29 Narzeczona markiza - Beverley Jo.pdf - Romanse sprzed lat - PaulineczQa

Beverley Jo

Narzeczona

markiza

- Do kroćset diabłów!

Przekleństwo to zostało raczej wymamrotane niŜ powie-

dziane na głos, ale było wystarczająco szokujące dla

Geralda Westalla, sekretarza Williama de Vaux, księcia

Belcraven, by spojrzał na swego pracodawcę. KsiąŜę

siedział za wielkim, rzeźbionym biurkiem, przeglądając

korespondencję. Okulary, uŜywane tylko do czytania,

opierały się na jego długim, prostym nosie, gdy

ponownie przebiegał wzrokiem pismo, które wywołało

taką niezwykłą reakcję.

Pan Westall, wysoki, chudy młodzieniec, sprawiający

wraŜenie, jakby zszedł z obrazu El Greca, udawał, Ŝe

wrócił do swych zajęć, ale jego myśli całkowicie

zaprzątał ksiąŜę. Czy ten okrzyk był oznaką

konsternacji? Czy teŜ gniewu? Nie, zdecydował.

Zdumienia. Młody męŜczyzna czekał niecierpliwie, aŜ

ksiąŜę zwróci się do niego po radę. Wtedy pozna

przyczynę wzburzenia.

Rozczarował się jednak. KsiąŜę odłoŜył list i wstał. Pod-

szedł do jednego z duŜych okien wychodzących na

Belcraven Park, od trzech stuleci stanowiący siedzibę

rodu. Piętnaście lat temu, dla uczczenia początku

nowego wieku, Humphrey Repton, słynny projektant

ogrodów, przekształcił setki hektarów ziemi wokół

okazałej rezydencji w malowniczy park krajobrazowy.

Cztery lata temu, w związku z hucznym świętowaniem

osiągnięcia pełnoletności przez dziedzica Belcraven,

markiza Arden, powiększono jezioro. Jednocześnie

usypano wyspę, na której wzniesiono grecką świątynię;

wystrzeliwano z niej sztuczne ognie. Wszystko to było

bardzo piękne, ale aŜ zanadto znajome, a pracodawca

pana Westalla nie miał w zwyczaju kontemplować

widoku swej posiadłości.

Z postawy księcia niewiele moŜna było wywnioskować.

Trzymał się prosto, był szczupły, nie wyglądał na swoje

pięćdziesiąt sześć lat. Jego oblicze jak zwykle nie

zdradzało Ŝadnych uczuć. Zdaniem sekretarza, ksiąŜę

Belcraven był zimny i wyniosły.

Im dłuŜej ksiąŜę milczał, tym bardziej pan Westall się

niepokoił. Jeśli ród de Vaux dotknęło jakieś

nieszczęście, czy odbije się to niekorzystnie na jego

karierze?

To śmieszne. KsiąŜę był jednym z najbogatszych ludzi w

Anglii, a Gerald Westall najlepiej wiedział, Ŝe jego chle-

bodawca nie inwestował w niepewne interesy ani nie

oddawał się hazardowi. Podobnie jak śliczna księŜna.

Ale ich syn?

Pan Westall nie Ŝywił sympatii do Luciena Philippe'a de

Vaux, markiza Arden, w czepku urodzonego dandysa,

który nie bał się nikogo ani niczego. Podczas swych

rzadkich wizyt w Belcraven Park markiz nie dostrzegał

Westalla, a swego ojca traktował z wręcz ubliŜającą

kurtuazją. Dla sekretarza wciąŜ stanowiło zagadkę,

czemu wśród wyŜszych sfer ojcowie i synowie nie

potrafią darzyć się miłością i szacunkiem. Weźmy

choćby króla i regenta - oczywiście, zanim u tego

pierwszego ujawniła się choroba umysłowa. Być moŜe

przyczyna tkwi w tym, Ŝe dziedzic musi czekać na

śmierć ojca, by w pełni zacząć korzystać z uroków Ŝycia,

a ojcowie doskonale zdają sobie z tego sprawę?

Pan Westall nawet się cieszył, Ŝe moŜe Ŝyć po swojemu.

ChociaŜ z drugiej strony, pomyślał, patrząc na surową

twarz księcia, trudno kochać człowieka pozbawionego

odrobiny ciepła. Markiz odnosił się serdecznie jedynie

do matki, obdarzonej nadzwyczaj łagodną naturą. Byli

ze sobą blisko związani. No cóŜ, Arden słynął z tego, Ŝe

potrafił postępować z kobietami.

W końcu ksiąŜę się odwrócił.

- Panie Westall, niech pan będzie tak dobry i wyśle wia-

domość do księŜnej, Ŝe proszę, by zechciała mi

poświęcić kilka chwil.

Sekretarz nic nie wyczytał z wyrazu twarzy ani z tonu

głosu swego chlebodawcy. Ktoś obcy nie domyśliłby się,

Ŝe księcia trapi coś powaŜnego. A jednak tak właśnie

było. ZłoŜenie wizyty księŜnej o tej porze stanowiło

powaŜne naruszenie zwykłego porządku dnia.

Tajemniczy list musiał dotyczyć ich syna.

Buńczuczny markiz prawdopodobnie skręcił sobie kark

podczas jednej ze swych szalonych eskapad. W rodzie

de Vaux od dwustu lat tytuł przechodził z ojca na syna.

Śmierć markiza nie stanowiła wielkiej straty, ale szkoda,

Ŝe przerwana zostanie taka piękna tradycja.

Kiedy lokaj wrócił i oznajmił, Ŝe księŜna gotowa jest

spotkać się z męŜem, a ten wyszedł, by zakomunikować

Ŝonie smutną wiadomość, pan Westall sprawdził, czy ma

w biurku zapas stosownego papieru listowego.

Drzwi do przestronnych apartamentów Ŝony otworzyła

księciu pokojówka, która zaraz dyskretnie się ulotniła.

KsięŜna siedziała z robótką w ręku przy oknie

balkonowym. Lutowy dzień był zbyt chłodny, by moŜna

było je otworzyć, choć jasne promienie słońca zdawały

się przekonywać, Ŝe to juŜ wiosna, a w powietrzu

wyczuwało się woń rozkwitłych Ŝonkili i hiacyntów.

KsiąŜę podziwiał swą Ŝonę za to, Ŝe - w przeciwieństwie

do wielu kobiet w jej wieku - nie unika ostrego światła.

Miała pięćdziesiąt dwa lata, wszystkie uśmiechy i

wylane łzy zostawiły na jej twarzy ślad, jednak w

niczym nie ujmowało jej to urody. Siwizna mocno

przyprószyła jasnozłote włosy księŜnej, ale oczy nadal

zachowały Ŝywy, niebieski kolor, a usta wciąŜ były

zgrabnie wycięte. De Vaux przypomniał sobie, jak ujrzał

ją pierwszy raz, w ogrodzie otaczającym zamek jej

rodziców...

- Dzień dobry, ksiąŜę - przywitała go miękkim głosem,

w którym mimo upływu lat nadal słychać było francuski

akcent. - Chciałeś ze mną pomówić? - spytała z

wyszukaną uprzejmością, ostatnio tak dla niej typową.

Ciekaw był, czy wydarzy się kiedyś cud, który naprawi

stosunki między nimi, ale szybko porzucił płonne

marzenia i podszedł do Ŝony, by wręczyć jej list.

- Tak, madame. Przeczytaj to, jeśli łaska.

KsięŜna poprawiła delikatne, oprawione w złoto pince-

nez, które musiała zakładać do robótek ręcznych, i

skupiła

się na lekturze listu. KsiąŜę pilnie obserwował jej

reakcję, ale nie dostrzegł oznak szoku ani bólu, a jedynie

lekkie zdumienie. Kiedy skończyła czytać, spojrzała na

niego z uśmiechem.

- To bardzo niemądrze z jej strony, Ŝe nie zwróciła się

do ciebie wcześniej, ksiąŜę. Co zamierzasz? Z chęcią

przyjmę tutaj tę dziewczynę. Jest twoją córką, a mnie

brakuje obecności córki, odkąd Joannę wyszła za mąŜ.

By uniknąć spokojnego wzroku Ŝony, ksiąŜę odwrócił

się do okna. Jaki z niego głupiec, Ŝe spodziewał się

wybuchu gniewu w obliczu jawnego dowodu jego

niewierności, pomyślał. Jaki z niego głupiec, Ŝe tego

pragnął. Jednak tęsknił za czymś, co w końcu

skruszyłoby lodową skorupę, która od ponad dwudziestu

lat skuwała jego małŜeństwo.

- Nie - odrzekł wreszcie. - Nie chcę, Ŝeby moja nieślubna

29 Narzeczona markiza - Beverley Jo.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: