Martin R R George - 3 Nawalnica mieczy Tom 2.pdf - Martin G R R - zefish

George R. R. Martin

Nawałnica mieczy

Krew i złoto

A Storm of Swords vol. II:

Blood and Gold

Tłumaczył: Michał Jakuszewski

Wydanie oryginalne: 2000

Wydanie polskie: 2002

Jaime

Choć gorączka uparcie się utrzymywała, kikut goił się czysto i Qyburn powiedział, że

reszcie jego kończyny nic już nie grozi. Jaime pragnął jak najszybciej ruszyć w drogę,

zostawić za sobą Harrenhal, Krwawych Komediantów i Brienne z Tarthu. W Czerwonej

Twierdzy czekała na niego prawdziwa kobieta.

– Wysyłam z tobą Qyburna, by zapewnił ci opiekę po drodze do Królewskiej Przystani –

oznajmił Roose Bolton rankiem tego dnia, gdy odjeżdżali. – On gorąco liczy na to, że twój

ojciec na znak wdzięczności zmusi Cytadelę, by oddała mu łańcuch.

– Wszyscy na coś gorąco liczymy. Jeśli sprawi, by odrosła mi ręka, mój ojciec zrobi go

wielkim maesterem.

Eskortą Jaime’a dowodził Walton Nagolennik, prostolinijny, małomówny, brutalny

mężczyzna, który w głębi duszy był prostym żołnierzem. Jaime całe życie służył z takimi jak

on. Ludzie w rodzaju Waltona zabijali na rozkaz swego lorda, gwałcili, gdy bitwa rozgrzała

im krew, i plądrowali, kiedy tylko zdarzyła się okazja, lecz po wojnie wracali do domów,

zamieniali włócznie na motyki, żenili się z córkami sąsiadów i dorabiali się czeredki

rozwrzeszczanych dzieciaków. Wykonywali rozkazy bez dyskusji, lecz głębokie, złośliwe

okrucieństwo Dzielnych Kompanionów nie leżało w ich naturze.

Obie grupy opuściły Harrenhal tego samego ranka, gdy zimne, szare niebo zapowiadało

deszcz. Ser Aenys Frey wymaszerował trzy dni wcześniej. Ruszył na północny wschód, w

kierunku królewskiego traktu. Bolton zamierzał podążyć w jego ślady.

– Trident wystąpił z brzegów – oznajmił Jaime’owi. – Nawet przy rubinowym brodzie

trudno będzie się przez niego przeprawić. Czy przekażesz moje najserdeczniejsze

pozdrowienia twojemu ojcu?

– Pod warunkiem, że ty przekażesz moje Robbowi Starkowi.

– Nie omieszkam tego uczynić.

Niektórzy z Dzielnych Kompanionów zebrali się na dziedzińcu, by popatrzeć na ich

odjazd. Jaime podjechał do nich kłusem.

– Zollo. Jak to miło, że przyszedłeś mnie pożegnać. Pyg, Timeon, będzie wam mnie brak?

Nie przygotowałeś na tę okazję żadnego żartu, Shagwell? Czegoś, co poprawiłoby mi humor

po drodze? A ty, Rorge, przyszedłeś mnie pocałować na do widzenia?

– Odpierdol się, kaleko – rzucił Rorge.

– Jeśli nalegasz. Możesz być jednak pewien, że wrócę. Lannister zawsze płaci swe długi.

Jaime zawrócił konia i podjechał do Waltona Nagolennika oraz jego dwustu ludzi.

Lord Bolton ubrał go jak rycerza, ignorując brak dłoni, który czynił z wojennego

rynsztunku niesmaczny żart. Jaime miał za pasem miecz i sztylet, u jego siodła wisiały hełm i

tarcza, a pod ciemnobrązową opończę założył kolczugę. Nie był jednak taki głupi, by obnosić

się z tarczą ozdobioną lwem Lannisterów albo z czysto białą, do której miał prawo jako

zaprzysiężony brat Gwardii Królewskiej. Znalazł w zbrojowni starą tarczę, spękaną i

poobtłukiwaną. Choć farba z niej obłaziła, można jeszcze było rozpoznać wielkiego czarnego

nietoperza rodu Lothstonów na srebrno-złotym polu. Lothstonowie władali Harrenhal przed

Whentami i byli w swoim czasie potężną rodziną, lecz dawno już wymarli, nikt więc nie mógł

mu zabronić używać ich herbu. Nie będzie niczyim kuzynem, niczyim wrogiem, niczyim

zaprzysiężonym człowiekiem... krótko mówiąc, będzie nikim.

Opuścili Harrenhal przez mniejszą, wschodnią bramę i po sześciu milach rozstali się z

Roose’em Boltonem i jego zastępem, skręcając na południe, by przez pewien czas podążać

brzegiem jeziora. Walton chciał tak długo, jak to tylko będzie możliwe, unikać królewskiego

traktu, wybierając wiejskie dróżki i wydeptane przez zwierzynę ścieżki w pobliżu Oka Boga.

– Królewskim traktem jechalibyśmy szybciej.

Jaime pragnął jak najprędzej wrócić do Cersei. Jeśli się pośpieszą, może nawet zdążą na

ślub Joffreya.

– Nie chcę żadnych kłopotów – odparł Nagolennik. – Bogowie wiedzą, kogo możemy

spotkać na trakcie.

– Z pewnością nie musisz się nikogo bać? Masz dwustu ludzi.

– To prawda. Ale inni mogą mieć więcej. Jego lordowska mość rozkazał oddać cię

bezpiecznie twemu panu ojcu i właśnie to zamierzam uczynić.

Jechałem już tędy – pomyślał Jaime kilka mil dalej, gdy mijali stojący nad jeziorem

opuszczony młyn. Chwasty zarosły miejsce, w którym ongiś córka młynarza uśmiechnęła się

do niego nieśmiało, a sam młynarz zawołał: „Na turniej w tamtą stronę, ser”. Jakbym o tym

nie wiedział.

Aerys zrobił z jego inwestytury wielkie widowisko. Jaime wypowiedział słowa przysięgi

przed królewskim namiotem, na oczach połowy królestwa klęknął na zielonej trawie

obleczony w białą zbroję. Gdy ser Gerold Hightower pomógł mu wstać i zarzucił na jego

ramiona biały płaszcz, rozległ się ryk, który Jaime pamiętał jeszcze po tylu latach. Tej samej

nocy Aerys zmienił jednak nutę i oznajmił mu, że nie potrzebuje w Harrenhal aż siedmiu

rycerzy Gwardii Królewskiej. Rozkazał Jaime’owi wrócić do Królewskiej Przystani, gdzie

miał strzec królowej i małego księcia Viserysa. Nawet gdy Biały Byk zaproponował, że on

podejmie się tego obowiązku, żeby Jaime mógł wziąć udział w turnieju lorda Whenta, Aerys

odmówił.

– Nie zdobędzie tu chwały – oznajmił. – Należy teraz do mnie, nie do Tywina. Będzie mi

służył tak, jak uznam to za stosowne. Ja jestem królem i wydaję rozkazy, a on będzie ich

słuchał.

Wtedy po raz pierwszy Jaime zrozumiał, że białego płaszcza nie zawdzięcza biegłości we

władaniu mieczem i kopią ani bohaterskim czynom, których dokonał w walce z Bractwem z

Królewskiego Lasu. Aerys wybrał go na złość jego ojcu. Chciał pozbawić lorda Tywina

dziedzica.

Nawet po tylu latach ta myśl wciąż była dla niego gorzka. A owego dnia, gdy zmierzał na

południe w nowym białym płaszczu, by strzec pustego zamku, niemal nie mógł się z nią

pogodzić. Gdyby mógł, zdarłby z siebie ten płaszcz, było już jednak za późno. Wypowiedział

przysięgę na oczach połowy królestwa, a w Gwardii Królewskiej służyło się dożywotnio.

Dogonił go Qyburn.

– Dokucza ci ręka?

– Dokucza mi brak ręki.

Najgorsze były poranki. W snach Jaime był cały. Co dzień o świcie leżał pogrążony w

półśnie i poruszał palcami dłoni. To był koszmar – szeptała jakaś część jego jaźni, nadal nie

chcąc uwierzyć w to, co się stało. Tylko koszmar. Potem jednak otwierał oczy.

– Jak rozumiem, ktoś cię w nocy odwiedził – ciągnął Qyburn. – Mam nadzieję, że dobrze

się zabawiłeś?

Jaime obrzucił go chłodnym spojrzeniem.

– Nie powiedziała, kto ją przysłał.

Maester uśmiechnął się skromnie.

– Gorączka już ci prawie minęła i pomyślałem, że dobrze by było, żebyś się trochę

rozruszał. Pia jest bardzo zręczna, nieprawdaż? I taka... chętna.

To z pewnością była prawda. Wśliznęła się do sypialni i wyśliznęła z ubrania tak szybko,

że Jaime’owi zdawało się, iż nadal śni.

Obudził się dopiero wtedy, gdy wsunęła się pod koc i położyła jego jedyną dłoń na swej

piersi. Do tego była ładniutka.

– Kiedy przyjechałeś na turniej lorda Whenta i król dał ci ten płaszcz, byłam jeszcze małą

dziewczynką – wyznała. – Byłeś taki przystojny, cały w bieli, i wszyscy powtarzali, że jesteś

bardzo dzielnym rycerzem. Czasami, kiedy jestem z jakimś mężczyzną, zamykam oczy i

wyobrażam sobie, że to ty leżysz na mnie, z twoją gładką skórą i złotymi lokami. Ale nigdy

nie myślałam, że naprawdę będę cię miała.

Po tym wszystkim niełatwo mu było ją odesłać, Jaime uczynił to jednak. Mam już kobietę

– powiedział sobie.

– Czy przysyłasz dziewczyny wszystkim, którym przystawiasz pijawki? – zapytał

Qyburna.

– Częściej lord Vargo przysyła je mnie. Chce, żebym je zbadał, zanim... wystarczy, jak

powiem, że kiedyś kochał nierozsądnie i nie chce, żeby to się powtórzyło. Nie obawiaj się.

Pia jest zdrowa. Tak samo jak ta twoja dziewica z Tarthu.

Jaime przeszył go ostrym spojrzeniem.

– Brienne?

– Tak. To silna dziewczyna. I jej dziewictwo nadal jest nienaruszone. A przynajmniej

było ostatniej nocy.

Qyburn zachichotał.

– Kazał ci ją zbadać?

– Oczywiście. Jest... jakby to powiedzieć... wybredny.

– Czy chodziło o okup? – zapytał Jaime. – Czy jej ojciec zażądał dowodu, że nadal jest

dziewicą?

– Nic nie słyszałeś? – Qybum wzruszył ramionami. – Przyleciał ptak od lorda Selwyna. Z

odpowiedzią na list, który do niego wysłałem. Gwiazda Wieczorna oferuje trzysta smoków za

bezpieczny powrót swej córki. Mówiłem lordowi Vargo, że na Tarthu nie ma szafirów, ale on

nie chciał mnie słuchać. Jest przekonany, że Gwiazda Wieczorna próbuje go oszukać.

– Trzysta smoków to godziwy okup za rycerza. Kozioł powinien wziąć to, co mu dają.

– Kozioł jest lordem Harrenhal, a lord Harrenhal się nie targuje.

Jaime’a poirytowała ta wiadomość, choć pewnie powinien się tego spodziewać.

Kłamstwo uratowało cię na krótką chwilę, dziewko. Ciesz się choć z tego.

– Jeśli jej dziewictwo jest równie twarde jak cała reszta, kozioł połamie sobie kutasa –

zażartował. Doszedł do wniosku, że Brienne jest wystarczająco silna, by przeżyć kilka

gwałtów, choć jeśli będzie się opierała zbyt mocno, Vargo Hoat może przejść do obcinania

dłoni i stóp. A jeśli nawet, to co mnie to obchodzi? Gdyby dała mi miecz mojego kuzyna,

zamiast się wygłupiać, mógłbym nadal mieć rękę. Sam omal nie uciął jej nogi tym pierwszym

ciosem, potem jednak otrzymał od niej więcej, niż się spodziewał. Hoat może nie wiedzieć, że

jest nienaturalnie silna. Lepiej niech uważa, bo inaczej skręci mu ten chudy kark. Czy to nie

byłoby słodkie?

Jaime’a zmęczyło już towarzystwo Qyburna, ruszył więc kłusem na przód kolumny.

Przed Nagolennikiem jechał niski, pękaty człowiek z północy o imieniu Nage, który niósł

sztandar pokoju, tęczową flagę o siedmiu długich proporcach, osadzoną na drzewcu

ukoronowanym siedmioramienną gwiazdą.

– Czy na północy nie powinniście używać innego sztandaru pokoju? – zapytał

Nagolennika. – Czym jest dla was Siedmiu?

– Bogami południowców – odparł Walton – a to południowców musimy prosić o pokój,

by dostarczyć cię bezpiecznie do twego ojca.

Do mojego ojca. Jaime zastanawiał się, czy lord Tywin dostał już od kozła list z żądaniem

okupu, z gnijącą ręką albo bez niej. Ile wart jest szermierz bez ręki? Połowę złota Casterly

Rock? Trzysta smoków? Czy nic? Jego ojciec nigdy nie ulegał sentymentom. Ojciec Tywina

Lannistera, lord Tytos, uwięził kiedyś nieposłusznego chorążego, lorda Tarbecka. Straszliwa

Martin R R George - 3 Nawalnica mieczy Tom 2.pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: