Alistair MacLean - Na południe od Jawy.pdf - Alistair MacLean - danamat1

ALISTAIR MACLEAN

NA POŁUDNIE OD JAWY

Z angielskiego przełożyła Halina Cieplińska

Powieść brytyjskiego twórcy licznych bestsellerów opowiada o ucieczce grupy

Anglików z oblężonego Singapuru podczas II wojny światowej. Nie wszyscy jednak

uciekinierzy myślą wyłącznie o ratowaniu życia. Niektórzy z nich mają za zadanie

przewiezienie tajnych planów japońskiej inwazji na Australię. Sensacyjna akcja o znakomicie

stopniowanym napięciu rozgrywa się w scenerii Azji Południowo-Wschodniej. MacLean

jeszcze raz udowadnia, że jest pisarzem, którego się czyta.

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Umierające miasto spowił całun nieprzeniknionego, gęstego, dławiącego dymu.

Oblekł wszystkie budynki, wszystkie biurowce i domy, zarówno te nietknięte, jak i zburzone

przez bomby, otulił je ciemnym, lekko wirującym kokonem anonimowości. Wypełniał,

zatapiał wszystkie ulice, zaułki i baseny portowe. Kłębił się jak w piekielnej otchłani w

łagodnym powietrzu tropikalnej nocy.

Wcześniej wieczorem, kiedy dym buchał w mieście tylko z płonących budynków, w

górze tworzyły się szerokie, nieregularne prześwity, przez które widać było gwiazdy

świecące na pustym niebie. Lecz wiatr się nieco zmienił i prześwity znikły, a poza tym zza

miasta nadciągnęły kłęby dymu z uszkodzonych zbiorników, w których płonęła ropa. Nie

wiadomo było, skąd się bierze ten dym. Może z lotniska Kallang, może z elektrowni, może

wprost z przeciwnej strony wyspy, to znaczy z północy, gdzie była baza marynarki, a może z

wysp, na których wydobywało się ropę, z oddalonych o cztery czy pięć mil Pulo Sambo i

Pulo Sebarok. Nikt nie wiedział. Nie sposób było się dowiedzieć czegokolwiek, prócz tego,

co się samemu zobaczyło, a panowała niemal całkowita ciemność. Nie rozświetlały jej teraz

nawet płonące budynki, bo już się spaliły i pozostało po nich tylko pogorzelisko, na którym

migotały ostatnie wątłe płomyki, prawie wygasłe, podobnie jak całe życie w Singapurze.

Umierające miasto spowiła już śmiertelna cisza. Co pewien czas rozlegał się w górze

groźny świst pocisku, który wpadał nieszkodliwie w wodę albo walił w budynek z krótkim

grzmotem i błyskiem wybuchu. Lecz w tym, że wszystko było osobliwie przelotne, że

dźwięk i światło natychmiast zamierały i gasły w spowijającym okolicę dymie, było coś

naturalnego - zdawało się to nieodłączną cechą dziwnej i jakby nierealnej nocy. Cisza tylko

jeszcze bardziej się przez to pogłębiała i tężała. Co pewien czas zza Fortu Canning i Pearls

Hill, spoza północno-zachodnich granic miasta dolatywał nieregularny trzask serii z

karabinów i pistoletów maszynowych, ale te odgłosy też były odległe, nierealne i odbijały się

tak dalekim echem jak we śnie. Wszystko tej nocy przypominało sen, było mroczne i

nierzeczywiste - nawet tych kilku ludzi, którzy przedzierali się przez zasypane gruzem,

niemal wyludnione ulice Singapuru. Przypominali podróżnych wędrujących bez celu,

pełnych wahania, zobojętniałych i niepewnych, błądzących po omacku przez kotłujące się

kłęby dymu: drobne zagubione postacie beznadziejnie brnące na oślep przez mgłę sennego

koszmaru.

* * *

Posuwając się powoli i niepewnie ciemnymi ulicami mała grupka żołnierzy - może

było ich z dwudziestu czterech - zmierzała w stronę nabrzeża krokiem starych, wyczerpanych

ludzi. Wyglądali też jak starcy, szli chwiejąc się na nogach, a głowy i ramiona mieli po

starczemu pochylone, chociaż najstarszy z nich nie liczył więcej niż trzydzieści lat. Byli

jednak zmęczeni, strasznie zmęczeni, zmęczeni do granic zobojętnienia i wyczerpania, kiedy

już nic nie ma znaczenia i łatwiej jest potykając się brnąć naprzód, niż się zatrzymać. Byli

wyczerpani, chorzy i ranni, działali bezmyślnie, automatycznie, niezdolni do podejmowania

świadomych decyzji. Całkowite wyczerpanie umysłowe i fizyczne jest jednak zarazem

dobrodziejstwem, lekiem, środkiem uśmierzającym. Potwierdzał to ponad wszelką

wątpliwość ich bezmyślny wzrok wbity tępo w ziemię pod stawiane z mozołem stopy. Jeśli

nawet ich ciałom nadal dawały się we znaki różne dolegliwości, przynajmniej nie zdawali

sobie z tego sprawy.

W każdym razie w tej chwili zatarł im się w pamięci ślad koszmarnych wydarzeń

minionych dwóch miesięcy - niedostatku, głodu, pragnienia, ran, chorób i strachu - kiedy to

Japończycy gnali ich przez nieskończenie długi Półwysep Malajski, przez zniszczoną teraz

mierzeję Johore, aż znaleźli się na iluzorycznie bezpiecznej wyspie Singapuru. Nie pamiętali

już towarzyszy, którzy zginęli, wrzasków niczego nie podejrzewających wartowników,

zarzynanych we wrogiej ciemnej dżungli, diabolicznego wycia Japończyków, kiedy napadli

przed świtem na ich naprędce przygotowane pozycje obronne. Nie pamiętali już tych

rozpaczliwych samobójczych kontrataków, których jedynym pozytywnym wynikiem było

zdobycie kilku metrów kwadratowych ziemi, drogo, lecz bezcelowo odzyskanej jedynie na

chwilę. Nie dawały im te natarcia nic, prócz widoku okropnie okaleczonych, torturowanych

ciał schwytanych kolegów oraz cywilów nie kwapiących się do współpracy z wrogiem. Nie

pamiętali już, jak byli wściekli, zdezorientowani i zrozpaczeni, kiedy ostatni myśliwiec

brewster, a przedtem myśliwce hurricane zniknęły z nieba pozostawiając ich wyłącznie na

łasce lotnictwa japońskiego. Nawet to, że absolutnie nie dawali wiary nowinom o lądowaniu

japońskich wojsk na wyspie przed pięcioma dniami, że patrzyli z goryczą, jak na ich oczach

rozwiewa się pieczołowicie pielęgnowana legenda, mit o niezdobytym Singapurze - nawet to

też zatarło im się w pamięci. Już nie pamiętali. Byli zbyt oszołomieni, chorzy, ranni i słabi,

by pamiętać. Ale pewnego dnia, już wkrótce, jeśli nie zginą, przypomni im się to wszystko, a

wtedy nigdy już nie będą tacy sami jak przedtem. Tymczasem jednak mozolnie posuwali się

naprzód, ze wzrokiem wbitym w ziemię, z opuszczonymi głowami, nie patrząc, dokąd idą,

obojętni, dokąd dotrą.

Jeden z nich jednak patrzył i nie był obojętny. Szedł powoli na przedzie ciągnącej

dwuszeregiem kolumny mężczyzn, szukał drogi przez rumowisko zaściełające ulicę,

zapalając od czasu do czasu latarkę, by się upewnić, czy podążają we właściwym kierunku.

Był to niski, drobny mężczyzna, jedyny w grupie, który miał na sobie szkocką spódnicę, a na

głowie beret. Tylko kapral Frazer wiedział, skąd ma tę spódnicę - na pewno nie był w nią

ubrany, kiedy wycofywali się przez Malaje na południe.

Kapral Frazer był tak samo zmęczony jak inni. Też miał podkrążone i nabiegłe krwią

oczy, twarz szarą, wyniszczoną przez malarię czy dyzenterię, a może przez jedno i drugie.

Szedł trzymając lewe ramię o wiele wyżej niż prawe, tak że sięgało mu niemal do ucha,

niczym garb, ale był to tylko prowizoryczny opatrunek z gazy i bandaża, założony

pośpiesznie tego samego dnia przez sanitariusza, który chciał dowieść, że usiłował

zatamować krwawienie z paskudnej rany po szrapnelu. W prawej ręce Frazer trzymał

ważącego jedenaście kilogramów brena, którego dźwiganie było niemal ponad siły dla

osłabionego organizmu - wyglądało to tak, jakby karabin obciągał kapralowi w dół prawe

ramię, podczas gdy lewe wędrowało jeszcze wyżej, pod samo ucho.

Z jednostronnym garbem, w berecie na bakier, w spódnicy, której fałdy luźno obijały

się o wychudzone nogi, drobny mężczyzna wyglądał śmiesznie i groteskowo. Ale tak

naprawdę kapral Frazer nie był ani śmieszny, ani groteskowy. Jako pasterz z Cairngorms, dla

którego trud i niedostatek stanowiły nieodłączny element egzystencji, mógł jeszcze ostatkiem

siły woli i wytrwałości coś z siebie wykrzesać. Kapral Frazer nadal był najlepszym

żołnierzem pod słońcem - najlepszym z najlepszych typów żołnierza. Miał ogromne poczucie

obowiązku i odpowiedzialności, nie pozwalał sobie na to, by poddać się bólowi czy słabości,

myślał wyłącznie o ludziach, którzy słaniając się na nogach ciągnęli ślepo za nim. Dwie

godziny wcześniej oficer dowodzący ich rozbitą, zdezorganizowaną kompanią na północnym

skraju miasta wydał rozkaz, by Frazer zabrał wszystkich zdolnych do chodzenia rannych oraz

tych, których można było nieść, i przeprowadził ich z linii ognia w jakieś względnie spokojne

i bezpieczne miejsce. Był to ruch nie mający znaczenia, o czym wiedział sam oficer i o czym

wiedział też Frazer, padały bowiem ostatnie stanowiska obrony i nadszedł kres Singapuru.

Zanim upłynie następny dzień, na wyspie Singapur nie pozostanie ani jeden człowiek, który

nie będzie martwy, ranny czy wzięty do niewoli. Ale rozkaz to rozkaz, kapral Frazer więc

posuwał się mozolnie, acz zdecydowanie naprzód, kierując się ku zatoczce Kallang.

Co pewien czas, w miejscach, gdzie ulica nie była zasypana gruzem, stawał z boku i

przepuszczał przed siebie kolumnę żołnierzy. Wątpliwe, by którykolwiek z nich w ogóle

zwrócił na niego uwagę - nikt z rannych na noszach, nikt z tych w lepszej formie ani z tych,

którzy wprawdzie też byli chorzy i ranni, lecz dźwigali nosze. Za każdym też razem kapral

Frazer musiał czekać na ostatniego w kolumnie - wysokiego i chudego chłopaka, któremu

Alistair MacLean - Na południe od Jawy.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: