Wędrowcy.pdf

Ben Bova

Wędrowcy

(Voyagers )

Tłumaczył: Cezary Lipski

Albo jesteśmy sami we wszechświecie, albo nie jesteśmy; każda z tych możliwości jest

zaskoczeniem dla umysłu.

Lee Dubridge

Nic nie jest zbyt piękne, aby było prawdziwe.

Michael Faraday

Jedyną granicą naszych przyszłych dokonań są nasze dzisiejsze wątpliwości.

Franklin D. Roosevelt

PRZYBYSZ Z GWIAZD

KSIĘGA PIERWSZA

Gdy oglądam niebo Twoje, dzieło palców Twoich,

Księżyc i gwiazdy, które Ty ustanowiłeś,

Tedy mówię: Czymże jest człowiek, że o nim pamiętasz,

Lub syn człowieczy, że go nawiedzasz?

Psalm 8

ROZDZIAŁ I

Profesor Ramsey McDermott, siedząc na trzeszczącym ze starości, obitym skórą fotelu,

przechylił się do tyłu i obojętnie zerknął na zewnątrz przez okno swego gabinetu. Podwórze było

wciąż takie samo jak przed pięćdziesięciu laty, gdy ujrzał je po raz pierwszy. Drzewa mieniły się

barwami października, studenci śpieszyli na zajęcia wybetonowanymi chodnikami lub siedzieli

na murawie w dwu – lub trzyosobowych grupach, pochłonięci poważnymi rozmowami.

Z miłej zadumy wyrwało go delikatne pukanie do drzwi. „To ona – pomyślał, po czym tak

szorstko, jak tylko mógł, zawołał:

– Proszę!

Jo Camerata weszła do zalatującego stęchlizną niewielkiego pomieszczenia, a McDermott na

jej widok z trudem ukrył zaskoczenie. „Nie zdawałem sobie sprawy, że jest tak ładna – pomyślał.

– Nic dziwnego, że uchodzi jej płazem nawet morderstwo.

Jo była wysoka, miała ciemne lśniące włosy i dobrze już ukształtowaną figurę

śródziemnomorskiej piękności. Była ubrana w nieodzowne u studentów dżinsy i sweter, ale

przylegały one do jej ciała w taki sposób, że McDermott poczuł, iż burzy się w nim krew. Jej

duże czarne jak węgle oczy były jednak czujne i niespokojne jak u schwytanego w pułapkę

zwierzęcia.

McDermott uśmiechnął się.

– Proszę odłożyć książki i usiąść – polecił jej takim tonem, aby nie miała wątpliwości, że

czekają długie skrupulatne przesłuchanie.

Jo usiadła naprzeciw niego na stojącym przy biurku krześle z wysokim oparciem. Przycisnęła

do kolan książki, tak jakby mogły ją one obronić. Dopiero teraz, gdy patrzył na nią – tak młodą

i ponętną – zdał sobie sprawę, że jego gabinet jest szary od kurzu i niepomiernie zagracony

stosami książek i papierów aż ciężkich od wchłoniętego w ciągu dziesięcioleci dymu fajkowego.

Pochylił się nieco do przodu w swym fotelu.

– Słyszałem, że ostatnio jest pani rzadkim gościem na zajęciach.

Jej oczy rozszerzyły się.

– Doktor Thompson powiedział, że to nie szkodzi...

– Naprawdę?

– Tak. Pomagałam mu w obserwatorium... przy tych sygnałach, które niedawno odebrali.

– I z tego powodu opuszcza pani wszystkie ćwiczenia i wykłady – zżymał się McDermott.

– Nie mogę przebywać jednocześnie w dwu różnych miejscach – próbowała się tłumaczyć. –

Doktor Thompson prosił mnie, abym mu pomagała.

– Nie mam co do tego wątpliwości. – McDermott sięgnął po fajkę i zaczął się nią bawić,

obserwując z satysfakcją, jak jej przestraszone oczy śledzą każdy ruch jego rąk. – Pomagała pani

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: