Harrison Harry - Eden 2. Zima W Edenie.pdf - Harry Harrison - Eden - gato6822

HARRY HARRISON

ZIMA W EDENIE

Przełożył

Janusz Pultyn

A zasadziwszy ogród

w Eden na wschodzie

Pan Bóg umieścił tam

człowieka, którego ulepił.

Po czym Kain

odszedł od Pana

i zamieszkał w kraju

Nod, na wschód od Edenu

KSIĘGA RODZAJU

PROLOG: KERRICK

Życie nie jest już łatwe. Zbyt wiele zaszło zmian, zbyt wielu ludzi zginęło, zimy są zbyt

długie. Nie zawsze tak było. Pamiętam dobrze obozowisko, w którym dorastałem, pamiętam

trzy rody, długie dni, przyjaciół, dobre jedzenie. Ciepłą porę roku spędzaliśmy na brzegu

wielkiego, pełnego ryb jeziora. W najdalszych wspomnieniach stoję nad tym jeziorem, patrzę

nad jego spokojnymi wodami na wysokie góry, widzę, jak na ich szczytach bieleją pierwsze

śniegi zimy. Gdy śnieg pokryje nasze namioty i trawy wokół nich, nadejdzie czas, by łowcy

wyruszyli w góry. Chciałem szybko dorosnąć, paliłem się, by u ich boku polować na sarny i

jelenie.

Prosty świat prostych radości minął bezpowrotnie. Wszystko się zmieniło, niestety, nie

na lepsze. Czasem budzę się w nocy pragnąc, by nigdy nie stało się to, co nastąpiło. Ale to

głupie myśli, świat jest, jaki jest, zmienia się teraz na każdym kroku. To, co uważałem za ca-

łość istnienia, okazało się zaledwie drobną cząstką rzeczywistości. Moje jezioro i góry to

tylko niewielki skrawek wielkiego kontynentu, graniczącego na wschodzie z ogromnym

oceanem.

Wiedziałem też o innych, o stworzeniach nazywanych przez nas murgu. Nauczyłem się

je nienawidzić na długo przedtem, nim zobaczyłem je po raz pierwszy. Nasze ciało jest ciepłe,

a ich zimne. Na głowach rosną nam włosy, łowcy dumnie hodują brody, a zwierzęta, na które

polujemy, mają ciepłe ciała, futra lub sierść - nie odnosi się to jednak do murgu. Są zimne,

gładkie i pokryte łuskami, mają pazury i zęby, by nimi rozdzierać i gryźć, są ogromne i

przerażające, budzą strach. I nienawiść. Wiedziałem, że żyją w ciepłych wodach

południowego oceanu i w ciepłych krajach leżących na południu. Nie znosiły zimna, więc

zostawiały nas w spokoju.

Wszystko to uległo zmianie tak straszliwej, że już nigdy nic nie pozostanie takim

samym. Powodem tego były murgu zwące się Yilan, równie rozumne jak Tanu. Na swe

nieszczęście wiem, że nasz świat stanowi tylko maleńką część świata Yilan. Zamieszkujemy

północ wielkiego kontynentu, a na południe od nas na całym lądzie roi się od Yilan.

Jest jeszcze gorzej. Za oceanem leżą inne, jeszcze większe kontynenty - na których w

ogóle nie ma łowców. Yilan, wyłącznie Yilan. Cały świat, poza naszym malutkim

zakątkiem, należy do nich.

Teraz powiem wam najgorszą rzecz o Yilan. Nienawidzą nas tak samo, jak my

nienawidzimy ich. Nie miałoby to znaczenia, gdyby były jedynie wielkimi, bezdusznymi

bestiami. Moglibyśmy zamieszkiwać zimną północ, unikając ich w ten sposób.

Lecz są i takie, które być może dorównują łowcom rozumem, dorównują im

zaciekłością. A ich ilości nie da się ogarnąć, wystarczy stwierdzić, iż wypełniają wszystkie

lądy wielkiego świata.

Wiem o tym, bo zostałem porwany przez Yilan, dorosłem wśród nich, uczyły mnie.

Pierwotne przerażenie, jakie poczułem, ujrzawszy śmierć ojca i wszystkich przyjaciół,

wyblakło z biegiem lat. Gdy nauczyłem się mówić jak Yilan, stałem się jakby jednym z nich,

zapomniałem, że byłem łowcą, zacząłem nawet nazywać mój lud ustuzou, istotami

nieczystości. Cały porządek społeczeństwa i władza u Yilan wznoszą się stopniowo, jak

góra, dlatego dumny byłem, iż stałem blisko Vaint, eistai miasta, jego władczyni. Uważano

mnie także za jego władcę.

Żywe miasto Alpasak od niedawna rosło na tych brzegach, zasiedlone przez Yilan

spoza oceanu, które z ich odległego miasta wygnane zostały przez zimy, z roku na rok coraz

sroższe. Ten sam mróz, który zmusił mego ojca i innych Tanu do wyruszenia na południe w

poszukiwaniu pożywienia, zmusił Yilan do poszukiwań za oceanem. Wyhodowały swe

miasto na naszym wybrzeżu, a gdy się dowiedziały, że przed nimi byli tam Tanu, zabiły ich.

Tak jak Tanu zabijali Yilan, gdy je zobaczyli.

Przez wiele lat nie wiedziałem o tym. Wychowałem się u Yilan i myślałem jak one.

Gdy ruszyły na wojnę, ich przeciwnik był dla mnie ohydnymi ustuzou, a nie Tanu, mymi

braćmi. Uległo to zmianie dopiero po zetknięciu się z więźniem, Herilakiem. Samma-dar,

przywódca Tanu, rozumiał mnie dużo lepiej niż ja sam. Gdy przemówiłem doń jak do wroga,

obcego, zwrócił się do mnie jak do swego pobratymca. Wraz z przypomnieniem sobie języka

dzieciństwa wróciły mi wspomnienia z tego ciepłego, dawnego okresu

życia. Wspomnienia matki, rodziny, przyjaciół. U Yilan nie ma rodzin, składające jaja

jaszczury nie znają ssących pierś niemowląt, rządzą nimi zimne samice, wśród których nie ma

miejsca na przyjaźń. Samce przez całe swe życie przebywają w zamknięciu.

Herilak dowiódł mi, iż jestem Tanu, a nie Yilan, dlatego uwolniłem go i uciekliśmy.

Początkowo żałowałem tego - ale nie miałem odwrotu, ponieważ zaatakowałem i omal nie

zabiłem Vaint, rządzącą Yilan. Dołączyłem do sammadów, grup rodów Tanu, wraz z nimi

uciekałem przed atakami tych, które kiedyś były moimi towarzyszkami. Teraz jednak miałem

innych towarzyszy, łączyła mnie z nimi przyjaźń, jakiej nigdy nie zaznałem wśród Yilan.

Miałem Armun, która przyszła do mnie i ukazała mi rzeczy, o jakich nie miałem pojęcia,

obudziła uczucia, jakich nigdy bym nie poznał, żyjąc wśród obcej rasy. Armun, która urodziła

mi syna.

Nadal jednak nie opuszczał nas nigdy lęk o życie. Vaint ze swymi wojowniczkami

bezlitośnie ścigała sammady. Walczyliśmy -czasem wygrywaliśmy, zdobyliśmy nawet trochę

ich żywej broni, śmiercio-kijów, zabijających każde stworzenie. Mając je, mogliśmy

wypuścić się daleko na południe, napełnić do syta żołądki, zabijać te nienawistne istoty, gdy

nas atakowały. Po to tylko, by uciekać znowu, gdy znalazła nas Vaint i zaatakowała

napływającymi bez końca zza morza posiłkami.

Ocalałym pozostawało jedynie pójść tam, gdzie nie będą ścigani, przebyć mroźny

łańcuch górski, osiągnąć leżącą za nim krainę. Yilan nie mogą być w śniegach; myśleliśmy,

że będziemy bezpieczni.

I byliśmy, długo byliśmy. Za górami spotkaliśmy Tanu, którzy nie zajmowali się

jedynie łowami, lecz zbierali plony w swej ukrytej dolinie, potrafili wyrabiać dzbany, tkać

szaty i robić wiele innych zadziwiających rzeczy. To Sasku, oni są naszymi przyjaciółmi, bo

czczą mastodonta jako boga. Przyprowadziliśmy im nasze mastodonty i odtąd byliśmy z nimi

jakby jednym ludem. Dobrze się nam żyło w dolinie Sasku.

Póki Vaint nie odnalazła nas znowu.

Zrozumiałem wówczas, że nie możemy dłużej uciekać. Jak zapędzone w kąt zwierzęta

musimy się odwrócić i walczyć. Najpierw nikt nie chciał mnie słuchać, bo nie znali wroga tak

dobrze jak ja. Pojęli jednak, iż Yilan nie znają ognia. Poznały jego skutki, gdy przybyliśmy

do ich miasta z pochodniami.

A oto czego dokonaliśmy. Spaliliśmy miasto i pozwoliliśmy kilku niedobitkom uciec do

ich świata i miast za oceanem. Dobrze, że sic tak stało, bo jedną z ocalałych była Enge, ongiś

ma nauczycielka i przyjaciółka. W odróżnieniu od wszystkich innych nie uznawała zabijania,

przewodziła małej grupce tak zwanych Cór Życia, wierzących w świętość życia. Gdybyż

tylko one ocalały. Ale uratowała się i Vaint. Ta istota pełna nienawiści przeżyła zniszczenie

swego miasta, uciekła na uruketo, wielkim żywym statku używanym przez Yilan.

To zdarzyło się w przeszłości. Teraz stoję na brzgu, owiewany przez popioły miasta i

próbuję sobie wyobrazić, co stanie się teraz, co należy uczynić w nadchodzących latach.

Tharman i ermani lasfa katiskapri

ap naudinz modia - em bleit

hepellin er atta, so faldar elka

nsi hammar.

POWIEDZENIE TANU

Tharmy w gwiazdach mogą patrzeć

z przyjemnością w dół, na łowcę;

lecz jest to zimny wzrok,

który nie wznieci ognia.

ROZDZIAŁ I

Burza dobiegała końca, uchodziła nad morze. Strugi deszczu spadały na dalekie

uruketo, zasłaniały je. Nagle pojawiło się znowu, gdy fala deszczu minęła. Jego ciemna

sylwetka na tle spienionych fal była coraz dalej. Wiszące nisko wieczorne słońce przebijało

się przez pękające chmury, oblewało uruketo rdzawym światełm, podkreślało sterczącą

wysoko płetwę. Potem zwierzę zniknęło w gęstniejącym mroku. Herilak stał w wodzie i

potrząsając włócznią, krzyczał głośno i gorzko:

- One też powinny były zginąć, wszystkie, żadne nie powinno uciec!

- Koniec z zabijaniem - odparł ze znużeniem Kerrick. - Już po wszystkim, zrobione,

zakończone. Wygraliśmy. Wybiliśmy murgu, spaliliśmy ich miasto. Wskazał na dymiące w

tyle drzewa. - Masz swą zemstę. Za każdego zabitgo ze swego sammadu spaliłeś dwudziestkę

murgu. Zrobiłeś to. Za każdego martwego łowcę, kobietę, dziecko zabiłeś murgu. To dość.

Teraz musimy zapomnieć o zabijaniu i pomyśleć o życiu.

- Rozmawiałeś z jednym z nich, pozwoliłeś mu uciec. Drżała mi ręka z włócznią - nie

zrobiłeś dobrze.

Kerrick świadom był jego gniewu, sam też zaczął się wściekać, lecz panował nad sobą.

Wszyscy byli zmęczeni, bliscy wyczerpania po całym dniu działania. Pamiętał też, iż Herilak

wypełnił jego rozkaz i nie zabił Enge, gdy z nią rozmawiał.

- Wszystkie murgu są dla ciebie takie same, wszystkie należy zabić. Ale ta jedna - była

moją nauczycielką - ta jedna różni się od pozostałych. Mówi tylko o pokoju. Gdyby murgu jej

posłuchały, uwierzyły jej, mogłoby to zakończyć tę wojnę...

- One wrócą, wrócą by się zemścić.

Gniew nie opuścił jeszcze wielkeigo łowcy, groził lepiącą się od krwi włócznią

znikającemu, zwyciężonemu nieprzyjacielowi. Oczy, podrażnione napływającym dymem,

błyszczały równie czerwono jak grot jego włóczni. Obaj łowcy pokryci byli sadzą, jasne

włosy i długie brody lepiły się od potu i popiołów. Kerrick wiedział, że przez Herilaka

przemawia nienawiść, chęć zabijania murgu, ciągłego zabijania bez końca, ale wiedział też, z

niepokojem szarpniącym mu wnętrzności, iż łowca mówi prawdę. Murgu, Yilan, wrogowie

wrócą. Vaint zadba o to. Żyje przecież, a póki nie umrze, nie zaznają bezpieczeństwa ni

spokoju. Gdy to sobie uświadomił, uszła zeń cała siła, zachwiał się, oparł na włóczni i trząsł

głową, jakby przez to mógł odegnać sprzed oczu widmo rozpaczy. Musi zapomieć o Va-int,

zapomnieć o murgu, zapomnieć o nich bez reszty. Nadeszła pora życia, minęła pora śmierci.

Mroczne myśli przerwał mu czyjś krzyk. Obrócił się i ujrzał łowcę Sasku, Keridamasa,

wołającego go z czarnych zgliszcz Alpasaku.

- Tu są murgu, żywe, uwięzione!

Herilak z krzykiem okręcił się na pięcie, lecz Kerrick powtrzymał go, chwytając za

rękę.

Harrison Harry - Eden 2. Zima W Edenie.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: