12.pdf

Jego uśmiech zniknął wraz dołeczkami.

- A co z nią?

- To twoja dziewczyna. Nie powinieneś jej zaprosić? Podrapał się w głowę.

- Racja, ale wiesz... Pokłóciliśmy się. - Wsunął ręce w kieszenie. - No i zapraszam ciebie.

Przygryzłam wargę.

- Och, to bardzo miłe, ale...

- No to super - powiedział z szerokim uśmiechem. -Traktuję to jako zgodę. Spotkamy się przed bramą o

szóstej.

W piątek spędziłam całą godzinę, przymierzając różne ubrania przed lustrem w łazience; materiał łaskotał

znamię między ramionami. W końcu zdecydowałam się na strój, który mówił: „jesteśmy tylko przyjaciółmi".

- Co ty tam robisz? - zawołała Clémentine przez drzwi. Miałam ogromną ochotę odkrzyknąć, że szykuję się

na kolację z rodzicami Noaha, ale uznałam, że to byłoby zbyt okrutne.

Rodzice Noaha mieszkali w stylowej kamienicy w Outremont. Pojechaliśmy metrem. Pociąg był zatłoczony,

dłoń Noaha zsuwała się po metalowym słupku, dotykając mojej.

Drzwi otworzył jego ojciec. Miał na sobie fartuch kuchenny, w ręku trzymał kieliszek czerwonego wina.

Sympatycznie pulchny, z pełnymi policzkami i kręconymi brązowymi włosami na czubku głowy, które

wyglądały jak tupecik, był całkowitym przeciwieństwem Noaha.

- O, witaj - rzekł z uśmiechem. Jego twarz zaczerwieniła się; gdy ściskał Noaha, rozlał trochę wina. Na

małym palcu nosił ciężki sygnet.

- Tato, to jest Renée.

- Luc - przedstawił się, ściskając mi dłoń. A potem zaprosił nas do środka.

W domu Noaha panował przytulny nieład - wschodnie dywany, stosy książek i czasopism politycznych... W

salonie

z boku stało wielkie akwarium, w którym pływały małe kolorowe rybki. Wyglądały na sztuczne.

W kuchni rozległ się brzęk talerzy, chwilę później do holu wyszła wysoka kobieta, trzymając w ręku deskę

wędlin.

- A oto i moja Veronica - rzekł Luc, odwracając się do matki Noaha i kładąc dłoń na jej plecach.

Wyglądała dokładnie tak jak Noah: wysoka, szczupła, naturalnie elegancka. Jej smukłe nogi wydłużały

jeszcze wysokie obcasy.

- Bardzo mi miło.

Gdy szliśmy za nią do jadalni, powiedziała przez ramię:

- Mam nadzieję, że lubisz mięso... - I nim zdążyłam się odezwać, odpowiedziała sobie: - Och, na pewno tak.

Jesteś strażnikiem, nieprawdaż?

Stół był już zastawiony. Noah odsunął dla mnie krzesło, skłonił się i położył mi serwetkę na kolanach;

zaśmiałam się. Gdy usiadł obok mnie, jego rodzice wymienili znaczące spojrzenia. Matka Noaha podała nam

deskę, na której znajdował się wybór pasztetów, kiełbasek i cienkich plastrów pieczonej wołowiny, a potem

zniknęła w kuchni.

Na jednej ze ścian był ozdobny kominek. Nad półeczką wisiały dwie małe łopatki, umocowane na drewnianej

desce. Na jednej widniał napis „Noah", na drugiej „Katherine".

- To moja pierwsza łopatka - wyjaśnił Noah, spoglądając przez ramię. - Miałem cztery lata, gdy ją dostałem.

- A więc tak właśnie wyglądało twoje dzieciństwo? -spytałam. - Zawsze wiedziałeś, kim jesteś?

- W każdej rodzinie jest inaczej - odezwał się jego ojciec, nalewając mi wina. - Widzisz, jesteśmy bardzo

otwarci, po co ukrywać przed sobą różne rzeczy?

Patrzyłam, jak Noah rozsmarowuje kawałek pasztetu na kromce chleba i odgryza kęs. Roześmiał się z

czegoś, co powiedział jego ociec, spojrzał na mnie. Nie załapałam dowcipu, ale też się zaśmiałam. Tak

wyglądałby mój świat, gdyby moi rodzice nadal żyli. Gdybym mogła zakochać się w tym chłopaku. A jednak

coś tu było nie tak. Czemu to ja tu by-

lam, czemu nie Clementine? Czy naprawdę byłam dla niego tak ważna? A może intrygowała go dziewczyna,

którą, jak sądził, byłam?

Drzwi otworzyły się, wróciła matka Noaha ze srebrnym półmiskiem i następnym daniem. Luc położył dłoń na

jej biodrze, gdy podniosła pokrywę, ukazując pieczone ziemniaki z rozmarynem i tymiankiem i comber

jagnięcy, którego wystające żebra nadawały mu wygląd dzieła sztuki nowoczesnej. Aromat powinien mnie

odurzyć, ale nie czułam nic, a im dłużej wpatrywałam się w jedzenie, tym bardziej wydawało mi się sztuczne

i nierealne, jakby między mną i resztą świata znajdował się jakiś filtr.

- Noah mówił nam, że zajęłaś pierwsze miejsce w St. Clément? - Jego matka nałożyła mi jedzenie. -

Imponujące.

Ojciec Noaha cmoknął i uniósł swój kieliszek wina.

- Taak... - powiedział. - A jakim właściwie strażnikiem jesteś?

- Yy... nie wiem...

- Przypuszczam, że po skończeniu szkoły planujesz dołączyć do Rady Najwyższej Strażników? - indagowała

Veronica, zakładając nogę na nogę.

Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo włączył się Noah.

- Może robić, co będzie chciała. Jest dobra we wszystkim.

Poczułam, że się czerwienię.

- No, to czemu nie? - odezwał się Luc. - To najbardziej pożądane stanowisko w naszej społeczności.

- Może Renée wcale nie chce zostać najwyższym strażnikiem? - zasugerował Noah. - Może chce robić coś

innego?

Już miałam coś powiedzieć, ale powstrzymał mnie śmiech Veroniki.

- Ależ każdy chce zostać najwyższym strażnikiem! Gdybyś tylko chciał, Noah, pewnego dnia mógłbyś...

- Nie chcę teraz o tym rozmawiać - przerwał jej Noah.

- Noah mówił, że jesteście państwo nauczycielami? -Próbowałam zmienić temat.

Veronica się uśmiechnęła.

- Oui. Ja jestem specjalistą od francuskiego i języków romańskich, Luc jest uznanym historykiem

kanadyjskim -pogładziła rękę męża i zwróciła się do Noaha: - Nie wiem, czy wiesz, ale ojciec zaczął pracę

nad nową książką. To będzie coś zupełnie nowego.

Noah nałożył sobie górę ziemniaków.

- O czym?

Jego ojciec odchylił się na krześle i obrócił kieliszek w ręku.

- O zapomnianej badaczce i jej obsesji.

Matka Noaha uśmiechnęła się do męża i poszła do kuchni, przynieść więcej wina.

- No, no? - zachęcił go Noah.

- Bon - rzekł Luc, składając pulchne dłonie. - Nazywa się Ophelia Coeur i miała obsesję na punkcie wody.

Ophelia Coeur... To brzmiało dziwnie znajomo...

- Kim ona była? - Usiłowałam przypomnieć sobie, gdzie mogłam słyszeć to nazwisko.

- To Maria Skłodowska-Curie świata strażników. Matka Teresa! Krzysztof Kolumb! - mówił ojciec Noaha,

gestykulując żywo i rozlewając wino.

- Ale co takiego zrobiła? - dopytywał się Noah.

- Och, wiele rzeczy. Na przykład, jako pierwsza zbadała, jak woda wpływa na zmarłych.

Zmarszczyłam brwi; na pewno o niej słyszałam...

- Zaczęła karierę jako szkolna pielęgniarka w St. Clément. W 1894 roku przeniosła się do Szpitala Królowej

Wiktorii, zaraz po tym, jak został przejęty przez plebejuszy, gdzie została w końcu siostrą przełożoną na

oddziale pediatrycznym.

- W Szpitalu Królowej Wiktorii? - powtórzyłam, zerkając na Noaha. - Na pediatrii?

- Oui. Zrewolucjonizowała cały zakład. Zakrztusiłam się, mój umysł pracował w szalonym tempie. Noah rzucił

mi porozumiewawcze spojrzenie.

- I co dalej? - spytał.

Ojciec Noaha zamoczył kawałek chleba w sosie i włożył do ust.

- Kilka lat później Ophelia Coeur porzuciła pielęgniarstwo i poświęciła się nauce - powiedział, żując. -

Jeździła do każdego zbiornika wodnego w Ameryce Północnej, badając topielców oraz to, jak dusza i ciało

reagują na zanurzenie w różnych rodzajach wody. Jako pierwsza odkryła, że woda ma ekranizujący efekt na

zmarłych.

Matka Noaha pochyliła się i otarła kawałki jedzenia z podbródka męża. Uśmiechnął się i uścisnął jej dłoń.

- Bardzo dużo czasu poświęciła Wielkim Jeziorom, szczególnie skupiając się na jeziorze Erie. Wykazała, że

woda z tego jeziora tłumi zmarłych bardziej niż inna.

- Jezioro Erie? - powtórzyłam gorączkowo.

- Tak... - odparł Luc, zaskoczony moim zainteresowaniem. - Jako pierwsza postawiła stopę na większości

wysp tego jeziora. Niektóre z nich nawet nazwano na jej cześć.

Wyspa Młodszej Siostry... To właśnie tam znaleziono ciało panny LaBarge!

- Ale według mnie największy wkład miała w identyfikację jezior o słonej wodzie lub wodzie o zbliżonych

właściwościach. To było... zaraz, zaraz, na początku XX wieku...

- Gdzie ją pochowano? - Ugryzłam się w język, zdając sobie sprawę ze swojej natarczywości.

Ale rodzice Noaha chyba tego nie zauważyli.

- Zapewne w morzu, jak wszystkich strażników - odparła matka Noaha, skubiąc fasolkę.

- Och - westchnęłam rozczarowana. Myślałam, że jej grobem jest ta bezimienna mogiła.

- Tak naprawdę nikt nigdy nie znalazł informacji o jej śmierci - poprawił Luc. - Bazy danych różniły się od

dzisiejszych i choć niektóre z jej dokumentów zachowały się w naszych archiwach, wiemy o jej życiu bardzo

niewiele. Nie opowiadała o swojej przeszłości, rzadko pokazywała się publicznie, sporadycznie publikowała

swoje odkrycia. Wiemy

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: