Jedynym wyjściem jest śmierć.pdf

tytuł: "Jedynym wyjściem jest śmierć"

autor:alistair Maclean

drobna korekta: dunder@poczta.fm

Zakład Nagrań i Wydawnictw Związku

Niewidomych

Warszawa 1996

Przełożył Robert Ginalski

Tłoczono pismem punktowym dla niewidomych w

Drukarni Zakładu

Nagrań i Wydawnictw Zn,

Warszawa, ul. Konwiktorska 9.

Przedruk z wydawnictwa

"Krajowa Agencja Wydawnicza", Szczecin 1988

Pisała K. Kruk

Korekty dokonali: K. Markiewicz i St. Makowski

* * *

Rozdział 1

Harlow siedział na poboczu toru wyścigowego.

Długie włosy, powiewające na lekkim wietrze

ożywiającym ten upalny, bezchmurny dzień,

przesłaniały mu twarz, a jego dłonie, ściskające złoty

kask, jak gdyby próbowały go zmiażdżyć, drżały

nieopanowanie. Całym ciałem kierowcy co chwila

wstrząsały gwałtowne dreszcze. Samochód, z którego

Harlow cudem jakimś wyleciał bez większych

obrażeń tuż przed wywrotką, przedziwnym

zrządzeniem losu wylądował na dachu we własnym

boksie Coronado. Koła wozu obracały się jeszcze

leniwie, a z silnika, spowitego w pianę z gaśnic,

wydobywały się smugi dymu - widać było, że

niebezpieczeństwo wybuchu zbiorników paliwa

zostało zażegnane. Alexis Dunnet, który pierwszy

dopadł Harlowa, stwierdził, że ten nie patrzy na swój

bolid, lecz niczym w transie wpatruje się w oddalony

o jakieś dwieście metrów punkt na torze, gdzie

martwy już człowiek nazwiskiem Isaac Jethou

dopalał się w białych płomieniach stosu

pogrzebowego, będącego niegdyś jego samochodem

wyścigowym Formuły I. Z płonącego wraka

ulatywało dziwnie mało dymu, prawdopodobnie na

skutek olbrzymich ilości ciepła wydzielanego przez

rozżarzone felgi ze stopu magnezu. Od czasu do

czasu, kiedy porywy wiatru rozsuwały niebotyczną

zasłonę płomieni, można było dostrzec Jethou,

siedzącego sztywno w fotelu, który na pierwszy rzut

oka był jedyną ocalałą częścią pozostałą ze

zmiażdżonej, bezkształtnej masy pogiętej stali. A

ściślej mówiąc, Dunnet zdawał sobie sprawę, że to

Jethou, chociaż widział jedynie sczerniałe,

straszliwie zwęglone szczątki czegoś, co kiedyś było

człowiekiem. Tysiące widzów siedzących na

trybunach i po obu stronach toru zamarły, z

niedowierzaniem i przerażeniem wpatrując się w

płonący samochód. Dziewięć pojazdów zatrzymało

się już w pobliżu boksów - niektórzy kierowcy

wysiedli i stali obok swoich maszyn - a silniki

pozostałych zgasły, kiedy komisarze toru przerwali

wyścig, rozpaczliwie wymachując flagami. Zamilkły

megafony, ucichł też zawodzący jęk syreny karetki

pogotowia, która z piskiem opon wyhamowała w

bezpiecznej odległości od samochodu Jethou.

Migające światła karetki zapadły się w nicość na tle

oślepiającego blasku. Ratownicy w azbestowych

kombinezonach ochronnych, obsługujący

gigantyczne gaśnice na kółkach lub uzbrojeni w

łomy i siekiery, z powodów wymykających się

wszelkiej logice desperacko usiłowali przedostać się

w pobliże samochodu, by wydobyć zwęglone ciało,

lecz niesłabnąca intensywność płomieni kpiła sobie z

ich desperacji. Wysiłki ratowników były równie

bezowocne, co obecność karetki zbędna. Dla Jethou

nie było już na tym świecie pomocy ni nadziei.

Dunnet odwrócił wzrok i spojrzał w dół, na siedzącą

obok niego postać w kombinezonie. Ręce ściskające

złoty kask nadal drżały, oczy zaś, nadal wpatrzone w

słup płomieni całkowicie zasłaniających już

samochód Isaaka Jethou, przypominały oczy orła,

który stracił wzrok. Dunnet wyciągnął rękę i

łagodnie potrząsnął Harlowa za ramię, lecz ten nie

zareagował. Dunnet spytał go, czy nie jest ranny,

ponieważ twarz i roztrzęsione ręce kierowcy były

zalane krwią: katapultując w ostatniej chwili, nim

jego wóz stanął na dachu i zatrzymał się we własnym

boksie Coronado, przekoziołkował przynajmniej z

sześć razy. Harlow drgnął i spojrzał na Dunneta,

mrugając niczym człowiek otrząsający się z sennych

majaków, po czym potrząsnął głową. Dwaj

sanitariusze z noszami wyskoczyli z karetki i puścili

się biegiem w ich kierunku, lecz Harlow o własnych

siłach, jeśli nie liczyć Dunneta, który trzymał go pod

ramię, wstał chwiejnie i odprawił ich ruchem ręki.

Nie protestował jednak przeciwko skromnej pomocy

ze strony Dunneta i obaj ruszyli powoli ku boksom

Coronado - wciąż oszołomiony i otępiały Harlow

oraz Dunnet: wysoki i szczupły, z ciemnymi włosami

z przedziałkiem, cienkim jak kreska czarnym wąsem

i w okularach bez oprawek; wyglądał jak uosobienie

księgowego, choć w paszporcie miał wpisany zawód -

dziennikarz. U wejścia do boksów powitał ich

Macalpine. Ubrany w poplamiony garnitur z

gabardyny, trzymał w ręku gaśnicę. James

Macalpine, właściciel i menadżer stajni wyścigowej

Coronado, był nieco po pięćdziesiątce. Potężnie

zbudowany, o wydatnych szczękach, miał pooraną

głębokimi zmarszczkami twarz pod imponującą

grzywą szpakowatych włosów. Za jego plecami

Jacobson - główny mechanik - wraz z dwoma

pomocnikami - rudymi bliźniakami Rafferty,

których wszyscy nie wiadomo czemu nazywali

zawsze Tweedledum i Tweedledee - nadal krzątali się

wokół dymiącego coronado, a jeszcze dalej dwaj inni

ludzie, odziani w białe fartuchy sanitariuszy,

zajmowali się ważniejszymi sprawami: na ziemi,

wciąż ściskając notes i ołówek do zapisywania

międzyczasów, leżała Mary Macalpine -

czarnowłosa, dwudziestodwuletnia córka właściciela

zespołu. Sanitariusze pochylali się nad jej lewą nogą

i rozcinali nogawkę czerwonych jak wino spodni,

które jeszcze przed chwilą były białe. Macalpine ujął

Harlowa pod ramię, specjalnie zasłaniając mu swoją

córkę, i poprowadził go do niewielkiej budki w głębi

boksów. Jak przystało na milionera, Macalpine był

nadzwyczaj zdolny, fachowy i twardy, a przy tym -

co wychodziło na jaw w takich właśnie sytuacjach -

w głębi duszy wrażliwy i subtelny, choć nikt by go o

to nie podejrzewał. W głębi budki stała nieduża

drewniana skrzynia, służąca za przenośny barek.

Większą jej część zajmowała lodówka, zawierająca

kilka butelek piwa i masę napojów orzeźwiających,

przeznaczonych głównie dla mechaników, wiecznie

spragnionych przy pracy pod tym palącym słońcem.

Mroziły się w niej także dwie butelki szampana, gdyż

- na zdrowy rozum - należało oczekiwać, iż człowiek,

który dokonał prawie niemożliwej sztuki,

zdobywając pięć kolejnych Grand Prix, wygra po

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: