Siła Strachu.pdf

MACLEAN ALISTAIR

SIŁA STRACHU

Prolog

3 maja 1958 roku.

Siedziałem u siebie w biurze, jeżeli biurem nazwać można drewniane pudło o wymiarach

dwa na trzy metry, zamontowane na przyczepie samochodowej. Tkwiłem tam już cztery godziny, a

uszy puchły mi od trzymania słuchawek. Znad bagien i morza nadciągał zmierzch. Ale gdyby

nawet przyszło mi tak sterczeć całą noc, nie ruszyłbym się z miejsca: te słuchawki były dla mnie

najważniejsze w świecie, stanowiły jedyną więź łączącą mnie z tym wszystkim, co przedstawiało

dla mnie jakąkolwiek bądź wartość.

Już przynajmniej trzy godziny temu Pete miał się odezwać na umówionej długości fal.

Barranquilla była wprawdzie kawał drogi na północ, ale już wielokrotnie pokonywaliśmy tę trasę.

Nasze trzy samoloty DC były mocno wysłużone, ale dzięki starannej konserwacji i pieczołowitej

opiece znajdowały się w doskonałym stanie technicznym. Pete jest znakomitym pilotem, a Barry to

as wśród nawigatorów. Prognozy meteorologiczne dla zachodniego rejonu Morza Karaibskiego

były dobre, nie nadeszła jeszcze pora huraganów.

Nie mogłem zrozumieć, dlaczego od tak dawna już nie miałem od nich żadnej wiadomości

radiowej. Tak czy inaczej, musieli już minąć punkt największego zbliżenia i lecieć w kierunku

północnym zmierzając do celu - Tampy. Czyżby nie usłuchali moich zaleceń i zamiast zatoczyć

szeroki łuk nad cieśniną Jucatan, polecieli najkrótszą drogą, nad Kubą? W owych czasach

samolotom przelatującym nad tą rozdartą wojną domową wyspą przydarzyć się mogły

najrozmaitsze przykre niespodzianki. Wydawało się to mało prawdopodobne, a zważywszy, co

wieźli na pokładzie - wręcz niemożliwe. Ilekroć w grę wchodził element ryzyka, Pete był jeszcze

bardziej ode mnie ostrożny i przewidujący.

W kącie mojego biura na kółkach cichutko grało radio. Nastawione było na jakąś mówiącą

po angielsku stację i już po raz drugi tego wieczora nie znany mi ludowy gitarzysta smętnie

zawodził o śmierci matki, żony czy ukochanej, sam już nie wiem czyjej. Piosenka nosiła tytuł

"Moja czerwona róża nagle pobladła". Czerwień to życie, biel to śmierć. Czerwień i biel - barwy

trzech samolotów, stanowiących własność naszego Transkaraibskiego Towarzystwa Lotów

Czarterowych. Kiedy piosenka dobiegła wreszcie końca, odetchnąłem z ulgą. Moje biuro

wyposażone było skromnie. Biurko, dwa krzesła, szafka do przechowywania dokumentów i

potężny, nadawczo-odbiorczy aparat radiowy RCA, zasilany grubym kablem przeciągniętym przez

dziurę w drzwiach, a potem wijącym się wśród trawy i błota przez narożnik pasa startowego ku

głównym zabudowaniom dworca lotniczego. Poza tym jeszcze lustro. Zawiesiła je Elżbieta w

czasie swej jedynej wizyty tutaj, a potem nigdy jakoś nie potrafiłem zdobyć się na to, żeby je zdjąć

ze ściany.

Przejrzałem się w lustrze, ale to był błąd. Czarne włosy, czarne brwi, ciemnoniebieskie

oczy i blada, wymizerowana, napięta twarz przypominały mi tylko, jak strasznie jestem

podenerwowany. Jak gdyby trzeba mi było o tym jeszcze przypominać! Odwróciłem się i

wyjrzałem przez okno.

Wcale mi to nie pomogło. Tyle że nie patrzyłem już na swoją twarz. Oczywiście nic nie

widziałem. Nawet w najlepszych warunkach niewiele przez to okno było widać: ot dziesięć mil

ponurej, płaskiej, podmokłej równiny, ciągnącej się od lotniska Stanley Field aż po Belize. Teraz

jednak w Hondurasie rozpoczęła się właśnie pora deszczowa, fale wody od samego rana spływały

po szybie, a z postrzępionych, nisko wiszących chmur lunął na wyschłą, parującą ziemię

gwałtowny deszcz zamieniając świat za oknem w szarą, mglistą nicość.

Znów wystukałem nasz sygnał wywoławczy. Z takim samym zresztą skutkiem jak przy

kilkuset poprzednich próbach. Milczenie. Zmieniłem zakres fal, żeby sprawdzić, czy odbiór w

porządku; i usłyszawszy jedynie zakłócenia atmosferyczne, śpiew i muzykę, wróciłem natychmiast

na naszą częstotliwość.

Właśnie odbywał się najważniejszy lot w dziejach naszego Transkaraibskiego Towarzystwa

Lotów Czarterowych, a ja musiałem tkwić jak przykuty w tym malutkim pomieszczeniu biurowym

i bez końca czekać na zapasowy gaźnik, który w ogóle nie dotarł na miejsce. A bez tego gaźnika

biało-czerwona maszyna zaparkowana na pasie startowym, w odległości niespełna pięćdziesięciu

metrów, tyle jest dla mnie warta, co zeszłoroczny śnieg.

Z Barranquilli musieli wystartować, tego byłem pewien. Pierwszą wiadomość otrzymałem

trzy dni temu, w tym samym dniu, kiedy przybyłem na miejsce. W zaszyfrowanej depeszy nie było

żadnej wzmianki o jakichkolwiek trudnościach. Wszystko odbywało się w najściślejszej tajemnicy.

O transporcie wiedziało tylko trzech wyższych urzędników administracji państwowej. Lloyd

zgodził się wprawdzie ubezpieczyć ładunek, ale zażądał jednej z najwyższych stawek

asekuracyjnych. Nawet nie przejąłem się specjalnie komunikatem radiowym o wczorajszej próbie

zamachu stanu zwolenników dyktatury, którzy nie chcieli dopuścić do wyboru liberała Lierasa:

zakazano wprawdzie lotów wszystkim samolotom wojskowym i pasażerskim na liniach

wewnętrznych, ale zagraniczne linie lotnicze zakazem tym nie zostały objęte: Kolumbia znalazła

się w tak opłakanej sytuacji gospodarczej, że nie mogła sobie pozwolić na to, aby się narazić nawet

najbiedniejszym cudzoziemcom, a my byliśmy niemalże w takiej samej sytuacji.

Ale i tak nie chciałem ryzykować. Zadepeszowałem do Pete'a, żeby wziął ze sobą Elżbietę i

Johna. Jeżeli 4 maja - to znaczy jutro - do władzy dorwą się elementy niepożądane i dowiedzą się o

naszej dotychczasowej działalności, będzie to bezapelacyjnie koniec Transkaraibskiego

Towarzystwa Lotów Czarterowych. I to natychmiast! Ale przy tym bajecznym wynagrodzeniu,

jakie nam zaproponowano za jeden frachtowy lot do Tampy...

W słuchawkach coś zatrzeszczało. Wyglądało to na zakłócenia atmosferyczne, ale

dokładnie na uzgodnionej przez nas częstotliwości. Jak gdyby ktoś chciał się włączyć. Pomacałem

ręką gałkę odbiornika - przekręciłem ją do samego końca, o ułamek milimetra przesunąłem skalę w

jedną i drugą stronę i... zamieniłem się cały w słuch. Nic z tego! Żadnych głosów, żadnych

sygnałów Morse'a, absolutnie nic. Zsunąłem jedną słuchawkę i sięgnąłem po paczkę papierosów.

Radio nadal grało. Po raz trzeci tego wieczora, po upływie niespełna kwadransa, znowu

usłyszałem zawodzenie: "Moja czerwona róża nagle pobladła".

Było to już ponad moje siły. Zerwałem słuchawki, skoczyłem do radia, przekręciłem

wyłącznik z taką siłą, że o mało nie wyrwałem gałki, i sięgnąłem po butelkę stojącą pod biurkiem.

Nalałem sobie solidną porcję, a potem znów założyłem słuchawki.

- CQR wzywa CQS. CQR wzywa CQS. Czy mnie słyszysz? Czy mnie słyszysz? Odbiór...

Whisky zalała całe biurko, przewrócona szklanka z trzaskiem rozbiła się o drewnianą

podłogę, a ja gorączkowo szukałem gałki nadajnika i mikrofonu.

- Tu CQS, tu CQS! - wołałem z całych sił. - Pete, czy to ty? Pete! Odbiór...

- Tak, to ja... Trzymamy kurs, jesteśmy o czasie. Nie moja wina, że się spóźniłem - głos był

słaby, daleki, ale mimo bezbarwnego, metalicznego dźwięku, wyczuwałem w nim zdenerwowanie i

wściekłość.

- Sterczę tu od nie wiadomo ilu godzin! - Choć odetchnąłem z ulgą, w moim głosie

zabrzmiał gniew, ale z chwilą gdy sobie to uświadomiłem, poczułem wyrzuty sumienia. - Czy coś

się stało Pete?

- Stało się! Jakiś dowcipniś dowiedział się, co mamy na pokładzie, albo może nie

spodobaliśmy mu się po prostu. Tak czy owak, podłożył pod radio ładunek wybuchowy. Zapalnik

odpalił, detonator eksplodował, ale na szczęście sam ładunek - nitrogliceryna, TNT albo coś w tym

rodzaju - nie wybuchł. Ale radio omal się nie rozleciało! Na szczęście Barry zabrał pełną skrzynkę

części zapasowych. Właśnie zdołał doprowadzić aparat do porządku. Byłem cały mokry na twarzy,

ręce mi drżały. Kiedy wreszcie dobyłem z siebie głos, wyczuwało się w nim drżenie.

- Mówisz, że ktoś podłożył bombę? Ktoś chciał wysadzić maszynę w powietrze?

- Jak najbardziej!

- Czy ktoś... Czy są ranni? - z przerażeniem czekałem na odpowiedź.

- Uspokój się, stary. Tylko radio uszkodzone.

- Dzięki Bogu! Miejmy nadzieję, że na tym koniec.

- Nic się nie martw. Zresztą mamy teraz anioła stróża. Od co najmniej trzydziestu minut

towarzyszy nam amerykański samolot wojskowy. Widocznie z Barranquilli drogą radiową

zażądano eskorty, która nas doprowadzi do celu - Pete zaśmiał się sucho. - Ostatecznie to

Amerykanom najbardziej zależy na tym, co mamy na pokładzie.

- Co za samolot? - zapytałem ze zdziwieniem. Przecież trzeba nie byle jakiego pilota, żeby

zapuścił się czterysta czy pięćset kilometrów nad Zatokę Meksykańską i bez żadnych wskazówek

radiolokacyjnych odnalazł lecącą małą maszynę. - Czy byłeś o tym uprzedzony?

- Nie. Ale nic się nie martw, on jest w porządku. Przed chwilą rozmawialiśmy z nim. Wie

wszystko o nas i o naszym ładunku. To stary "Mustang", wyposażony w dodatkowe zbiorniki

paliwa na loty dalekiego zasięgu... myśliwiec odrzutowy nie utrzymałby się tyle czasu w

powietrzu.

- Jasne! - To tylko ja, jak zawsze, martwię się na zapas. - Jakim lecicie kursem?

- Prościutko 040.

- Wasze położenie?

Odpowiedział coś, czego nie dosłyszałem. Odbiór stawał się coraz gorszy, zakłócenia

atmosferyczne coraz głośniejsze.

- Powtórz, proszę.

- Barry dopiero stara się ustalić współrzędne. Za dużo miał roboty z naprawą radia, żeby się

troszczyć o nawigację. - Znów zapadło milczenie. - Mówi, że za dwie minuty będzie je miał.

- Daj mi pogadać z Elżbietą.

- Mów.

Znów przerwa, a potem głos, który był mi droższy nad wszystko.

- Jak się masz, kochany? Przykro mi, że się o nas niepokoiłeś... - Oto właśnie Elżbieta!

Przykro jej, że ja się niepokoiłem, ale ani słowa o sobie.

- Czy wszystko w porządku? To znaczy, czy jesteś pewna, że...

- Oczywiście! - Głos także dochodził słabo i jakby z oddali, ale jej pogodę, odwagę i

uśmiech rozpoznałbym nawet z odległości dziesięciu tysięcy mil. - Zresztą, już się zbliżamy do

celu. Widzę światła ziemi przed nami. - Przez chwilę panowała cisza, a potem doszedł mnie ledwie

słyszalny szept: - Kocham cię, najdroższy!

- Naprawdę?

- Bardzo, bardzo...

Szczęśliwy osunąłem się na oparcie krzesła, nareszcie trochę uspokojony. Ale natychmiast

poderwałem się na równe nogi i całym ciałem pochyliłem się nad odbiornikiem, gdyż nagle rozległ

się krzyk Elżbiety, a potem zduszone, alarmujące wołanie Pete'a:

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: