-

ciwić, postawić i odmówić za-

sadności żądania. Teoretycznie.

W obecnych warunkach rynku

pracy pracodawcy, a nie pra-

cobiorcy i wysokim bezrobociu

– takie stawianie się przynosi

niewielkie efekty. Dalej – oso-

ba, która jest karana, tak na-

Przyjmowanie dwóch tak bardzo różnych standardów i

polityk zmusza do zastanowienia się nad sensem i istotą

tych rozwiązań. Tendencja do różnorodności zakazów w

stosunku do różnych znana jest nie od dziś. Bywało, że

to za używanie nikotyny można było stracić nos, a nawet

i głowę. Możliwość zakazywania używek, uznając je za

niezdrowe, było dobrym pretekstem do egzekwowania i

demonstrowania władzy. Jeszcze w XVII wieku w krajach

arabskich zakazane były kawa i kawiarnie – bo pozwalały

na swobodę rozmów i spotkań, a w 1777 król Prus Fryde-

ryk tak zwany Wielki wprowadził ograniczenia licencji na

produkcję i sprowadzanie kawy; chciał przejąć ten biznes

dla siebie. Interes finansowy władcy decydował o zalece-

niach dla podwładnych. Widzimy więc, że nie chodzi o do-

brostan, o zdrowie społeczne i psychiczne – tak naprawdę

chodzi o biznes, o różne jego odmiany – raz jest politycz-

ny, innym razem – finansowy. Raz chodzi o demonstrację

różnych odcieni władzy, innym razem o różne oblicza eko-

nomicznych zysków.

”

Nic się tu nie zmieniło. Dziś

prokurator, jak przed zmia-

ną prawa, musi wykonać

swoją pracę i rozliczany jest

nie z jakości, lecz głównie

ze statystyki. Policjant tak

samo chwyta jak chwytał –

dla policjantów nic się nie

zmienia. Policjant zawsze

może podeprzeć się pra-

wem; choć prawdę mówiąc

skądinąd nakazuje mu ono

również co innego, o czym

za chwilę.

W 2005 r. podczas dyskusji nad zmianami w ustawie o

przeciwdziałaniu narkomanii padła bardzo słuszna propo-

zycja, żeby wrócić do tego, co

było przed rokiem 2000 – żeby

posiadanie drobnej ilości nar-

kotyku na własny użytek nie

prowadziło do spraw karnych

i skazań na karę. Art 62 Usta-

wy mówi, że „kto wbrew prze-

pisom ustawy posiada środ-

ki odurzające lub substancje

psychotropowe podlega karze

pozbawienia wolności do lat

3”. Ustawa nie wymaga tak naprawdę ani od sędziów, ani

od policjantów, ani od prokuratorów, aby doprowadzać

do sytuacji, w której osoby posiadające drobne ilości tra-

fiają do więzienia. Również dlatego, że w punkcie 3 tego

samego art 62, powiedziane jest, że w wypadku mniejszej

wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wol-

ności bądź pozbawienia wolności do roku. Tak naprawdę

od początku mieliśmy szansę na to, żeby wypracować po-

litykę, która korzystałaby z innych narzędzi, łącznie z wa-

runkowym umorzeniem. Mogliśmy nie doprowadzać do

sytuacji, w której bardzo duża liczba osób jest skazywana z

tego przepisu, i co więcej – przebywa w więzieniu. Tak się

nie stało. Zastanówmy się, czy powodem tego była rzeczy-

wiście troska o zdrowie i o nową politykę zdrowotna, czy

raczej marihuana zaczęła odgrywać rolę tzw. dogodnego

wroga. To koncepcja, którą w kryminologii stworzył nor-

weski uczony profesor Nils Christie. Zwrócił on uwagę na

fakt, iż ludzie sprawujący władzę mają tendencję do tego,

aby w pewnych sytuacjach narzucać wrażenie, iż pojawiło

się nowe niebezpieczne zagrożenie. Prezentowane jest jako

niezwykle szkodliwe i jednocześnie niemoralne. Jest pre-

tekstem dla uzasadnienia większej mobilizacji sił i wydat-

ków, które oficjalnie mają służyć na zwalczanie zjawiska.

Dogodny wróg stwarza dobrą wymówkę dla zaostrzenia

prawa, zgarnięcia lepszych kęsów z budżetu, stworzenia

dodatkowych ciał kontroli, ograniczenia swobód obywa-

telskich i swobody dla surowszego karania i ścigania. Do-

godny wróg ma to do siebie, że można z nim walczyć, ale

trudno go zwalczyć. Jest mało konkretny, mglisty, nie do

końca jasny dzięki czemu kontrola podejmowanych przez

władzę działań jest utrudniona.

Art 62. Ustawy jest czytel-

ny i konkretny. Pozostałe

wymagają interpretowania,

myślenia i podejmowania działań zbiorowych. Przykła-

dowo jako prokurator mogę postępowanie umorzyć przed

wydaniem postanowienia o wszczęciu śledztwa – oznacza

to jednak, że aby to zrobić, będę musiała sprawie poświę-

cić czas, zastanowić się, pomyśleć; a z czego jestem rozli-

czana – z tego, że umarzam? Bardzo dobrze, jeśli będę

miała mądrych szefów, którzy powiedzą „o to chodziło w

tej ustawie”. Ale mogę być również podejrzana o to, że się

lenię, że się migam. Dlatego trzeba się liczyć z tym, że bar-

dzo niewiele się tutaj zmieni. Nadal bowiem efektywność

prokuratury określa się wynikami, w których liczą się sta-

tystyczne słupki dotyczące skazań.

”

nie bardzo można jasno wytłumaczyć,

dlaczego ktoś, kto pije kieliszek wina

do obiadu, jest porządną obywatelką bądź

obywatelem, natomiast ten sam obywatel/

obywatelka popalając papierosa marihuany

staje się przestępczynią/przestępcą.

Mamy tutaj do czynienia z ogromną

prawdę nie może również na

dobre rozpocząć swojej wła-

snej działalności – wymaga

to bowiem przystępowania

do przetargów. Tam również

wymagane jest zaświadcze-

nie o niekaralności. W mo-

mencie więc kiedy jesteśmy

karani, praktycznie jesteśmy

i z takiej możliwości, by za-

cząć na swoim – wykluczeni. Również jeżeli chcielibyśmy

pojechać na wycieczkę obejrzeć Grand Canyon, okaże się,

że tego nie zrobimy; nie dostaniemy amerykańskiej wizy.

Odmawia się jej bowiem osobom, które tkwią w wykazie

osób karanych. Nie wstąpimy do wojska, policji, służb gra-

nicznych, nie zostaniemy nauczycielem, kierowcą TIR-ów

etc. Musimy się liczyć z tym, że skazani w związku z prze-

stępstwami narkotykami, będziemy mieli problemy nie

tylko w Polsce i w Stanach Zjednoczonych, ale również

w większości państw europejskich. Będziemy zresztą wy-

”

Rzecz następna – przestańmy udawać. Jesteśmy w kraju, w

którym ludzie mają skłonność do uzależnień. Alkoholizm

i narkomania to jedne z nich, ale bardzo wielu z nas cierpi

również na pracoholizm, seksoholizm, kompulsywny ha-

zard i parę innym holizmów.

ciąg dalszy na nastepnej str.

ReKlAMA

Jak wygląda statystyka? Nowe przepisy weszły w życie w

grudniu 2011 r., mamy niewielką wiedzę na temat tego, jak

działają. Możemy natomiast prognozować, co się stanie.

Mam nadzieję, że nie będę miała racji, lecz wydaje mi się,

że jeśli popatrzymy na to, w jakich warunkach funkcjonu-

jemy, gdzie jesteśmy i jaką mamy praktykę, to obawiam

się, że przyjęcie artykułu 62.a, który pozwala w pewnych

okolicznościach umorzyć postępowanie przed wydaniem

postanowienia o wszczęciu śledztwa, niekoniecznie musi

r edakcja G azety k onopnej s pliff poszukuje nowych autorów oraz tekstów ,

szczeGólnie z zakresu Medycznych i przeMysłowych zastosowań c annabis i

profesjonalnej uprawy . z Głoszenia prosiMy przysyłać na adres redakcja @

spliff . coM . pl

Spliff Gazeta Konopna

Prawo

Widzimy, że rzeczywiście jest potrzeba zmiany polityki

społecznej i nastawienia na to, żeby myśleć o jakości życia,

a nie tylko o tym, żeby ewentualnie leczyć. To wymaga

poważnego potraktowania przepisów, wzięcia pod uwagę

nie tylko litery, ale i ducha ustawy.

sędziowie i cała służba penitencjarna, korzystają z mojej

kieszeni, jako podatniczki. To jest mój budżet i państwa

tu zebranych, wydatki na te sfery idą bowiem z budżetu

ogólnego. Natomiast zadania podstawowe z art. 2 Usta-

wy [ patrz ramka na str. 2] wymagają ich realizacji ze

środków własnych podmiotów wykonujących działania

w zakresie przeciwdziałania narkomanii. To władza lo-

kalna ma być na tyle świadoma i mądra, by się tym zająć.

Ona ma rozumieć, że tu nie chodzi tylko – o czym mówią

kolejne przepisy, od art. 10 i następnego – że mają to być

pogadanki o szkodliwości narkotyków, które swoją drogą

też by się przydały.

ków i alkoholu. Proszę pamiętać – to, że do obiadu pijemy

wino, wcale nie oznacza, że ktokolwiek z nas stanie się

uzależnionym od alkoholu. Podobnie ktoś może rekreacyj-

nie palić papierosa z marihuany. Jeśli zostanie złapany i z

tego powodu, uznany za przestępcę ma szczególnie prze-

chlapane – skoro nie zostanie uznany za uzależnionego,

chorego to będzie tylko i wyłącznie przestępcą i nie będzie

dla niego żadnej ścieżki wyjścia.

Proszę zauważyć, że zazwyczaj mówimy przy tej ustawie

wyłącznie o artykule 62. Ustawa ma natomiast na samym

początku wyraźnie powiedziane, że przeciwdziałanie

narkomanii realizuje się poprzez odpowiednie kształto-

wanie polityki społecznej, gospodarczej, oświatowo-wy-

chowawczej i zdrowotnej. Jesteśmy w kraju, w którym stać

nas na to, żeby kupować bardzo drogie zabawki latające

dla wojska, natomiast w tym

samym czasie zamykamy

szkoły, przedszkola, księ-

garnie. Zamykamy kawiar-

nie, teatry, kluby, osiedlowe

księgarnie i w te miejsca wy-

puszczamy banki, które stać

na płacenie podwyższanych

czynszów. Kurczymy środki

na kulturę, zamykamy ope-

ry, wyrzucamy młodzież z

placów przerabianych na

parkingi, odbieramy nawet

w parkach przestrzeń społeczną, gdzie dawniej spotykali

się starsi i matki z dziećmi i oddajemy ekskluzywnym,

drogim restauracjom dostępnym dla nielicznych. Likwi-

dujemy bezwzględnie i bezmyślnie tę sferę oświatowo-

-wychowawczą i społeczną, gdzie liczy się jakość życia.

My tymczasem liczymy tylko zysk finansowy.

Każdego roku zamykamy za narkotyki 20 tysięcy ludzi.

Nie jest ważne, czy w tej chwili odsiaduje wyroki już nie

7000 osób, jak jeszcze kilka lat temu, a 5400 – to nadal jest

o 5400 za dużo. Jeśli za posiadanie narkotyków ktoś lądu-

je w więzieniu z etykietą przestępcy i przechlapanym ży-

ciem, to jest to o każdego człowieka za dużo. Spięłam się w

tej sprawie kiedyś na wizji z przedstawicielką parlamentu,

która była za karaniem więzieniem z art. 62 Ustawy jako

sprawnego środka przeciwdziałania narkomanii. Po pro-

gramie podszedł do nas pan, który obsługiwał kamerę i

opowiedział historię swojego 18 letniego – dziś 20 letniego

– brata, który za pierwszym razem dostał wyrok w zawie-

szeniu, za drugim razem dostał wyrok w zawieszeniu, ale

za trzecim razem poszedł na rok do więzienia. W pierw-

szym miesiącu został kilka razy zgwałcony, w drugim był

parę pobity, w trzecim miesiącu wciąż w więzieniu zaczął

brać narkotyki – po pół roku zwolnili go, aby mógł zacząć

się leczyć. I to nie jest historia jednostkowa. Składa się aku-

rat tak, że często osoby które biorą narkotyki są wrażliwe.

Często nie są to ludzie bez bagażu doświadczeń i siły we-

wnętrznej przydatnej na wejściu do więzienia. Są narażeni

za murami na trudności poradzenia sobie w świecie, który

rządzi się prawami wymuszającymi inne zachowania niż

te, które obowiązują na wolności. Czas więc przestać uda-

wać, że nie wiemy, że więzienie nie jest miejscem gdzie

można kogoś leczyć, zadbać o jego zdrowie psychiczne i

status społeczny oraz, że warunki w więzieniach nie służą

dobrej jakości życia, która służy przeciwdziałaniu narko-

manii.

Mając do dyspozycji prze-

pisy karne, rezygnujemy z

wysiłku, by wytłumaczyć lu-

dziom dlaczego nie powinni

sięgać po używki. Ogranicza-

jąc się do zakazów karnych

i karania, zwalniamy siebie

z obowiązku myślenia i tłu-

maczenia, dlaczego ktoś ma

naprawdę nie brać. W efek-

cie, czy wiemy, jak używanie

marihuany przeszkadza w

produkowaniu naszych włas-

nych endorfin, które się wyzwalają np. kiedy zaczynam

tańczyć? Czy my wiemy, do jakiego stopnia zażywanie

narkotyków takich jak np. marihuana bądź alkohol, pro-

wadzi do tego, że mogę popaść w depresję? Czy o tym

się mówi? Czy jest powiedziane, jak zażywanie nar-

kotyków wpływa na wypróżnianie, zatwardzenie i

trudności z przemianą materii? Tej wiedzy brak

i brak jest partnerskiej płaszczyzny wymiany

informacji i rozmowy. Jest bowiem skłonność,

tradycja i praktyka do tego, iż tam gdzie sta-

wiamy na przepisy karne i do nich się odwo-

łujemy, to pozostała, również profilak-

tyczna działalność, idzie na bok do

lamusa lub ogranicza się do działań

pozorowanych. Na działalność kar-

ną przeznaczamy pieniądze i wokół

niej realizujemy działania, które na-

zywamy przeciwdziałaniem narko-

manii. To co mnie dziwi, to że bez

przerwy mówimy o narkotykach,

a nie mówimy o nauce tańca, o

organizacjach pozarządowych, o

wycieczkach w góry i spędzaniu

czasu, które rzeczywiście pro-

wadziłyby do stworzenia jakiejś

przeciwwagi dla np. marihu-

any. Jedyne co oferujemy, to

gdy już jest za późno miejsca

leczenia dla ludzi, którzy

nadużywają narkoty-

”

trudno się dziwić policjantowi,

prokuratorowi i sędziemu, że w

momencie, kiedy mają gotową sprawę,

odhaczoną i załatwioną, gotową szansę na

awans, premię i pochwałę ze strony swoich

przełożonych, będą oczywiście działać w

sposób szkodliwy dla młodzieży, dla kraju i dla

zdrowia, ale efektywny w ich pracy.

”

Jeśli będąc policjantem czy prokuratorem, mamy do

dyspozycji (gdy rzecz dotyczy nakładu pracy) tanią,

szybką rzecz z art. 62 Ustawy, to nie będziemy ko-

rzystać ze wstępnych przepisów, które wymagają za-

angażowania się w prewencję

i uznanie, że służy jej dba-

łość o jakość życia, której

nie służy z kolei bezre-

fleksyjne stosowanie art.

62 Ustawy. Tymczasem

systematyka prawa uczy,

że na wstępie zamieszczamy

priorytety i wiążące zada-

nia Ustawy, one więc przede

wszystkim powinny być re-

alizowane. Tylko wtedy, gdy

pomimo efektywnego wdro-

żenia występuje problem, jako

środek subsydiarny, pomocniczy,

ostateczny – w grę wchodzić powi-

nien środek karny. Tyle tylko, że tu

mamy do czynienia z pewnym trikiem. Je-

śli kogoś skazujemy, policja, prokuratura,

(Monika Płatek - Profesor UW, wykłada na Wydziale Prawa i

Administracji. Jest kierowniczką Zakładu Kryminologii w in-

stytucie Prawa Karnego WPiA UW. tekst powstał w oparciu o

wystąpienie z dnia 28-03-2012)

ReKlAMA

Spliff Gazeta Konopna

hemplobby

Mamy winnego, pod szafot z nim!

Najnowszy raport Mazowieckiego Centrum Profilaktyki Uzależnień pn. „Marihuana – znaczący wzrost akceptacji wśród młodzieży”

nie pozostawia złudzeń. Nie co do niepokojącego – zdaniem autorów badań – zjawiska, ale bardziej co do przyczyn tegoż.

Specjaliści z Mazowsza zidentyfikowali je ponoć bezbłędnie.

adania przeprowadzono na 674 respondentach

z 11 miast i 9 wsi oraz małych miejscowości.

Eksperci z MCPU chcieli w ten sposób, jak sami

tłumaczą w raporcie, by wynik ich dociekań

pokazywał „wielką polaryzację poglądów na ten

tali – to byłyby to zdawkowe informacje, a nie ich potok na-

pędzany przez Palikota.

społecznościowy, ale oparty na nostalgii i wspomnieniach.

Dopiero wtedy pierwszy serwis mógł się u nas rozgościć.

Można też na tej podstawie wysnuć inny wniosek: wystarczy

głośno o czymś mówić (zamiast zwyczajowo zamiatać pod

dywan), a przedmiot dyskusji po prostu zmaterializuje się…

To nadzieja np. dla mieszkańców województwa śląskiego,

którzy od dziesięcioleci bezskutecznie walczą o dostęp do

morza. Widzicie? Wystarczy o tym po prostu głośno mówić,

a morze samo do was przyjdzie…

Dopalacze zaś uczyniły z pewnością jedno: pokazały Pola-

kom siłę substancji psychoaktywnych, że oprócz wódki i pa-

pierosa jest coś innego.

temat”.

Czyli, odrzucając na chwilę naukowy żargon: zapytaliśmy

wszelakich przedstawicieli młodzieży. Tej miejskiej i tej

wiejskiej. Wszystko po to, by nasze ustalenia były jak naj-

bliższe prawdy. I – rzecz jasna – udało się.

”

Skoro cała ta marihuana jest przez

Palikota, to trzeba pokonać Palikota

i marihuana zniknie.

”

Pozostawmy jednak na chwilę ironię i uderzmy w nieco po-

ważniejszy ton. Jakkolwiek nie obarczać Palikota czy jakie-

gokolwiek innego polityka odpowiedzialnością za wzrost

popularności tematyki narkotykowej w naszym kraju, to

należy jednoznacznie stwierdzić, że głośne mówienie o

marihuanie, o skutkach medycznych jej zażywania, czy o

zdecydowanie mniejszej sile uzależnienia (co potwierdzają

akurat nie politycy, a po prostu lekarze) niż tradycyjny u

nas alkohol lub papieros – pozostaje bezsprzeczny fakt: ta-

kie inicjatywy spowodowały, że w naszym zakłamanym kra-

ju zaczęliśmy jednej rzeczy nie zamiatać pod dywan, tylko

zaczęliśmy o tym rozmawiać. Do normalnej dyskusji droga

jeszcze pewnie daleka, ale pierwsze kroki w tym kierunku

już popełniono.

Tak więc już na początku wiemy, że być może wyniki nam

się nie spodobają, ale i tak dyskusja z nimi będzie co naj-

mniej trudna: wszak są one wiarygodne i kompletne.

Kolejna sprawa to zmiany w polityce narkotykowej przy na-

szych granicach. Przecież w Berlinie możemy posiadać do 15

gramów marihuany na własny użytek, w Czechach można

uprawiać na własny użytek, a w Słowacji najpoważniejszy

kandydat na przyszłego premiera zapowiada także stosow-

ne zmiany w prawodawstwie, by posiadanie nie było prze-

stępstwem, a wykroczeniem. To tylko najbliższe przykłady,

nie brakuje innych, także europejskich.

Już w pierwszym akapicie czterostronicowego raportu (tzn.

skróconej wersji opatrzonej stosowną adnotacją: „Powyższe

skrócone wyniki podane są jedynie w celach informacyjnych

oraz nie zastąpią ich pełnej interpretacji i omówienia doko-

nanej przez autora badań” – cytat z zachowaniem oryginal-

nej pisowni i interpunkcji) czytamy, że za taki stan rzeczy

czyli wzrost akceptacji kwestii narkotyków wśród młodych

ludzi – odpowiada m.in. Ruch Palikota, który stoi za zma-

sowaną akcją propagującą nar-

kotyki, a marihuanę w szcze-

gólności.

Rzecz jasna również te wszystkie przesłanki (razem z Pali-

kotem, ten niech już stale stoi przy tej tablicy) nie wyczer-

pują do końca zjawiska wzrostu poziomu akceptacji, czy po-

pularności marihuany wśród młodych Polaków. To sprawa

bardzo złożona, oparta na socjologicznych przesłankach,

będąca kolejnym dowodem na postępującą globalizację.

”

Coraz bardziej młodzież chciałaby

także np. stosownych lekcji w szkołach,

na których będzie można się czegokolwiek

dowiedzieć na temat narkotyków.

Naiwnością lub poszukiwa-

niem tejże u czytelników jest

sugerowanie, że gdyby nie

Palikot to sprawy narkoty-

ków w kraju nad Wisłą by nie

było. To dla nas, Polaków nie-

stety charakterystyczne: umówmy się, że głośno o czymś nie

mówimy, to być może to coś samo zniknie?

Chodzi o prosty zabieg so-

cjotechniczny: mamy ziden-

tyfikowane zagrożenie, także

okoliczności, które je deter-

minowały, a na koniec złe siły sprawcze za tym wszystkim

stojące.

Badania mazowieckich ekspertów nie pozostawiają złudzeń:

porównując sytuację sprzed półtora roku, można obserwo-

wać bezdyskusyjny wzrost liczby odpowiedzi młodych lu-

dzi dotyczący depenalizacji czy nawet legalizacji marihu-

any, powstania cofee-shopów. Ale nie tylko. Coraz bardziej

młodzież chciałaby także np. stosownych lekcji w szkołach,

na których będzie można się czegokolwiek dowiedzieć na

temat narkotyków.

”

Próba scedowania tegoż na jedną osobę to nic innego jak

manipulacja. Dzięki niej nasza podświadomość podpowiada

nam proste rozwiązanie: skoro cała ta marihuana jest przez

Palikota, to trzeba pokonać Palikota i marihuana zniknie.

To przecież nic innego jak po prostu strach przed odkry-

ciem naszego oczywistego zakłamania. Dowód? Postaraj-

my się skonstruować najprostszą definicję narkotyku: to

substancja, której zażywanie uzależnia (psychicznie lub/i

fizycznie) oraz może prowadzić do sporych kłopotów zdro-

wotnych, a nawet śmierci. Czy – idąc dalej tym tropem –

w takim razie alkohol i papieros, to również nar-

kotyki? To właśnie pytania, które winny paść

w ogólnej, szczerej rozmowie Polaków. I

fakt, że niekiedy je zadaje Palikot nie

świadczy o tym, że w ogóle ów poli-

tyk to zagadnienie wykreował. Nie.

Zagadnienie jest od lat, tylko nam

wygodnie odwracać się do niego

plecami, bo wiemy, że nie mamy

racji. A przyznanie się Polaka

do porażki, pomyłki – to Hima-

laje marzeń.

Można więc się spodziewać, że podobne, skrócone wersje ta-

kich raportów będą się pojawiać coraz częściej. Im bliżej wy-

borów i w ten sposób „pokonania” Palikota – tym ich więcej,

i to nie tylko z Mazowsza.

Barbara Fisz

W opublikowanym na początku tego roku dokumencie znaj-

dziemy również odniesienia do opinii nie tylko młodych lu-

dzi. Okazuje się (chociaż tutaj ze świeczką w ręku szukać

odnośnika na temat rodzaju próby, za pomocą której te aku-

rat dane uzyskano – jak rozumiemy wszystko znajdziemy

w kompletnej, a nie skróconej wersji raportu), że Polacy w

ogóle (nie tylko ci młodzi) źle oceniają ostatnio wywoływa-

ne dyskusje na temat narkotyków i marihuany.

Gdyby tego było mało i czytelnicy wyników badań mieli

jeszcze jakieś wątpliwości, autorzy podnoszą koronny, jak

się zdaje, argument: wśród 47 losowo wybranych pracowni-

ków ośrodków terapii uzależnień z całej Polski ok. 70 pro-

cent obserwuje wzrost problemu narkotykowego w kraju

nad Wisłą. Prawie tyle samo badanych (65 procent) twier-

dzi, że tym samym wzrosła liczba ich pacjentów, a prawie

każdy z przepytanych (90 procent) uważa, że za taki stan

rzeczy odpowiadają wszelkie kampanie promarihuanowe. A

o tym, kto za takimi kampaniami stoi – dowiedzieliśmy się

na samym początku.

Specjaliści z Mazowieckiego

Centrum Profilaktyki Uzależ-

nień na siłę pragną stworzyć

wrażenie, że kwestie narkoty-

ków i marihuany przestały być u

nas marginalne, jak tylko Palikot

wszedł do Sejmu i zaczął te swoje

bezczelne konferencje i briefingi.

Warto może niekiedy konfronto-

wać (co powinno wszak być cechą

dobrego naukowca i badacza)

swoje poglądy z innymi i tym sa-

mym nieco rozszerzyć swoją

wiedzę w danym temacie.

Wtedy eksperci z Mazow-

sza dowiedzieliby się m.in.

o dopalaczach, które można

porównywać trochę do jednego z ser-

wisów społecznościowych. Ten dzisiejszy

gigant starał się zdobyć kraj nad Wisłą już kilka ład-

nych lat temu. Bez powodzenia. Drzwi do popu-

larności internautów otworzył inny serwis, też

Wskazanie jedynego winnego staczania się trzeźwego na-

rodu polskiego w mętne otchłanie narkotyków jest dosyć

sprytnym i stosowanym od lat pod każdą szerokością geo-

”

Prawie każdy z przepytanych (90

procent) uważa, że za taki stan rzeczy

odpowiadają wszelkie kampanie

promarihuanowe

”

graficzną zabiegiem. Jeżeli mamy już problem i dopaso-

wujemy do niego (że niekiedy nie pasuje? Co z tego?) oko-

liczności i sprawców, to najlepiej jakby mieli oni konkretne

barwy polityczne. Czemu ma to służyć?

Nadbudowaniu psychologicznych zachowań, które będą na-

szej podświadomości podpowiadać, że oto jesteśmy świad-

kami spisku, globalnej manipulacji, za którą stoi wymachu-

jący swego czasu sztucznymi penisami Palikot.

ReKlAMA

Jeżeli takie hipotezy ubierzemy w naukowe ciuchy – sukces

prawie gwarantowany. Jeszcze tylko kilku dziennikarzy,

którzy powtórzą „obiektywną” prawdę i po sprawie. A po-

dawanie – mające na celu uwiarygodnienie ogólnej tezy –

wyników odpytania de facto kolegów po fachu, to tak jakby

w analizie dotyczącej istnienia Boga ów fakt sprawdzać u…

księży – 47, losowo wybranych.

Wszystkiemu zaś, co już ustalone było także na początku,

winny jest Palikot, który z bandą dewiantów i narkomanów

wszedł do Sejmu RP i od tego czasu opowiada publicznie

narkotykowe dyrdymały, jak najbardziej przyczyniając się

do popularyzacji w naszym kraju marihuany. To przez tego

polityka mamy teraz cały ten narkotykowy zgiełk. Bez nie-

go, jak dobrze rozumiem: pozbawieni telewizji, Internetu i

zamknięci w światopoglądowych więzieniach młodzi Pola-

cy nigdy nie dowiedzieli by się o narkotykach i marihuanie.

A nawet, jakby coś tak przypadkiem usłyszeli, czy przeczy-

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: