Robert Ludlum - Plan Ikar Tom 1.pdf - Robert Ludlum - gato6822

Robert Ludlum

PLAN IKAR

Tom I

Przełożył: Wiktor T. Górny

Warszawa 1992

Tytuł oryginału"The Icars Agenda"

* * *

Jamesowi Robertowi Ludlumowi

Witaj Przyjacielu

Niech Ci się w życiu wiedzie

* * *

Prolog

Sylwetka mężczyzny przemknęła do wnętrza ciemnego, pozbawionego okien pokoju.

Zamknąwszy drzwi, postać szybkim krokiem przeszła po omacku po nieskazitelnie czystej,

pokrytej czarnym winylem podłodze do mosiężnej lampki z lewej strony. Mężczyzna włączył

światło; w wąskim, wyłożonym boazerią gabinecie zaroiło się od cieni. Pokój był mały i

ciasnawy, ale nie pozbawiony ornamentów. Jednak objets d'art nie pochodziły ze

starożytności ani też z przełomowych okresów sztuki nowożytnej, lecz stanowiły

najnowocześniejszy sprzęt zaawansowanej technologii. "Prawa ściana lśniła odblaskami

najszlachetniejszej stali, a cicho mruczące urządzenie wentylacyjne usuwające kurz

zapewniało nieskazitelną czystość. Właściciel i jedyny użytkownik tego pokoju podszedł do

krzesła przed komputerem i usiadł. Nacisnął wyłącznik i gdy ekran ożył, wystukał na

klawiaturze hasło. Jaskrawozielone literki natychmiast odpowiedziały: - DOKUMENT

MAKSYMALNIE ZABEZPIECZONY PODŁĄCZEŃ ZEWNĘTRZNYCH BRAK MOŻNA

PISAĆ Postać zgarbiła się nad klawiaturą i w gorączkowym napięciu zaczęła wprowadzać

dane.

„Rozpoczynam ten dziennik teraz, bowiem następujące wydarzenia zmienią zapewne losy

całego narodu. Pewien człowiek pojawił się pozornie znikąd jako poczciwy, nieświadomy

swego powołania ani przeznaczenia Mesjasz. Los wyznaczył mu misję, której nie ogarnie

rozumem i jeśli moje przewidywania są trafne, w dzienniku tym opiszę dzieje jego podróży...

Jej początek mogę sobie tylko wyobrazić, lecz wiem, że zaczęła się w chaosie...”

* * *

KSIĘGA I

Rozdział 1

Maskat, Oman. Bliski Wschód Wtorek, 10 sierpnia, 18:30

Wzburzone wody Zatoki Omańskiej zwiastowały sztorm pędzący przez Cieśninę Ormuz ku

Morzu Arabskiemu. Porę zachodu słońca oznajmiały modły wznoszone w minaretach

przenikliwym, nosowym dyszkantem przez brodatych muezinów. Niebo ciemniało pod

czarnymi, burzowymi kłębami, nadciągającymi złowrogo jak rozjuszone potwory. Dwieście

mil dalej, na drugim brzegu morza, w Pakistanie, błyskawice raz po raz zapalały wschodni

horyzont nad górami Makran w Turbacie. Na północy, za granicą z Afganistanem, nadal

trwała okrutna wojna. Na zachodzie wrzała jeszcze bardziej bezsensowna wojna, w której

walczyły dzieci prowadzone na śmierć przez obłąkanego tyrana Iranu. Na południu zaś leżał

Liban, gdzie zabijano się bez skrupułów i gdzie każde ugrupowanie w religijnym zaślepieniu

nazywało przeciwników terrorystami, gdy w istocie wszystkie bez wyjątku uprawiały

barbarzyński terroryzm. Bliski Wschód płonął, tam zaś, gdzie niegdyś udawało się zapobiec

pożogom, zabiegi te okazywały się już nieskuteczne. Gdy wody Zatoki Omańskiej wściekle

pomrukiwały tego wczesnego wieczora, a niebo obwieszczało wybuch szału, ulice Maskatu,

stolicy sułtanatu Oman, nie odbiegały nastrojem od nadchodzącej burzy. Po modlitwach

tłumy zebrały się na powrót z płonącymi pochodniami, wylęgając z bocznych uliczek i

mrocznych zaułków. W histerycznym zapamiętaniu kolumna skierowała się ku celowi

protestu - oświetlonym reflektorami bramom Ambasady Stanów Zjednoczonych. Zdobiony

różową sztukaterią fronton patrolowały obdarte, długowłose dzieciaki, ściskające niezdarnie

broń automatyczną. Naciśnięcie spustu oznaczało śmierć, lecz w swym szaleńczym fanatyzmie

wyrostki nie dostrzegały tej ostateczności, nauczono ich bowiem, że nie istnieje coś takiego jak

śmierć, bez względu na to, co sami widzieli na własne oczy. Nagroda za męczeństwo była dla

nich wszystkim, a im boleśniejsza ofiara, tym bardziej błogosławiony męczennik - cierpienie

wroga nie liczyło się wcale. Ślepota! Obłęd! Mijał właśnie dwudziesty, drugi dzień tego

szaleństwa, dwadzieścia jeden dni, odkąd cywilizowany świat kolejny raz stanął w obliczu

ślepego szału. Burza fanatyzmu w Maskacie przyszła nie wiadomo skąd, lecz raptem ogarnęła

całe miasto i nikt nie wiedział dlaczego. Nikt prócz garstki specjalistów obeznanych z

ciemnymi arkanami podstępnych insurekcji, prócz kobiet i mężczyzn, którzy całymi dniami i

nocami przeprowadzali badania, analizy, aż w końcu dokopywali się do korzeni

zorganizowanej rewolty. Kto? Po co? Czego chcą i jak ich powstrzymamy? Fakty: Schwytano

dwustu czterdziestu siedmiu Amerykanów i pod lufami automatów przetrzymywano jako

zakładników. Jedenastu zastrzelono, a ich ciała wylatywały przez okna ambasady z brzękiem

tłuczonego szkła, każdy zabity z innego okna. Ktoś powiedział tym dzieciom, jak podkreślać

egzekucje elementem zaskoczenia. Przed żelaznymi bramami zahipnotyzowani krwią

fanatycy z wrzaskiem zbierali wśród podekscytowanego tłumu zakłady. Które okno następne?

Czy poleci trup mężczyzny, czy kobiety? Ile stawiasz? Nie zwlekaj! Na dachu ambasady, pod

gołym niebem znajdował się luksusowy basen, okolony ażurowym, arabskim ogrodzeniem,

którego konstrukcja bynajmniej nie przewidywała ochrony przed kulami. Właśnie wokół tego

basenu klęczeli rzędami zakładnicy, a grupki ciemięzców krążyły z pistoletami

automatycznymi wycelowanymi w ich głowy. Dwustu trzydziestu sześciu przerażonych,

wycieńczonych Amerykanów czekających na egzekucję. Szaleństwo! Decyzje: Mimo

szlachetnych ofert Izraelczyków, nie wolno ich w to mieszać! To nie lotnisko Entebbe i przy

całym szacunku dla izraelskiego kunsztu antyterrorystycznego, rozlew krwi w Libanie

sprawiał, że każda próba interwencji Izraela zostałaby przyjęta przez Arabów ze wstrętem:

oto Stany Zjednoczone opłaciły terrorystów, by zwalczali terrorystów. Nie ma mowy.

Oddziały szybkiego reagowania? Któż wspiąłby się na cztery piętra albo zeskoczył ze

śmigłowców na dach i zdążył powstrzymać egzekucje, gdy .kaci tylko czekali na sposobność,

aby zginąć męczeńską śmiercią? Blokada morska i gotowy do inwazji Omanu batalion

piechoty morskiej? Cóż by to dało oprócz demonstracji miażdżącej przewagi? Wszak sułtan i

jego ministrowie byli ostatnimi ludźmi na ziemi, którym zależałoby na rzezi w ambasadzie.

Pokojowo nastrojona Policja Królewska usiłowała stłumić histerię, ale gdzież jej do

grasujących, dzikich watah agitatorów. Po latach spokoju w mieście nie umiała się odnaleźć w

tym chaosie; z kolei przerzucenie Armii Królewskiej z granic jemeńskich mogło wywołać

fatalne następstwa. Oddziały wojska patrolujące ten rezerwat międzynarodowego terroryzmu

brutalnością nie ustępowały swoim wrogom. Nie dość, że wraz z ich powrotem do stolicy

tereny graniczne nieodwołalnie obróciłyby się w perzynę, to ulicami Maskatu popłynęłaby

krew, a rynsztoki zatkałyby się trupami zarówno niewinnych, jak i złoczyńców. Szach mat.

Rozwiązania: Ulec żądaniom oprawców? Wykluczone, o czym wiedzieli prowokatorzy, lecz

nie ich marionetki - wyrostki, które święcie wierzyły w wykrzykiwane, dźwięczne slogany. Za

żadną cenę rządy Europy i Bliskiego Wschodu nie pozwoliłyby sobie na uwolnienie przeszło

8000 terrorystów z takich ugrupowań jak Czerwone Brygady, OWP, BaaderMeinhof, IRA i

całe kopy ich zwaśnionego, plugawego potomstwa. Tolerować bez końca rozgłos,

wszędobylskie kamery i tomy artykułów przykuwających uwagę świata do tych żądnych

reklamy fanatyków? Dlaczego nie? Nieustający rozgłos powstrzymywał niewątpliwie dalsze

egzekucje zakładników, "czasowo zawieszone", aby "państwa wyzyskiwaczy" miały czas na

podjęcie decyzji. Blokada informacyjna rozjuszyłaby jedynie zacietrzewionych kandydatów

na męczenników. Cisza stworzyłaby potrzebę szoku. Szok idzie na pierwsze strony gazet, a

mord najskuteczniej wywołuje szok. Kto? Co? Jak? Kto...? Oto zasadnicze pytanie, na które

odpowiedź przyniosłoby rozwiązanie - rozwiązanie konieczne w ciągu najbliższych pięciu dni.

Egzekucje zawieszono na tydzień, a dwa dni już upłynęły na gorączkowych dyskusjach

zebranych w Londynie szefów służb wywiadowczych sześciu krajów. Wszyscy przybyli

samolotami ponaddźwiękowymi zaledwie kilka godzin po podjęciu decyzji ścisłego

współdziałania, każdy z nich bowiem doskonale zdawał sobie sprawę, że jego ambasada może

być następna. Pracowali bez przerwy czterdzieści osiem godzin. Wyniki: Oman pozostał

zagadką. Kraj ten uważano do tej pory za ostoję stabilności na Bliskim Wschodzie; sułtanat z

wykształconym, światłym przywództwem, z rządem na tyle reprezentatywnym, na ile

pozwalała święta muzułmańska rodzina. Władcy pochodzili z uprzywilejowanego rodu, który

potrafił wszakże uszanować to, czym obdarzył ich Allach - nie tylko gwoli szczodrego

dziedzictwa, lecz także z powodu poznania odpowiedzialności, w drugiej połowie

dwudziestego wieku. Wnioski: Insurekcja została zaprogramowana z zewnątrz. Najwyżej

dwudziestu z przeszło dwustu obszarpanych, rozwrzeszczanych gówniarzy zidentyfikowano

jako obywateli omańskich. Toteż oficerowie służb tajnych wraz z informatorami w każdym z

ekstremistycznych ugrupowań osi Morze Śródziemne - Bliski Wschód niezwłocznie

przystąpili do pracy, odnawiając kontakty, nie szczędząc bakszyszu ani pogróżek.

- Kto za tym stoi, Aziz? Tylko garstka pochodzi z Omanu i większość z nich to prostaczki. Nie

bądź głupi, Aziz. Pożyj jak sułtan. Cena nie gra roli. Nie pożałujesz!

- Masz sześć sekund, Mahmet! Za sześć sekund twoja prawa ręka będzie leżeć na podłodze i to

bez nadgarstka! Potem poleci lewa, Odliczam, złodzieju. Gadaj! Sześć, pięć, cztery...Krew.

Nic. Zero. Obłęd. I nagle przełom. Dokonał się za sprawą sędziwego muezina, kapłana,

którego słowa i pamięć były tak chwiejne jak chwiałoby się jego mizerne ciało smagane

pędzącym teraz od Cieśniny Ormuz wichrem. - Nie szukajcie tam, gdzie podpowiada wam

logika. Szukajcie gdzie indziej.

- Gdzie?

- Tam, gdzie żalów nie zrodziła bieda ani zacofanie. Tam, gdzie Allach nie skąpił łask na tym

Świecie, choć może nie na drugim. - Proszę jaśniej, najczcigodniejszy muezinie.

- Allach nie życzy sobie takiej jasności stań się wola Jego! Może On nie jest stronniczy -

niechaj więc tak zostanie.

- Ależ na pewno macie powody, czcigodny muezinie, żeby mówić to, co mówicie!

- Allach dał mi powody, przeto stań się wola Jego.

- A jak to było?

- Pogłoski szemrane w zakamarkach meczetu. Szepty, którym Prorok kazał dojść mych

starych uszu. Mam tak słaby słuch, że nie powinienem był nic usłyszeć, gdyby Allach nie

zawyrokował inaczej. - Cóż więcej wiadome?

- Szepty mówią o tych, co skorzystają z rozlewu krwi.

- Kto?

- Nie słychać żadnych nazwisk, żadnych znanych osobistości. - A może jakieś ugrupowanie,

organizacja? Błagam! Sekta, kraj, naród? Szyici, Saudyjczycy...Irakijczycy,

Iranczycy...Sowieci? Nie. Nie mówi się ani o wiernych, ani o niewiernych, słychać tylko "oni".

- Oni?

- To słyszę w pogłoskach szeptanych w ciemnych zakamarkach meczetu i widać Allach chce,

bym to właśnie usłyszał - niech się stanie Jego wola. Nic, tylko "oni".

- Czy czcigodny muezin mógłby zidentyfikować kogoś z tych, których słyszał?

- Jestem prawie ślepy, a w świątyni jest zawsze słabe światło, gdy ci nieliczni spośród wiernych

przemówią. Nie potrafię zidentyfikować ani jednego. Wiem tylko, że muszę podzielić się tym,

co słyszę, taka bowiem jest wola Allacha.

- Dlaczego, muezin murderris? Dlaczego taka jest wola Allacha? - Albowiem nie wolno więcej

przelewać krwi. Koran mówi, że gdy krew przelewają i usprawiedliwiają młode, rozpalone

dusze, namiętności ich należy zbadać, młodość bowiem...

- Już dobrze! Wyślemy dwóch naszych ludzi z wami do meczetu. Wskażcie nam, gdy coś

usłyszycie!

- Za miesiąc, ja szajch. Przede mną ostatnia pielgrzymka do Mekki, Jesteś zaledwie częścią

mej podróży. Taka jest wola... - O Boże!

- To twego Boga wzywasz, ja szajch. Nie mojego. Nie naszego.

* * *

Rozdział 2

Waszyngton DC Środa, 11 sierpnia, 11:50

Na bruk stolicy lał się żar południowego słońca; letnie powietrze wciąż buchało nieznośnym

gorącem. Przechodnie brnęli z mozolną determinacją - mężczyźni z rozpiętymi kołnierzykami

i rozluźnionymi krawatami. Teczki i torby ciążyły jak balast, gdy ich właściciele stawali na

skrzyżowaniach czekając z błędnym wzrokiem na zielone światło. Wprawdzie dziesiątki

mężczyzn i kobiet - przeważnie w służbie państwowej, a przeto w służbie narodowi - miały

zapewne pilne sprawy na głowie, pilności jednak nijak nie dało się na ulicy zauważyć.

Otępiający całun opadł na miasto, tumaniąc tych, co odważyli się wyjść z chłodzonych

wentylacją pokoi, biur i samochodów. Na rogu Dwudziestej Trzeciej ulicy i Virginia Avenue

doszło do wypadku drogowego. Nie było rannych ani poważnych szkód, czemu zdawały się

przeczyć temperamenty uczestników kolizji. Taksówka zderzyła się z samochodem rządowym

wyjeżdżającym właśnie z podziemnego parkingu pod gmachem Departamentu Stanu.

Kierowcyobaj święcie przekonani o własnej racji, zgrzani i spoceni ze strachu przed

przełożonymi - stali przy swoich autach oskarżając się wzajemnie i wrzeszcząc w porażającym

upalę, czekając na wezwaną przez przechodzącego obok urzędnika policję. W jednej chwili

zrobił się gigantyczny korek; ryczały klaksony, a z otwieranych z ociąganiem okien

dochodziły wściekłe wrzaski. Zniecierpliwiony pasażer taksówki wygramolił się z tylnego

siedzenia. Był to wysoki, szczupły mężczyzna poczterdziestce. sprawiał wrażenie nie

Oswojonego z otoczeniem, w którym dominują letnie garnitury, modne wzorzyste sukienki i

teczkidyplomatki. Miał na sobie pomięte spodnie khaki, wojskowe buty i rozchełstaną

bawełnianą bluzę safari zamiast koszuli. Wszystko to składało się na wizerunek człowieka

spoza metropolii, być może zawodowego przewodnika, który zszedł z wyższych i dzikich partii

gór. TWarz jednak kłóciła się z ubiorem - gładko ogolona, o regularnych, ostrych rysach i

błękitnych, bystrych oczach, to zwężających się, to znów rozbieganych i oceniających sytuację

Robert Ludlum - Plan Ikar Tom 1.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: