09 UNACO - Na celowniku.pdf - MacLean Alistair - gato6822

ALISTAIR MACLEAN

HUGH MILLER

NA CELOWNIKU

Tytuł oryginału: Alistair Maclean’s Unaco: Prime Target

Przełożyły Danuta Dowjat Anna Maria Nowak

PODZIĘKOWANIA

Jestem wdzięczny Phillipowi Brentowi za informacje o sieci satelitarnej, Nickowi

Carpenterowi za uwagi na temat broni palnej i materiałów wybuchowych, Edinowi Mossowi

za odsłonięcie kulis funkcjonowania marokańskich służb wywiadowczych, a Rosie Barlach za

wiadomości o motocyklistach.

Wyjątkowo serdeczne podziękowania składam Fionie Stewart, mojej redaktorce w

wydawnictwie HarperCollins, której czujności i wielkiemu wyczuciu mój rękopis wiele

zawdzięcza.

PROLOG

Berlin, 24 kwietnia 1945 roku

Generał Albers wbiegł po ostatnich stopniach prowadzących z bunkra na zewnątrz i

stanął na chwilę, łapiąc oddech. Zwykle robił wszystko dwa razy szybciej niż inni, ale w

ostatnich czasach uraz kręgosłupa i chroniczna rozedma płuc sprawiły, że takie zachowanie

stało się nierozsądne.

- Chwileczkę - wysapał. - Zaraz spojrzę Odsunął kamuflaż złożony z metalowej

ramy przykrytej kawałkami drewna i wyciągając chudą szyję, ostrożnie wyjrzał na zewnątrz.

Zdołał dostrzec tylko najbliższą okolicę: dziury, gruzy i powyrywane krzaki.

- Wszystko w porządku - powiedział, obracając się w kierunku schodów i wyciągając

rękę.

Hitler nie skorzystał z pomocy. Opierając się o ścianę, o własnych siłach wydostał się

na powierzchnię. Młody żołnierz, który miał czuwać nad jego bezpieczeństwem, szedł za

nim, ściskając w rękach karabin maszynowy.

- Proszę zaczekać - rzucił ostrzegawczo Albers. Przeszedł przez zasypany gruzem

ogródek, czując zapach prochu strzelniczego i kwaskową woń wilgotnej ziemi. W pobliżu

bramy wiodącej na ulicę zauważył wielką dziurę, której poprzednio tu nie było. Obszedł ją i

postawił kołnierz płaszcza, Osłaniając szyję przez deszczem. Zatrzymał się na środku jezdni i

rozejrzał wokoło. Po lewej stronie, w odległości dwudziestu metrów, Leibstandarte, oficer SS,

ledwo widoczny w czarnym mundurze, podniósł rękę, by zwrócić uwagę generała. Albers

skinął mu i zerknął przez ramię na gmach Kancelarii Trzeciej Rzeszy.

Aż zamarł na chwilę, wstrząśnięty widokiem rozległych zniszczeń. Ostatnim razem

wyszedł na powierzchnię trzy dni temu. Wówczas tył budowli był jeszcze nietknięty. Teraz

Albers miał przed oczami popękane wewnętrzne ściany nośne oraz pozostałości po drugim i

trzecim piętrze, które osunęły się na sklepienie parteru. Pociski radzieckiej artylerii, która

atakowała stację kolejową Spandau, zrobiły swoje.

Zawrócił w stronę bunkra, gdy wtem poczuł ucisk w uszach, a ziemia zadrżała mu pod

stopami. Na zachodzie rozległa się potężna salwa z ciężkiej broni. Albers padł na kolana i w

tym momencie z głośnym trzaskiem rozleciał się portal Kancelarii i runął w dół. Generał

skulił się, zakrywając rękami głowę, bo na plecy i ramiona posypały się odłamki muru i tynk.

Po chwili podniósł się i zobaczył, jak oficer SS wyprowadza grupę młodych chłopców ze

spalonego budynku rządowego mieszczącego się po drugiej stronie ulicy.

Joseph Goebbels wynurzył się ze schronu. Chwilę rozmawiał z Führerem, a potem

pokuśtykał przez ogródek.

- Czy są gotowi? - zapytał Albersa.

- Właśnie ich prowadzą, panie ministrze. - Albers wskazał chłopców ustawionych

wzdłuż ściany po drugiej stronie ulicy. - Nie zdołaliśmy zdobyć odpowiednich mundurów, ale

uważam, że w tych warunkach i tak prezentują się nie najgorzej.

Chłopcy byli ubrani w identyczne czarne kurtki zapięte pod szyję i czarne furażerki.

Najmłodszy, który miał osiem lat, przestraszył się strzelaniny i zaczął płakać. Próbował go

pocieszyć najstarszy z grupy, czternastolatek.

- Porozmawiam z nimi - powiedział Goebbels. - Zajmie mi to parę minut, potem

wrócę do Führera.

Idąc w stronę bunkra, Albers próbował oczyścić płaszcz, ale czarny pył marmurowy

zmieszany z deszczem tylko się rozmazywał. Spojrzał na żołnierza stojącego przy Führerze -

chłopak był śmiertelnie przerażony. Wszyscy sprzeciwiali się urządzaniu ceremonii na

zewnątrz. Ostrzegali Führera, że to samobójczy krok, ale się uparł. Twierdził, że tak ważne

zaprzysiężenie musi się dokonać pod niemieckim niebem. Nawet jeśli to niebo było czarne od

dymów płonącego Berlina.

- Wodzu, minister już przemawia do chłopców.

Hitler potakująco skinął głową. Jaki on osłabiony i nieprawdopodobnie stary,

pomyślał Albers. Cztery dni temu skończył pięćdziesiąt sześć lat, ale’ dziś wyglądał na

siedemdziesiąt. Zgarbił się, jedną stroną ciała bez przerwy wstrząsały drgawki, a skóra na

wychudzonej twarzy nabrała ziemistej barwy. Rozchorował się dzisiaj i wymiotował przez

cały ranek. Jego ordynans, Heinz Linge, wezwał lekarza, który podał to, co zwykle. Narkotyk

wywołał ten sam co zazwyczaj skutek: twarz Hitlera jeszcze bardziej pobladła, a oczy

zabłysły nienaturalnym blaskiem. Wkrótce poczuł się jednak lepiej, nie dygotał tak mocno i

nawet zdołał okazać cień zadowolenia na wieść o zaplanowanej uroczystości.

Goebbels skończył mówić i przykuśtykał. Na jego twarzy gościł charakterystyczny

zdawkowy uśmiech.

- Wszystko gotowe.

- Doskonale, doskonale. - Hitler pocierał dla rozgrzewki sinawe palce. - A więc mamy

trzydziestu chłopców, tak?

- Zgadza się. - Goebbels wyciągnął z kieszeni płaszcza kartkę papieru i rozłożył ją. -

Tu są szczegóły całej akcji. Może chcesz przeczytać? Wszystko, rzecz jasna, jest dokładnie

tak, jak to zaplanowaliśmy

- Podaj mi tylko główne punkty, dobrze? - przerwał Hitler.

Goebbels zaczął mówić, ale o kilometr od nich wybuchł pocisk i w niebo poleciał

obłok czarnego i żółtego dymu. Mężczyźni przysunęli się bliżej muru Kancelarii.

- Wieczorem, gdy tylko się ściemni - ciągnął nie zrażony Goebbels - pod osłoną

konwoju wojskowego chłopcy zostaną wywiezieni z Berlina na ukryte lotnisko SS sześć

kilometrów od Tempelhof. O dwudziestej drugiej samolot z oznaczeniami Czerwonego

Krzyża

- Czy to będzie rzeczywiście samolot Czerwonego Krzyża?

- Nie, to transportowiec Wehrmachtu przystosowany do tej misji. Zawiezie chłopców

bezpośrednio do Zurychu, gdzie na krótko zostaną w bezpiecznym schronieniu: jest to

przerobiony pawilon na chronionym terenie szpitala.

- Którego? - spytał Hitler, jakby to miało jakiekolwiek znaczenie. Miał zwyczaj

zadawać pytania, by zbić z pantałyku swego rozmówcę.

- Schwesterhaus von Roten Kreuz. Koszty opieki nad chłopcami i zaspokojenia ich

potrzeb materialnych będą pokrywane z funduszu, który założył na pańskie polecenie

Bormann. Wszystko zostało zaplanowane i nie trzeba będzie szukać pomocy z zewnątrz.

- Czy chłopcy będą tam bezpieczni?

- Najzupełniej. W ciągu miesiąca zostaną przeniesieni do stałego lokum.

- A gdzie to będzie?

- Doskonałe miejsce na przedmieściach Berna. To duża rezydencja na terenie wielkiej

posiadłości. Stanie się dla nich domem rodzinnym, miejscem, gdzie będą razem dorastać

chowani we właściwym duchu i poczuciu braterstwa.

Zupełnie, jakby czytał prospekt reklamowy, pomyślał Albers.

- Staną się braćmi i zawsze, podkreślam, zawsze, będą chronieni przez złymi,

demoralizującymi wpływami. Otrzymają wszechstronne wykształcenie i zostaną wychowani

zgodnie z założeniami i tezami własnoręcznie spisanymi przez ciebie, wodzu. A we

właściwym czasie powrócą do Niemiec i staną się ostatecznym orężem przeciw żydowskiej

zarazie.

- Powinniśmy już zaczynać - wtrącił się Albers. - Chłopcy zmarzną.

Hitler skinął przyzwalająco głową. Albers wyprowadził ich wzdłuż ścian budynku na

ulicę. Wiatr się uspokoił, ale lunął deszcz. Hitler ruszył między Goebbelsem a żołnierzem,

dłonie schował w kieszenie płaszcza i nacisnął czapkę na oczy. Kiedy znaleźli się na

chodniku, trzy przecznice dalej wybuchł pocisk, tego towarzysze zmylili krok, ale Hitler

szedł, jakby nic nie usłyszał.

09 UNACO - Na celowniku.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: