Cyrk.pdf

Alistair Mac$lean

Cyrk

Przełożyli J. T. Mirkowicz i Blanka Kuczborska

Rozdział pierwszy

- Fawcett, ty farbowany lisie! - zawołał Pilgrim. - Gdybyś był prawdziwym pułkownikiem, za to

przebranie należałby ci się awans na generała. Wspaniale, mój drogi. Wspaniale! Pilgrim był

prawnukiem angielskiego para, i to w każdym calu. Wymuskany ubiór i nieco afektowany styl mowy

sprawiały, że wszyscy mimo woli wypatrywali u niego monokla i krawatu ekskluzywnej szkoły Eton.

Jego nienagannie skrojone garnitury pochodziły z Savile Row, koszule z domu Turnbull and

Asser, a ukochaną parę dubeltówek kupił oczywiście w firmie rusznikarskiej Purdeys na West End,

płacąc bez zmrużenia oka cztery tysiące dolarów. Jedynym odstępstwem były buty; ręcznej roboty,

ale szyte w Rzymie. Pilgrim byłby znakomitym odtwórcą Sherlocka Holmesa; każdy dobry reżyser

powierzyłby mu tę rolę z pełnym przekonaniem, i to rezygnując ze

zdjęć próbnych. Fawcett nie zareagował ani na pochwały, ani na dyskretną świetność ubioru

człowieka, którego miał przed sobą. Jego twarz rzadko zdradzała jakiekolwiek emocje - może

dlatego, że była pulchna, pozbawiona zmarszczek i równie okrągła jak tarcza księżyca. Wyglądał jak

pączek w maśle, w dodatku ciut głupawy; dziesiątki przestępców marniejących za kratami

federalnych więzień często skarżyły się ze zrozumiałą goryczą, że wygląd Fawcetta jest tak perfidnie

zwodniczy, iż wręcz niemoralny. Spojrzenie niewielkich oczek wyzierających spośród fałd tłuszczu

przewędrowało po półkach wypełnionych oprawnymi w skórę tomami i spoczęło na kominku, w

którym płonęły sosnowe szczapy. - Szkoda, że w CIA awanse ani nie następują tak szybko, ani nie

są tak spektakularne - powiedział, wzdychając smutno. - Cóż ci tak spieszno, mój chłopcze? - Pilgrim

był co najmniej pięć lat młodszy od Fawcetta. - Pamiętaj, że w naszym zawodzie awans oznacza

wskakiwanie w buty umarlaka. Spojrzał przelotnie, choć z wyraźną satysfakcją na swoje włoskie

pantofle, po czym przeniósł wzrok na dumną kolekcję baretek zdobiących pierś Fawcetta. -

Widzę, że nie żałowałeś sobie najwyższych odznaczeń - stwierdził. - UZnałem, że pasują do

stworzonej przeze mnie postaci. - Rozumiem. A ten twój fenomen, Bruno. Jak na niego wpadłeś?

- Nie ja: Smithers. Odkrył go, kiedy byłem w Europie. Smithers to wielki amator cyrku. - Rozumiem.

- Pilgrim najwyraźniej lubił to słowo. - Bruno. Naturalnie ma jakieś nazwisko?

- Wildermann. Ale nigdy go nie używa; ani w życiu zawodowym, ani prywatnym. - Dlaczego?

- Nie wiem. Nie znam człowieka. Ale wątpię, żeby Smithers go o to pytał. Czy Pele, Callas albo

Liberace potrzebują się przedstawiać z imienia i nazwiska? - Stawiasz go w jednym rzędzie z

nimi? - Mam poważne wątpliwości, czy ktokolwiek ze świata cyrku zdecydowałby się postawić ich

w jednym rzędzie z nim. Pilgrim wziął do ręki kilka kartek. - Zna język jak tubylec. - Jest

tubylcem. - Reklamowany jako najlepszy na świecie ekwilibrysta. - Pilgrim nie dawał się zbić łatwo

z tropu. - Chłopiec na lotnym trapezie, coś w tym stylu? - Tak. Ale przede wszystkim jest

linoskoczkiem. - Najlepszym na świecie? - Wszyscy w branży żywią tę opinię. - Oby się nie

mylili, jeśli nasze informacje o Krau pokrywają się z prawdą. Widzę, że uważa się też za mistrza w

karate i judo. - Wcale się nie uważa. To ja, a raczej Smithers uważa go za mistrza, a jak ci wiadomo,

Smithers jest ekspertem w tych sprawach. Obserwował go dziś rano, kiedy Bruno ćwiczył w klubie

Samuraj. Tamtejszy trener jest posiadaczem czarnego pasa; w judo to najwyższy stopień

wtajemniczenia. KIedy skończyli, trener zmył się z maty jak ktoś, kto ma ochotę od ręki złożyć

wymówienie. Wprawdzie Smithers przyznaje, że nie widział Bruna walczącego z żadnym karateką,

ale twierdzi, że nie chciałby być świadkiem kolejnej jatki. - Według tych akt, Bruno jest również

magiem. - Pilgrim splótł ręce z miną Sherlocka HOlmesa. -

Dzielny Bruno. Ale co to właściwie znaczy? - W jego wypadku chodzi o zjawiska z zakresu

parapsychologii. Pilgrim z trudem opanował grymas. - Posługuje się parapsychologią, żeby nie

spaść z liny? - Też. Ale nie w tym rzecz. Niemal każdy artysta cyrkowy oprócz swojej

specjalności ma jakieś dodatkowe zajęcia. Niektórzy pracują po prostu jako siła robocza - ktoś musi

przenosić góry ekwipunku i sprzętów. Inni, między innymi Bruno, mają dodatkowe występy. Obok,

na placu, znajduje się coś w rodzaju lunaparku, gdzie przybywający do cyrku widzowie mogą pozbyć

się drobnych. Bruno występuje tam w niewielkim teatrzyku, takiej składanej budzie. Czyta myśli,

mówi ci imię twojego dziadka, podaje numery banknotów, jakie masz w kieszeniach, albo zgaduje

co ktoś napisał lub narysował na kartce schowanej w zalakowanej kopercie. I tak dalej. - Nic

nowego. Takie sztuczki umie robić pierwszy lepszy magik, byleby tylko miał kilku umówionych

gości na widowni. - MOżliwe, choć podobno Bruno potrafi wykonywać różne rzeczy, które nie mają

racjonalnego wytłumaczenia, i których żaden magik nie jest w stanie powtórzyć. Ale to, co interesuje

nas najbardziej, to fakt, że posiada idealnie fotograficzną pamięć. Wystarczy, że kilka sekund

popatrzy na rozłożoną gazetę, a będzie znał każde słowo i jego dokładne położenie. Jeśli spytasz go,

na przykład, o trzecie słowo w trzecim wierszu trzeciej szpalty po prawej stronie, a on ci powie

"kongres", możesz dać sobie rękę uciąć, że tym słowem jest "kongres". Co więcej, potrafi to

robić z tekstem napisanym w dowolnym jęZyku - sam nie musi go rozumieć. - MUszę to

zobaczyć. Zresztą, jeśli jest tak dobry jak mówisz, dlaczego nie występuje wyłącznie na scenie?

Przecież mógłby zbić fortunę jako magik i nie musiałby narażać życia śmigając pod chmurami. -

Nie wiem. Choć z tego co mówił Smithers wynika, że za te akrobacje też niezgorzej mu płacą. Jest

gwiazdą numer jeden w najlepszym cyrku na świecie. Ale domyślam się, że to nie jest jedyny powód.

KIeruje trzyosobową trupą akrobatów zwaną Orły Ciemności; bez niego pozostali nie daliby sobie

rady. Nie mają właściwości parapsychologicznych. - Hm. W interesującej nas sprawie nie ma

miejsca na przesadne sentymenty i nadmiar lojalności. - Zgadzam się co do sentymentów. Ale

co do lojalności, to cecha, na której powinno nam zależeć. Zwłaszcza, gdy chodzi o lojalność wobec

nas. Choć ta bynajmniej nie wyklucza lojalności wobec braci. Młodszych braci. - Rodzinna trupa?

- Myślałem, że wiesz. Pilgrim potrząsnął głową. - Orły Ciemności, powiadasz? - Według Smithersa

ta nazwa idealnie do nich pasuje. Wystarczy zobaczyć ich numer. MOże nie wzbijają się hen w

niebo i nie śmigają pod chmurami jak to ująłeś przed chwilą, ale też i nie człapią po ziemi. KIedy

trapez się dobrze rozhuśta, znajdują się dwadzieścia pięć metrów nad areną. Czy spada się z

dwudziestu pięciu metrów, czy z dwustu pięćdziesięciu, szanse skręcenia karku i połamania dwustu

iluś kości, z których składa się ludzki szkielet, są mniej więcej takie same.

Zwłaszcza jeśli ma się zawiązane oczy i się nie wie, gdzie góra, a gdzie dół. - Chcesz

powiedzieć? - Mają na rękach, czarne, jedwabne rękawiczki. LUdziom wydaje się, że kryją się w

nich jakieś elektroniczne czujniki, które pomagają braciom odgadnąć, gdzie jest który trapez, kiedy

koziołkują między nimi w powietrzu. Może jakieś druty czy płytki, naładowane ujemnie i dodatnio.

Nic podobnego. Noszą te rękawiczki wyłącznie dla lepszej przyczepności. Nie mają żadnego

elektronicznego systemu wspomagania, a opaski, którymi przewiązują oczy, są całkowicie

nieprzejrzyste. Nigdy jednak nie zdarzyło im się chybić, czego najlepszym dowodem jest to, że wciąż

są w komplecie. Najmniejszy błąd, a byłoby o jednego Orła mniej. Polegają na jakiejś formie

postrzegania pozazmysłowego, cokolwiek to znaczy. Tylko Bruno ma ten dar; dlatego on łapie braci.

- Muszę to zobaczyć na własne oczy. Występ maga również. - Nic prostszego. Wstąpimy do jego

budy przed spektaklem. - Fawcett spojrzał na zegarek. - Właściwie możemy już ruszać. Czy pan

Wrinfield spodziewa się nas? Pilgrim bez słowa skinął głową. Jeden z kącików ust Fawcetta

drgnął lekko, co mogło znamionować uśmiech. - Co z tobą, JOhn? - spytał. - Każdy, kto idzie do

cyrku, cieszy się jak dziecko. A ty jakoś nie masz najszczęśliwszej miny. - Dziwisz się? W tym

cyrku pracują ludzie dwudziestu pięciu narodowości. Co najmniej jedna trzecia pochodzi z Europy

Wschodniej. Skąd mogę wiedzieć, czy nie natknę się na kogoś, kto ma powody mnie nie lubić? I kto

nosi w kieszeni moje zdjęcie? Co

drugi z nich może mieć moją fotografię! - Taka jest cena sławy. Powinieneś się chyba przebrać.

- Fawcett z satysfakcją popatrzył na własny mundur. - MOże za podpułkownika? Ruszyli do

centrum Waszyngtonu służbowym wozem bez oznakowań. Pilgrim i Fawcett siedzieli z tyłu, a z

przodu kierowca i trzeci pasażer, człowiek nijaki, nie rzucający się w oczy, łysawy, w

przeciwdeszczowym płaszczu, o twarzy tak przeciętnej, że nikt nie był w stanie jej zapamiętać. -

Pamiętajcie, Masters - zwrócił się do niego Pilgrim - że musicie pierwsi wskoczyć na scenę. -

Pamiętam, proszę pana. - Wybraliście sobie słowo? - Tak. "Kanada". Zapadł już zmierzch; w oddali,

poprzez mżawkę, dostrzegli ogromną, owalną budowlę z wysoką kopułą na szczycie, ozdobioną

setkami kolorowych świateł, które zapalały się i gasły na przemian. Fawcett wydał polecenie

kierowcy. Samochód zatrzymał się; Masters wysiadł bez słowa, i ze zwiniętą gazetą w dłoni, wtopił

się w tłum gromadzący się przed cyrkiem. Miał dar do wtapiania się w tłumy. Samochód znów ruszył

i stanął dopiero przy samym wejściu do budowli. Pilgrim i Fawcett wysiedli i weszli do środka.

Szeroki korytarz prowadził wprost do głównego wejścia na widownię. Lata cyrkowych namiotów

minęły bezpowrotnie, przynajmniej w wypadku dużych cyrków. Występy odbywały się wyłącznie

w specjalnych budowlach albo w ogromnych halach mieszczących dziesięć tysięcy widzów, często

i więcej; cyrki takie jak ten, którego występ miał się wkrótce rozpocząć, musiały sprzedawać co

najmniej siedem tysięcy biletów na każdy spektakl, żeby nie ponieść strat. Na prawo od wejścia

można było dojrzeć kulisy cyrku: lwy i tygrysy prychające w klatkach, spętane słonie kuśtykające

nerwowo, konie, kucyki, szympansy oraz kilku żonglerów ćwiczących swoje sztuczki; wysokiej

klasy żongler musi trenować równie często i długo jak pianista koncertowy. W nozdrza uderzał

zapach - charakterystyczny, niezapomniany zapach cyrku. Z tyłu stały przenośne budy mieszczące

biura, a za nimi rząd przebieralni dla artystów. W rogu na wprost nich zaczynał się wybieg na arenę;

zakręcał lekko, żeby kulisy były jak najmniej widoczne dla osób oglądających spektakl. Z korytarza

wiodącego na lewo dobywała się muzyka; nie było to jednak żadne z nagrań Filharmonii

Nowojorskiej, a hałaśliwe, atonalne, blaszane dźwięki, które jedynie przy maksimum dobrej woli

można nazwać muzyką. W każdej innej sytuacji byłby to po prostu hałas nieznośny i niebezpieczny

dla uszu, albo dlatego, że tak silnie kojarzył się wszystkim z jarmarcznymi rozrywkami albo dlatego,

że faktycznie do nich pasował, wydawał się tu jak najbardziej na miejscu. Pilgrim i Fawcett przeszli

przez jedne z kilku otwartych drzwi i znaleźli się na zewnątrz, na placu mieszczącym towarzyszący

cyrkowi lunapark. Chociaż sam plac był niewielki, panował tu nie lada ruch. Od typowych wesołych

miasteczek lunapark różniła jedynie stojąca na uboczu spora budowla z płyt pilśniowych pomalowana

w jaskrawe, krzykliwe barwy. Nie zwracając uwagi na inne wątpliwe atrakcje, Pilgrim i Fawcett

skierowali się w jej stronę. Nad wejściem biegł

intrygujący napis: Wielki Mag. Obaj mężczyźni zapłacili po dolarze, weszli do śRodka i stanęLi

dyskretnie z tyłu. Zresztą powodowała nimi nie tylko dyskrecja; na ławach nie było ani jednego

wolnego miejsca. Sława wielkiego maga sprawiła, że salka pękała w szwach. Bruno Wildermann

stał na maleńkiej scenie. Wzrostu nieco tylko większego niż średni, i o ramionach zaledwie

nieznacznie szerszych od przeciętnych, nie wyglądał specjalnie imponująco - może dlatego, że całą

sylwetkę, aż po kostki, spowijała mu obszerna, jaskrawa szata chińskiego mandaryna, o sutych i

potężnych rękawach. Pociągła, smagława twarz maga, widoczna pod szopą czarnych włosów,

sprawiała inteligentne, sympatyczne wrażenie, ale nie było w niej nic wyjątkowego, nic, co by jakoś

szczególnie przyciągało wzrok. - Popatrz na te rękawy. MOżna w nich ukryć całe stado królików

- szepnął Pilgrim. Ale Bruno nie zamierzał zabawiać zebranych kuglarstwem. Jego występ w roli

maga ograniczał się wyłącznie do prezentowania zdolności z zakresu parapsychologii. Nie musiał

krzyczeć, żeby być dobrze słyszalnym; miał głęboki, donośny głos, z lekkim, obcym akcentem, ale

zbyt słabym, żeby dało się go zidentyfikować. Poprosił jedną z kobiet obecnych na sali, żeby

pomyślała o jakimś przedmiocie i szepnęła jego nazwę sąsiadowi. Po czym bez namysłu wymienił

przedmiot; kobieta i jej sąsiad potwierdzili. - Umówieni - syknął Pilgrim. Następnie Bruno

poprosił, żeby na scenę weszło troje ochotników. Po chwili wahania zgłosiły się trzy kobiety. Bruno

posadził je przy stole, wręczył

każdej kartkę papieru i kopertę, powiedział, żeby narysowały jakiś prosty znak lub symbol i

schowały do koperty. Stanął do nich tyłem, przodem do widowni. Kiedy skończyły, wrócił do stołu i

przez kilka sekund patrzył na koperty, cały czas trzymając ręce za sobą. - W pierwszej jest swastyka,

w drugiej znak zapytania, w trzeciej kwadrat z przekątnymi - oznajmił. - Proszę wyjąć kartki i

pokazać widowni. Kobiety spełniły jego życzenie. Wszystko się zgadzało: pierwsza podniosła kartkę

ze swastyką, druga ze znakiem zapytania, trzecia z kwadratem z przekątnymi. Fawcett pochylił

się do Pilgrima: - Też umówione? Pilgrim, zamyślony, nic nie odpowiedział. - Niektórym

z państwa może się wydawać, że mam na widowni wspólników - rzekł Bruno - ale nie możecie

przecież wszyscy być moimi wspólnikami, bo wtedy nie przychodzilibyście na spektakl, nawet gdyby

mnie było stać na opłacanie was. MOŻe jednak uda mi się rozwiać wasze wątpliwości. - Podniósł

ze stołu kartkę papieru złożoną w samolocik. - Rzucę go pomiędzy państwa. Chociaż potrafię wiele

rzezcy, nie potrafię ani przewidzieć, ani kontrolować lotu papierowego samolociku. Nikt tego nie

potrafi. Proszę, żeby osoba, którą trafi, była tak uprzejma i weszła na scenę. Rzucił kartkę na

widownię. Samolot przez chwilę szybował w powietrzu, skręcając to w lewo, to w prawo,

nieobliczalny jak wszystkie papierowe pociski, po czym zapikował nagle i niespodziewanie, choć

zgodnie ze swoją naturą, i zakończył swój niechlubnie krótki lot uderzając w ramię kilkunastoletniego

chłopca. Chłopak wstał nieśmiało

z miejsca i wszedł na scenę. Bruno uśmiechnął się do niego zachęcająco i wręczył mu taką samą

kartkę i kopertę jak wcześniej kobietom. - Zadanie jest proste - rzekł. - Napisz na kartce dowolne trzy

cyfry i schowaj ją do koperty. Odwrócił się tyłem do chłopaka i obejrzał się dopiero wtedy, gdy ten

skończył. Nie dotknął jednak koperty, nawet na nią nie spojrzał. - Teraz dodaj je i podaj mi wynik

- polecił. - Dwadzieścia. - Napisałeś siedem, siedem i sześć. Chłopak wyjął kartkę i pokazał

widowni. Faktycznie; widniały na niej dwie siódemki i szóstka. Fawcett zerknął na Pilgrima, który

miał jeszcze bardziej zamyślony wyraz twarzy niż poprzednio. Albo Bruno był bardzo cwanym

oszustem, albo naprawdę posiadał nadzwyczajne zdolności. Po chwili Bruno zapowiedział swój

najtrudniejszy numer; żeby zademonstrować możliwości swojej fotograficznej pamięci, podjął się

zidentyfikować dowolne słowo ze stron rozłożonej gazety, wydanej w jakimkolwiek języku. Masters

wolał nie ryzykować, że ktoś go wyprzedzi; znalazł się na scenie, zanim mag skońcyzł mówić. Bruno

zerknął na niego z pewnym rozbawieniem, wziął od niego rozłożoną gazetę, rzucił na nią okiem, po

czym oddał ją Mastersowi i spojrzał na niego wyczekująco. - Lewa strona, druga szpalta, no

powiedzmy, środkowe słowo w siódmym wierszu - wyrecytował Masters uśmiechając się z

zadowoleniem, przekonany, że mag zaraz poniesie klęskę. - Kanada - powiedział Bruno. Uśmiech

znikł z ust Mastersa. Jego pospolita, bezbarwna twarz jeszcze bardziej zszarzała i przygasła; wzruszył

niedowierzająco ramionami i zszedł ze sceny. Byli na zewnątrz, kkiedy Fawcett znowu zwrócił

się do Pilgrima: - Chyba nie sądzisz, że Bruno zmówił się z twoim agentem, co? Dałeś się

przekonać? - Dałem. O której rozpoczyna się spektakl? - Za pół godziny. - ZObaczymy, jak

spisuje się na linie. Jeśli równie dobrze co tutaj, to człowiek, o jakiego nam chodzi. Ogromna

sala była wypełniona po brzegi. W powietrzu rozbrzmiewała muzyka, nie tylko lepsza od

poprzedniej, ale autentycznie dobra, grana przez bardzo sprawną orkiestrę. Czuło się napięcie,

podniecenie i nastrój oczekiwania; tysiące dzieci patrzyły wytrzeszczonymi oczami na bajkowe

królestwo, w którym się nagle znalazły, niemal tak przejęte, jak towarzyszący im dorośli. Wszyst-

ko lśniło i migotało, lecz nie tandetnym połyskiem jarmarcznych świecidełek, ale prawdziwym

cyrkowym blaskiem. Trzy areny ustawione przed widownią wysypane były brunatnym piaskiem, lecz

wszystko inne mieniło się, wręcz kłuło w oczy, całą feerią najwspanialszych barw. Wokół centralnej

areny piękne dziewczyny w nie mniej pięknych kostiumach jeździły na słoniach przystrojonych ze

wschodnim przepychem, iskrzących się od złota, srebra i kamieni we wszystkich kolorach tęczy. Na

trzech arenach klowni i pierroci szli ze sobą o lepsze, usiłując się przelicytować sztuczkami i

śmiesznością odzień. Konkurowali z nimi fikający koziołki akrobaci i stąpający w majestatycznym

korowodzie artyści na szczudfłach. Widownia przypatrywała się im z fascynacją, ale i z pewnym

zniecierpliwieniem, ponieważ ten

barwny widok, choć niewątpliwie urzekający, był zaledwie rozgrzewką, wstępem do tego, co

miało nastąpić. Żaden nastrój nie jest porównywalny z tym, jaki panuje w cyrku na moment przed

rozpoczęciem spektaklu. Fawcett i Pilgrim siedzieli obok siebie; mieli doskonałe miejsca, dokładnie

na wprost wybiegu na środkową arenę. - Który to Wrinfield? - spytał FAwcett. Nieznacznym

ruchem Pilgrim wskazał mężczyznę siedzącego w tym samym rzędzie co oni, zaledwie dwa miejsca

dalej. Ubrany w elegancki granatowy garnitur, umiejętnie dobrany krawat i białą koszulę, miał

szczupłą twarz, nie tyle nawet inteligenta, co intelektualisty, siwe włosy z równym przedziałkiem i

grube okulary. - To jest Wrinfield? Pilgrim skinął głową. - Wygląda na profesora, a nie na

właściciela i dyrektora cyrku. - Kiedyś rzeczywiście pracował na uczelni. Wykładał ekonomię.

Ale kierowanie współczesnym cyrkiem to nie przelewki. To piekielnie trudne zadanie wymagające

odpowiednio dużej inteligencji. Tesco Wrinfield ma głowę nie od parady. - Tego się boję. Z

takim imieniem, na takim stanowisku, może... - Jest Amerykaninem w piątym pokoleniu.

Kiedy ostatni słoń znikł za kurtyną, nagle rozległy się trąby, orkiestra zagrała tusz i na arenę wpadły

w pełnym galopie dwa strojne w pióra kare rumaki ciągnące złoty rydwan, a za nimi kilkunastu

jeźdźców. Chwilami ciała jeźdźców stykały się z grzbietami koni, ale przez większość czasu fruwali

nad nimi, wyknując zapierające dech w piersiach, wręcz samobójcze

akrobacje. Tłum krzyczał, wył, klaskał. Widowisko się zaczęło. Spektakl, który nastąpił, w pełni

potwierdził roszczenia cyrku do tego, że jest najlepszy na świecie. We wspaniale zaaranżowanym

i świetnie wykonanym programie zaprezentowali się artyści należący do międzynarodowej

czołówki: Heinrich Neubauer, niedościgły treser, który potrafił przemienić kilkanaście groźnych

nubijskich lwów w stadko pokornych baranków; równy mu sławą i talentem Malthius, umiejący

okiełzać jeszcze groźniejsze bengalskie tygrysy; Carraciola, treser szympansów, który potrafił

sprawić, iż jego podopieczni wydawali się dziesięć razy mądrzejsi od niego; Kan Dahn, zapowiadany

jako najsilniejszy człowiek na świecie, co chyba było prawdą zważywszy na łatwość, z jaką

wykonywał jednoręczne ewolucje na linie i trapezie, jakby zupełnie nie czuł ciężaru kilku młodych,

atrakcyjnych panienek trzymających się go ze wzruszającym oddaniem; Lennie Loran,

komik_linoskoczek, którego sztuczki wydawały się tak niebezpieczne, że każdy agent

ubezpieczeniowy prędzej połknąłby swój długopis, niż wypisał artyście polisę; Ron Roebuck

wyczyniający takie cuda z lassem, o jakich kowboje występujący zawodowo na rodeo nie śmią nawet

marzyć; Manuelo, który z odległości sześciu metrów, w dodatku z zawiązanymi oczami, potrafił

zgasić papierosa jednym rzutem noża; Duryanowie, bułgarska trupa, którym za jedyny rekwizyt

służyła huśtawka, lecz ich popisy były tak niewiarygodne, że widzowie kręcili głowami w niemym

podziwie. Na cały spektakl składało się jeszcze z dziesięć równie wspaniałych wystęPów, od

powietrznego baletu

po klownów na ogromnych drabinach, którzy balansowali na nich bez żadnych podpórek,

ciskając w siebie ciężkimi maczugami. MNiej więcej po godzinie Pilgrim pochylił się do FAwcetta

i szepnął łaskawie: - Nieźle. Zupełnie nieźle. A teraz, jeśli się nie mylę, nastąpi gwóźdź programu.

Światła przygasły, orkiestra zagrała odpowiednio dramatyczną, choć może zbyt pogrzebową melodię,

po czym zapaliło się kilka różnobarwnych reflektorów skierowanych w górę na trzy postacie w

obszytych cekinami trykotach tkwiące na platformie przy trapezach. Bruno stał pośRodku. Bez szaty

mandaryna prezentował się naprawdę imponująco; szeroki w barach, wspaniale umięśniony, w

każdym calu przypominał ekwilibrystę światowej sławy, za jakiego uchodził. Pozostali dwaj

mężczyźni byli trochę drobniejsi od niego. Wszyscy trzej mieli zawiązane oczy. MUzyka umilkła i

zapadła cisza; tłum patrzył ze zgrozą jak mężcyzźni dodatkowo zaciągają na twarze kaptury. - Chyba

jednak się cieszę, że jestem tu na dole - powiedział Pilgrim. - Ja też. Nawet wolałbym nie patrzeć.

Ale obaj patrzyli na Orły Ciemności i ich wręcz nieprawdopodobny program; nieprawdopodobny,

gdyż - jeśli nie liczyć sporadycznego bicia w bębny - bracia nie mieli żadnych wskazówek, gdzie się

który z nich akurat znajduje i jak koordynować wykonywane na ślepo ruchy. Ale ani razu się nie

zdarzyło, żeby ręce jednego nie trafiły bezpiecznie w wyciągnięte ku niemu ręce drugiego, ani razu

nie zdarzyło się, żeby dłonie sięgające po kołyszący się bezgłośnie trapez chwyciły go choć odrobinę

niepewnie. Powietrzne ewolucje trwały zaledwie cztery minuty, lecz te zdawały się ciągnąć w

nieskończoność; kiedy wreszcie nastąpił koniec, przez dłuższą chwilę wciąż panowała cisza, i

dopiero gdy zgasły reflektory, cała widownia zerwała się z miejsc, żeby oklaskiwać artystów. -

Co wiesz o jego braciach? - spytał Pilgrim. - Tylko tyle, że nazywają się Vladimir i Yoffe. Wydawało

mi się, że potrzebujemy jednego człowieka. - Tak. Jak myślisz, co może skłonić Bruna, żeby

nam pomógł? - Nawet nie musimy się zbytnio wysilać. Facet ma dość pobudek. W czasie mojej

ostatniej wizyty w Europie Wschodniej zasięgnąłem o nim języka. Nasz agent niewiele umiał mi

powiedzieć, ale to, czego się dowiedziałem, powinno wystarczyć. Przed paru laty rodzinna trupa

liczyła siedem osób, chociaż rodzice Bruna zaczynali powoli wycofywać się z pracy. Ale kiedy

przyszli po nich agenci służby bezpieczeństwa, tylko jemu i dwóm braciom udało się zbiec za

granicę. Nie wiem, co sprawiło, że służba bezpieczeństwa zainteresowała się rodziną. Było to sześć,

siedem lat temu. Wiem tylko, że żona Bruna nie żyje. Są na to świadkowie - mogą wszystko

potwierdzić, to znaczy mogliby, gdyby nie bali się mówić. Bruno i jego żona byli zaledwie dwa

tygodnie po ślubie. Co się stało z jego najmłodszym bratem i rodzicami, tego nie wie nikt. Po prostu

znikli. - Jak miliony innych. Tak, Bruno to człowiek, o jakiego nam chodzi. Wrinfield gotów jest na

współpracę. Wygląda na to, że jego podopieczny też nie powinien mieć oporów. - Najmniejszych

- powiedział z przekonaniem Fawcett, po chwili jednak jakby się nieco stropił.

- Muszę w to wierzyć. Jeśli nie mam racji, zmarnowaliśmy ładnych kilka tygodni. Reflektory

ponownie rozbłysły. Orły Ciemności znajdowały się na jednej z platform, między którymi - sześć

metrów nad ziemią - rozpięta była lina. Obie boczne areny były puste, jedynie na środkowej, pod liną,

czekał jeszcze jeden artysta. Orkiestra nie grała; na sali panowła cisza jak makiem zasiał. Bruno

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: